Τώρα αλλάζουν τα πράγματα…

Μετά τις τελευταίες εκλογές, αυτές τις περιπετειώδεις του Ιούνη, θες γιατί είχε έρθει πια το καλοκαίρι –με την ευρύτερη και όχι την κλιματολογική μόνο έννοια – θες γιατί είχαμε λάβει υπερβολικές δόσεις πολιτικών αναλύσεων επί τρίμηνον σχεδόν και καθημερινώς –overdosed θα το λέγαμε βαρβαριστί – δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να παρακολουθήσω τις πολιτικές ‘εξελίξεις’. Θα μου πεις, ποιες εξελίξεις; Δεν υπήρχαν. Υπήρχε η προδιαγεγραμμένη πορεία που απλά, διεκόπη για ένα διάστημα για να θυμηθούμε τις δημοκρατικές διαδικασίες, ότι είμαστε ο κυρίαρχος λαός και για να δώσουμε το παχυλό ποσοστό στην Χρυσή Αυγή και το ισχνό αντίστοιχο στο ΚΚΕ. Α, βέβαια, για να εκλεγεί, επιτέλους και ο κ. Σαμαράς στο θώκο που τόσο επιθυμούσε, έστω και με τους δυο παραστάτες και… συμβούλους (γνωστοί και δεν τους αναφέρω γιατί δεν το επιθυμώ κιόλας).

Σιγά σιγά, όσο μπαίνει ο χειμώνας, θέλει δεν θέλει κανείς, συμμετέχει. Και άλλωστε πως αλλιώς… η επίθεση που γίνεται στη ζωή όλων μας είναι κάτι το απερίγραπτο, το αφάνταστο. Μια οργισμένη και μανιακή επίθεση. Έτσι λοιπόν, δεν μπορείς παρά να τους βλέπεις και να τους ακούς όσο και αν έχεις στομαχικές διαταραχές.

Το σημαντικότερο που κατά τη γνώμη μου αρχίζει να διαμορφώνεται πλέον σταθερά, είναι το νέο διπολικό πολιτικό σχήμα. Από τη μια ο φασιστικός Χρυσαυγίτικος ακτιβισμός που δείχνει ‘αποτελεσματικότητα και σιγουριά’ καθώς ελάλησε κάποιο ανθρωπάριο από ραδιοφώνου –άρχισαν να ξεμυτάνε τα παιδιά του Μιχαλολιάκου σιγά σιγά – και από την άλλη η νέα Αριστερή ‘υπερ-δύναμη’ Τσίπρα. Στην ουσία όλοι οι άλλοι δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχουν είναι μονάχα για να διαχειριστούν μια μεταβατική περίοδο. Το μεγάλο κύμα ήδη τους καταπίνει. Ανήκουν στο χθες και δεν το ξέρουν. Ή δεν θέλουν να το αποδεχθούν.

Αυτή τη στιγμή, η πιθανότητα να έχουμε αξιωματική αντιπολίτευση τους μελανοχίτωνες σε μια κυβέρνηση Τσίπρα, δεν μοιάζει τόσο εξωφρενικό όσο λίγο καιρό πριν. Και ποια Ελλάδα μας περιμένει σε λίγα χρόνια; Ποιο θα είναι το τοπίο; Μήπως θα περπατάμε και θα μιλάμε και θα προσέχουμε μήπως μας παρακολουθούν τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες;

Το δηλητήριο του φιδιού δεν δρα αμέσως. Πολλές φορές κάνει ώρες για να χτυπήσει τα ζωτικά μας όργανα… Όμως ήδη ρέει στις φλέβες μας…

Χαρακτηριστικό περιστατικό σε πρωινό λεωφορείο. Υπάρχει αρκετός κόσμος αλλά δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι στο level σαρδέλας.  Σε κάποια στάση, εισέρχεται αλλοδαπός μαζί με μια ευμεγέθη, είναι η αλήθεια, πλαστική λεκάνη, σαν μικρή 'πισινούλα' ας πούμε. Η αντίδραση όλων –των γηραιών κυριών πρωτίστως – άμεσος. ‘Δεν χωράμε’, ‘να βγεις έξω’, ‘από πού είσαι; Να σηκωθείς να φύγεις’… κλπ, κλπ. Ο οδηγός αντιλαμβάνεται το σούσουρο, κατέρχεται και πλησιάζει το σκηνικό. Αντί να δώσει λύση, διώχνει τον εμβρόντητο αλλοδαπό. ‘εδώ δεν χωράει ο κόσμος, που το πάς αυτό; Έλα, έλα, βγες έξω…’

Κάποιοι προσπαθήσαμε να πούμε κάτι, να αντιδράσουμε, ο οδηγός μας αγνόησε και γύρισε στη θέση του ενώ ο ταλαίπωρος αλλοδαπός γύρισε στη στάση μη ξέροντας τι να κάνει.

Όταν πέρασαν ολίγα λεπτά και η πίεσή μου κατήλθε σε κάπως φυσιολογικά επίπεδα, δεν άντεξα και ρώτησα την σιχαμερή γραία που είχε επιτεθεί ρατσιστικά στον άνθρωπο.

‘Τι σχέση έχει από πού είναι κάποιος; Τι πράγματα είναι αυτά;’

Και εισέπραξα την απάντηση που βρήκε την θερμή, αν και σιωπηλή –ακόμα – επιβράβευση όλων:

‘Τώρα αλλάζουν τα πράγματα κύριε. Μιχαλολιάκος… ‘

Τώρα αλλάζουν τα πράγματα…

Εμείς όμως…