Νημερτής

Ένα στοιχείο που εύκολα παρατηρεί κανείς να συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, είναι αυτό που θα μπορούσε να αποδοθεί ως αποιεροποίηση του βίου… φυσικά δεν είμαι ο Κολόμβος που ανακαλύπτει την Αμερική αλλά είναι διαφορετικό να το αποτυπώνουν και να το περιγράφουν στοχαστές και μεγαλόσχημοι διανοούμενοι  και εντελώς άλλο να το βιώνει κανείς ολόγυρά του, στην ίδια την καθημερινότητα… γιατί τελικά, όταν ‘κατεβαίνει’ κάτι στην καθημερινότητα σημαίνει πως είναι βαθύ, πυρηνικό και τόσο απλωμένο που δεν μπορείς να το αγνοήσεις ή να το προσπεράσεις… συνήθως το αισθάνεσαι αλλά προχωράς μαζί του, οικειώνεσαι μ’αυτό, γίνεται κάτι που κάποια στιγμή δεν σε ‘ενοχλεί’… κι αυτό είναι το τελευταίο στάδιο… ανήκεστος βλάβη…

Δεν με απασχολεί εδώ το ζήτημα της πίστης ή της θρησκευτικότητας -ή της μαζικής αποστασίας όπως λένε οι θεολόγοι και οι κοινωνιολόγοι- αυτά έχουν την αξία τους, την μεγάλη εσωτερική και… κυτταρική ακόμα δυναμική τους αφού ιδιαίτερα η πίστη συνδέεται με το μυστηριακό της ανθρώπινης φύσης, δεν συνδέεται μονάχα με το ‘παράλογο’ του βίου, όπως απλοϊκά καμιά φορά λέμε ή διαβάζουμε και το φόβο του θανάτου που ‘εκμεταλλεύονται οι παπάδες’… δεν είναι απλό να ‘ξεμπερδέψεις’ μαζί της… και οι αφορισμοί είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά, μόνον ανωριμότητα δείχνουν ή εμπάθεια και αμυντικότητα…

Η αποιεροποίηση του βίου έχει να κάνει περισσότερο με την ματιά. Με το άγγιγμα των πραγμάτων αλλά και των ανθρώπων, με την αύρα και την ανάσα των όσων γίνονται μέσα μας και εν τέλει, στις εξωστρεφείς μας δράσεις. Όσο πιο ρηχοί και στεγνοί γινόμαστε, όσο πιο επίπεδοι και κυνικοί, τόσο κλεινόμαστε περισσότερο σε μια εαυτική ματιά, σε μια ατομική και όχι προσωπική κοσμοαντίληψη όπου όλα περιστρέφονται όχι γύρω από εμάς αλλά γύρω από τις ανάγκες μας… γιατί χειρότερος κι από τον εγωιστή είναι ο μόνος, ο αυτιστικά δρών και λειτουργών άνθρωπος που ακόμα και η προβολή του είναι λιγότερο σημαντική, δεν αρκεί, δεν επαρκεί… υπεράνω όλων είναι οι ανάγκες του… ακόμα και αν ‘τσαλακωθεί’ το εγώ του…

Η αποιεροποίηση βέβαια είναι ένα σύνθετο φαινόμενο… χαρακτηρίζει τα πάντα και σε όλα τα επίπεδα… δεν συνέβη βίαια και απότομα… μοιάζει με την χρόνια κατάθλιψη… ο πάσχων δεν μπορεί να προσδιορίσει πότε ακριβώς ξεκίνησε και επειδή δεν έχει την οξύτητα της δίδυμης αδελφής της, μπολιάζει το κάθε κύτταρό του αργά αργά, τον δηλητηριάζει, εξαπλώνεται μέσα του, τον βυθίζει σε μια άλλη κατάσταση που γίνεται πιά διάσταση, εξαλάσσεται, γίνεται μια άλλη ματιά που μοιάζει μερικές φορές φυσιολογική και ισορροπημένη επειδή είναι απλώς λειτουργική ενώ στην ουσία κατατρώει τις ρίζες του μέρα με τη μέρα και τον απειλεί με ουσιαστικό υπαρκτικό αφανισμό…

Το αισιόδοξο τα τελευταία χρόνια πάντως, όσο και αν γκρινιάζουμε καμιά φορά, είναι ότι στο χώρο των ιστολογίων και της ψηφιακής επικοινωνίας, βρίσκουν διέξοδο όλο και περισσότεροι εγκλωβισμένοι και αιχμάλωτοι ευαίσθητοι και υπέροχοι, θα έλεγα, άνθρωποι και εσωτερικοί κόσμοι… η ποιοτική αυτή εξωστρεφής εκδήλωση και η προσεκτική και με όρους και προϋποθέσεις επικοινωνία, έχει προσφέρει πάρα πολλά και αποτελεί, για μένα, φως στο βάθος του τούνελ. Αυτό δεν σημαίνει πως υποκαθίσταται η φυσική δι-επαφή, μην πάμε στο άλλο άκρο. Έχει όμως ποιότητες που φωτοδοτούν το είναι, το πλουτίζουν, έστω και με κάποιες παράλληλες, ναρκισσιστικές δράσεις του εγώ…

Στο κάτω κάτω, αν κανείς αισθάνεται πως βρίσκεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, έχει –τουλάχιστον- δυο επιλογές. Ή ψηλαφώντας τους τοίχους να βρει τον διακόπτη που θα φέρει το ‘τεχνητό’ φως, ή την έξοδο από το δωμάτιο για το φυσικό φως… και στις δυο περιπτώσεις, πρέπει να αποφασίσει να ξεπεράσει την αδράνειά του…