Παρασκευή, Μαΐου 27, 2011


Στη γειτονιά υπάρχει κι ένα γωνιακό μαγαζάκι, απ’αυτά τα γνωστά σε όλη την ελληνική επικράτεια… μια σταλιά που τις περισσότερες φορές είναι ψιλικατζίδικο και το συντηρεί με νύχια και με δόντια και με άπειρες ώρες στη βάρδια κάποιος συνταξιούχος ή κάποια κυρία –πολλές φορές συντροφιά με ένα σκύλο ή ένα ωδικό πτηνό… νομίζω δεν υπάρχουν τρυφερές αναμνήσεις οιουδήποτε ανθρώπου της πόλης που να μην είναι συνδεδεμένες και με κάποιο τέτοιο χώρο… άλλωστε, τα γλυκά, οι σοκολάτες, τα ‘απαγορευμένα’ τσιπς ή άλλα τινα είναι τα ‘ιερά φετίχ’ που μπορούσες να βρεις σε αυτά τα μικρά μαγαζάκια και που συνωμοτικά μερικές φορές η ‘κυρούλα’ ή ο ‘κυρ Παναγιώτης’ σου ‘φύλαγε’ για να τα προμηθευτείς με πρώτη ευκαιρία… μάλιστα, ωραία και καλά όλα αυτά…
Μόνο που το συγκεκριμένο ψιλικατζίδικο για το οποίο σας απασχολώ σήμερα δεν είχε τη τύχη να ανθοφορήσει με την φροντίδα κανενός ενοικιαστή – μικροεπιχειρηματία… καλά ως εδώ, τίποτε πρωτότυπο… άλλωστε, αυτά τα μαγαζιά – τρύπες, εκατομμύρια σε όλη την Ελλάδα, αλλάζουν χέρια πολύ συχνά… Αλλά όχι και να περνάω από μπροστά και να διαβάζω σε ανηρτημένες σελίδες στη βιτρίνα…
ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΕΚΛΕΙΣΕ!!
ΚΑΝΑΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΓΙ’ΑΥΤΟ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!
Μάλιστα, μάλιστα… Ο κύριος αυτός, που είχε την φαεινή ιδέα να γίνει από τεμπέλης – επιχειρηματίας, είχε επίσης ‘φροντίσει’ ώστε να έχει αθρόα την πελατεία στο μαγαζί του… πως; είχε πάντοτε μια μουσούδα μέχρι το πάτωμα, του έλεγες καλημέρα και σε κοιτούσε παράξενα –αναρωτιόσουν αν θα σου έχωνε και καμιά γροθιά-, χρέωνε τα πάντα στη διπλή ή και τριπλή τιμή και … ας μη συνεχίσω το θάψιμο… κάποια στιγμή με είχε σταματήσει στο δρόμο και με ρώτησε με ύφος ανακριτή της Ασφάλειας ‘γιατί δεν ψωνίζεις από μένα Αντώνη; Έχεις κανένα πρόβλημα;’ Και τα μάτια του πετούσαν φλόγες! Όταν του απάντησα ότι πάμπολλες φορές τον είχα στηρίξει αλλά κάθε φορά που έμπαινα να ψωνίσω κάποια χρειώδη έλεγχα αν έχω κόψει και το τσεκ από την Τράπεζα, με αντιμετώπισε λες και του σκότωσα τον πατέρα. Τον αποκάλεσα ‘απαράδεκτο’ –νομίζω πως ήμουν ευγενέστατος - και από τότε κόψαμε και τις όποιες καλημέρες.
                Και σήμερα βλέπω το ‘μάλωμα’ του καταστηματάρχου προς τους πελάτες… Έλα … στον τόπο σου δηλαδή!



9 σχόλια:

Eriugena είπε...

Η παράξενη "δήλωση" ενός ανθρώπου που πίστεψε και αυτός πως η ζωή "του χρωστάει"...πόσοι ίδιοι μικρο-τυρρανίσκοι μας περιστοιχίζουν, πόσοι χολωμένοι άνθρωποι αν και με δική τους ευθύνη..που καταλήγουν άραγε όλοι αυτοί οι άνθρωποι;..φαντάζομαι τι βασανιστήρια περνούν κάποιοι άτυχοι συν-υπάρχοντες στο σπιτάκι τους...θα έλεγα μια όμορφη μη-κοινωνιολογική ανάρτηση!

Frezia είπε...

Ο Κύριος αυτός δεν ήξερε τη
φράση,(η ευγένεια σκλαβώνει)?
Καλή εβδομάδα...

Ανώνυμος είπε...

Πήρε και αυτός το μάθημα της ζωής.
Ένα χαστούκι, όπως ήταν και αυτός αγενής.
Ο σκληρός σκληρά χτυπιέται.

Άλλα δυστυχώς δεν έχει εκλάβει το μήνυμα.

Καλή εβδομάδα.

φιλί ευγενικό.

Ρένα είπε...

Οκύριος αυτός το έκλεισε από μόνος του. Συμβαίνουν και αυτά δεν του εφταιγε κανείς, πλήρωσε την αγένειά του. Ομως τα περισσότερα που κλείνουν σήμερα κλείνουν για άλλους λογους που τους γνωρίζουμε όλοι.

Νimertis είπε...

ναι φίλε μου Ιωάννη, εν τέλει, αλλού βρίσκεται πάντα ο πυρήνας του προβλήματος... και τα βασανιστήρια αυτά, αισθάνομαι έχουν πολλές προεκτάσεις... αλλά έστω... και ο λόγος που 'έβγαλα στη σέντρα' τον κύριο αυτό δεν είναι άλλος παρά για να καταδείξω πως δεν αρκεί να θέλουμε να είμαστε αφεντικά του εαυτού μας και'να μην έχουμε από πάνω μας κανένα κερατά'... έτσι δεν είναι;

Νimertis είπε...

με το ζόρι μιλούσε Frezia... ποια ευγένεια; και απ'όσο βλέπω, δυστυχώς δεν σπανίζουν αυτοί οι 'μάγκες'... να σαι καλά φίλη μου

Νimertis είπε...

έτσι είναι φίλη μου 'σ'αγαπώ'... πάλι καλά που... δεν τις αρπάξαμε κιόλας καμιά μέρα... φιλί κι από μένα! να'χεις όμορφη εβδομάδα...

Νimertis είπε...

ναι, δεν διαφωνώ Ρένα μου... όμως το 'επιχειρείν' έχει κι αυτό τα ρίσκα του... δεν γίναμε όλοι 'μαγαζάτορες' αλλά και από την άλλη, δεν κάνουν όλοι για όλα... κοινοτοπίες θα πεις... καλησπέρα!

Eriugena είπε...

Σωστή η παρατήρησή σου για το "όραμα" να μην έχεις κανέναν πάνω απο το κεφάλι σου και το πόσο δίκοπο μαχαίρι είναι, αφού μπορεί να περιέχει τόσο την ακατάλυτη ανάγκη για ατομική ελευθερία όσο και την ριζικότερη ως προς την αθλιότητα της αντικοινωνικότητα-κάτι θυμίζει όλο αυτό απο το μικρομεσαίο εκρηκτικό μείγμα της μεταπολεμικής Ελλάδας- χαιρετώ ξανά!