Το παγκάκι των στοχασμών

Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι γεννιούνται φετιχιστές ή γίνονται... και πως η ανάδυση αναμνήσεων πολλές φορές συνδέεται τόσο στενά με τα αντικείμενα... τόσο πολύ που αναρωτιέται κανείς αν είχε μεγαλύτερη αξία το ίδιο το γεγονός ή τα 'περιφερειακά' του συνοδά... θυμόμαστε μια κρίσιμη συνάντηση, μια πολύ φορτισμένη συναισθηματικά και έρχονται ανάγλυφα λεπτομέρειες που μας εκπλήσσουν... το πουκάμισο που φορούσε ο απέναντι, το χρώμα του αυτοκινήτου που πέρασε από μπροστά μας κάποια συγκεκριμένη στιγμή, κάποιο 'τικ' που είχε στην έκφρασή του ο σερβιτόρος... ποτέ άλλοτε δεν θα παρατηρούσαμε τέτοια θέματα, όμως η ενέργεια της αποτύπωσης είναι τόσο μεγάλη που το αποτύπωμα γίνεται βαθύ και έγγλυφο... σαν κι αυτό που άφησε η μπότα του Αμστρονγκ στο σεληνιακό τοπίο... (αν ποτέ του πήγε δηλαδή, τέλος πάντων...)

η δική μου ταπεινή συνεισφορά στην ανάλυση του γεγονότος είναι πως ο νους γραπώνεται από τα ασήμαντα 'συνοδά' ή 'παράλληλα' περιστατικά γιατί χρειάζεται οπωσδήποτε εικόνες του γνωστού για να αντιμετωπίσει το άγνωστο... το άγνωστο είναι το βίωμα, το αχανές του βιώματος, του συναισθήματος... κάποιος περιμένει τα νέα για το χειρουργείο του πατέρα του και μετά από είκοσι χρόνια θυμάται πως κάποια στιγμή πέρασε η νοσοκόμα και φορούσε ένα φούξια κορδελάκι στα μαλλιά της... κάποιος βίωσε έναν τραυματικό χωρισμό σε κάποια πλατεία σε κάποια πόλη και ύστερα από τριάντα χρόνια θυμάται το όνομα μιας μικρής που έπαιζε πιο κει και κάποια στιγμή την φώναξε η μητέρα της... ο νους έχει ανάγκη πληροφορίες του 'κόσμου' αυτού για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το ανεπιθύμητο βάρος του 'άλλου' κόσμου... ενώ το συναίσθημα είναι βαρύ και παραμένει βαρύ μετά από πολλά χρόνια, όταν η 'επαναπροβολή' συνοδεύεται από τόσα ασήμαντα και άσχετα στοιχεία, τοποθετείται σε γνωστές συντεταγμένες και μπορεί να γίνει διαχειρίσιμο...

αλλά είχα σκοπό να γράψω για το παγκάκι μου και παρασύρθηκα σε αναλύσεις...

έχω ένα αγαπημένο παγκάκι... είναι στην παραλία της Καστέλας, στο τέλος της μαρίνας... δίπλα στη θάλασσα... δεν υπάρχει κάποιο σπάνιο φυσικό κάλλος στο σκηνικό, είναι ένα ταπεινό παγκάκι που για μένα όμως συνδέθηκε με στιγμές 'ζόρικες', με στιγμές δυνατές... κάθε φορά που θέλω να σκεφτώ, να πάρω μιαν απόφαση, να επαναπροσανατολιστώ εσωτερικά, βγαίνω από το σπίτι και κάνω τη βόλτα μου προς το αγαπημένο παγκάκι... κάθομαι μόνος, με τις ώρες... παρατηρώ τις μικρές βάρκες, τη θάλασσα πίσω τους... τον κόσμο που πηγαινοέρχεται... σαν άσκηση Ζεν... αδειάζω από όλα... και η απάντηση σε κείνο που περιμένω συνήθως 'αποκαλύπτεται' λίγο πριν αποφασίσω να επιστρέψω...

...προχτές που ήμουν έντονα φορτισμένος και δεν με χωρούσε το σπίτι, αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη ξανά στο αγαπημένο μου παγκάκι... όταν πλησίασα, κείνο που είδα με γέμισε απογοήτευση... το παγκάκι δεν ήταν άδειο... παρά το προχωρημένο της ώρας, σχεδόν ξημερώματα... ήταν ένα ζευγαράκι εκεί και επιδιδόταν στις πανάρχαιες 'δραστηριότητες' που κληρονομήσαμε από τους προγόνους... κάθισα σε ένα άλλο παγκάκι λίγα μέτρα πιο κάτω... δεν ήταν το ίδιο... δεν μπορούσα να ησυχάσω... κάθε τόσο γυρνούσα να κοιτάξω αν το 'δικό μου' παγκάκι απελευθερώθηκε... όχι... τα παιδιά περνούσαν υπέροχες στιγμές με χάδια και φιλιά και όλο το 'πακέτο' που εύκολα αναγνωρίσιμο καθώς ουκ ολίγες φορές έχουμε όλοι κάνει χρήση του...

περνούσε η ώρα και δεν μπορούσα να επιτύχω τη διαδικασία της 'αποφόρτισης', της αποσυμπίεσης, του αδειάσματος... περνούσε η ώρα και η αγωνία μου είχε μετατεθεί από το θέμα που με απασχολούσε στο αν το παγκάκι μου θα αδειάσει για να μπορέσει να με φιλοξενήσει, επιτέλους!

κάποια στιγμή, έβαλα τα γέλια... ναι, έβαλα μόνος μου τα γέλια, ξημερώματα, στην Καστέλα, καθισμένος σε κάποιο παγκάκι... σηκώθηκα γελώντας ακόμα και άρχισα να περπατώ προς το σπίτι μου πάλι...

το θαύμα είχε γίνει... το παγκάκι μου το είχε κάνει για μια ακόμη φορά... οι απαντήσεις που 'ζητούσα' ήταν εκεί, μπροστά μου... και όταν χαλάρωσα και τις 'είδα' μέσα μου, γελούσα αυθόρμητα, δεν μπορούσα να σταματήσω...

έριξα μια τελευταία ματιά μάλιστα στο δικό μου παγκάκι, περνώντας από μπροστά... το παγκάκι των στοχασμών, όπως το λέω και είδα το ζευγαράκι να ετοιμάζεται να φύγει...

εγώ συνέχισα το δρόμο μου
τα παιδιά στην αντίθετη κατεύθυνση

το παγκάκι μου έμεινε μόνο του...