Το καλοκαίρι εφέτος κάτω απ’ τον αστερισμό της Λύρας μένουμε συλλογισμένοι.
Ποιο τ’ όφελος που μάγεψες με το τραγούδι σου τον Άδη και την Περσεφόνη
και σου επέστρεψαν την Ευρυδίκη; Ο ίδιος εσύ, στη δύναμή σου δυσπιστώντας,
στράφηκες να βεβαιωθείς, κ’ εχάθη πάλι το βασίλειο των ίσκιων κάτω απ’ τις λεύκες.
Τότε, απ’ το ακατόρθωτο σκυμμένος, κήρυξες στη λύρα
τη μοναξιά σαν την ύστατη αλήθεια. Αυτό δε σου το συγχωρέσαν ούτε οι θεοί ούτε οι άνθρωποι. Μαινάδες σου κομμάτιασαν το σώμα στις όχθες του Έβρου. Μόνο η λύρα σου κ’ η κεφαλή σου φτάσανε στη Λέσβο
παρασυρμένα απ’ το ρεύμα. Ποια η δικαίωση, λοιπόν, του τραγουδιού σου;
Μήπως η στιγμιαία (εικονική κι αυτή) συνοχή του φωτός και του σκότους;
Ή μήπως το που οι Μούσες κρέμασαν τη Λύρα σου καταμεσίς στ’ αστέρια;
Κάτω από τούτο τον αστερισμό, το καλοκαίρι εφέτος, μένουμε συλλογισμένοι.
Γιάννης Ρίτσος, Πέτρες
Επαναλήψεις Κιγκλιδώματα, εκδ. Κέδρος 1972.
8 σχόλια:
Μου αρέσουν τα ποιήματα τα ειρωνικά, τα γραμμένα στο δεύτερο πρόσωπο. Ο Ορφέας που λύγισε με το τραγούδι του το θάνατο, αλλά ως θνητός δε χώρεσε με το νου του την αθανασία. Στην τελευταία ερώτηση θα απαντούσα: και τα δύο. Που βρέθηκε από το φως με το τραγούδι του στις παρυφές του σκότους, αλλά κι λύρα του που φέγγει μες στο σκούρο τ' ουρανού, να μας θυμίζει...
Κάπως έτσι, έγραψα κι εγώ τον Αύγουστο τη "μεγάλη καρδιά" αλλά με θεατρικό ύφος. Καλό ξημέρωμα!
Εξαιρετική επιλογή...
marronblogger καλησπέρα... ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σου... χαίρομαι που έγραψες... να'σαι καλά...
σ'ευχαριστώ φίλε μου δείμε...
Υπέροχο. Καλό απόγευμα Νημερτή.
καλό σου βράδυ Marie... να'σαι καλά...
Αλλη μια υπέροχη ανάρτηση.
''Κάτω από τούτο τον αστερισμό,το καλοκαίρι εφέτος, μένουμε συλλογισμένοι''.
αυτή η φράση είναι που με ώθησε να αναρτήσω τούτο το ποίημα του Ρίτσου Ρένα μου... να'σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου