Prometheus… Επιτέλους,
μια γερή γροθιά στον κ. Darwin…
Ολίγες ετεροχρονισμένες σκέψεις με αφορμή μόνο την εμβηλατική ταινία του Ρ.Σκοτ.
Ολίγες ετεροχρονισμένες σκέψεις με αφορμή μόνο την εμβηλατική ταινία του Ρ.Σκοτ.
Ο
Ρίντλευ είναι μεγάλος… είναι μέγιστος… είναι θεός…
Ακόμα
κι αν αποτυγχάνει, ακόμα κι αν έχει χάσει την πρωτινή του λάμψη… ακόμα και όταν
η παρακμή προλαβαίνει τα δημιουργήματα πιο γρήγορα από τον δημιουργό τους…
Θυμάμαι όταν πρωτοείδα το Allien… τέλη της δεκαετίας
του ’70… όλοι μιλούσαν γι’αυτή την ταινία… πως είναι μια επανάσταση, πως δεν
πρόκειται για μια απλή sc-fi horror movie… πως ο σκηνοθέτης με
ελάχιστα μέσα κατασκεύασε ένα μοναδικό σύμπαν… δεν μιλούσε ακόμα κανείς για τον
μεγάλο Giger τότε… μονάχα που αυτός στοίχειωσε τα όνειρά μας…
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το ρίγος… ναι,
το έχω παλλόμενο ακόμα εντός μου… πως βγήκα από τη σκοτεινή αίθουσα με τον πατέρα
και τον αδελφό μου και δεν ήθελα να ξαναγυρίσω σπίτι… ήθελα να είμαι στο Νοστρόμο, παρέα με την Ρίπλευ και τους άλλους, ακόμα και με το τέρας παρέα και να εξερευνούμε άλλους κόσμους… αλλά έπρεπε
να γυρίσω σπίτι… κι όπως συμβαίνει με κάθε έφηβο, τούτες οι εγγραφές έμειναν
έγγλυφες… πάει να πει, δεν καθαρίζεις ποτέ μαζί τους… και έγινε το μικρό μου
δωμάτιο σωστό πιλοτήριο commercial towing spaceship…
Ώστε είχα δίκιο το λοιπόν… ο
Ρίντλευ ανέκαθεν συμφωνούσε μαζί μου… δεν είμαστε απόγονοι των πιθήκων κύριοι,
ελάτε τώρα, το είχατε πιστέψει αυτό το ευφυές κατασκεύασμα του κ. Ντάργουιν;
Αλήθεια, το είχατε πιστέψει; Και όταν σηκώνω τα μάτια μου ψηλά, κι όταν γίνεται
το σώμα και τα χέρια μου ένα θεόρατο και υπέροχο Υ σε ποιον αναφέρομαι; Ποιους επικαλούμαι;
Έλεος δηλαδή, παρά λίγο να την πατήσουμε, αλλά… τα πράγματα μπαίνουν πλέον στη
θέση τους…
Είμαστε αναφορικά όντα, πάει και
τελείωσε… προσωπικώς αρνούμαι όλες τις θεωρίες της εξέλιξης από τη Μητέρα Φύση…
θα μου πεις, δεν εντρέπεσαι αριστερός άνθρωπος να υιοθετείς τις ιδέες των
δεξιών, δημιουργιστών; Μωρέ ποιος τους χέζει αυτούς; Εδώ μιλάμε για την απαρχή της
αλυσίδας… κάποιοι κρίκοι λείπουν κ. Ντάργουιν… κάποτε, κάτι έγινε και ολίγοι
μόνον εκ των πρωτευόντων θηλαστικών ανέπτυξαν μια παράξενη νοημοσύνη… κάτι
έγινε με τον μετωπιαίο λοβό, με τις αυλακώσεις, με τις εγκεφαλικές συνάψεις και
ό,τι άλλο διάολο θέλετε… οκ… τι έγινε λοιπόν; Ο καρχαρίας παρέμεινε καρχαρίας,
η χελώνα χελώνα, ο πίθηκας πίθηκας… όμως… κάποιοι, κάπως, κάποτε αποφάσισαν να…
ξεστρατίσουν… Γιατί κύριοι; Πως έγινε αυτό το σκάνδαλο;
Μην τους ακούς Ρίντλευ… δεν ξέρουν…
στην πραγματικότητα φοβούνται… ναι, φοβούνται τη φοβερή αλήθεια πως υπάρχει
κάτι ή κάποιος εκεί έξω που κάποτε δεν ήταν έξω αλλά μέσα και… εργαζόταν… για
ποιο λόγο; Για ποιο σκοπό; Ε, προσπάθησες να το πιάσεις το κλαδί αυτό φίλε μου
αλλά είναι πολύ ψηλό και δεν μπόραγες… απέτυχες αλλά δεν σε μαλώνω… ο Προμηθέας
σου παραμένει ένα όμορφο όνειρο και μαζί, ένας χιμαιρικός εφιάλτης…
Δεν θα αρνηθώ την ομορφιά επειδή
υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι… Δεν θα αρνηθώ το άπειρο επειδή βολεύομαι στο
ψηλαφητό…
Και αν σιχάθηκα πια τους ποιητές
και τις ‘σικέ’ Ολυμπιάδες θλίψης ως πρώτης ύλης για τα επόμενα ‘αριστουργήματα’
της συμφοράς που κοσμούν προθήκες βιβλιοπωλείων…
Δεν θα αρνηθώ για τούτο την Ποίηση
βέβαια…
Όρθωσε το ανάστημά σου Προμηθέα…
άπλωσε τα χέρια σου… στρέψε το βλέμμα σου ολόγυρα… τι βλέπεις;
Ό,τι κι αν είναι αυτό, εσύ το
γέννησες… Το σκέφτηκες και άρχισε να ριγά... το ψέλλισες και άρχισε να ανθίζει… του χαμογέλασες και σου έδωσε το χέρι...
9 σχόλια:
Το θέμα της έμβιας οντότητας, όπως θα έχεις ίσως διαπιστώσει φίλε μου με απασχολεί ιδιαίτερα, και είναι το σημειο-φωτιά για όλες τις συζητήσεις σήμερα, εφόσον δεν είναι καταχωνιασμένες σε φόρμες μούχλας και ιδεολογικής αγκύλωσης. Ισως αδικείς κάπως τον δαρβινισμό, και αυτό το λέω έχοντας επίγνωση όλων των ψευδών και ιδεοληπτικών στοιχείων που εμφιλοχώρησαν στο ίδιο το "σώμα" της θεωρίας του τύπου. Υπάρχει μια τεράστια αναθεώρηση της δαρβινικής σύλληψης, που αναιρεί τον αναγωγισμό της, χωρίς ταυτόχρονα να τον καταργεί πλήρως, και έχει να κάνει με την δημιουργικότητα της ύλης, και την "ατομικότητά" της και άλλα πολλά...Είμαστε ακόμα στην αρχή..Ο δημιουργισμός που αναφέρεις αφορά κυρίως υπερσυντηρητικούς θρησκευόμενους, οι οποίοι θα μπορούσε κανείς να πεί, χωρίς να το ριψοκινδυνεύει πως συμφωνούν πιο πολύ με το αρχικό δαρβινικό μοντέλο, και ας μη το ξέρουν, αφού ψάχνουν ένα "ιδρυτικό έξω" απο τον οργανισμό,,,,τεράστια συζήτηση. Πάντως σίγουρα η ψοφοδεής "θλίψη" και οι διαγωνισμοί ψυχικής φυματίωσης ή αφηρημένων γεωμετριών, είναι όντως πτωματοειδείς...
Το ξέρω αγαπημένε μου Ιωάννη πως αδικώ τον Δαρβινισμό και τούτη η ανάρτηση έχει σαν σκοπό να προβοκάρει… πρώτον εμένα… αλλά επειδή δεν είμαι επιστήμονας -πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης είμαι -και δεν εμπλέκομαι σε επιστημονικές συζητήσεις –άλλη μια ‘δραστηριότητα’ που ακυρώνει τη δράση – χαίρομαι μονάχα να αναπνέω το καθαρό οξυγόνο της ποίησης, καθώς ίσως θα έλεγε και ο αδελφός Νίτσε… διότι οι θεωρίες εργαστηρίου τείνουν να υποκαταστήσουν τα πάντα πλέον… κάποτε είχα αναφέρει τον όρο που άκουσα σε μια τηλεοπτική συζήτηση από έναν γιατρό για την 'ιατρική θεολογία' που έχει πλέον πάρει τα ηνία και καταδυναστεύει τη ζωή των ανθρώπων με έναν πρωτόφαντο επιθετικό υγιεινιστικό ευσεβισμό… τελευταία μας τα έχουν ζαλίσει με το CERN και τα σωματίδια του Θεού και όλα τα σχετικά που είναι ακατάσχετες φλυαρίες στο περιθώριο της αληθινής ζωής… δεν με ενδιαφέρει πώς ακούγονται αυτά που λέω… μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που δοξολογούσε νύχτα μέρα τις θετικές επιστήμες, την τεχνολογία και την ‘πρόοδο του ανθρώπου’ στο διάστημα και στα βάθη των ωκεανών και… να τα αποτελέσματα… αυτός ο ελεεινός επιστημονισμός μου προκαλεί απέχθεια πλέον σε κάθε του μορφή… κι ας ακούγομαι ‘παλιακός’, δεν με απασχολεί καθόλου… όποιος ξινίζει να περάσει σε άλλα μπλογκς όπου μπορεί να απολαύσει συγκρούσεις σωματιδίων σε επιταχυντές, να αλαφρώσει η ψυχή του… σε τούτο το κονάκι υπάρχει ένας μουρλός που υπερασπίζεται ακόμη το βλέμμα, το άγγιγμα και το όνειρο… και ας είναι το ύστατο ταμπούρι που θα πέσει…
Σ’ευχαριστώ για τις σκέψεις σου Ιωάννη μου…
τις θεωρώ πάντα πολύτιμες...
Συμπληρώνοντας μονάχα, να πω ότι δεν πρέπει να διαφεύγει του αναγνώστου της ανάρτησης το σκωπτικό ύφος… γιατί τελικά, οι θεωρίες, εκκρίσεις υπερ-υψηλής σπατάλης ενέργειας του νου, αφορούν μονάχα στον ίδιο… στην πραγματικότητα, μονάχα το βίωμα κρατώ… το ποιος θα δικαιωθεί ‘στο τέλος’ δεν με απασχολεί πλέον καθόλου…
Καλά, το μποζόνιο είναι όντως το σουξέ του επιστημονικού κρεττινισμού! Όντως μας τα έχουν πρήξει με δαύτο. Η βιωματική θέση σου με βρίσκει σύμφωνο, χωρίς συμβιβαστικές παλινωδίες. Σε "τελική ανάλυση" όπως λέγαμε παλιά, οι νοητικές αναπαραστάσεις τη ζωής ας μαζευτούν λίγο. Τι νόημα έχει άλλωστε; είναι σα να κοπιάζεις αιώνες για να κατασκευάσεις ένα ανάγλυφο του ζωντανού και μετά να περιμένεις να αναπνεύσει και να περπατήσει. Αλλά ακόμα κι αν γίνει αυτό, δεν θα περπατά το ανάγλυφο αλλά μια ζωή...κάτι σαν τον Φρανκενστάιν! που κι αυτός μπούχτισε και το έσκασε,,,Να ξέρεις πως εχει μεγάλη σημασία να ακούς όλα αυτά που λές, ακριβώς απο κάποιον όπως εσύ που έζησες και βίωσες την θετικοεπιστημονικη "κοσμοεικόνα"...γιατί εμείς των "άλλων δεσμών" έχουμε και μια επιφύλαξη μην μας πούνε άσχετους,,,
Είναι όντως πολύ εύστοχο το παράδειγμα του Φρανκεστάιν Ιωάννη μου. ευτυχώς δεν έζησε η Μαίρη Σέλλευ για να δει την φρικώδη κακοποίηση της θαυμάσιας σύλληψής της. έχει καμιά σχέση το πλάσμα που ονειρεύτηκε η συγγραφέας με το ον που μας σερβίρισε το Χόλλυγουντ; Τι έμεινε στο τέλος ; όλοι να αποκαλούν το ίδιο το τέρας ‘Φρανκεστάιν’… όμως πέρα από αυτό, ο άλλος πυρήνας είναι σημαντικότερος… μονάχα τη χλεύη των αιώνων κέρδισαν όλοι αυτοί οι ‘αναμαλλιασμένοι’ επιστημονολάγνοι που μέσω των οραμάτων τους ‘άνοιξαν νέους δρόμους’ στην ανθρωπότητα… τους είδαμε κι αυτούς… θα πει κάποιος, είσαι εναντίον της ‘προόδου’ κε Νημερτή; Δεν ερυθριάζεις;
Ε, δεν ερυθριάζω το λοιπόν… αν εξαιρέσεις τις ερυθρόλευκες οπαδικές μου εμμονές –Πειραιάς βλέπεις- δεν ερυθριάζω διόλου!
Θα έρθει κάποια στιγμή που οι ισορροπίες θα επανέλθουν… αν υπάρχουμε θα τις απολαύσουμε…
Αλλά δεν μου είπες τίποτα για την ταινία… φαντάζομαι πως δεν θα την είδες…
Να σου πω, δε βλέπω σινεμα εδώ και χρόνια...αλλά θα προσπαθήσω, μιας και με αφορά πλέον μόνο το έμβιο και ότι το αφορά πέρα απο νοητικές ή άλλες σχηματοποιήσεις σεναριακές θεατρικές και ότι άλλο. Είμαι εντελως αποκομένος. Φυσικά το άλιεν είναι για μένα μια απο τις προφητικότερες ενοράσεις του ύστερου κόσμου. Να φανταστείς δεν ήξερα καν τον σκηνοθέτη,,όπως και πολλούς άλλους! συγχώρα με για τα κενά, αλλά πλέον με πάει όπου με πάει...αλήθεια μιλάμε για πρόσφατη ταινία;
Φυσικά το άλιεν είναι για μένα μια απο τις προφητικότερες ενοράσεις του ύστερου κόσμου….
Χαίρομαι που το γράφεις αυτό Ιωάννη μου… αφού είσαι ενήμερος για την ‘μυθολογία’ του Άλιεν, να σου πω απλά ότι το Prometheus , φετινή ταινία –το οποίο ήδη χαρακτήρισα ως σχετικώς μέτριο παρότι είμαι fan του είδους και η γνώμη μου δεν μετράει – είναι ας πούμε το prequel της σειράς ταινιών του Αλιεν… είναι κατά κάποιο τρόπο το τι προηγήθηκε ώσπου να καταλήξει η Σιγκούρνι Γουίβερ να προσεδαφιστεί στον καταραμένο πλανήτη με τις αναρίθμητες φωλεές των τεράτων… η γεύση που έμεινε σε μένα από την ταινία ήταν ‘ολίγη’… την περίμενα πιο δυνατή –είναι σημαντικότερο να αναζητήσει κανείς τον Γκίγκερ, τον μεγάλο σουρεαλιστή ζωγράφο και δημιουργό αλλόκοσμων που είναι ο μέγας υπεύθυνος για το υπέροχο σύμπαν που κινείται εικαστικά όλη η σειρά αυτών των ταινιών, και ο Προμηθέας βέβαια… εδώ ο Σκοτ και το επιτελείο του, με ‘μια χούφτα δολάρια’ στην πρώτη ταινία, του 1979, πέτυχαν το θαύμα…
" δε θα αρνηθώ την ομορφιά επειδή υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι"
μου άρεσε αυτό
καλησπέρα Ειρήνη μου... πολύ με χαροποίησε η παρουσία σου εδώ... αληθινά... να'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου