Ροή
Χτες βράδυ σκεφτόμουν
αν ήσουν ποταμός
θα’θελα να ήμουν ξαπλωμένος
στις όχθες σου
να σε ακούω
να σου μιλάω
να σε θαυμάζω
κείνο το αιώνιο που αναβλύζει
απ΄τις όλο έρωτα
αναταράξεις σου
να μπορεί ελάχιστα να με δροσίζει
κείνο το αειδίνητο
που σπαταλιέται υπέροχα
στη κοίτη σου
να με μαυλίζει
κι ύστερα
αν με καλούσες
αν το ήθελες
να έμπαινα μέσα σου
να αφεθώ στην αγκαλιά σου
να οσμιστώ το αρχαίος σου ρίγος
ν’απλωθώ
ως τις εξωτικές σου χώρες
η ροή της αδαπάνητης νιότης σου
η κρεολή
ανυπότακτη υδατοχαίτη σου
κι ύστερα θα ποθούσα
να μου χαρίσεις
κείνο το χιλιάκριβο δώρο
να με καλέσεις στα μυστικά
τα πιο βαθιά σου δώματα
ν’αρμονιστώ
με το αεί σου
ν’αναλωθώ
ένα να γίνω
με το ολοφώτεινο
χαμόγελό σου
ανέστιος κάποτε
τώρα πια όλβιος
να διαιτώμαι
στα κρυφά παλάτια σου
απ’την αθανασία σου
ως τα πιο μύχια της ψυχής μου
ποτισμένος
γενναιόδωρα κερασμένος
να υμνωδώ στα εγκατά σου
το αείρροο
ατελεύτητό σου…
Νοε2010
21 σχόλια:
"..η κρεολή
ανυπότακτη υδατοχαίτη σου"
"..ν’αρμονιστώ
με το αεί σου"
Δεν είναι οτι θαυμάζω τη γλυπτική των Λέξεων, δεν είναι οτι ιλιγγιώ στο Βάθος των Λόγων, είναι όλα τα προηγούμενα και όλες οι Ροές Αλήθειας που αναβλύζουν ασύλληπτες Γεννήσεις και Έρωτα Αθανασίας!
Έχεις το Θαυμασμό μου.
Απλά: καταθέτω το Θαυμασμό μου!
Μόνο ένας γενναιόδωρα κερασμένος αλλά και γενναιόδωρα δωρισμένος μπορεί να γράφει έτσι.
Έτσι μου φαίνεται εμένα.
Λοιπων το ποιημα σου μου θυμησε το παρακατω ποιημα μια φιλης μου ...
Το παραθετω!
T Α Τ Β Α Μ Α Ν Σ Υ सिर्फ प्यार और अमरता स्वतंत्रता हमें लाता है (मेरा) ΕΚΕΙΝΗ : Καλημέρα Ηλιε.. ! ΕΚΕΙΝΟΣ : Καλημέρα Θάλασσα..! - Και σε φουρτούνα και σε γαλήνη.... - Μαργαριτάρια σωρό να δίνει. - Πάντα ομορφοζαλισμένος μέσα στων κυμάτων της την δίνη. - Και μεθυσμένος, έρωτα να πίνει... - Που από το απύθμενο βάθος της ψυχής της του δίνει... - Κι αυτό είναι κάτι που είναι να γίνει ; - Οπως ο Δίας έκανε στην Ηρα έρωτα τρελλό στην Ιδη ! - Οπως ο Αδωνις στην Αφροδίτη.... - Από τους κάτω κόσμους έως τα σύμπαντα ύψη ! - Πάνω στη Γη, ψηλά στον αέρα, βαθιά μέσα στη θάλασσα.. - Οδηγήτρα του εκείνη, παντοτινή του άνασσα - Κι άναξ της εκείνος, παντοτινός προστάτης της.. - Τον οδηγεί ως θήλεια αρχή να ακολουθεί τα βήματά της.. - Κι εκείνος ακολουθεί... γιατί ξέρει... ότι το θήλυ τον οδηγεί στην ανακάλυψη του αρσενικού εντός του.. - Και στην εκδήλωση την φωτεινή του γενναίου αναστήματός του - Αυτό που εκείνη θα θαυμάσει και θα ερωτευθεί - Και με το σώμα και την ψυχή της θα θελήσει να γευτεί - Κι ολόκαρδα θα του δοθεί - Τους χυμούς του κορμιού του και της ψυχής θα θελήσει να πιεί - Κι εκείνος στους δικούς της λαχταρά να βαπτιστεί - Με των ουσιών τους την δύναμη να εμποτιστεί - Εκπλήρωση του πεπρωμένου... ΕΓΩ και ΕΣΥ.. - Κι εδώ τελειώνει ιδανικά ο θρύλος; - Είναι θρύλος δίχως τέλος, γιατί τέλος δεν υπάρχει στην Αρρητο Αρχή... Φυλλίτσα Αθηναϊς Αναπνιώτου
...το αείρροο
ατελεύτητό σου… (η φράση αυτή με μάγεψε !!)
για άλλη μια φορά : εξαιρετικός
θεωρώ πως όσο και να φαίνεται εύκολο , είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψει κανείς ερωτικά ποιήματα , διότι στον έρωτα όλα είναι χιλιοειπωμένα και χιλιοτραγουδισμένα , πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει οι συσχετισμοί των λέξεων και των νοημάτων να μη σε παραπέμπουν κάπου αλλού ...
Εσείς θαρρώ πως έχετε βρεί τον τρόπο!
ο ποταμός είναι η γραφή σου
που κυλάει αρμονικά στις ψυχές ανθρώπων που διψούν πολύ
ο ποταμός καλεί κι η σκέψη τρέχει δίχως δισταγμό
να βρει τη γνώση και τη βρίσκει
γενναιόδωρη γραφή, δίχως ίχνη στέρησης καμιάς
υπέροχη γραφή Νημερτή
αυτό από μένα!
για να διηγείται τις περιπέτειες του ποταμού...μουσικά!
ανυποτακτη στο συμπαν-μα υποταγμενη στον ερωτα..ως τα εγκατα πρεπει να καταδυονται τα ποιηματα-ως την ενθρονιση που απαιτει η τελετη της σμιξης και της εμπνευσης οταν προηγειται αυτης..-nimerti..-καλησπερες..
Οι στίχοι σου κυλούν σαν το ποτάμι
για να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές
του ερωτευμένου ποιητή.Ομορφες εικόνες που αγγίζουν την τελειότητα.
Ρεγγίνα μου καλησπέρα... πως να αρθρώσω λέξη; ένα ευχαριστώ από καρδιάς!
...ή έστω εκείνος που έχει γευτεί τις ποιότητες τούτης της αφθονίας... ευχαριστώ meggie...
το σχόλιό σου για την γραφή ερωτικής ποίησης διορατικό φίλη Αλεξ... δεν έχεις άδικο... πέντε, έξι τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν από καταβολής κόσμου την διανόηση, τη γραφή, την τέχνη... έρωτας, θάνατος, μοναξιά, φιλία... να'σαι καλά...
φίλη μου Σιλένα... δεν είναι μονάχα η γραφή σου όμορφη και πλούσια... είναι και οι μουσικές σου επιλογές θαυμάσιες και ιδιαίτερες... ευχαριστώ!
τούτο που μου έγραψες υπομνηματισμό δεν χρειάζεται Βένις... ολοκληρωμένο και άρτιο το βρήκα... καλησπέρες...
Ρένα μου, χαίρομαι πάντα να διαβάζω τη σκέψη σου... η Ροή μου ήρθε σε συνήχηση με την ευαισθησία και το λυρισμό σου... σ'ευχαριστώ...
φίλε μου Δημήτρη, ευχαριστώ πολύ για το ποίημα της φίλης σου... όλο ευχάριστες εκπλήξεις είσαι!!
Στον Αγαπημένο μου Φίλο εύχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ – ΚΑΛΑ – ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ για τα γενέθλιά του. Με Πολλή Αγάπη από το logoclub.gr
Οτι πιο ζεστο κι αληθινο με απλο και σεμνο λογο εχω διαβασει τελευταια.
Θα το ξαναδιαβαζα; αναρωτιεμαι... Αν ειναι αληθινο, σιγουρα ναι. Ειναι; Θα με αγγιζε, αν δεν μου επεβαλε τοσες εικονες, αληθεια! Αν αφηνε το συναισθημα μου να ξεχειλισει διχως τον εξαναγκασμο του σε μορφοποιηση.
"ν'αναλωθω..." διαβαζοντας το..
Νημερτή μου,
Όλβιος Πάντα!!!
Άπειρος και Φωτεινός!!!
Χρόνια εκρηκτικά, σου εύχομαι!!!
Με αγάπη, αδελφέ μου, υπέροχε!!!
Υδάτινος κόσμος σε πλήρη ροή.
Και συ υμνωδός του έρωτα... Αιώνιου;
Ποιός άραγε μπορεί να ορίσει το χρόνο;
Υπάρχει κανείς;
Αν το δικό μου αιώνιο είναι η δική σου στιγμή;
Σκέψεις που το μυαλο καίνε!
Μια ζεστή καλημέρα...
αγαπημένε μου φίλε Νίκο, έστω και... ετεροχρονισμένα θέλω να σ'ευχαριστήσω θερμά για τις ευχές σου... έχεις πάντα την αγάπη μου και το ξέρεις...
Ηχε, σ'ευχαριστώ πολύ... ιδιαίτερα με τιμάς!!!
Ανώνυμε, σέβομαι τις διακριτικές αποστάσεις που παίρνεις... γιατί όμως αυτή η ανωνυμία; αναρωτιέμαι κι εγώ... να σαι καλά πάντως...
Πυρφόρα μου αγαπημένη!!! όσες φορές κι αν το γράψω δεν θα χάσει την αξία του γιατί είναι αληθινό! η ψυχή μου σε συνήχηση με τη δική σου... η γέφυρα τούτη είναι διάπυρη, όπως και η γραφή σου!
Καπετάνισσα σε καλησπερίζω! μήπως και μια στιγμή δεν εμπεριέχει την αιωνιότητα; δεν είναι ελιγμός αυτό... έχει ουσία! μα κι από την άλλη, ποιος μπορεί να χωρίσει το χρόνο ή να τον επεκτείνει; να τον ορίσει ή να τον καθορίσει; σχετικά όλα τούτα... ο μυστικός όμως μονάχα με όρους αιωνιότητας μπορεί να εκφραστεί... το συγκαιρινό και το ομόχρονο δεν τον αφορά...
Παραμυθάκι ροής....
απλό...
παιδικό...
μα οι Μεγάλες Συγκινήσεις κάποτε ήταν βρεφικά ρίγη μεσα στα χερια του Ποιητη.....
όταν μεγαλωσαν έγιναν Ποιήματα....
"Το Ποτάμι"
"Το ποτάμι χρόνια τωρα βρισκόταν σε λάθος κοίτη. Αποδέχτηκε το ρόλο του και επένδυσε. Έμαθε να μιμείται όλες τις φωνές του Δάσους. Γοήτευσε τη νεράιδα που χρόνια τωρα περιφερόταν με ένα μαντήλι δεμένο στα μάτια, γιατί ο παραμυθάς της απαγόρευσε να το βγάλει. Οι ήρωες παντα υπακούουν τον παραμυθά. Αλλιως εκεινος τους εξορίζει από το παραμύθι! Γι'αυτό το νού σου! Πoτέ μη δεχτείς να γίνεις ήρωας παραμυθιού. Κόβουν και Ράβουν πανω σου τις ιδιοτροπίες του συγγραφεα. Έτσι, σαν τυφλή εξάσκησε την ακοή στο έπακρο. Άκουγε το θρόισμα του ποταμού, που παρίστανε τον άνεμο και τρύπωνε κατω από το φουστάνι της και μέσα στα μαλλιά της. Άκουγε το σεληνιασμένο ουρλιαχτό του λύκου και ερωτευόταν το ρίγος που της προκαλούσε. Αφουγκραζόταν τον ψιθυρο της βροχής και υγροποιούσε το επιφώνημα. Ανατρίχιαζε στο σφύριγμα του φιδιού που θύμιζε έκπτωτο άγγελο που πεινά για αμαρτίες. Χαμογελούσε με το ρυθμικό τραγουδι των πουλιών. Είχε ξεχασει ότι είναι ηρωίδα παραμυθιού. Νόμιζε έτσι είναι η Ζωή. Λαχταρησε, λοιπόν, να δει όσα ακουγε. Αψιφώντας την απαγόρευση του Παραμυθα έλυσε το μαντηλι. Άνοιξε αργά τα μάτια με την ελπίδα του μικρού παιδιού που εύπιστο εικονοποιεί μέσα του τα παραμύθια. Και κοιταξε γυρω.... ξανα... και ξανα... και ξανα... και είδε μόνο Εκεινη και το Ποτάμι..."
Τα φιλιά μου.. ακατάπαυστη ροή.....
nimerti, Νοέμβρης μήνας και πλημμύρισε μέσα σου η γη. Απορώ ποιο σύννεφο πέρασε από πάνω σου!
Περίμενα απάντηση....
μα...
εμεινα στην αλλαγή της φωτογραφίας....
Ποια ροή άραγε ταξιδεύει το βλέμμα των Ποιητών?...
Φιλι.....ποιητικής εν-αλλαγής...
Κάκια μου, με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση... οφείλεται σε... τεχνικούς λόγους... [τι σημαίνει τώρα αυτό, τέλος πάντων...]
Το Ποτάμι ήταν υπέροχο... μαγευτικό, το διαβάζω και το απολαμβάνω ξανά και ξανά...
θα ήθελα να το ανεβάσω με την άδειά σου στη Περιοχή Μ... είναι κατασταλαγμένος εσωτερισμός... διαμάντι...
όσο για την φωτο...
είπα να αλλάξω... είχα αλλοιώσει τη προηγούμενη φωτο... γιατί άραγε; όχι άλλες παρεμβάσεις...
ε, σ'αυτήν, απλά κάποιες μικρές πινελιές έχουν γίνει... όχι από μένα αλλά έστω... επί τα βελτίω που λένε...
[από την άλλη, βελτιώνεται το τέλειον; έλα ντε...]
Γουίκα καλησπέρα... δεν μάντεψες λαθεμνένα... πολλά σύννεφα... πάνω μου, κάτω μου, μέσα μου.... μερικά δεν έβρεξαν σταγόνες... έβρεξαν γροθιές... έβρεξαν επίγνωση... έβρεξαν 'στερνή μου γνώση...'
Αν δεν υπήρχε βελτίωση του Τέλειου θα είχες πάψει να γράφεις, κύριε Ποιητή...
όσο γραφεις αποδεικνύεις ότι "ΝΑΙ, βελτιώνεται το Τέλειο!!!"...
Αδεια?...
Ενα χαμόγελο φτανει σαν καταφαση στο ερωτημα?....
Δημοσίευση σχολίου