Οφείλω να είμαι
ειλικρινής… η δική μου προσωπική ‘σχέση’ με τις ταινίες του Αγγελόπουλου,
πέρασε από διάφορα στάδια κι από σαράντα κύματα.
Στις αρχές της
δεκαετίας του 80, το να είσαι κάτω από 25-30 χρόνων και να βλέπεις Αγγελόπουλο,
σήμαινε τρία βασικά πράγματα: ότι ήσουν κόκκινος –κι ότι ήθελες να το
επιδεικνύεις-, ότι ήσουν κουλτουριάρης ή έστω… ‘κουλτουριάρης’, ότι προσποιόσουν
ότι καταλαβαίνεις κάτι που στην πραγματικότητα δεν καταλάβαινες…
Κι από μια άποψη, ευτυχώς που ακόμα δεν το καταλάβαινες…
Στην ‘οργισμένη’ του
εφηβεία, κάποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα και μπορεί να αποφανθεί με οίηση και
αλαζονεία ακόμα και για την φωτογραφία του Αρβανίτη ή τη μουσική της Καραΐνδρου.
Για τις περίφημες χρονικές μεταπηδήσεις –και συμφύσεις- του σκηνοθέτη μέσα στο
ίδιο πλάνο –κάτι που του αναγνωρίζουν όλοι ότι πρώτος ‘εφηύρε’ - αλλά και για
την εμμονή του με το νερό. Ακόμα και λεπτομέρειες για τα πλάνα, τις γωνίες και
το φως! Τέτοιο θράσος μιλάμε.
Και όλα αυτά, χωρίς
στην ουσία και με προσοχή να έχει δει ούτε μια ολοκληρωμένη ταινία του!
Τα χρόνια πέρασαν και
επειδή μαζί με το γήρας έρχονται, ευτυχώς και κάποια χαστούκια, -μερικά είναι
τόσο ηχηρά που το κεφάλι κουδουνίζει ακόμα-, τα πράγματα αλλάζουν, κάποια εσωτερική
ωριμότητα αρχίζει να εμφανίζεται, περισσότερη σιωπή, λιγότερη φλυαρία,
μεγαλύτερη προσοχή…
Ναι, η προσοχή…
Σκέφτομαι τώρα, εμβόλιμα, πως ο Δον Χουάν δεν είχε
άδικο… η προσοχή δεν είναι απλά μια λειτουργία της αντίληψης, είναι η ίδια
αντίληψη… και είναι ικανή να αλλάξει τον τρόπο που μιλάει ο κόσμος μέσα σου…
Δεν αλλάζεις ίσως τον ρου του υπόγειου, εσωτερικού
σου ποταμού –αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση, περί υπόγειου ποταμού δηλαδή-
αναπτύσσεις όμως μια ιδιαίτερη ετοιμότητα για να βουτήξεις μέσα σ’αυτό τον
φοβερό ποταμό χωρίς να φοβάσαι…
Ξαναγυρίζω στον
Αγγελόπουλο…
Αφού είδα την Αναπαράσταση και δεν έπαθα το σοκ που
έπαθαν όλοι…
Αφού είδα τις Μέρες του 36 και δεν υπήρξε κανένα ραχιαίο
ή άλλο ρίγος…
Αφού είδα το Θίασο και δεν τρελάθηκα…
Αφού –μπόρεσα και –
είδα τον Μελισσοκόμο και άρχισα να
θυμώνω με τον εαυτό μου…
Αποφάσισα πως ήταν καλή
μια αποτοξίνωση από τις υπερβολικές δόσεις Αγγελόπουλου για κάποια χρόνια
Ώσπου ήρθε το Μια αιωνιότητα και μια μέρα και… νομίζω
πως από εκείνη την… αιώνια ημέρα που το είδα για πρώτη φορά, το σοκ δεν με έχει
εγκαταλείψει ολότελα…
Ευτυχώς!
Είναι ημέρες
αποχαιρετισμού σε έναν αληθινό δημιουργό αυτές και δεν έχω καμία διάθεση να τις…
μαγαρίσω με αναλύσεις… έχω το ακριβό συναίσθημα που μου έδωσαν μερικές από τις ταινίες
του και αυτό αρκεί…
Δεν έχουν μείνει και
πολλά αυθεντικά πράγματα, άλλωστε…
13 σχόλια:
Λόγια που θα μου μείνουν,
φίλε μου,
φύτεψες εδώ...
...
ελπίζω να μην τα ξεχνώ,
τώρα που είμαι νέος...
και τα δικά σου λόγια φίλε μου Ξ.Ι. με άγγιξαν... να είσαι καλά...
Αυθεντικά πράγματα, σίγουρα δεν έμειναν πολλά πια.
σ.σ. τη γραμματοσειρά είναι αυτή στο κείμενο;
Ετσι είναι φίλε μου δείμε... [SKAlicePolUni_W]... να'σαι καλά...
Πολλές φορές υπάρχει μια κεντρική ιδέα στο μυαλό ενός δημιουργού που αποκαλύπτεται τμηματικά ακόμη και στον ίδιο...(εγώ το λέω εγκυμοσύνη άγνωστης διάρκειας)
Ωραία, από πολλές πλευρές, ανάρτηση.
Καλό απόγευμα
Ώστε εγκυμοσύνη άγνωστης διάρκειας... πολύ καλό! Σ'ευχαριστώ φίλη μου kMer
Εγώ να πω πως ο Αγγελόπουλος έκανε ένα κύκλο στην τέχνη , πρόσφερε ότι είχε και τιμήθηκε εν ζωή. Πολύ φοβούμαι πως άλλοι ανταξιοί του δεν τιμήθηκαν ή δεν τιμούνται εν ζωή και τούτο με θλίβει αφάνταστα. Η τέχνη δεν σταματά ποτέ να παράγει άξιους δημιουργούς και τις περισσότερες φορές τον ένα καλύτερο απο τον άλλο, όμως εμείς οι κοινοί που απολαμβάνουμε τις δημιουργίες αυτών που λάμπουν δια της προσφοράς τους , οφείλουμε να μην τους ξεχωρίζουμε γιατί τ'αστέρια είναι όλα αστέρια !
Να διαφωνήσω θέλω με τη δημοσία δαπάνη της κηδείας του δημιουργού , διότι στους καιρούς τους χαλεπούς όπου υπάρχουν παιδιά που λυποθυμάνε απο την πείνα , το υστερημά μας θα πρέπει να θρέφει τους πεινασμένους και ουχί να κηδεύει τους έχοντες.
ταπεινά είπα ότι είπα και συγχωρέστε με αν είπα κάτι που δεν έπρεπε.
καλή σας μέρα !
Στην τέχνη όλα επιτρέπονται, αρκεί να νιώσεις το πάθος της γονιμότητας, το πάθος της κυοφορίας, τον υπέρτατο πνευματικό Έρωτα. Ο καλλιτέχνης μοναχικός, θέλει να βλέπει ξεκάθαρα, μόνον, την εντολή της έμπνευσής του, γιατί υφίσταται πρόθυμη μέσα στο μεδούλι του, και ξεκινά τον αγώνα δρόμου (όπως ο αθλητής), και τρέχει ασταμάτητα μέχρι να φθάσει (στο πολλές φορές άγνωστο τέρμα), και να αντικρύσει εμπρός του αυτό ακριβώς που οραματίστηκε μια τυχαία "γκαστρωμένη" στιγμή. Δε τον απασχολεί αν οι άλλοι θα αντιληφθούν, τι ακριβώς γέννησε. Και τις περισσότερες φορές, οι μύστες είναι πολύ λίγοι. Την καλημέρα μου.
Όμορφη η κατάθεση σου και πολύ ενδιαφέρον το μπλογκ σου.
Καλό βράδυ και καλώς ήρθα!
Άλεξ μου καλησπέρα... να σου πω, δεν θα διαφωνήσω για τα της δημοσίας δαπάνης... και να ξέρεις ότι πάντα διαβάζω τις απόψεις σου με πολύ ενδιαφέρον...
βεβαίως και άλλοι δημιουργοί δεν έχουν τιμηθεί όσο θα τους άξιζε... είναι πολύ σωστό αυτό... χαίρομαι που το αναφέρεις...
Καλό σου βράδυ εξαιρετική μου φίλη...
Πολύ ενδιαφέρον αυτό για την τυχαία 'γκαστρωμένη' στιγμή φίλη μου Χάνη... Νομίζω κι εγώ πως θα πρέπει να απαγκιστρώνεται ο καλλιτέχνης από την άποψη του 'μέσου όρου' ή το περίφημο 'τι είναι αποδεκτό' ή το χυδαιότερο 'τι πουλάει'... Να είσαι καλά, όμορφα να περνάς...
περήφανη μανιάτισσα καλώς ήρθες στο Νημερτή, με πολλή χαρά σε καλωσορίζω! Σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου...
!!! έχω νιώσει κι εγώ έτσι.. μόνο μια ταινία είχα δει τόσα χρόνια..περυσι άρχισα να γνωρίζω το εργο του..κι εχω ακομα..για να εχω όλοκληρωμένη άποψη.. ευτυχώς μεγαλώνω... :-) και μεγαλώνοντας βλέπει κανείς με μια άλλη οπτική τα πράγματα..πιο συν-αισθητική... πιο χαλαρη..ακόμα και η κριτική μας λειαίνεται.. να είσαι καλά Νημερτή..
Δημοσίευση σχολίου