Δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου αν πω ότι είναι πολλές οι φορές που μένουμε σιωπηλοί όχι επειδή δεν θέλουμε αλλά επειδή, απλά, δεν μπορούμε να πούμε κάτι... κάτι που να "αρμόζει" στην περίσταση, καθώς λένε... κάτι που αν ειπωθεί δεν θα καταστρέψει ό,τι συνέβη ή δεν θα το απομειώσει... μένουμε σιωπηλοί όμως, κάποιες άλλες φορές και δεν είναι λίγες, επειδή έχει επισυμβεί το φαινόμενο, που αποκαλώ 'εγκιβωτισμός της ενέργειας'... τι σόι πράγμα είναι πάλι αυτό;
Είναι ένα φαινόμενο που παράγεται μονάχα μετά από την διαλεκτική επαφή... μονάχα μετά από πολλές επαφές, για την ακρίβεια... δεν μπορεί να συμβεί αμέσως, ευτυχώς, ούτε μετά από μισή, μια ή πέντε ώρες... έχει χρόνο... ωοτοκίας κάποιες ημέρες, ίσως και εβδομάδες... εξαρτάται φαντάζομαι από τους ανθρώπους που αποτελούν το ζεύγος της επαφής...
Η ενέργεια είναι... ύπουλος παράγοντας... όχι μονάχα είναι αόρατη, ως γνωστόν, αλλά έχει και ιδιότροπες μεταπτώσεις και μεταβαθμίσεις... όσον αφορά δε την ζωτική ενέργεια των όντων, ουδείς γνωρίζει ακόμη επακριβώς πως λειτουργεί, γνωρίζουμε πάντως ότι περίσσειά της καθιστά έναν άνθρωπο 'βιοθεραπευτή'... [μετράται πλέον και από ειδικά μηχανήματα, εδώ και αρκετά χρόνια.... για παράδειγμα, κάποιος που έχει ζεστά άκρα χειμώνα καλοκαίρι, τον χτυπάει συνέχεια ο στατικός ηλεκτρισμός κλπ, είναι πολύ πιθανόν ότι ανήκει στην κατηγορία "υπερ" και έχει 'διαρροή' ενέργειας... γίνεται, αν το θέλει, ένας θαυμάσιος μασέρ και όποτε χαιδέψει ένα ζωντανό πλάσμα έχει ευεργετικές ιδιότητες... επίσης, μπορεί να γίνει ένας καλός βιοθεραπευτής, αν και εδώ οι επιστημονικές κοινότητες ξινίζουν τα μούτρα τους... να πω ακόμη, αν και είναι γνωστά, πως στην ανώτατη βαθμίδα ενεργειακής υπερ-πλήρωσης, είναι σχεδόν ορατή και η περίφημη εκ των αγιογραφιών 'άλως', ή φωτοστέφανο....τέλος πάντων, η μικρά παρένθεσις κλείνει εδώ διότι το θέμα μεγάλο και το αδικώ...]
Λέω λοιπόν ότι η ενέργεια είναι ύπουλο πράγμα... στήνει παγίδες, χωρίς να το θέλει και δεν είναι βέβαιο ότι εξαρτάται από τη βούληση του υποκειμένου... Μπορεί να έχω τις καλύτερες των προθέσεων αλλά να είμαι τόσο 'χάλια' ενεργειακά που να προκαλώ πονοκεφάλους στον συνομιλητή μου και να πρέπει να κυκλοφορώ με αποθέματα Ντεπόν.... Δεν είναι όμως τόσο ρηχό το θέμα... δεν έχει να κάνει μονάχα με την εξωτερική στιβάδα αυτού που είναι γνωστό ως Πράνα ή Αύρα... εδώ αναφέρομαι στην βαθύτερη εκείνη και άγνωστη πηγή που εκπέμπει μια ιδιαίτερη μορφή ενέργειας... Ο... ξενιστής της, δηλαδή εμείς, δεν έχουμε ιδέα για την ύπαρξή της... Κάποιοιες βιοχημικές ανισορροπίες είναι μερικές φορές τόσο ισχυρές που και η απλή εμφάνισή μας σε κάποιο χώρο μπορεί να προκαλέσει έκρηξη! Μας έχει συμβεί, δεν είναι ανάγκη να το αναλύσουμε... Τι συμβαίνει όμως όταν τούτο το τρομερό 'εκηβόλο' όπλο χτυπήσει κατάστηθα τον άλλο; Τον ανυποψίαστο; Τον ατυχή συνομιλητή μας;
Είπα στην αρχή ότι χρειάζεται χρόνος για να ολοκληρωθεί η διεργασία του 'εγκιβωτισμού' αυτής της ενέργειας... Στην αρχή οι ποσότητες είναι μικρές, κανείς δεν κινδυνεύει... επίσης στην αρχή της επαφής με έναν νέο φίλο, μια νέα γνωριμία μας, είμαστε κλειστοί, δεν διαρρέουμε τόσο, οι 'πύλες' είναι σφαλιστές. Όσο χαλαρώνουμε, κι αυτό πάντα είναι συνάρτηση του χρόνου, οι πύλες ανοίγουν και μεγάλες ποσότητες εκχέονται ή, το χειρότερο, προσλαμβάνουν τη μορφή ακτίνας και εξαπολύονται εναντίον του... αθώου. Ενα από τα πρώτα πιθανά αποτελέσματα, είναι η αλλαγή της διάθεσης εκείνου, 'κάτι τον χάλασε', λέμε, 'κάτι τον στράβωσε'. Και ουδείς γνωρίζει τι. Ένα επόμενο στάδιο είναι η αποστροφή ακόμα και η άρνηση να μας συναναστραφεί ξανά! Και εδώ η σιωπή είναι κάτι περισσότερο και σοβαρότερο. Και φυσικά, δεν ερμηνεύεται μονάχα ενεργειακά. Έχει να κάνει με τη σύνολη προσωπικότητά μας.
Η σιωπή που δεν πρέπει να παρεξηγείται λοιπόν, καμιά φορά, είναι μια προσπάθειά μας να... επαναοργανώσουμε τις άμυνές μας... να φτιάξουμε πάλι τα ρηγματωμένα τείχη μας, να πιάσουμε το νήμα απ'την αρχή. Η σιωπή δεν είναι εδώ 'ένοχη'... είναι ένα μπλοκάρισμα, μια στάση, μια προσπάθεια να ανασάνουμε...
Και ας μην είμαστε καταδικαστικοί και επικριτικοί για εκείνον που 'ξαφνικά' εσιώπησε και... μας 'περιφρονεί'. Πιθανώς να τον 'πνίξαμε', να τον πλημμυρίσαμε, να τον υπερφορτώσαμε... άθελά μας...
Μετά την πλημμυρίδα δεν έρχεται η άμπωτη; Δεν απαιτεί κι αυτή το χρόνο της;
Θέλει λοιπόν, απλά το χρόνο του...
Δεν τον δικαιούται;
20 σχόλια:
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι,
πως μπορείς να ενοχλήσεις κάποιον,
άθελα σου...;
δεν πρέπει να έχεις κάνει κάτι..;
ειδικά με έναν φίλο που σε γνωρίζει και τον γνωρίζεις,
αν δεν έχει συμβεί κάτι σοβαρό
μεταξύ σας,
πως μπορεί μοναχά η ενέργεια,
άθελα (που άθελα σημαίνει ότι δεν έχεις εσύ κάτι άσχημο στο νου για τον φίλο) να τον "πνίξεις";
Φίλε Αντώνη καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς..μπορώ να πω το έχω ζήσει αυτό κάποια χρόνια πριν..Το κείμενό σου με άφησε σκεφτικό , με όμορφο τρόπο όμως..
Καλό ξημέρωμα φίλε μου,
Ηλίας Δεσύλλας
Χαίρομαι για το ερώτημα που θέτεις Ξύλινε Ιππότη διότι είναι ακριβώς στον πυρήνα του κειμένου… Το ‘πνίξιμο’ δεν συμβαίνει επειδή συνειδητά εκτονώνουμε ενέργεια που, αναγκαστικά, συσσωρεύει ο άλλος… μέχρι κι εκείνος να την αποθέσει –μαζί με την δική του- κάπου άλλου, κλπ… συμβαίνει επειδή απλά, συμβαίνει… όπως, ας πούμε, όταν βρισκόμαστε σε μια συντροφιά… κάποιοι είναι συνεσταλμένοι, κάποιοι στο μέσο όρο, κάποιοι πιο εξωστρεφείς… κι είναι κάποιος εξαιρετικά πληθωρικός, χαρισματικός, ‘επιθετικά’ κοινωνικός… μοιάζει με χείμαρρο, δεν τον σταματάει τίποτα… είναι πνευματώδης, χιουμορίστας, ευέλικτος, εύστροφος, κλπ, κλπ… καταλαμβάνει –ιμπεριαλιστικά τρόπον τινα- όλο το χώρο γύρω του… δεν μένει εκατοστό για κανέναν, ούτε να ανασάνει… τον απολαμβάνεις, από τη μια, μένεις όμως όλο και πιο σιωπηλός… αν αυτό το σχήμα το επαναλάβεις, δυο, τρεις φορές, κάποια στιγμή, θα εκνευριστείς, θα αισθανθείς ‘κατειλημμένος’, θα θέλεις οξυγόνο… είναι η στιγμή που έχεις εγκιβωτίσει τη μέγιστη ποσότητα ενέργειας… και απλά, χωρίς να έχεις τίποτα εναντίον του, δεν θέλεις να τον ξαναδεις μπροστά σου!
Αν δεν τον ξαναπάρεις στο τηλέφωνο και τον αποφεύγεις, δεν σημαίνει ότι τον εχθρεύεσαι… εκείνος έτσι θα πιστεύει… σημαίνει ότι είσαι… φουλ… χρειάζεσαι χρόνο αποφόρτισης… ίσως χρειάζεσαι και άλλη παρέα, τελικά…
Σε ανάλογη κλίμακα λοιπόν αλλά και σε βαθύτερο επίπεδο, μπορεί κάτι αντίστοιχο να συμβαίνει… στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας, στον εαυτό μας ακόμη… σχετική ανάλογη ανάρτηση έκανα παλιότερα με την υπερ-τροφοδότηση από τα βιβλία που μας υπονομεύουν ενώ πιστεύουμε ότι… μας καλλιεργούν… ίσως την διάβασες –κανένα μήνα πριν… Όχι πως υπάρχει ευθεία σχέση… αλλά μπορείς να βρεις αναλογίες…
Να’σαι καλά…
Ηλία μου καλησπέρα... μα, νομίζω πως δεν υπάρχει κανείς που δεν το έχει ζήσει... το δραματικό είναι να το ζει κάποιος σε όλη σου τη ζωή... θα επακολουθήσει ανάρτηση για τους 'ανθρώπους ήλιους και τους ανθρώπους δορυφόρους' που θα εξελίσσει τούτες τις σκέψεις... έτσι, για το ωραίον της επικοινωνίας... χαίρομαι να τα λέμε... Καλά να είσαι αγαπημένε μου φίλε...
Προβληματίστηκα λίγο προσπαθώντας να δω την οπτική σας γωνία.
Το πρώτο σας σχόλιο-απάντηση όμως ήταν απολύτως διαφωτιστικό.
Γιατί έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Συμβαίνει λοιπόν και αυτό που λέτε.
Έχει μεγάλη σημασία ο χώρος που πιάνει κάποιος στη ζωή μας.
Κι αν επιπλέον τυχαίνει να έχει ιμπεριαλιστικές τάσεις, υπάρχει θέμα (δικό μας και δικό του-κυρίως δικό του.)
Ο χρόνος συνήθως είναι σύμμαχός μας όταν επαναπροσδιορίζουμε τα γεγονότα, μεταξύ των οποίων και τη σχέση μας μαζί του.
Όμως κρύβει πόνο όλο αυτό επειδή χρειάζεται να παραδεχτούμε και τη δική μας υπαιτιότητα.
κ.κ.
Θα συμφωνήσω και 'γω με τον άγνωστο κ.κ..
Με το απλό παράδειγμα έγινε πιο κατανοητή η "πορεία", αν μπορώ να το πω κι έτσι, της ενέργειας...
Είναι κάτι που πραγματικά,
δεν το βάζεις καθόλου στο μυαλό σου,
ότι μπορεί να συμβαίνει
και έτσι εξηγούνται καταστάσεις
που πιο πριν θεωρούνταν σαν "τυχαίες"...
Φίλη μου κ.κ. δεν είχα την ευκαιρία να σου ευχηθώ για την καλή χρονιά... εύχομαι λοιπόν υγεία και έμπνευση, αρμονία και ό,τι καλό για τη ζωή σου...
Χαίρομαι που με το σχόλιό μου έγινα σαφέστερος... η αλήθεια είναι ότι χρειαζόταν αυτή η αποσαφήνιση και το ερώτημα του Ξύλινου Ιππότη με βοήθησε...
Η τελευταία σου φράση μαλιστα, έδωσε και μια άλλη διάσταση ιδιαίτερα χρήσιμη, θα έλεγα.
Το να παραδεχτούμε την δική μας υπαιτιότητα... Σκέφτομαι λοιπόν εδώ πως αυτή η υπαιτιότητα έχει να κάνει με αυτό που λέμε 'ανοιχτότητα' ή 'βαθμό ετοιμότητας' ή ακόμα και την μετοχή μας στα δρώμενα... πόσο 'παρόντες' είμαστε σε αυτό που συμβαίνει και πόσες δικαιολογίες ψάχνουμε για να αποκρύψουμε τις δικές μας ευθύνες... ευχαριστώ για την συζήτηση, είναι πολύ εποικοδομητική!
Ναι, φίλε Ξ.Ι., αληθινά φωτίζονται δι'αυτής της ερμηνείας πολλά 'περίεργα' που, τελικά, δεν είναι καθόλου περίεργα. Είναι ένας συνδυασμός φυσικού φαινομένου, αλληλεπίδρασης με το έξω αλλά και της δικής μας υπαιτιότητας, όπως είπε και η κ.κ. Να'σαι καλά.
Παράλειψή μου:
Καλή σας χρονιά!
Χρόνια πολλά ΚΑΙ για την ονομαστική σας!
Σας εύχομαι να έχετε πάντα δίπλα σας -και μέσα στη ζωή σας -ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν.
(Σας ευχαριστώ πολύ για τις δικές σας ευχές!)
Επί του προκειμένου τώρα:
Καλό είναι να οριοθετούμε (λέω τώρα...) το χώρο μας για προστασία από την πιθανή επέλαση των... βαρβάρων.
Και γιατί για όλα -αλλά για ό λ α- ισχύει το σοφό ρηθέν:"Μέτρον άριστον."
κ.κ.
Πολλές φορές η σιωπή είναι και προσπάθεια άφεσης "αμαρτιών" του άλλου, που πράγματι η πληθωρικότητά του σαν συνομιλητή, μπορεί (άθελά του) να σου φέρει ηθελημένη διείσδυση στο μάρσιπό σου. Όχι γιατί αισθάνεσαι ένοχος, αλλά γιατί η ενέργειά σου μαγνητίζεται και προσκρούεται τόσο έντονα με την ενέργεια του άλλου, ώστε δεν έχεις πλέον επιλογή, (αν θέλεις να διαφυλάξεις την ψυχική σου γαλήνη)!
Την καλησπέρα μου.
Χάνη! Καλώς σε βρίσκω ξανά... ομολογώ ότι μου έλειψες... χαίρομαι ειλικρινά...
Νομίζω πως καταλαβαίνω τι εννοείς... ειδικά αυτό για την διαφύλαξη της ψυχικής γαλήνης... ναι... σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου... να'σαι καλά...
Να σου ευχηθώ χρόνια πολλά σήμερα;
Βρήκα Εξαιρετικό το κείμενο. Δεν ξέρω αν υιοθετώ όλες τις γραμμές, αλλά συμφωνώ οτι είναι τεράστια θέματα που δεν χωρούν σε γραμμές..
Είναι αλήθεια οτι δεν πρέπει να σαρώνουμε μ ανεμοθύελλες τους απέναντι γιατί δεν θα προλάβουν να άλλο συναίσθημα από τον τρόμο..
Θα σου πω κάτι που θυμήθηκα αίφνης. Ο αδελφός μου μικρός στο μακρύ διάδρομο και μόλις στεκόταν στα πόδια του. Τον βλέπω και μου ξεχειλίζει η αγάπη κι η στοργή και τρέχω ορμητικά κατά πάνω του μόνο για να τον αγκαλιάσω...κι εκείνος τρομάζει...
Υπάρχει και η ανάποδη οπτική:
Από εμπειρία ξέρω οτι αν κάποιος που σε γνωρίζει για πρώτη φορά, έχει τόσο έντονες εκφορτιστικές ανάγκες και σου πει καταιγιστικά όλη του τη ζωή, δεν πρέπει να τον αφήσεις να το κάνει.. Θα αιστανθεί τόσο άσχημα όταν σε ξαναδεί που θ αλλάξει δρόμο καθώς ήταν και Άκαιρο και Πολύ. Αυτό βέβαια είναι η αντιστροφή αυτού που λες καλέ μου Νημερτή, αλλά υπάρχει κι αυτό και εξηγείται.
Καλό βράδυ σου..μ έβαλες πάλι να σκεφτώ..
Ναι! Νημερτή, κι εγώ πριν μερικούς μήνες, δεν είχα άλλη επιλογή και εξαφανίστηκα, γιατί υπήρξε κάποια μετωπική σύγκουση στις ενέργειές μας, έτσι ώστε σταμάτησες να απαντάς στα σχόλιά μου. Ας είναι ξεχασμένα. Λίγο θα συμφωνήσω με τον "Ξύλινο Ιππότη" (στο πρώτο σχόλιό του), γιατί πιστεύω ότι αυτός ο εύστροφος και πνευματώδης άρα έξυπνος άνθρωπος, ο κοινωνικά επιθετικός, όταν συνειδητά εκτονώνει ενέργεια, πρέπει να καταλαβαίνει και ό,τι ενωχλεί, αλλά αδιαφορεί κάποιες φορές. Ίσως γιατί αρέσκεται να προκαλεί. Δεν είναι και τόσο αθώος.
Ευχαριστώ Ρεγγίνα μου για τις ευχές σου. Ναι, έχεις πολύ δίκιο... και η... υπερβολική αγάπη, ακόμη και η υπερχειλίζουσα τρυφερότητα μπορεί να... σκοτώσει... [ας μην αναφερθώ σε προσωπικές εμπειρίες καθώς έχουμε όλοι μας και από μία τουλάχιστον]... έθεσες όμως με το περιστατικό που ανέφερες και την σκέψη σου για την συνάντηση της πρώτης φοράς, της διαχείρισης της επαφής... εξαιρετικά ενδιαφέρον... με πολλές οδούς ανάπτυξης... χαίρομαι που συζητάμε, ακονίζεται η σκέψη... να'σαι καλά αγαπημένη φίλη...
Χάνη μου καλησπέρα. Στο τελευταίο σου σχόλιο, τον Αύγουστο, λόγω μη ενημέρωσης από τον μπλόγκερ, το είδα κατά τύχη δυο βδομάδες μετά και σου έγραψα... ήταν αργά πλέον καθώς δικαιολογημένα θεώρησες ότι δεν ήθελα να σου απαντήσω... τέλος πάντων, ξεχασμένα όπως είπες κι εσύ. Χαίρομαι που τα ξαναλέμε διότι είχαμε αναπτύξει όμορφους διαλόγους. Προσωπικά τουλάχιστον τους χαιρόμουν.
Συμφωνώ βέβαια πως ο πνευματώδης και εύστροφος άνθρωπος οφείλει να βάζει και το χαλινάρι του -να το βλέπει πριν- και να μην καταπνίγει τους υπόλοιπους, απλά, μερικές φορές, δεν μπορεί, όσον κι αν είναι σε ετοιμότητα... είναι τόση η ανάγκη να εκταθείς που ενίοτε κάνεις κατάχρηση... Επίσης, ένα ευνοϊκό ακροατήριο μερικές φορές 'αποθρασύνει' εκείνον που δεν έχει μέτρο ή αδιαφορεί. Δεκάδες παραδειγμάτων... Θα με ενδιέφερε η άποψή σου Χάνη -αν θέλεις να την γράψεις- για το φαινόμενο αυτό μέσα σε μια σχέση... σε γενικούς όρους έστω...
σ'ευχαριστώ!!! [εκείνη η έκθεση με τα έργα σου στην Αθήνα θα γίνει;]
Το τελευταίο σχόλιο της Χάνη,
με προβλημάτισε...
έχει δίκιο. έστω και ασυνείδητα,
ο ήρεμος άνθρωπος, ο οποίος σέβεται
τους συνανθρώπους του, ποτέ δεν θα θελήσει να επιβάλει την "ενέργεια" του σε μια παρέα!
ούτε θα θελήσει να επιβληθεί, ούτε να επιδείξει τον εαυτό του, αν μπορώ να το πω κι έτσι..
απ' την άλλη ένας άνθρωπος ο οποίος
έχει γνώση όλων αυτών, και συνεχίζει να το κάνει, δεν είναι αθώο.. αν βέβαια, είναι χαμηλού επιπέδου, και το εννοώ με την έννοια των γνώσεων, γιατί πιστεύω στην ισότητα όλων, και πάλι θα το κάνει επίτηδες, γιατί θα θελήσει να ανεβάσει ας πούμε τον εαυτό του μπροστά στους άλλους, λόγω κόμπλεξ κατωτερότητας... και η αυτοπροβολή δεν είναι και αθώα!
Σε μια σχέση πιο στενή, πρέπει να υπάρχει σεβασμός στον χωροχρόνο, να υπολογίζεται η παρεύρεση, να μην κουρελιάζονται η ψυχική αντοχή και η ανοχή, να μην σπάνε τα όρια. Κάποια φορά μπορεί να υπάρξει σύγκρουση, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Η φωτιά πρέπει να ανάβει και να σβήνει το ίδιο, από κάθε πλευρά, και να μην είναι συνεχώς φουντωμένη συστηματικά και μονόπλευρα.
Για το κόμπλεξ κατωτερότητας που γράφει ο "ξύλινος ιππότης" συμφωνώ.
Για την δουλειά μου, θα σου γράψω στο email σου. Καλή σου νύχτα Νημερτή.
Βλέπεις, φίλε Ξ.Ι. στην Ελλάδα -και θα την ρισκάρω τη γενίκευση - έχουμε μεγαλώσει πιστεύοντας πως οι διακριτικοί άνθρωποι είναι 'χαλβάδες', 'ψόφιοι' και 'ξενέρωτοι'. Μάθαμε να είμαστε φωνακλάδες, θορυβώδεις και ενοχλητικοί λες κι αυτό είναι δείγμα δήθεν αυθορμητισμού και 'ανοιχτής ψυχής'... Παρότι τώρα ξεστράτισα από το κυρίως θέμα μου, ήθελα να το πω...
Φίλη μου Χάνη, θα περιμένω με χαρά να μάθω νέα σου γύρω απ΄τη δουλειά σου. Καληνύχτα και σε σένα.
Και αν αυτό στις φιλικές ή στις κοινωνικές μας σχέσεις είναι άσχημο,
στις οικογενειακές είναι τραγικό.
Έχω συνάδελφο που όλα τα ξέρει, που για όλα έχει άποψη, που μιλάει συνέχεια (πολλές φορές κράζοντας) που ειρωνεύεται και σχολιάζει τους άλλους και μετά παραπονιέται γιατί τα παιδιά του είναι τόσο ντροπαλά και συνεσταλμένα και χωρίς πρωτοβουλίες και ικανότητες,χωρίς να καταλαβαίνει πως είναι η ασυναίσθητη αντίδρασή τους σε αυτό που συμβαίνει...
Ωραίο και πολύ επιτυχημένο κείμενο Νημερτή.
Καλή χρονιά φίλε μας αγαπητέ
Ναι φίλε μου Καπετάνιε, έχεις πολύ δίκιο για τις οικογενειακές σχέσεις και ισορροπίες... εδώ βέβαια το ζήτημα διευρύνεται, μεγεθύνεται αλλά και βαθαίνει... διότι το να μεγαλώσεις ένα παιδί, όπως ξέρουμε είναι το σοβαρότερο και δυσκολότερο ζήτημα απ'όλα... νομίζω ότι αξίζει το κόπο μια ανάρτηση και συζήτηση μαζί...
ο εγωικός επεκτατισμός μας δεν έχει όρια φίλε μου... κάποιοι μάλιστα, θεωρούν τον άλλο έδαφος προς κατάκτηση, θέλουν να τον καταλάβουν εξ ολοκλήρου, να μην του αφήσουν ούτε εκατοστό ελεύθερο να υπάρχει... οι γονείς πάρα πολλές φορές -κι έξω από μορφωτικό επίπεδο - μεγαλώνουν προβληματικά παιδιά και ύστερα τους φορτώνουν τα δικά τους λάθη ως 'αναίδεια', 'θρασύτητα' και επαναστατικότητα ενώ 'τους τα έχουν δώσει όλα'...
Ολα... πραγματικά, ως και τις νευρώσεις και τους ιδεασμούς τους... ως και τις εμμονές τους... ειδικά αυτές τις κληροδοτούν μια χαρά στα παιδιά...
Χαίρομαι για το σχόλιό σου και σας στέλνω τις ευχές μου και την αγάπη μου...
Δημοσίευση σχολίου