το δέος της ετερότητας

σημειώσεις από το ημερολόγιό μου…

…λέω το δέος και όχι ο φόβος… το δέος είναι μια πύλη απ’την οποία για να εισέλθουμε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τις μυητικές ορίζουσες της ύπαρξης… όταν δεν τις έχουμε καν αντιληφθεί, φοβόμαστε…

Ο άλλος προκαλεί φόβο όχι επειδή είναι άγνωστος αλλά επειδή πολύ γρήγορα γίνεται γνωστός…

…να μην ξεχνάμε πως ο άλλος είναι πρόσωπο… αρνούμαι τον χαρακτηρισμό ‘άτομο’… όταν αποδεχθώ πως είμαι άτομο, την ίδια στιγμή ακυρώνομαι ως πρόσωπο…

…το να δεχθώ τον άλλο, την ετερότητα δηλαδή, σημαίνει πως είμαι ον ευθύνης…

…γιατί λησμονούμε πως είμαστε όντα ευθύνης;

…τι μας ωθεί να υιοθετούμε τους παραδρόμους και να αγνοούμε την κεντρική λεωφόρο; Πιστεύουμε πως έτσι είμαστε αθέατοι; Από ποιον; Από τι;

Μονάχα ως όντα ευθύνης έχουμε το βηματισμό του ανθρώπου… μα όταν ακεραιωθεί ο άνθρωπος, τότε πετάει ακόμα και την ευθύνη… έχει κατανοήσει…

…Όταν κατανοείς δεν χρειάζεται να συγχωρείς…

Κανείς δεν πρόκειται να σε ‘συγωρήσει’ αληθινά ενώ αγνοεί παντελώς τις δράσεις σου… όποιος συγχωρεί πολύ εύκολα σημαίνει πως στην ουσία, θέλει να αποφύγει την ευθύνη να σε κατανοήσει… όποιος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει σημαίνει πως είναι απλά εγκλωβισμένος…

…επικίνδυνο είναι μονάχα ό,τι απαιτεί από μένα ολόκληρο το σήμερα με όρους του χτες…

…σχετιζόμαστε με ένα αγχωτικό μεγα-ευατικό σύνδρομο… σχετιζόμαστε ιμπεριαλιστικά, θέλουμε να πλημμυρίσουμε τον άλλο με μας… στην ουσία είμαστε κανίβαλοι… εάν ο άλλος προβάλει το πρόσωπό του τρομάζουμε… εάν ο άλλος προστατεύει το σκοτάδι του, θυμώνουμε… όταν ο άλλος αναδιπλώνεται και αναθεωρεί πιστεύουμε ότι μας προδίδει… είμαστε επεκτατικοί, πλημμυρικοί… έχουμε έναν διαρκή ιδεασμό και επίμονο πως σχετιζόμαστε μονάχα όταν ο άλλος μας αποδέχεται…

…και όταν μας απορρίπτει κάποιος πάλι σχετιζόμαστε… όμως όταν απαιτούμε να ιδρύσουμε το δικό μας κράτος μέσα στον άλλο, δεν σχετιζόμαστε…

Είναι ένα είδος σχέσης που ονοματίζω ‘αναπτυγματικός αυτισμός’…

Απλώνομαι χωρίς να επικοινωνώ…

Έτσι, ικανοποιώ τον επικοινωνιακό μου λιμό και ταυτόχρονα παραμένω αμιγής…

Χωρίς διακινδύνευση πως θα σχετιστώ με οτιδήποτε;

Χωρίς το δέος της ετερότητας, παραμένω κι εγώ ανεξέλικτος…

Παραμένω σταθερός αλλά όχι ευσταθής…

Έχω ανάγκη τον άλλο;

Έχω ανάγκη την ανάγκη μου;

Έχω ιεροποιήσει το κάθε τι που με αφορά κι έχω χυδαιοποιήσει κάθε τι που αφορά τον άλλο;

Η αποδοχή της ετερότητας είναι το κλειδί για την έξοδο από τη μόνωση… όχι οριστικά, θέλω να πω, όχι καθοριστικά…

Η αποδοχή της ετερότητας σημαίνει πως αναγνωρίζω στον άλλο το πρόσωπό του…

Και έχω κάνει ένα βήμα αληθινής επικοινωνίας…

................................

Η επικοινωνία δεν μπορεί να είναι πρόσχημα... εμφανίζεται όμως μερικές φορές όπως ακριβώς η  έκρηξη του θυμού... ο θυμός δεν είναι ποτέ ο πυρήνας μου, δεν είμαι εγώ αυτό... ο θυμός... δεν είμαι ποτέ αυτό... υπάρχει ένα υπέδαφος που όταν ο άλλος το αγνοεί, με ταυτίζει με την έκρηξη... ακόμα κι αν έχω εποπτεία της δράσης του θυμού, δεν ταυτίζομαι μ'αυτόν... απαιτεί ανάλυση βαθύτερη το γιατί ρηγματώνεται η εικόνα του εαυτού και τούτο, λέω, αποτελεί τροφοδότη του θυμού...
...όπως θυμώνουμε επειδή ξαφνικά, ρηγματώνεται η εδραία θεώρησή μας για μας τους ίδιους, έτσι πληγωνόμαστε όταν ο άλλος μας 'προδίδει'...
...η 'προδοσία' είναι μια άλλη όψη της άρνησης να επικοινωνήσουμε... βαφτίζουμε μια ενέργεια ως προδοσία γιατί αρνούμαστε να δούμε το υπέδαφός της... με μια έννοια, εκείνος που έκανε την εσφαλμένη προβολή πάνω στον άλλο, είναι ήδη 'προδομένος'... απλά, εκκρεμεί η στιγμή της αποκάλυψης, της εκγύμνωσης...

....................................

ο άλλος παραμένει ένα 'αίνιγμα' όσο αποφορτίζεται η εσωτερική μας 'νοηματοδοτική' φαρέτρα... ο νους επινοεί αλλεπάλληλους ελιγμούς για να μην πέσει στις παγίδες που ο ίδιος στήνει... μπορώ να επινοήσω εκείνο που μου αρέσει κι εκείνο που απεχθάνομαι, μπορώ ακόμα και να κατασκευάσω έναν θυελλώδη ΄μοιραίο' έρωτα αν αυτό εξυπηρετεί βαθύτερες ανάγκες... κάποια στιγμή ο νους θα τα σαρώσει όλα σαν τραπουλόχαρτα...
...τι υπήρχε αληθινά από κάτω; ένα άπληστο για ενέργεια εγώ... ο Νάρκισσος δεν μπορεί πάντα να κοιτάζει τον καθρέφτη του, κάποιες φορές εύχεται να μπορούσε να είναι τυφλός...
...η ικανότητα επινόησης θαυμαστών ελιγμών περιλαμβάνει και το σύνολο της αξιακής φόρτισης της ίδιας της ζωής... μπορεί να κατασκευαστεί οικοδόμημα, φιλοσοφική σχολή, οτιδήποτε για να εξυπηρετηθούν ανάγκες...

...ο κόσμος είναι μαγικός, απλά τον έχουμε συνηθίσει... είπε κάποιος...
...ο άλλος δεν είναι ούτε φίλος ούτε εχθρός...
είναι πολύ πιο τρομακτικά απλό... είναι...

είναι...

κι έπεται η συνέχεια...