Σάββατο, Δεκεμβρίου 29, 2012




Γεδρωσία


Ένα μικρό σημείο ήσουν
που ύψωσε το ανάστημά του
και διέγραψε την περιφέρεια του κύκλου
γύρω απ’τον πυρήνα του Ανθρώπου

μεταιχμιακός θα πεις
Ιανός του χρόνου και του χώρου
όχι οι παράγοντες του γινομένου
μα το ίδιο το λεπτό ενδιάμεσο
στην μεταστοιχείωση του χτες
που ενοφθαλμίζει το αύριο
και τείνει στο ευρύστερνο τώρα

το αιώνιο τώρα

ούτε γη αλχημική
ούτε σταυρός διάπυρος
ένδον αρνείσαι το προσωπείο σου
κι όταν εκδιπλώνεσαι
ενδύεσαι το σαρκίο της θλίψης

όχι οι παράγοντες
μα η ερωτική τους σχέση
πριν το γινόμενο καεί στην Γεδρωσία
του ανθρώπινου κάματου

υπέροχος!
και ροϊκός!

ένα μικρό, φωτερό σημείο ήσουν
μοναχικός
περίμενες να οριστείς
από τον υπέρτατο διαβήτη
να περιγράψεις τα ασώματα πεπραγμένα
να δικαιώσεις ένα προορισμό
μια αποστολή
μια οδύσσεια φωτός

όχι ο Μαραθώνας
ο Γρανικός
τα λευκά ποδάρια του ναού της Παρθένου
μα το σημάδι του Κάιν
ο ασπασμός του Ισκαριώτη
του Εφιάλτη ο πυρετός…

εκεί ανασαίνεις διαρκώς
στο ενδεχομένως
όλων των περασμένων
που τέμνονται με τα επερχόμενα
και ζευγαρώνουν οι ψυχές
και γεννιέσαι ως θνητός
και όλβιος μαζί
μύστης και άμβροτος θεός…


Δεκ2012

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Άνθρωπος είναι μόνο ένα σημείο στον κόσμο. Κι αυτό το σημείο μπορεί να είναι τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα.

Καλή χρονια αγαπητέ μου, ο, τι καλυτερο εύχομαι!

Eriugena είπε...

Μια άψογη "περιγραφή" του μεταιχμιακού, στο όριο της χωροχρονικότητας,που την ανατινάζει στο "τώρα", στην ενδεχομενικότητα που παρεμβάλλει στο συνεχές ο άνθρωπος της ρήξης και της ιερής συνέχειας, που δεν μπορεί παρά να είναι ό ίδιος με τον άνθρωπο της ρήξης. "Θνητός και όλβιος μαζί". Αλλά είναι οι διακρίσεις αυτές που κάνουν το ποίημα, μια ακόμα πιο πυκνή αποτύπωση του οράματός σου, σαν να μετατρέπεται σιγά σιγά ο λόγος σου σε ένα όλο και πιο συγκεκριμένο σημείο διαχωρισμού και επανένωσης των πραγμάτων. Λές: "ούτε γη αλχημική/ούτε σταυρός διάπυρος/
ένδον αρνείσαι το προσωπείο σου/
κι όταν εκδιπλώνεσαι/ενδύεσαι το σαρκίο της θλίψης.." αφού πρώτα έχει οριστεί η σχέση παρόντος μέλλοντος παρελθόντος με την μεταστοιχείωση του χθές και τον προ-φητικό σε δράση -ενοφθαλμισμό του αύριο, αποκλείονται όλες οι πάγιες μεταφυσικές και τα προσωπεία της "θετικότητας" και της "χαράς" της δράσης, και εγκαθίσταται μια θλίψη δράσης ένδον. Αυτό με οδηγεί κάπου αλλού, απότι συνήθως ορίστηκε σαν δράση απο τους "αποστόλους" της δράσης, και με εξιτάρει φίλε μου...αλλά θα έχουμε ελπίζω χρόνο

Νimertis είπε...

καλη χρονιά φίλη μου 'περήφανη μανιάτισσα'... σ'ευχαριστώ αληθινά για τα λόγια σου...

Νimertis είπε...

"...αποκλείονται όλες οι πάγιες μεταφυσικές και τα προσωπεία της "θετικότητας" και της "χαράς" της δράσης, και εγκαθίσταται μια θλίψη δράσης ένδον...."

ίσως γιατί αγαπημένε μου Ιωάννη, είναι αυτό ακριβώς που γράφεις, προσωπεία... τα οποία θραύονται και ολοκληρώνουν την αποστολή τους αμέσως μετά την κατασκευή τους... χρόνος ζωής; το εσωτερικά αναγκαίο, απαιτητό... χρόνος αλήθειας; το αυτό!
ναι, θα ήθελα να μου πεις για αυτό που σε οδηγεί όλο τούτο το σκεπτικό...
με την αγάπη μου!