Νημερτής

Cesset superstitio, sacrificiorum aboleatur insania…

[Ας σταματήσει η ψευδής πίστη

και ας καταργηθεί η τρέλα των θυσιών…]

Codex Theodosius XVI, [10,2...] - 341μ.Χ.

Pagano superstitio crimen publicum

«Επειδή τινες εύρηνται

τη των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων

κατεχόμενοι πλάνη…»

Ο Ιεροφάντης σήκωσε

το γερασμένο βλέμμα του

στον ουρανό

τρεμάμενες λέξεις

παιδιά θανάτου κιόλας

βγαίναν στο φως της μέρας

έπεα πτερόεντα…

‘που ενοικείτε πια

αν μας εγκαταλείψατε;

αν από τα ιερά σας απέχετε

αν στις καρδιές μας

αρνείστε πια

να εδράζεστε;

Απέπτη θλίψις

και κει που είστε

μακάριοι όντες

θ’ ανταμώσουμε…’

και λίγο πριν

σβήσει για πάντα

το ιερό πυρ

στον πανάρχαιο βωμό

το δηλητήριο γεύτηκε

που είχε αποσώσει ο Σωκράτης

χίλια χρόνια πριν

για τους αδελφούς της Αλύσου

να μην ακούσει

βαρβαρικές ιαχές

το τελεστήριο να ρυπαίνουν

να μολύνουν το είναι του

και μελανειμονούντων το μαχαίρι

να μην του σκοτεινιάσει

τον ήλιο…

σπαρτάρισαν τα μέλη

ελαφρά μειδίασαν τα χείλη

και η φτερωτή ψυχή

στα Ηλύσια απεδήμησε

των Ηρώων ομοτράπεζη

συγκαθήμενη των φιλοσόφων

των αθανάτων όντων λατρευτή…

‘Το Εν

Το Άχρονο

Το Αδιάστατο

μας γέννησε από τις φτερούγες της Νύχτας

ήρθαμε

δειλοί

σαρκωμένοι το Όλο

πώς να το ξέρουμε

άνθρωποι

γιοι ανθρώπων

εντούτοις ήρθαμε

να περπατήσουμε σε μια κουκίδα γης

να ψηλαφήσουμε το άπειρο

με τα μικρά μας χέρια

και δεν αντέξαμε

να πεθαίνουμε διαρκώς

στης άγνοιας την άβυσσο…

…δεν αρνηθήκαμε το σώμα

δεν αφυδατώσαμε το πνεύμα

δεν στερηθήκαμε τους ωκεανούς

για μια σταλιά ησυχίας

στο διψασμένο στόμα

έχουμε βλέμμα

έχουμε αίμα

σάρκα έχει και η ψυχή

και γραπώνεται στο τώρα

σπουδάζουμε διαρκώς

του ανθρώπου το φθαρτό

του βροτού το εφήμερο

της μητέρας φύσης

το μέγιστο κάλλος

της Νέμεσης

το σκληρό μαχαίρι

της Αδράστειας

το λευκό χαμόγελο

και της Ανάγκης

το απέριττο δραν…

…Μητέρα Μεγάλη

Κόρη αγαπημένη

Χρυσό μου Ρόδο

δεκαεξαπέταλο

αν με ακούει κάποιος

από των όλβιων τα δώματα

ας κόψει με το δρέπανο

τον μίσχο του είναι μου

και ας με παραδώσει στην αχλύ του χρόνου

να κυκλωθώ ειρηνικά

από όλα που αγάπησα

ν’αναχωρήσω

ευγενικά

εναγκαλισμένος

το Ιερό Μηδέν

που με περιέχει…

αγαπώντας ήρθα

αγαπώντας φεύγω…’

Στον Ιλάριο

τελευταίο (; )εν Ελευσίνι ιεροφάντη

των ιερών Μυστηρίων της Κόρης