Προκυμαία
Προχωρούσα
στη προκυμαία της νύχτας
τα κύματα
ήταν άνθρωποι
στόματα ορθάνοιχτα
μάτια βγαλμένα
μάτια βγαλμένα
άδειες κόγχες
που αιμορραγούσαν
σφιχταγκαλιασμένοι
οι ζωντανοί
με τους νεκρούς
σε μια μολυσμένη ερωτική επαφή
του αιώνιου
με το φθαρτό
αντάλλαζαν ηδονικά
σπέρματα φρίκης
οράματα ριπαίου χρόνου
και ακαθαρσίες φωτός
φωνή δεν άκουγα
μονάχα γέμιζα
τον αρχαίο πόνο
που με πλημμύριζε σαν λάσπη
και δυσφορούσα
στη παλάμη μου ένιωσα
ένα χέρι παιδικό
γύρισα και είδα
ένα αγόρι
με στήθη γυναικεία
με στήθη γυναικεία
με ουρά ψαριού
να με κοιτάζει λαίμαργα
να με απορροφά
σ’ ένα φωτοστέφανο που ανάπνεε
είμαι ένας ανήλικος ήλιος
μου είπε
και ήταν η φωνή του συριγμός
σαν δελφινιών φωνή
που μου τρυπούσε το κεφάλι…
κάποια μέρα θ’ ανατείλω
όμως ο κόσμος θα είναι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα λουστώ όλο το ακριβό μου αίμα
δεν είναι ένας αφόρητος λυγμός;
τα λόγια του ακολούθησε
ένα γέλιο που σάρκαζε το χρόνο
ένας παραφρονικός ρυθμός
που άλλο δεν άντεχα
ξύπνησα έντρομος
το στόμα μου ήταν ανοιχτό
σ’ένα μορφασμό παράξενο
μάτια δεν είχα
αιμορραγούσα από τις μαύρες κόγχες μου
γύρω μου
παλλόταν
το ένιωθα
ένας ανθρωποκεανός
κάποιος νεκρός
το ήξερα
άγνωστο πως
σερνόταν ήδη
πάνω σε κάτι που έμοιαζε
με προκυμαία
ερχόταν
για να δεθεί αιώνια μαζί μου
ούρλιαξα
άηχος τρόμος
κλινικά νεκρός
μια μέρα
θα με περιμένεις;
θ’ ανατείλω
όμως θα είσαι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα απλωθώ
ως τ’ακροδάχτυλα του εαυτού σου
θα το αντέξεις;
δεν είναι όλο τούτο
πες μου
ένας αφόρητος λυγμός;
Απρ2010
9 σχόλια:
σου στελνω μια σκεψη-λιγη ελπιδα για τον ηλιο που θα ανατειλει ως συντροφια του,προσδοκω την μη-πεμπτουσια της απουσιας,γελιο που αντηχει στον πιο φωτεινο μου ισκιο,την στιγμη που αγκαλιαζει τον λυγμο σου..-καλησπερες nimerti...το θηριο του κειμενου σου ακομη βρυχαται μεσα μου..
καλησπέρα Βένις μου... θηρίο... δεν ξέρω γιατί ανήρτησα αυτό το ποίημα ξανά... κάποιος μέσα μου ξέρει... τον εμπιστεύομαι...
Κάποιος μέσα μου ξέρει
θα με περιμένω την Αυγή
στο πλατύσκαλο της φυλακής μου
να με βοηθήσω να δραπευτεύσω
απ' το φτωχικό μου εγώ..
Θα νομίζω ότι πέθανα
Θα σπαράξω
Θα τινάξω τα νεύρα μου -
μαλλιά - στο έξω φως
που τρομάζει τα τυφλά μου τα μάτια
και θα σε δω, το γνωρίζω,
στην προκυμαία, σημαία μου,
ν' ανεμίζεις το όνειρο των ανθρώπων..
Σ' αγαπάω, Νημερτή!..Σε γνωρίζω απ' τα πριν των καιρών, Δικιέ μου αδελφέ!..
Πίσω από την αβάσταχτη επιστροφή της Υπόσχεσης, ένας φάρος πίστης δε θα αφήσει την Ψυχή που ίπταται να γαληνεύσει, αν δεν κλείσει τον κύκλο της η επαφή.....
Ήρθα πρώτο αντίκρισμα...
δεύτερο σκίρτημα υπό των ματιών σου το φως, σαν παραμορφωτικός εφιάλτης που μολύνει την Προσμονή.... το αντίκρισμα του Εαυτού μου στο θαλασσιο καθρεφτη της Απεραντοσύνης...
Δωσε μου υποσχεσεις να μάθω να ανασταινομαι...
κι ας με θέλεις βορά σου να γίνω....
η ελπίδα σου με κρατά χρόνια μισονεκρο παρακτια να αγναντεύω εφιάλτες μεσα στη φλεβα που σηκωνει παλιρροια στο Ποίημα...
άργησε να έρθεις..
να παρει παραταση η Ζωή μου.....
κι ας χωρεσε σε άφραχτο κελί...
εγω θεριεύω το στόμα και καταπίνω τον ίδιο μου τον εαυτό....
μέσα στην Περιέργειά μου να μάθω πώς θα ήταν να ήμουν στη....θεση σου κι εσύ στη δική μου!!!!..
δικό μου το ποίημα Εφιάλτη...
σε όποιο ρόλο θελω θα παίξω...
και όπου θέλω εγω θα στηθεις...
απόψε αλλαζουμε ρόλους...
ετοιμασου!..
φιλι......
{τωρα αν σου πω ότι δε σκέφτομαι να το κανω κι αυτο αναρτησουλα......θα βγω ψεύτρα....}
κραυγή στην προκυμαία!!!!!
Μην αφήσεις την ελπίδα σου να πεθάνει, μη ξεχνάς όσα σε έκαναν αυτό που είσαι, όσο και να πονούν, όσο και να τα νομίζεις από χρόνια πεθαμένα... αν ξεχάσουμε , πεθαίνουμε...
Οι ήλιοι της ζωης μας είναι εκεί, αλλά εμείς είμαστε πάντα πιο δυνατοί.... αν το θέλουμε, αν δεν αφεθούμε να μας παρασύρει το σκότος μας...
και τότε θα είναι αφόρητος ο λυγμός....
αγαπημένη μου Πυρφόρα... λόγια δεν έχω... γιατί τα λόγια είναι τώρα φτωχά... είναι αλήθεια... ετσι αισθάνομαι κι εγώ... πριν απ'την αρχή του χρόνου γνωριζόμαστε... τώρα, απλά, συναντηθήκαμε ξανά... και δεν πρόκειται να 'χαθουμε' ξανά...
στο έχω ξαναπεί Κάκια μου... ό,τι φιλοξενούν τα ιστολόγιά μου είναι και δικά σου... μπορείς όποτε θέλεις να αναρτάς ό,τι θέλεις... [διαβάζω ξανά τα λόγια σου... γοητευμένος!]
καλησπέρα Δεσποινα... κραυγή σε τόπο και χρόνο ανάμεσα στον εφιάλτη και την πραγματικότητα... να σαι καλά...
μου αρέσουν πολύ τα σχόλιά σου Καπετάνισσα... αν δεν αφεθούμε να μας παρασύρει το σκότος μας, λες... εξαιρετική η επισήμανση... προς επεξεργασίαν...
μια μέρα
θα με περιμένεις;
-θα περιμένω
χρόνους πολλούς θα περιμένω
θ’ ανατείλω
ως τ’ ακροδάχτυλα του εαυτού σου
θα το αντέξεις;
-θα το αντέξω
τ’ ακροδάχτυλα γλύφοντας
στης ανατολής το χρώμα
στους αφόρητους λυγμούς
εσύ αγόρι
με των δελφινιών την φωνή
θα τον αντέξεις
τον πόνο τον αρχαίο;
δεν είναι όλο τούτο
πες μου
ένας αφόρητος λυγμός;
-λυγμός αφόρητος
τα μάτια τα βγαλμένα
οι άδειες κόγχες
που αιμορραγούν
… και συ να ξεκινάς
μ’ ένα:
μην αποδράς ποτέ από τον εαυτό σου
-μα μήπως η απόδραση
λύτρωση δεν είναι
σαν έντρομα ξυπνήσω
νοιώθοντας πως κανείς δεν έρχονταν
για να δεθεί αιώνια μαζί μου;
μιαν αγκαλιά, nimerti μου, μιαν αγκαλιά;
Δημοσίευση σχολίου