ΤΙ ΤΟ ΘΕΣ ΤΟ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ...

ΒΡΗΚΑΜΕ ΠΑΛΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ…

Πριν από πολλά χρόνια, τέλη της δεκαετίας του ’70 –ωχ, πάλι πρόδωσα την ηλικία μου – έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι ‘βιπεράκι’, του περίπτερου με τον τίτλο ‘ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΓΙΟΥΡΙ ΓΚΕΛΛΕΡ’ και το αγόρασα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που αποφάσιζα να εμπιστευτώ το ένστικτό μου. Μέσα σε κείνο το βιβλιαράκι τσέπης περιηγήθηκα στις εκπληκτικές αναφορές σε έναν ‘νεαρό Ισραηλινό’ με απίστευτες νοητικές δυνάμεις. Μαγεύτηκα, εντυπωσιάστηκα, αναρωτήθηκα πως είναι να έχεις τέτοιες ‘μαγικές’ δυνάμεις. Να διαβάζεις τη σκέψη, να επηρεάζεις την ύλη, να παρεμβαίνεις στην ίδια τη δομή της. Μετά από πολλά χρόνια είδα αυτόν τον άνθρωπο στις εκπομπές του Χαρδαβέλα και μου άφησε μια εντελώς απογοητευτική εντύπωση. Ένας μέτριος entertainer, ένας υποτιθέμενος mentalist με υπερφυσικές ικανότητες που έκανε ένα κάκιστο show που δεν με έπεισε ούτε στιγμή. Δεν με έπεισε το βλέμμα του, η έκφρασή του, το χαμόγελό του. Και φέτος τον ξανατρώμε στη μάπα από τον ΑΝΤ1. Και δεν άλλαξε τίποτα. Μονάχα που, επιτέλους, πολλοί Ελληνες illusionist και ταχυδακτυλουργοί τον… ξεβράκωσαν από διάφορες εκπομπές και άντε ρε μάγκα από κει που’ρθες. Και αν λύγισες και ένα κουτάλι σιγά τα ωά! Άλλοι κάνουν πολύ πιο δύσκολα πράγματα… συνταξιούχοι ζουν χωρίς σύνταξη και άνεργοι χωρίς δουλειά… μανάδες δουλεύουν με τρία παιδιά και τα φέρνουν βόλτα και με το σπίτι τους και εργαζόμενοι με μισθούς πείνας μπορούν και επιβιώνουν… εκεί να σε δω κύριε Γκέλερ, εκεί να σε δω… τα κουταλάκια μας μαράνανε;

Εκεί να δεις μαγεία, ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΓΕΙΑ ΟΧΙ ΠΑΠΑΡΙΑ μετά συγχωρήσεως… ε μα…