Μεγαλώσαμε με την στέρεα θεώρηση ότι υπάρχουν τα 'μικρά' και τα 'μεγάλα' ερωτήματα...
Τα πρώτα είναι αυτά που αφορούν τα 'μικρά' πράγματα... έχουν συγκεκριμένο και σχεδόν ψηλαφητό 'ορίζοντα γεγονότων'... από μια άλλη οπτική είναι ένας 'γεωμετρικός τόπος σημείων' εντός των δυνατοτήτων μας... ακόμα και της βεντάλιας της σκέψης μας...
αντίθετα, τα άλλα, τα λεγόμενα 'μεγάλα' ερωτήματα -ας τα πει κανείς υπαρξιακά ή υπαρκτικά - εκφεύγουν της δυνατότητας όχι μόνον να τα απαντήσουμε αλλά ούτε καν να αντιληφθούμε το μέγεθός τους...
Προσωπικά, πιστεύω πλέον ότι όλα αυτά είναι λίγο πολύ ............ βάλτε όποια λέξη θέλετε...
Η δική μου εσωτερική περιπέτεια, ας την πούμε αναζήτηση, στοχασμό, ψάξιμο, έχει οδηγήσει σε ένα σημείο όπου τα πράγματα είναι απαιτητό να είναι συγκεκριμένα...
νομίζω ότι αναπάντητα ερωτήματα δεν υπήρξαν ποτέ
με την οριστική, αμετάκλητη έννοια του αδύνατου
συμβαίνει όμως το φαινόμενο της... διπλής ανάδυσης...
όταν θέτουμε εμείς ένα ερώτημα
και όταν διαλογιζόμαστε επί μακρόν πάνω σ'αυτό
κάποια στιγμή, μέσα από το φίλτρο του μεγάλου ωκεανού του ασυνειδήτου
το ερώτημα αναδύεται στο συνειδητό
στην επιφάνεια δηλαδή
αναδύεται όπως μια φούσκα... και όταν εξέλθει στην ατμόσφαιρα της εγρήγορσης
απλά σπάει
το ερώτημα δεν είναι όμως το αρχικό
είναι ένα άλλο, ελαφρώς μεταλλαγμένο... μοιάζει με το αρχικό αλλά έχει προσλάβει και άλλες ποιότητες
που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε...
τα έχουμε ξαναπεί για το νου
ο νους ξέρει μονάχα ό,τι κάθε φορά ορίζει
όσα στρέμματα γνώσης του ανήκουν
αυτά διαφεντεύει
για το τι γίνεται παρακείθε δεν έχει άποψη
και μάλιστα
δεν αργεί να συκοφαντήσει τους άγνωστους γείτονές του
έστω και αν είναι αρχαιότεροι απ'αυτόν (ένστικτο, συναίσθημα, βίωμα, όνειρο, κλπ)
δεν τελείωσα όμως με την διπλή ανάδυση
η πρώτη ανάδυση λοιπόν
είναι αυτή της 'άλλης' ερώτησης
της εξαδέλφης αυτής που θέσαμε εμείς εξ αρχής...
η δεύτερη ανάδυση αφορά στην απάντηση
ναι
μαζί με το ερώτημα -γιατί έχει μεταβολιστεί ήδη η ερώτηση σε ερώτημα-
αναδύεται, υποχρεωτικά σχεδόν
από τα τρίσβαθα του είναι μας
και η απάντηση
μονάχα που αυτή η δεύτερη φούσκα
διαφέρει από την πρώτη
δεν είναι εμφανής
δεν είναι ορατή
και απαιτεί ικανότητες 'αλιέως' για να την γραπώσεις
βρίσκεται όμως στην περιοχή της εγρήγορσης
και... ανυπομονεί να την καλοδεχτούμε...
υποστηρίζω δηλαδή
κι αυτό μέσα από τις προσωπικές μου διαδρομές
ότι από τα ίδια ακριβώς υλικά που γεννήθηκε το -δεύτερο- ερώτημα
από αυτά γεννιέται αμέσως και η απάντηση
και έτσι αναδύονται και τα δυο
το πως θα τα διαχειριστούμε τώρα
αυτό είναι ένα άλλο θέμα
όμως...
όμως τι γίνεται με τα άλλα ερωτήματα
αυτά που δεν έχουμε θέσει εξ αρχής εμείς;
και που θεωρούνται μεγάλα και αναπάντητα
αυτά, πολύ απλά, δεν μας απασχολούν πραγματικά
δεν γίνονται μέρος του προσωπικού μας κόσμου
δεν τα φιλοξενούμε
δεν μας κατοικούν
και γι αυτό
δεν υπάρχει και καμιά απάντηση
στην ουσία
όλα αυτά τα ερωτήματα
με μια έννοια
περιμένουν...
περιμένουν να γίνουν κι αυτά κομμάτια μας
να τα αγκαλιάσουμε
να τα υποδεχτούμε
αν συμβεί αυτό
και μόνο τότε
θα έχουμε μετά από καιρό
και τις απαντήσεις
όσο μεγάλα και φιλοσοφικά και αν είναι
όποιο κι αν είναι το μέγεθός τους
σημασία έχει να αποκτήσουν τις ορίζουσες του δικού μας είναι
και τότε
θα ανέλθουν κι αυτά
ελαφρώς διαφορετικά ίσως
μέσα από κάποιο όνειρο
μέσα από την τέχνη
ή την προσευχή
ή τον έρωτα
στον σκληρό ήλιο της εγρήγορσης
και θα είναι ορατά, διάφανα και φωτεινά...
και οι απαντήσεις τους;
κάπου εκεί γύρω, στη γειτονιά είναι κι αυτές
είναι βέβαιο
και έχουν την μόνη απαίτηση
να έχουμε τα κατάλληλα μάτια να τις δούμε...
15 σχόλια:
Ουσιαστικά όλη μας η συνείδηση είναι μικρές αναδύσεις ερωτημάτων, κρίσεων και θέσεων που σκάνε σαν φουσκίτσες...
Μου αρέσει το βλέμμα σου πάνω σ' ένα θέμα που γνωρίζεις πως συχνά με βασανίζει...
Χαρά μου πάντα να περνάω απο τα μονοπάτια του νού σου!...
Φιλάκι!
Σίγουρα υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα.Εγώ πιστεύω πως ψάχνουμε την απάντηση σε πράγματα που μας έχουν αγγίξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τα άλλα ίσως να μη μας απασχολούν παρά μόνο σε στιγμές περίσκεψης. Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτησή σου όπως πάντα.Καλημέρα.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν μικρά ή μεγάλα ερωτήματα.
Μόνο ερωτήματα.
Απορίες ας πούμε.
Όλα είναι στο μυαλό.
Η προσωπική μου αναζήτηση λέει ότι όταν αναφύεται ένα ερώτημα, κάπου μέσα μου υπάρχει και η απάντησή του.
Άλλο αν δεν θέλω να τη δεχτώ.
Ή πολλές φορές δεν είμαι έτοιμη να τη δω.
Κι όμως πάντα υπήρχε εκεί μπροστά μου...
Άλλοτε πάλι χρειάζεται να δει κανείς τον κόσμο με άλλα μάτια.
Τουτέστιν, να αλλάξει οπτική.
Και τότε όλα παίρνουν την αληθινή τους διάσταση: ούτε μικρά ούτε μεγάλα.
Απλώς, το καθετί και η αλήθεια του.
Όπως ο καθένας μας και η αλήθεια του...
κ.κ.
Νημερτή υπέροχο το θέμα σου. Αυτό το γλυκό αδιέξοδο με κατακλύζει πολλές φορές. Συνεχώς ξεμυτίζει μια ερώτηση, που προσπαθεί να εξηγηθεί με μια ποθυτή απάντηση. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι ξέρω τόσα λίγα πράγματα για την ύπαρξη και γενικά για την οντολογική δομή της ζωής, που νιώθω πνευματικό σκοτάδι. Προσπαθώ, όμως, γιατί με απασχολεί πραγματικά. Πολλά "γιατί" είναι συσωρευμένα στο μυαλό μου και φθάνω σε αξεπέραστα εμπόδια, καθώς διατρέχω στην αυτοσυνειδησία μου, αλλά από την άλλη μ' ευχαριστεί αφάνταστα αυτή η διαδρομή και ας μην έχει ολοκληρωτικά αίσιο τέλος, διότι ψάχνοντας όλο και κάποιο φως ξεπηδάει στο νου μου που χρειάζεται επεξεργασία, έστω κι αν δεν είναι το ίδιο φως που ξεκίνησα.
Αξίζει, λοιπόν, η πορεία; ή αξίζει η απάντηση που ψάχνουμε; Το "ταξίδι" είναι ανάπτυξη του πνεύματος μας ή απλά υπαρξιακό ατλείωτο άγχος; Εγώ προσωπικά, νομίζω ότι η διαδρομή αξίζει, η διαδικασία τού ψάχνω μέσα μου, το ανατρίχιασμα στη ραχοκοκαλιά μου όταν κάπου καταλήγω, χωρίς να ξέρω συγκεκριμένα πού, και ξαναρχίζω πάλι την τέρψη της μετάβασης στο όχημα του νου μου, ψάχνοντάς το περισσότερο!
Ευχαριστώ για την τόσο ενδιαφέρουσα επικοινωνία.
Νομίζω πως ο Άνθρωπος μπροστά στο Αιώνιο είναι και νιώθει παιδί!
Σαν παιδί λοιπόν, πολλές φορές ενώ ξέρει τις απαντήσεις ,είτε από παιδιάστικη περιέργεια είτε από παιδιάστικο εγωισμό (με πολλές έννοιες το λέω)προσπαθεί να τις υπεκφύγει, με όλες τις επιπτώσεις που αυτό συνεπάγεται..
Είτε από εξέλιξη είτε από δημιουργία, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε θνητά και ατελή πλάσματα που υπόκεινται σε περιορισμούς, σωματικούς και πνευματικούς.
Με αυτή την έννοια πιστεύω πως υπάρχουν ερωτήματα που δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ και όσα απαντηθούν ή δεν θα'μαστε εκεί ή θα γεννήσουν πολλαπλάσια!
Όπως και να'χει με αυτό σου το κείμενο επιβεβαιώνεις κάποιες σκέψεις που έχω κάνει για τον Νημερτή και τη κοσμοθεωρία του..
Την καλησπέρα μου και την αγάπη μας
Και κάτι που είχα στο μυαλό μου και το ξέχασα.
Αναρωτιέμαι για τον Νημερτή, ποιο είναι το πιο καίριο και το πιο ουσιαστικό ερώτημα που θα ήθελε την απάντησή του;
έτσι είναι φίλε μου δείμε... συνεχώς αναδύονται ερωτήματα και απαντήσεις... μόνο που αρκετές φορές εμείς είμαστε απλά, απόντες... να'σαι καλά...
κι εμένα ιδιαίτερη χαρά να σε ανταμώνω Ευαγγελία μου... να είσαι καλά φίλη μου...
κάπως έτσι Ρένα μου... και ακόμη περισσότερο, τα ερωτήματα που κάποια στιγμή, για κάποιους λόγους στη δική μας ζωή έχουν ιδιαίτερη, σχεδόν απόλυτη σημασία... θα μπορούσα να αναφέρω παραδείγματα αλλα δεν τα έχουμε ανάγκη... σ'ευχαριστώ [να πω ξανά ότι με άγγιξες πολύ με το τελευταίο σου ποίημα στα ΠΟΛΙΤΙΚΑ σου... να'σαι καλά]
συμφωνούμε λοιπόν φίλη μου κ.κ... θεωρώ κι εγώ ότι όσο μεγαλώνουμε αυξάνει ο βαθμός επίγνωσής μας... δεν ξέρω αν γινόμαστε πιο σοφοί... ίσως όχι... ελπίζω ότι μεγαλώνει η ετοιμότητά μας όμως... και η απόφασή να βλέπουμε όχι μόνο να κοιτάζουμε... τώρα, αν μιλήσει κανείς και για κείνη την άλλη όραση, την μυητική ας την πούμε, τότε καταργείται ο χρόνος, οι διαθλάσεις του εγώ, τα πάντα... να που διαφέρει ένας μύστης από όλους τους άλλους...
όχι μόνο μπορεί αλλά και τολμά να βλέπει...
εμείς άνθρωποι ωστόσο
στο δρόμο του Ανθρώπου...
χαίρομαι που τα λέμε!
Χάνη μου, να γιατί έλεγα ότι μου έλειψαν οι σκέψεις σου... τις χάρηκα αληθινά... σ'ευχαριστώ που τις κατέθεσες...
Αξίζει λοιπόν τούτο το 'γλυκό αδιέξοδο' καθώς λές φίλη μου... κι εγώ νομίζω ότι αξίζει... ίσως απλά, μερικές φορές, σε στιγμές κόπωσης να είμαστε αρνητικοί... υπάρχουν όμως και οι ευλογημένες στιγμές της άλλης εκείνης διαύγειας, μιας άλλης αντίληψης που μας αποζημιώνει... έστω και ένα βηματάκι που κάναμε... υπέροχο...
κι εγώ ευχαριστώ Χάνη μου για την επικοινωνία...
Η πρώτη σου φράση Καπετάνιε μου μοναδικής ομορφιάς... ο Ανθρωπος μπροστά στο Αιώνιο είναι και νιώθει παιδί...
τι μεγαλειώδης θεώρηση του Ανθρώπου... τόσο μικρός και φθαρτός αλλά και τόσο συγκλονιστικά μεγάλος και υψιπέτης...
στο ερώτημά σου τώρα για το δικό μου ερώτημα που θα ήθελα να απαντηθεί κάποτε... να σου πω, εξομολογούμαι περισσότερο... τον τελευταίο καιρό με απασχολούν αρνητικές όψεις μου που με καθηλώνουν και με ζημιώνουν...
ακόμα κι αυτή η αθυμία, μια δυσφορία απέναντι στο καθημερινό γίγνεσθαι... για όλη αυτή την άσκοπη κατανάλωση ενέργειας... αλλά και για το συρρικνωτικό αντίδοτό της που δεν είναι αντίδοτο... μια ενδοστρέφεια που μερικές φορές γίνεται εξαιρετικά ενοχλητική όσο και ευεργετικά αποδοτική άλλες φορές...
όσο για τα άλλα, τα πολύ μεγάλα ερωτήματα, για το Θεό, την ύπαρξη, το τέλος, το μετά το τέλος... όχι πως δεν έρχονται κάποτε κάποτε να με 'πειράξουν'... κάνω όμως κάποιους ελιγμούς και... πηγαίνω σε άλλα που με 'ζορίζουν' μεν περισσότερο αλλά...
να'στε και οι δυο πολύ καλά φίλοι μου... σ'ευχαριστώ Καπετάνιε για την συζήτηση...
τα κατάλληλα μάτια θέλουν εξάσκηση και αυτή έρχεται με το χρόνο αλλά κυρίως με το πόσο είμαστε διατεθιμένοι να εξασκηθούμε
η διατύπωση των σκέψεών σου Νημερτή μου είναι κάτι ξεχωριστά εξαιρετικό
την καληνύχτα μου
για μένα η παρουσία σου εδώ, meggie μου είναι πάντοτε από μόνο του κάτι το πολύ ξεχωριστό...
ίσως ο χρόνος, όπως λες, είναι πράγματι ένας παράγοντας κρίσιμος... ίσως σε κάποιους ανθρώπους να είναι περισσότερο ενώ σε άλλους λιγότερο...
σ'ευχαριστώ και σε καληνυχτώ κι εγώ...
Δημοσίευση σχολίου