Τετάρτη, Μαΐου 18, 2011



Μαλαισιανά τραγούδια
XVII

Είμαι το ρυάκι σου
που μέθυσε με δυόσμο

Σκύψε πάνω μου
για να σου μοιάσω

Κολύμπησε μέσα μου
να νιώσεις πως τρέμω

Φάε τα ψάρια μου
να μ’ αφανίσεις

Πιες με
να με στερέψεις

Αγάπησέ με
Θα σε συντρέξω να πνιγείς
Ιβάν Γκολ

10 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Ερώτηση κοριτσιού:

-Πόσους πνιγμούς μπορεί να χωρέσει ένα Ποίημα?..



Φιλί...

AERIKO είπε...

Όλη η Ζωή
εφτά σιωπές.
Χαμογέλα,μπορείς.!

Alex είπε...

ερωτικά θλιβερό..

Ανώνυμος είπε...

περπατησα αθορυβα και στα αλλα μπλογκ σας... θα αραξω ..

οσο για το τραγουδι...

αυτοκαταστροφικο...

αν και βροχερη μερα.. να ειναι ομορφη.. γιατι μπορει να γινει..

Νimertis είπε...

κατά την ταπεινή μου άποψη Κάκια μου, η τελευταία στροφή υπό το φως της δεύτερης, δίνει όλο το 'ζουμί'... είναι μια 'πρωτόγονη' ανάλυση που επιχειρώ... όσο για το ερώτημά σου... μα όλα τα ερωτήματα στο γερο-Νημερτή πια;
μετά τον πρώτο πνιγμό πάντως, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!!

Νimertis είπε...

προσωπικά δεν το βρίσκω θλιβερό Αλεξ μου... το βρίσκω μεγαλειώδες!

Νimertis είπε...

ο ποιητής καλεί σε διύπαρξη εδώ Αερικό μου... κράζει, φωνάζει... γι'αυτό το αγαπώ τούτο το μικρό διαμάντι...

Νimertis είπε...

queen in red καλώς ήρθες... δεν είναι αυτοκαταστροφικό πιστεύω το ποίημα του Γκολ... η δική μου ανάγνωση το βαφτίζει 'ποιητικό μανιφέστο της διύπαρξης'... τώρα, τι σημαίνει πάλι αυτό; σημαίνει πως... δεν μπορεί να είναι αλλιώς... ο πρώτος στίχος διώχνει από πάνω του κάθε μελαγχολία... είμαι το ρυάκι σου... τονίζω το είμαι...
σ'ευχαριστώ για την παρουσία σου... να'σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

εκει ειναι η ομορφια.. ο καθε ενας μας... βλεπει κατι αλλο... οπως στους πινακες...

καλημερααααααααααααα...

Νimertis είπε...

αλήθεια είναι αυτό queen...