Κυριακή, Δεκεμβρίου 09, 2012

τι τον θέλεις τον ουρανό; έχεις φτερά μήπως και δεν τα βλέπω;





ώστε λοιπόν μείναμε μόνοι;
μείναμε μόνοι να οραματιζόμαστε ένα ‘άλλο αύριο;’

…έχω την αίσθηση ότι δεν οραματιζόμαστε τίποτε... τουλάχιστον σε ευρύ, αυτό που λέμε 'συλλογικό' επίπεδο... λογικό, εκείνοι που οραματίζονταν ήταν πάντοτε οι μοναχικοί άνθρωποι… το ζήτημα ήταν πως κάποιοι μπορούσαν ή ήθελαν να μοιραστούν το όραμά τους με τους υπόλοιπους… κάποιοι το κατάφεραν… κάποιοι εκδικούμενοι τον εαυτό τους, απλά το κατέστρεψαν… και κάποιοι άλλοι το έκρυψαν και το ανακάλυψαν οι επόμενες γενιές και το φόρεσαν στο δικό τους σώμα… στην ουσία το κατέστρεψαν επίσης...

δεν με πειράζει καθόλου αυτή η παράξενη μοναχικότητα… αν δεν μας θέλουν δεν σημαίνει ότι έχουμε ‘πρόβλημα’… αν δεν μας μιλούν δεν σημαίνει ότι ακυρωθήκαμε… σημαίνει απλά ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα πάντα… και αυτό κοστίζει… και πονάει…

παρατηρώ τον τελευταίο καιρό αυτό που συμβαίνει, αισθάνομαι αυτό που γεννιέται, υπάρχει μια κινητικότητα, μια ανάδραση, ένας βρασμός που ακόμα δεν έχει γίνει κοχλασμός… οι άνθρωποι προσαρμόζονται εύκολα… σε όλα προσαρμόζονται, έτσι έλεγε η γιαγιά μου… μήπως αυτό είναι μια δράση ευελιξίας για να μην αισθάνεται ο ραγιάς ραγιάς και ο κολλήγας κολλήγας; μήπως αυτό είναι μια πρεπούμενη στάση μπροστά στον εφέντη που έρχεται πάνω στο άλογο και σκύψε το κεφάλι και ας τον βρίζεις; Τουλάχιστον έχε το κεφάλι σου στη θέση του και ας μην σε ακούει που τον βρίζεις… τα μάτια στη γη, δεν πειράζει, αυτή σε τρέφει, αυτή θα σε κλείσει μέσα της μια μέρα…

τι τον θέλεις τον ουρανό; έχεις φτερά μήπως και δεν τα βλέπω;

για να μεγαλουργήσεις γεννήθηκες, στην πορεία εκπαιδεύτηκες να ζεις, τώρα πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις… για να έχει τουλάχιστον ο θάνατός σου έναν ουρανό, στο κάτω κάτω, μάλλον… στο πάνω πάνω…

και να πάψεις να βαφτίζεις τη γη ουρανό… άλλωστε, υπάρχουν και παιδιά και ακούν και μιμούνται και επαναλαμβάνουν…

στη γη όταν σέρνεσαι, φτερά δεν χρειάζονται… τον ουρανό ξέχνα τον...
μπορείς ακόμα μόνο να τον τραγουδάς… και να τον ονειρεύεσαι…

όλα τα υπόλοιπα, προς το παρόν, λέγονται απληστία...

14 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

"στη γη όταν σέρνεσαι, φτερά δεν χρειάζονται… τον ουρανό ξέχνα τον...
μπορείς ακόμα μόνο να τον τραγουδάς… και να τον ονειρεύεσαι…"

Μα όταν έρπουμε κατάχαμα, δεν έχει η ψυχή φωνή να τον τραγουδήσει... που να βρει ουρανό σε ποιο όνειρο? σαν δεν κρατάμε Ψηλά το κεφάλι όσο ζούμε κι ας μας αποκεφαλίσουν, τι να τον κάνουμε τον ουρανό μετά θανάτου....

Το γλυκοχάραμα να σε' βρει να κοιτάζεις τον ουρανό. Σε φιλώ..!!

Νimertis είπε...

κι επειδή έτσι ακριβώς μας θέλουν αγαπημένη μου αοράτη -και σημειώνω μια οικείωση με τούτη την ματιά στη γη - ακριβώς εκεί οφείλουμε να αντιδράσουμε και να σηκώσουμε το βλέμμα... να'σαι καλά φίλη μου... Γλυκό ξημέρωμα Κυριακής εύχομαι!

Ανώνυμος είπε...

γω πάντως που 'μαι και θρασύς και άπληστη και όλα τα κακά, γέροντα, αυτοεξορίστηκα και ησύχασα. και τραγουδώ και παράφωνα ε. βέλασμα ένα πράμα. την καλημέρα μου.

Eriugena είπε...

Νομίζω φίλε μου πως η ουσία της αυταπάτης όχι και τόσο "νέου τύπου" που τόσο πυκνά επανέφερες με το κεντρικό σου ερώτημα-ειρωνεία, είναι ακριβώς αυτό: η χρήση του Ουρανού, αυτού του υπερβατικού "συμβόλου" για να γίνει υποφερτή (στην καλύτερη περίπτωση) η χαμαί ζωή (μας). Κάτι σαν ναρκωτικό μεγαλείου, ή ψευδαίσθηση υπερβατικότητας για να "έχωμεν" κάτι να λέμε βρε παιδί μου...ότι δεν είμεθα τόσο πεζοί. Και φυσικά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων δηλώνω και γω πως έχω υποπέσει στο αμάρτημα αυτό, της ψευδο-υπερβατικοποίησης των σερνάμενων ψυχών της γαιώδους καθημερινότητας...όπου το γαιώδες δεν έχει και αυτό, το μυστικό της γής που θα θέλαμε αλλά θυμίζει σκονισμένο και ρημαγμένο χωριό σαν αυτά ου θεσσαλικού κάμπου την εποχή των αφεντάδων..(τώρα πως μου ήρθε αυτή η εικόνα, δεν ξέρω να σου πω!)

serenata είπε...

Οπως πάντα με κάνεις να προβληματίζομαι φίλε μου Νιμερτή.
Οταν ζούσα εκτός Ελλάδος έλεγα πως προσαρμόζομαι εύκολα.
Μήπως συνεχίζω το ίδιο κι εδώ;.....
Εξαιρετικό το κείμενο σου!
Καλό υπόλοιπο Κυριακής:))

Νimertis είπε...

αγαπημένη φίλη Dionespa... πολύ χαίρομαι για το σχόλιό σου... ξέρεις άλλωστε πόσο σε θαυμάζω... ώστε λοιπόν και άπληστη και αυτοεξόριστη... μην και βαρέθηκες άλλα βελάσματα και έφυγες; ή το εσωτερικό σου βέλασμα ήταν τόσο ισχυρό;
απ'όσο βλέπω στα ιστολόγιά σου πάντως, διαπρέπεις δημιουργικώς και προσωπικά σε χαίρομαι... εύγε!!!

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ φίλη μου serenata για τα λόγια σου... είναι μεγάλος μύθος αυτός περί του 'ευπροσάρμοστου' του ανθρώπου -το λέω γενικά βεβαίως. Είναι η ανάγκη που το μετέτρεψε σε αρετή ενώ στην ουσία πρόκειται για μια μικρή ήττα... μπορεί και μεγάλη... παίρνω από τον εαυτό μου και το λέω, μην παρεξηγηθώ...

σε διαβάζω πάντα με πολύ ενδιαφέρον... να'σαι καλά φίλη μου...

Νimertis είπε...

...όπου το γαιώδες δεν έχει και αυτό, το μυστικό της γής που θα θέλαμε αλλά θυμίζει σκονισμένο και ρημαγμένο χωριό σαν αυτά ου θεσσαλικού κάμπου την εποχή των αφεντάδων..(τώρα πως μου ήρθε αυτή η εικόνα, δεν ξέρω να σου πω!)...

μου θύμισες και τον Νίκο Φώσκολο και τις μνημειώδεις ταινίες του στον κάμπο... και ως αφέντη τον Αργύρη που περνούσε με το μαστίγιο και έριχνε και μερικές...

μα, έτσι πολύ ωραία τα έγραψες Ιωάννη μου... και δεν συγχέουμε την ιερή γη με το ανάστροφό της... τη γη ως χώρο ενταφιασμού ονείρων και δέσμευσης του βλέμματος...

να'σαι καλά φίλε μου...

Ange Alexiou είπε...

…έχω την αίσθηση ότι δεν οραματιζόμαστε τίποτε... τουλάχιστον σε ευρύ, αυτό που λέμε 'συλλογικό' επίπεδο... λογικό, εκείνοι που οραματίζονταν ήταν πάντοτε οι μοναχικοί άνθρωποι… το ζήτημα ήταν πως κάποιοι μπορούσαν ή ήθελαν να μοιραστούν το όραμά τους με τους υπόλοιπους… κάποιοι το κατάφεραν… κάποιοι εκδικούμενοι τον εαυτό τους, απλά το κατέστρεψαν… και κάποιοι άλλοι το έκρυψαν και το ανακάλυψαν οι επόμενες γενιές και το φόρεσαν στο δικό τους σώμα… στην ουσία το κατέστρεψαν επίσης...

Καλημέρα Νημερτή.
Νομίζω όλοι συμφωνούμε σ΄αυτό.
Η συλλογική ψυχή- αυτή που υποτίθεται ότι γιγαντώνει τις δυνάμεις μας, και δημιουργεί το καθήκον προς το σύνολο, γιατί γνωρίζει πως είμαστε άμεσα αλληλοεξαρτώμενοι ένας απ΄τον άλλο- αποδεικνύεται ουτοπική...
Αντί για συνοδοιπόροι με μέλημα τη συνδημιουργία, καθένας απομονώνεται στον προσωπικό του ...τιποτένιο μύθο.

Νimertis είπε...

ναι, έτσι είναι φίλη μου misoagnosti... άλλωστε, πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς... να συντονιστούμε χιλιάδες μυαλά και να οραματιστούμε κάτι κοινό; αδύνατον... το δυσάρεστο εδώ είναι ότι αυτή η μόνωση έχει θλιπτικά χαρακτηριστικά, αυτιστικά δηλαδή... έτσι δεν είναι; δεν έχουμε καμιά διάθεση να μοιραστούμε κανένα όραμα ακόμη κι αν εμφανιστεί...
τιποτένιοι μύθοι... πολύ όμορφα αν και σκληρά το ζωγραφίζεις... αλλά έτσι είναι...

σ'ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου!!

Ανώνυμος είπε...

Μπορει να ειμαστε στον ίδιο λάκκο, αλλά καποιοι από εμάς κοιτουν τα άστρα! Αυτά τα λογια του Οσκαρ Γουαιλντ μου θυμισε η αναρτηση σου!! Καλό σου βραδυ!!

Νimertis είπε...

ίσως κάπως έτσι φίλη μου περήφανη μανιάτισσα... ίσως όμως και το εντελώς αντίστροφο... ίσως να έχουμε νοηματοδοτήσει τα άστρα διαφορετικά απλά για να νομίζουμε ότι έτσι κάνουμε μια 'αντίσταση'...
σ'ευχαριστώ...

ειρήνη είπε...

πάντα σε διαβάζω Αντώνη κι αισθάνομαι συνένοχη σε όσα γράφεις, συνένοχη στη ματιά σου..

μόνος δεν είσαι..

να' σαι καλά

Νimertis είπε...

Ειρήνη μου καλημέρα... σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου... πόσα χρόνια 'γνωριζόμαστε'; κοντά στα τέσσερα! και πάντα έχω την ίδια ευχαρίστηση όταν βλέπω σχόλιό σου... να ξέρεις πώς σε νιώθω πολύ δικό μου άνθρωπο... να'σαι καλά αγαπημένη φίλη και όμορφες και ανθρώπινες γιορτές να έχεις...