Και πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου...

Πίσω δε γυρνώ

Και τώρα έχετε γεια…

Και πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.

Πάω να καώ στις πυραμίδες του χαρτιού

που γέμισα με τους θυμούς και τα τραγούδια μου.

Πάω ν’απλώσω τις παλάμες στο σταυρό

που φτιάξανε τα χέρια μου τα ίδια.

Και πάλι έχετε γειά:

Ξυπνήματα, τρυγήματα, τραγούδια.

Μεθύσια, φωσφορίσματα, μετάξια

και βραδινά φιλιά.

Εγώ πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,

ίσκιους που δεν έδιωξα,

τρόμους που δε σκότωσα,

φράχτες που δεν γκρέμισα.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,

το βιβλίο της αγάπης αξεφύλλιστο,

το μήλο της ζωής αδάγκωτο.

Τα ξέρω όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Όμως… Ήσυχα ήταν όλα πρώτα.

Ήσυχα σαν μέλι, σαν τ’ασάλευτο νερό.

Η ζωή μια γιρλάντα, εξωτική,

μια παιδική χαλκομανία.

Κι όλα… όλα… όλα

μια πλήξη, μια νάρκη, μια ξεγνοιασιά.

Μα μια πέτρα… Με ξύπνησε απ’τον ύπνο

μια πέτρα πού’πεσε απ’τον ώμο ενός εργάτη

και με χαστούκισε ο ιδρώτας του.

Και τότε… άφησα πίσω μου τον αιώνα που με χώριζε

και δρασκέλισα την αλλέα με το συρματόπλεγμα.

Και το’ξερα. Από την πρώτη στιγμή το’ξερα.

Πως η μέρα μου θα’ταν γεμάτη ραβδισμούς

κι η νύχτα μου γεμάτη εφιάλτες.

Πως το τραίνο που’χα πάρει

κάνει στάση μόνο στο Γολγοθά.

Τα’ξερα όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Ήξερα ακόμη… Πως μόλις υψώσω το κεφάλι

θα τρέχαν οι κρεμάλες.

Μόλις ύψωνα τα χέρια

θα τρέχαν οι χειροπέδες.

Πως μόλις σήκωνα φωνή

θα’ταν σαν να σήκωνα το σακκάκι

για να μου πετύχουν καλύτερα την καρδιά.

Τα’ξερα όλα… Μα πίσω δε γυρνώ.

Κι ήξερα ακόμη...

Πως δεν θ’ακούσω ούτε ένα ‘ευχαριστώ’

Μα εγώ ωστόσο ευχαριστώ.

Ευχαριστώ για το ξύδι και για το μέλι.

Για την χλόη και για το νέκταρ.

Μα προπάντων – ευχαριστώ

για το ‘ευχαριστώ’ που δεν άκουσα.

Μενέλαος Λουντέμης, Το σπαθί και το φιλί