Νημερτής

Στη γειτονιά υπάρχει κι ένα γωνιακό μαγαζάκι, απ’αυτά τα γνωστά σε όλη την ελληνική επικράτεια… μια σταλιά που τις περισσότερες φορές είναι ψιλικατζίδικο και το συντηρεί με νύχια και με δόντια και με άπειρες ώρες στη βάρδια κάποιος συνταξιούχος ή κάποια κυρία –πολλές φορές συντροφιά με ένα σκύλο ή ένα ωδικό πτηνό… νομίζω δεν υπάρχουν τρυφερές αναμνήσεις οιουδήποτε ανθρώπου της πόλης που να μην είναι συνδεδεμένες και με κάποιο τέτοιο χώρο… άλλωστε, τα γλυκά, οι σοκολάτες, τα ‘απαγορευμένα’ τσιπς ή άλλα τινα είναι τα ‘ιερά φετίχ’ που μπορούσες να βρεις σε αυτά τα μικρά μαγαζάκια και που συνωμοτικά μερικές φορές η ‘κυρούλα’ ή ο ‘κυρ Παναγιώτης’ σου ‘φύλαγε’ για να τα προμηθευτείς με πρώτη ευκαιρία… μάλιστα, ωραία και καλά όλα αυτά…

Μόνο που το συγκεκριμένο ψιλικατζίδικο για το οποίο σας απασχολώ σήμερα δεν είχε τη τύχη να ανθοφορήσει με την φροντίδα κανενός ενοικιαστή – μικροεπιχειρηματία… καλά ως εδώ, τίποτε πρωτότυπο… άλλωστε, αυτά τα μαγαζιά – τρύπες, εκατομμύρια σε όλη την Ελλάδα, αλλάζουν χέρια πολύ συχνά… Αλλά όχι και να περνάω από μπροστά και να διαβάζω σε ανηρτημένες σελίδες στη βιτρίνα…

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΕΚΛΕΙΣΕ!!

ΚΑΝΑΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΓΙ’ΑΥΤΟ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!

Μάλιστα, μάλιστα… Ο κύριος αυτός, που είχε την φαεινή ιδέα να γίνει από τεμπέλης – επιχειρηματίας, είχε επίσης ‘φροντίσει’ ώστε να έχει αθρόα την πελατεία στο μαγαζί του… πως; είχε πάντοτε μια μουσούδα μέχρι το πάτωμα, του έλεγες καλημέρα και σε κοιτούσε παράξενα –αναρωτιόσουν αν θα σου έχωνε και καμιά γροθιά-, χρέωνε τα πάντα στη διπλή ή και τριπλή τιμή και … ας μη συνεχίσω το θάψιμο… κάποια στιγμή με είχε σταματήσει στο δρόμο και με ρώτησε με ύφος ανακριτή της Ασφάλειας ‘γιατί δεν ψωνίζεις από μένα Αντώνη; Έχεις κανένα πρόβλημα;’ Και τα μάτια του πετούσαν φλόγες! Όταν του απάντησα ότι πάμπολλες φορές τον είχα στηρίξει αλλά κάθε φορά που έμπαινα να ψωνίσω κάποια χρειώδη έλεγχα αν έχω κόψει και το τσεκ από την Τράπεζα, με αντιμετώπισε λες και του σκότωσα τον πατέρα. Τον αποκάλεσα ‘απαράδεκτο’ –νομίζω πως ήμουν ευγενέστατος - και από τότε κόψαμε και τις όποιες καλημέρες.

                Και σήμερα βλέπω το ‘μάλωμα’ του καταστηματάρχου προς τους πελάτες… Έλα … στον τόπο σου δηλαδή!