από το παρατηρείν στην ανάδυση του στοχασμού...

 [όροι του κατωφλίου]

-απόσπασμα από κάποιες σημειώσεις-

Observer Maryamhasaniborchaloui

 

 

Σημαίνει τούτο το όνομα ο ‘άνθρωπος’ ότι τα μεν άλλα θηρία ών ορά ουδέν επισκοπεί ουδέ αναλογίζεται ουδέ αναθρεί, ο δε άνθρωπος άμα εώρακε –τούτο δ’εστί όπωπε- και αναθρεί και λογίζεται τούτο ό όπωπεν. Εντεύθεν δη μόνον των θηρίων ορθώς ο άνθρωπος ‘άνθρωπος’ ωνομάσθη, αναθρών ά όπωπε…

Πλάτων, Κρατύλος [399c]

 

[Αυτό το όνομα άνθρωπος σημαίνει ότι τα άλλα θηρία απ’όσα βλέπουν τίποτε δεν ερευνούν ούτε συλλογίζονται ούτε παρατηρούν με προσοχή (αναρθείν), ο άνθρωπος όμως συγχρόνως βλέπει –και αυτό είναι το όπωπε- και παρατηρεί με προσοχή (αναρθεί) και συλλογίζεται εκείνο που έχει δεί. Από αυτό λοιπόν βγαίνει ότι από τα θηρία μόνον ο άνθρωπος σωστά ονομάστηκε άνθρωπος, ‘ο εξετάζων όσα έχει δεί’ (αναθρών ά όπωπε)…]

  

Ο άνθρωπος παρατηρεί… 

ίσως κάθε άνθρωπος αλλά ιδιαίτερα ο μοναχικός άνθρωπος

ο μονώτης άνθρωπος

αυτός που διεκδίκησε και κέρδισε τον εαυτό του

αυτός που μαχήθηκε σκληρά και πραγμάτωσε τον εαυτό του

ο ενικός

ο ακέραιος

αυτός που επάξια ισχυρίζεται ότι κέρδισε την ύπαρξή του

 

ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί…

δεν παρατηρεί επειδή είναι μόνος… παρατηρεί επειδή αναδιευθετεί διαρκώς την ένδον ροή 

είναι ένας αγαπημένος εθισμός

αλλά είναι και μια αναγκαιότητα

η παρατήρηση είναι μια μηχανική διαδικασία

δεν είναι όμως μια μηχανιστική διαδικασία [αυτή είναι είναι έργο του μηχανικού εαυτού] 

το παρατηρείν είναι μια θαυμάσια μηχανική του εαυτού

όχι ένας μηχανισμός του εαυτού

ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί την κίνηση, τις συνομιλίες, τις μεταβάσεις, τις συνάξεις, τις οικειώσεις, τις προσεγγίσεις, τους ρυθμούς, τους ελιγμούς, τις διαζεύξεις, τις αρμονικές των συνανθρώπων του

ο μοναχικός άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται να ακούσει συνομιλίες, να εμπλακεί στις ζωές των συνανθρώπων του, να ερμηνεύσει συμπεριφορές, να κρίνει, να επικρίνει ή να δικαιώσει

ο παρατηρητής δεν είναι ηδονοβλεψίας 

ο παρατηρητής δεν είναι λαθρακουστής

ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί αλλά δεν σκέφτεται ταυτόχρονα

ο παρατηρητής δεν σκέφτεται αλλά στοχάζεται 

δεν ασχολείται με τις δράσεις του εαυτού

ο παρατηρητής παύει τον εσωτερικό διάλογο

ο παρατηρητής δεν ακούει τον εαυτό του

ο παρατηρητής ελευθερώνει χώρο για την ανάδυση του στοχασμού

ελευθερώνω χώρο δε σημαίνει πως διακοσμώ διαφορετικά, πως τακτοποιώ καλύτερα, πως παλεύω να ιδρύσω τάξη στην αναρχία και στο χάος

ελευθερώνω χώρο σημαίνει πως αδειάζω και αναμένω να πληρωθώ από εκείνο που πρόκειται να αναδυθεί

και για να ελευθερωθεί χώρος θα πρέπει να πάψει η αλληλουχία των σκέψεων και συνεπώς η ακατάσχετη ροή

ο παρατηρητής βγαίνει έξω απ’τη ροή… έξω απ’το χρόνο

και τότε αναδύεται ο στοχασμός

ο παρατηρητής δεν αξιολογεί, δεν αξιοδοτεί, δεν ανυψώνει, δεν μειώνει, δεν επιλέγει, δεν αρνείται, δεν κρύβει, δεν κρύβεται, δεν πασχίζει να ενσωματώσει εμπειρίες, δε δραπετεύει

ο παρατηρητής απλώς αφήνεται στην παρατήρηση

δίχως την παρατήρηση ο άνθρωπος επιταχύνει δραματικά το πνευματικό και βιολογικό του τέλος… ακόμα και σε έναν κλειστό χώρο, σε οποιονδήποτε χώρο, η έξοδός του είναι η παρατήρηση 

δίχως την παρατήρηση ο μοναχικός άνθρωπος τυφλώνεται, μαραζώνει, πεθαίνει

δίχως την παρατήρηση ο μοναχικός άνθρωπος δεν μπορεί να διακόψει τη ροή των σκέψεων και αναγκάζεται να καταφεύγει σε ελεεινά ‘τρικ’ και ‘ασκήσεις’ που απλώς μεταθέτουν το πρόβλημα και ιδρύουν μια νοσηρή συναλλακτική σχέση με ολέθρια αποτελέσματα για τη συγκρότηση και την εποπτεία των εσωτερικών δράσεων του εαυτού 

όποιος σκέφτεται διαρκώς δίχως παρατήρηση είναι αναπόφευκτο να ανακυκλώνει διαρκώς το ίδιο υλικό

όποιος σκέφτεται αενάως δίχως παρατήρηση βρίσκεται στον τόπο της νεύρωσης και δυνητικά και της ψύχωσης

το διαρκές σκέπτεσθαι δίχως την παρατήρηση δηλητηριάζει τον άνθρωπο και τον φονεύει… πρώτα πνευματικά, έπειτα βιολογικά

η παρατήρηση αναδιευθετεί και εμπλουτίζει τη ροή… είναι δράση επιβίωσης… δεν είναι ελιγμός επιβίωσης… είναι επιταγή επιβίωσης…

η παρατήρηση επιτρέπει την οξυγόνωση όλων των κατώτερων νοητικών λειτουργιών και την εκκαθάριση από σκουπίδια και άχρηστες πληροφορίες.

η παρατήρηση ανακουφίζει ησυχάζει το νου, του δίνει χρόνο για να οργανώσει όλες τις σημαντικές του εποπτείες και τον προστατεύει από τοξικές επαφές και διασταυρώσεις.

η επιμέλεια του εαυτού έχει ως προαπαιτούμενο την παρατήρηση που οδηγεί στην ανάδυση του στοχασμού

με αυτή την έννοια, η παρατήρηση που οδηγεί στην ανάδυση του στοχασμού, είναι η μόνη οδός που επιτρέπει την πρωτογενή δημιουργία, σε κάθε επίπεδο

η παρατήρηση είναι στην ουσία η μόνη ανόθευτη, αμιγής, αληθινή δημιουργία

η παρατήρηση δεν είναι διαλογισμός

είναι απλώς αυτό που είναι…

Η ζωή είναι για τους ‘ανυπάκουους’ τολμητίες…

Πράγματι λοιπόν η διαφορά μεταξύ συγκέντρωσης και προσοχής είναι ανάλογη με αυτήν μεταξύ δραστηριότητας και δράσης… Και η σημασία στο περιεχόμενο των λέξεων δεν προκύπτει από απλή ιδιοτροπία – αν και αυτή μάλλον έχει το ρόλο της επίσης – αλλά από το γεγονός της ίδιας της αυτοπαρατήρησης και της διαρκούς ενδοσκόπησης… τα αποτελέσματα είναι πάντοτε θεαματικά και ενίοτε σοκαριστικά… διότι όπου υπάρχει η δράση και η προσοχή είσαι παρών… όπου υπάρχει η δραστηριότητα και η συγκέντρωση, ένα μέρος από σένα είναι παρόν και όλος ο υπόλοιπος δραματικά απών… 

Και μετά τρέχεις να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα…

Διότι συγκέντρωση, για να δοθεί ένα παράδειγμα, είναι να κρατάς ένα μικρό φακό στο χέρι και να εστιάζεις στη μικρή γωνιά του πίνακα που θέλεις να σου αποκαλυφθεί… προσοχή είναι να έχει φωτιστεί όλος ο χώρος και να απολαμβάνεις το κάθε τι με απόλυτη διαύγεια… τέτοια και τόση που να σε πιάνει… πονοκέφαλος…

Και δραστηριότητα είναι να έχεις προπονηθεί αρκετά και επίπονα για να καταφέρεις να ολοκληρώσεις μια μηχανιστικά επαναλαμβανόμενη δουλειά την οποία τελικά κάποτε, θα κάνεις στην εντέλεια… έτσι ώστε όλοι θα σε θαυμάζουν για την αρτιότητα της εργασίας σου… κι όμως, στον παραμικρό αιφνιδιασμό βρίσκεσαι ξανά στο μηδέν σαν πρωτάρης ανόητος και πασχίζεις να καταλάβεις τι πήγε στραβά… δεν πήγε κάτι στραβά, απλά πήγε κάτι αλλού, πήγε αλλιώς κι εσύ δεν είσαι έτοιμος για το αλλιώς… αυτό βρίσκεται στην περιοχή της δράσης… 

Όμως, για να λέμε και την αλήθεια, το να βρίσκεσαι συνεχώς σε κατάσταση πλήρους προσοχής είναι εξαιρετικά ενεργοβόρο και τρομακτικά κοπιαστικό… έτσι προπαγανδίζει ο νους τουλάχιστον που είναι μεν εργατικός και φιλόπονος αλλά μονάχα στις περιοχές όπου αναγνωρίζει και αποδέχεται… διαφορετικά αρνείται να συνεργαστεί και επιστρατεύει το μεγαλύτερο όπλο του για να σε σταματήσει από το άλμα… το φόβο…

Το να είσαι διαρκώς σε κατάσταση προσοχής σημαίνει ότι είσαι διαρκώς ερωτικός… σε ερωτική σχέση με κάθε τι, με όλα, κάθε στιγμή… πάλλεσαι και ακτινοβολείς καθώς είσαι πλήρης ενέργειας και η επίγνωσή σου ‘χτυπάει κόκκινο’… ο μέσος ‘καθημερινός’ άνθρωπος μπορεί να το αντέξει για λίγες ώρες ή λίγες μέρες… μερικοί για λίγους μήνες… ποιος μπορεί να το αντέξει για πάντα;

Αυτός άλλωστε θα ήταν ο ορισμός της αθανασίας σε ποιοτικό επίπεδο… μια ημέρα σε κατάσταση απόλυτης προσοχής ισοδυναμεί με μερικά χρόνια συμβατικής και ‘νορμάλ’ κατάστασης σαν αυτή που ζούμε… όταν έχεις εισέλθει στην διάσταση αυτή, ο χρόνος παύει, η σκέψη παύει, όλα ακυρώνονται και συνεπώς δεν είσαι νέος ή γέρος, παιδί ή ενήλικας, σοφός ή ανόητος, γνώστης ή βλαξ… είσαι και αυτό αρκεί… ως και η γλώσσα ακυρώνεται και κανείς δεν μπορεί να σου ‘μεταφράσει’ το βίωμα… ένα υπέροχο δράμα!

Κάποιες ελάχιστες φορές όλο τούτο το επισκεπτόμαστε… ή μάλλον μας επισκέπτεται… και όπως έναν συναρπαστικό επισκέπτη ο νους κάποιες φορές φροντίζει να τον κακολογήσει όταν αυτός φύγει από το σπίτι και να μας επαναφέρει ‘στην τάξη’, έτσι συμβαίνει και με ό,τι μας έδωσε ή μας έδειξε το αληθινό περιεχόμενο της ζωής… θα συκοφαντηθεί τόσο πολύ μετά από τον εισαγγελέα δίωξης βιωμάτων αλήθειας ώστε θα βρεθούμε… απολογούμενοι… γιατί ανοίξαμε στον αντιπαθητικό επισκέπτη την πόρτα; Γιατί αφεθήκαμε να μας ταξιδέψει σε άλλες πραγματικότητες; Δεν καταλάβαμε ότι ήταν ένας μεταμφιεσμένος τρομοκράτης; Γιατί δεν ακούμε το νου που πάντα μας προστατεύει και μας προφυλάσσει από τους παρείσακτους με τα αγγελικά πρόσωπα αλλά τις βόμβες κάτω απ’τη μασχάλη;

Για τους... νομιμόφρονες είναι ο βίος το λοιπόν…

Η ζωή είναι για τους ‘ανυπάκουους’ τολμητίες… επαναστάτες, ανατροπείς, 'τρομοκράτες'… δεν θα τα χαλάσουμε εκεί… από λέξεις είμεθα εν αφθονία…

Altamash Urooj

Η επανάληψη της ιστορίας ως ιστορία της επανάληψης...

Μ

ια από τις λεγόμενες φράσεις ‘της πιάτσας’ λέει πως, αν έχεις το πιστόλι δεν το κρύβεις στο συρτάρι. Πάει να πει, δεν είναι δυνατόν να έχεις τη δύναμη και να μην τη χρησιμοποιείς. Ακόμη κι αν δεν το κάνεις στην αρχή, κάποια στιγμή, μοιραία ίσως, θα υποκύψεις, θα λυγίσεις. Θ’ανοίξεις το συρτάρι και θα πάρεις το πιστόλι στο χέρι… και ένας θεός ξέρει τι θ’ακολουθήσει.

Το λοιπόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κι όχι ‘ως φάρσα’ ή ως οτιδήποτε άλλο μεταλλαγμένο υπο-προϊόν. Επαναλαμβάνεται νέτα-σκέτα. Βεβαίως με άλλους πρωταγωνιστές. Οπωσδήποτε με άλλα μέσα. Σε κάποιο άλλο σκηνικό, όπως με τα θεατρικά έργα. Τσέχωφ ανεβάζουμε. Μπορεί το Θείο Βάνια κάποτε να τον έπαιζε ο τάδε, μετά ο δείνα, σήμερα κάποιος άλλος. Μπορεί η σκηνοθετική άποψη τότε να ήταν αυτή, τα σκηνικά κάπως έτσι… σήμερα είναι κάπως αλλιώς, δεν έχει σημασία. Το έργο είναι το ίδιο. Άμλετ ανεβάζουμε. Δεν έχουμε Λόρενς Ολίβιε, κανένα πρόβλημα. Ηθοποιούς έχουμε σωρό, όλοι μπορούν να παίξουν, υπό συνθήκες, τον δυστυχισμένο Δανό πρίγκιπα. Και άντρες και γυναίκες εν αφθονία για όλους τους ρόλους. Και σκηνικά και κοστούμια και φώτα και μουσικές και απ’όλα. Οιδίποδα ανεβάζουμε. Και ξέρουμε τις ορίζουσες. Δεν αλλάζουν. Ο άνθρωπος που εν αγνοία του φόνευσε τον πατέρα του και κοιμήθηκε με τη μητέρα του. Και όταν το μαθαίνει βγάζει τα μάτια του… Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τελετουργική σχεδόν ακρίβεια, με ενοχλητική κανονικότητα.

Ναι, με ενοχλητική κανονικότητα.

Είναι σχεδόν αστείο κι όμως συμβαίνει. Στη νεότητά σου, επειδή ακριβώς η έννοια της ιστορίας, υφίσταται περισσότερο ως αίσθηση παρά ως γνώση –ιστορία είναι ό,τι έχεις ζήσει εσύ και έχει ανάπτυγμα χρόνου την ηλικία σου- έχεις την απόλυτη βεβαιότητα πως όλα μπορούν να αλλάξουν. Πάει να πει, μηδενίζω το κοντέρ της ανθρωπότητας και τα φτιάχνω όλα από το μηδέν. Ό,τι κληρονόμησα δεν με ενδιαφέρει, άλλοι τα έφτιαξαν, δεν είμαι υπόλογος γι αυτά. Στην ουσία, δεν είμαι υπόλογος για τίποτα. Κι εφόσον όλα αυτά που κάποιοι άλλοι μου κληροδότησαν δεν μου αρέσουν καθόλου και τα σιχαίνομαι και μπορώ άνετα και να αφοδεύω επ’αυτών, τα συντρίβω και στη θέση τους… εδώ είναι ένα μικρό ζήτημα, τι θα βάλω στη θέση τους… δεν έχει σημασία… προς στιγμήν σημασία έχει η καταστροφή… να πάψει το χτες να με ενοχλεί, να με δυναστεύει, να με τυραννάει… ούτε φιλοσοφίες, ούτε λογοτεχνίες, ούτε αγάλματα, ούτε κτήρια, ούτε κείμενα, ούτε τραγούδια, ούτε κειμήλια, ούτε παραμύθια… τίποτε… Μακάρι να ξυπνούσα ένα πρωί και να μην υπήρχε τίποτε απ’αυτά. Θα ξεκινούσαμε τον κόσμο απ’την αρχή. Reboot… Πατάμε το κουμπί της επανεκκίνησης… Και να δούμε τι θα βγάλει…

Καταραμένη κι ευλογημένη έπαρση της νεότητας…

Θυμάμαι τη Ρουσία του Καζαντζάκη… θυμάμαι και ζηλεύω μαζί… Γιατί ήταν ένας από τους ελάχιστους που είχαν τη μέγιστη προνομία να βιώσουν από κοντά, από πολύ κοντά το μεγάλο πείραμα σχεδόν εν τη γενέσει του… σαν επιστήμονας που παρατηρεί τα αποτελέσματα της επαναστατικής ανακάλυψής του στο πειραματόζωο με άπληστα μάτια… Το φοβερό εγχείρημα είχε μεθύσει τον έλληνα διανοητή και συγγραφέα… ήταν στα σπάργανα, ζεστό ακόμα, ασχημάτιστο… έβλεπε, βίωνε, γευόταν, ονειρευόταν… τι θα απογίνει με τούτη τη πελώρια χώρα αν το νιογέννητο βρέφος μεγαλώσει και πατήσει γερά στα πόδια του; Όλος ο κόσμος, ο παλιός, ο σάπιος, όσα ξέρουμε και δεν ξέρουμε πάνε στα τσακίδια. Να πάνε χίλιες φορές! Μέθυσε και ναρκώθηκε ο Καζαντζάκης αλλά όχι για πολύ… μετά από λίγα χρόνια είχε ξεμεθύσει και αναζητούσε άλλα… Θυμάμαι που τον καλεί στο φτωχικό της σπίτι μια κοπέλα που εργάζεται, όπως όλοι, με πρωτοφανή θέρμη για το θεμελίωμα των αρχών της επανάστασης. Τρώνε λιτά και πίνουν στο ξεπαγιασμένο καμαράκι της κοπέλας και μιλούν… Λένε πολλά… περισσότερο εκείνος… προσπαθεί να φέρει αντιρρήσεις, ο παλαιός άνθρωπος σαστισμένος εμπρός στο μεγαλείο του νέου… σαν τον αμήχανο Νικόδημο δίπλα στον Ιησού… δεν μπαίνεις γερο-Νικόδημε στη Βασιλεία των Ουρανών αν δεν γεννηθείς άνωθεν… -να ξαναγεννηθώ Ραβί; Και πώς θα μπω στη μήτρα της μάνας μου ξανά; Φαντάζομαι τον Ιησού να του χαμογελάει… Αυτά του λέει και η κοπέλα του Κρητικού με τα μεγάλα μάτια και την αξεδίψαστη ψυχή… Μπλα-μπλα… εσείς οι δυτικοί όλο μπλα-μπλα… σάπιες κουβέντες εδώ που χωράει μονάχα δουλειά… συζητήσεις… η συνήθεια των γέρων, η απόλαυση των παρακμιακών δίπλα στα αναμμένα τζάκια με τα στομάχια τους πρησμένα απ’το φαί… χιλιάδες λέξεις, λέξεις ωραίες και άχρηστες, θεωρίες, φιλοσοφίες… ο παλιός κόσμος αντιδρά, παλεύει σαν το φίδι να γλιτώσει από τη μπότα που θα του συντρίψει το κεφάλι… παλέψτε το λοιπόν όσο θέλετε γιατι όπου να’ναι έρχεται η αρβύλα που θα σας παύσει το φως απ’τα μάτια σας… Κι έφυγε θαρρώ ο Καζαντζάκης από το σπίτι τούτης της τρομερής γυναίκας με την ουρά στα σκέλια και το μυαλό να βράζει…

Μα τι έγινε τελικά; 

Αν μπορούσε η κοπέλα εκείνη να κοιμηθεί για ενενήντα χρόνια και ξυπνούσε σήμερα, στη μοντέρνα Ρωσία του Πούτιν… τι θα έλεγε αλήθεια; Τι θα σκεφτόταν; Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου, πίστευε τότε… Τι στο διάτανο συνέβη και ξύπνησε ξανά στο… παρελθόν;

Πορνεία, φτώχια, αδικία, έγκλημα, εκμετάλλευση, αμορφωσιά, κτηνωδία…

Αποτύχαμε…

Διαφθορά, πόλεμοι, έμποροι ναρκωτικών, έμποροι όπλων, νεοναζί, ρατσιστές στους δρόμους, χούλιγκανς στα γήπεδα, αλήτες στα κοινοβούλια…

Αποτύχαμε οικτρά!

Μπορεί τα ρούχα να άλλαξαν, τα μαύρα πολυτελή αυτοκίνητα να γέμισαν τους δρόμους, η τεχνολογία να έχει αποκοιμίσει όλο τον πλανήτη… η κοπέλα δεν θα ξεγελιόταν… θα πικραινόταν βαθιά όμως… τίποτε δεν άλλαξε… το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές…

Η ιστορία επαναλαμβάνεται… με τελετουργική ακρίβεια, με ενοχλητική κανονικότητα…

Λες κι είναι έτοιμο πάντα ένα πιστόλι να περιμένει σε ένα ξεχασμένο συρτάρι εκείνον που θα το νιώσει στην παλάμη του. Αρκεί να οικοιωθείς με το μέγεθος, να το ζυγιάσεις καλά, να το φορέσεις όμορφα μέσα στη χούφτα σου… μέσα στη ψυχή σου… να το χαϊδέψεις ερωτικά, να το κανακέψεις… κι ύστερα, αρκεί το δάχτυλο να πιέσει απαλά τη σκανδάλη…

Wine cellar

Martin Zalba

Απηλγηκότες...

 Disorder Christophe Staelens

  

«…ούτως επειδάν, καθώς φησιν ο Απόστολος, απηλγηκότες τινές παραδώσι τώ καθ’αμαρτίαν βίω εαυτούς, νεκροί τινες όντως και πάρετοι του κατ’αρετήν βίου γενόμενοι, ουδεμίαν έχουσιν ων ποιούσιν την αίσθησιν…»

Γρηγόριος Νύσσης, Εις τους Μακαρισμούς

  

Α

κόμα κι αν ο αισθητικός δεν μπορεί να μεταβεί στον ηθικό, ακόμα κι αν ο ηθικός αδυνατεί να μεταβεί στον θρησκευτικό, δεν έχει σημασία. Η ακηδία είναι μια ασθένεια που πλημμυρίζει σαν μούδιασμα από δάγκωμα φιδιού και προσβάλλει όλο το σώμα… για την ακρίβεια όλα τα σώματα που διαθέτει –έστω και εν αγνοία του- ο άνθρωπος. Ο αισθητικός μεταβολίζει την ηλιθιότητα σε βία, ο ηθικός σε ελιγμούς υποκρισίας, ο θρησκευτικός σε σχίσμα και απιστία.

Έχει σημασία να μην μπερδεύεται κανείς με τις διάφορες κατηγορίες. Αλλά και πάλι, ίσως και όχι. Η εποχή προσφέρεται για κάθε είδους μπερδέματα, για πάσης φύσεως ανωμαλίες. Η νέκρωση έχει προχωρήσει τόσο που οι εννοιολογικές κατηγορίες μοιάζουν με πολυτελές γεύμα για έναν ναυαγό. Αλά και πάλι ο ναυαγός δεν είναι νεκρός, είναι απλώς ταλαιπωρημένος. Ίσως να έχει χάσει την ελπίδα του, ίσως να παλεύει με τον εαυτό του και το χρόνο, αλλά είναι ζωντανός.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με το δηλητηριώδες έγχυμα στον οργανισμό που παραλύει κάθε αντίδραση, ανακλαστικό ή απόκριση. Το συγκλονιστικό αυτό θαύμα της δημιουργίας βρίσκεται αιχμάλωτο στα χοιροστάσια της Κίρκης και απολαμβάνει το κάθε γεύμα, την κάθε στιγμή που κυλιέται στη λάσπη, την κάθε ημέρα που ξημερώνει και έχει στομάχι αδειανό να το γεμίσει και κοπρώνα διαθέσιμο να τον πληρώσει. 

Ακόμα και αν ο Λόγος δεν έλαβε ‘δούλου μορφή’ και δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ το πανάκριβο σχέδιο του Δημιουργού για την ‘ανακαίνιση’ της χοϊκής φύσης, ακόμα και αν μας ξεγέλασαν, μας κορόιδεψαν και γελούν εις βάρος μας όλοι οι κατασκευαστές μύθων και αρχετύπων, δεν έχει σημασία. Το πλάσμα γεννήθηκε και μεγάλωσε και ανδρώθηκε και γέννησε πολιτισμούς και τους ισοπέδωσε και γέννησε σύμπαντα και αφόδευσε επ’αυτών και ‘ακινητοποίησε ιλίγγους’ μόνο και μόνο για να έχει την ριπαία ηδονή να τους δει να δραπετεύουν και πάλι απ’τα δεσμά τους.

Ο άνθρωπος με μορφή και συμπεριφορικό προφίλ χοίρου είναι απηλγηκώς. Τι σημαίνει αυτό;

Δεν ξέρουμε.

Δεν καταλαβαίνουμε.

Δεν νιώθουμε.

Η ψυχή μας βρίσκεται σε κατατονική φάση.

Πιθανή επιστροφή σε μια ‘κανονικότητα’;

Δεν είναι επιθυμητή.

Κάποιοι λένε ότι από μακριά μοιάζουμε με καλάμια χωμένα στο νερό, δεν έχουμε πια διαστάσεις, είμαστε ευθείες γραμμές, είμαστε γραμμές που έχασαν τον γεωμετρικό τους τόπο, είμαστε άτοποι, άχρονοι, ανέστιοι, ασύνδετοι… ψέματα. 

Ο αισθητικός θα σκοτώσει τον ηθικό, έπειτα θα σκοτωθεί απ’τον θρησκευτικό και ο τελευταίος, αφού κρύψει το φονικό όπλο κάτω από ένα λιθάρι, θα βγάλει ένα κακόηχο λαρυγγισμό κάτι σαν παράπονο ανάμικτο με ηδονή εκσπερμάτισης

και θα πέσει ξανά στα τέσσερα. 

Κανένα θαύμα δεν διαρκεί για πάντα…

Σιγή…

 

Ημέρα γενέθλια, σιωπηλή

μάρτυρας τεμαχισμών

στο διηνεκές

μάρτυρας κράματος ονείρων 

και όψεων ερέβους

μάρτυρας τάφρων πρωινών

και νύχτιων λάμψεων

οδύνης

μόνο

γεννιέμαι ξανά

όμως αλλιώς

κάτω από έναν αστέρα φίλιο

μελαγχολικό

σαν αίνιγμα

εκτός απ’το δρεπάνι που συλλογίζομαι

εσύ

εκτός από τον Αύγουστο που πάντα

σκοτεινός θα είναι

εκτός από το ωραίο σου βλέμμα

που γενναιόδωρα ζεσταίνει

ό,τι ο Νόμος αφαιρεί

ώρα την ώρα

ως τη Μεγάλη που έρχεται

Σιγή…

Two Butterflies

Edy Pamungkas