να υπάγω ή να απόσχω;

Μήνυμα προς όλους και όλες: ΠΑΓΑΙΝΤΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΤΕ!

Μην βαριώστε!

Δεν έχει παραλίες πλέον… δηλαδή έχει, ζεστή θάλασσα δεν έχει…

Οι φωτιές σβήσανε –λέμε τώρα –…

Τιμωρήστε τους ρεμπεσκέδες (χοντρούς, λιγνούς, ψηλούς, νέους ή γέρους…)

Επικροτήσατε όποιον/α θεωρείτε ότι το αξίζει!

Μην απόσχετε… είναι αδιανόητο οι πολίτες να απέχουν από την δική τους ημέρα!

ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΚΗΡΥΓΜΑ

ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Απλά λέω να μην χαριστεί ούτε μια ψήφος…

(καλά αν είναι για μια, δυο…)

Και από την επομένη…

Ετοιμαστείτε για… τα ζόρια!

beware of the dark feelings…

η αλήθεια πάντα νικά την ανάγκη

αλλά η ανάγκη δεσμεύει τον περισσότερο χρόνο...

γι'αυτό και ενώ το Φως μπορεί να διαλύσει το Σκότος

δεν μπορεί παρ'όλα αυτά να ακυρώσει την ύπαρξή του

καθώς η οντική του υπόσταση απαιτεί μονάχα την αδράνεια

ενώ η αντίστοιχη του φωτός

απαιτεί έργο και διαρκή εγρήγορση

έτσι το σκοτάδι

αρκείται να παραμονεύει στη γωνιά

ώστε να βασιλεύσει με τη πρώτη ευκαιρία

σκεπάζοντας τα πάντα στο ματωμένο του μυστήριο...

προσοχή στις ημέρες

που τούτο το Σκότος

καιροφυλακτεί

να αρπάξει από μέσα μας

όσο Φως μας απέμεινε…

πολιτικοί και πολιτική…

Η πολιτική είναι τρόπος. Τρόπος ζωής, τρόπος αντίληψης και συναντίληψης, τρόπος κοσμοθέασης, τρόπος εξέλιξης και ανέλιξης, τρόπος θέσης, αντίθεσης και επίθεσης, τρόπος και τροπή. Ανατροπή.
Οι πολιτικοί είναι τόπος. Τόπος και βιότοπος, βιότοπος βρομερός, βοθρότοπος, όπου ενδημούν οι πράσινες, λιγδερές φώκιες, οι γαλάζιοι παχύδερμοι ιπποπόταμοι, οι κόκκινες αποβλακωμένες σαύρες, τα πορτοκαλί ενοχλητικά αλλά ακίνδυνα ‘Αριστερόπτερα’ και τα μαύρα, ύπουλα και δηλητηριώδη φίδια.
Ας σκεφτεί κανείς και ας διαλέξει. Ό,τι κάνει είναι πράξη πολιτική. Είναι τρόπος, ο δικός του τρόπος που σε μια πολιτεία Ανθρώπων δεν ακυρώνεται από τον τρόπο του άλλου καθώς ο ‘άλλος’ δεν είναι η Κόλαση, όπως υποστήριζε ο Σαρτρ, αλλά ο συνάνθρωπος, ο αδελφός, ο φίλος.
Ακυρώνοντας ο πολίτης τους πολιτικούς, αναδεικνύει την δική του ύπαρξη, προσωπικότητα, δράση. Η δράση των πολιτών αναδεικνύει την ουσία της πολιτικής και αφανίζει τους βάλτους με τα μολυσμένα νερά και την δηλητηριασμένη χλωρίδα.
Σκέψη – δράση – πράξη πολιτική, σε πλήρη αντίθεση με τους σάπιους ‘αποπάνω’ και σε πλήρη αρμονία με τους καταπιεσμένους ‘αποκάτω’…

ΠΩ, ΠΩ… ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΜΕ…

ΑΞΙΖΕ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΚΟΠΟ;

Μερικές πρώτες σκέψεις για το debate:

• Βραβεύω τον Χρυσόγελο… συμπαθής, ροϊκός, χαμογελαστός, μοδέρνος…
• Η Αλέκα –επιτέλους- με λουκ όχι συμπεθέρας αλλά σχεδόν νεανικό! Και με μενταγιόν με… Φροϋδικά υπονοούμενα… [θα ψηφίσω συντρόφισσα, μη γνοιάζεσαι για μένα]
• Τσίπρας πολύ καλός, συγκεκριμένος, σαφής. Αυτό το άσπρο πουκάμισο και το σακάκι λες και γύρισε από γάμο ήταν, τέλος πάντων.
• Καραμανλής τα ίδια και τα ίδια με τις θεαματικές χειρονομίες και το στυλ ‘κάνε πιο κει Γιώργο δε χωράω, θα φας και καμιά αγκωνιά’ αλλά χωρίς να απαντάει στα συγκεκριμένα… πέντε φορές μας είπε τις ίδιες φράσεις. Η Κοσιώνη του έβαλε γκολ… [μην και το χάρηκε;]
• Παπανδρέου ολίγον μπλαζέ, ψιλοβαριόταν από ένα σημείο και μετά... δεν έκανε καμιά ερώτηση στον Τσίπρα, βασικά τον έχει χ…
• Καρατζαφέρης κακός, πρώτη φορά δεν είχε τι να πει, νομίζει ότι είναι πολύ εξυπνότερος από όλους εκεί μέσα.. [ο Άδωνης είναι καλύτερος, την άλλη φορά να προτιμηθεί]
• Κοσιώνη I am in love with you!
• Τσίμας ο καλύτερος, είναι άνετος, είναι δυνατός, κατέχει το άθλημα, είναι βάζελος [το μόνο μείον]
• Ευαγγελάτος πολύ μέτριος… [προβληματισμένος μάλλον με την Τατιάνα και τα του συμβολαίου της στον ΑΝΤ1]
• Κωνσταντάτος αρκετά καλός, αν δεν θύμιζε και επαρχιακό ληξίαρχο του ’50…
• Λιάτσος σύντομος και σαφής… πιο καλός από άλλες φορές…
• Σρόϊτερ άσχετος με τη θεματική του ενότητα, χειρότερος από την προηγούμενη φορά…
• Χούκλη εκτός συναγωνισμού, εξακολουθεί να μου θυμίζει καλοβαλμένη θείτσα πάντως… [πω, πω, θάψιμο…]

ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ Η ΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ… ΦΑΝΗΚΕ ΒΕΒΑΙΑ ΟΤΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΖΑΝ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΓΗΠΕΔΟ…

Με δυο λόγια, καλύτερο από παλιά το φαγητό, τρωγόταν, ήθελε στομάχι βέβαια αλλά… τα βασικά είναι στις 4 Οκτώβρη… να σκεφτούμε πως ζούμε, που ζούμε, τι ζούμε και… να ρίξουμε το κουκί μας [και να είναι κόκκινο παρακαλώ!!!]

ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΝΑ ΤΕΛΕΥΟΥΜΕ!!!

ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ -ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΕΙΟ - ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑΔΟ-ΝΤΙΜΠΕΪΤ Ή ΤΗΛΕΜΑΧΙΑ Ή ΤΗΛΕ-ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ Ή ΌΠΩΣ ΣΤΟ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΟ ΒΑΦΤΙΣΟΥΝ ΟΙ ΜΗΝΤΙΑΔΕΣ...

Δεν λέω, θα το δω, προσωπικά θα το δω... αν δεν έχω τίποτας καλύτερο να κάμνω δηλαδής... να διαβάσω κάποιο από τα παραπονούμενα βιβλία μου, ας πούμε, να δω κανένα φιλαράκι, να βγω βολτίτσα με την καλή μου...

Εντάξει, το ομολογώ, θέλω να το δω... όχι για να 'ενημερωθώ' και να 'αποφασίσω'... όποιος περιμένει να αποφασίσει από το ντιμπέιτ... γεια χαρά...

Απλά, θα το ιδώ καθότι είμαι εξηρτημένος πλέον από τα τηλεοπτικά προϊόντα και δη τα πολιτικά και δη των προεκλογικών περιόδων και... πως να το κάνουμε, θέλω να απολαύσω τον νυν και τον επόμενο να προσπαθούν για μια ακόμη φορά να πείσουν τον εαυτό τους και να παίξουν ασφυκτική άμυνα για αποφυγή λαθών...

Ντιμπέιτ σημαίνει ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ, μη γίνεις DOUKAKIS και φας τα μούτρα σου δηλαδής, ένα τέτοιο πράγμα, καθώς κατά τα λοιπά...

άντε το λοιπό, κάμνετέ το να τελεύουμε...

ΟΦΙΟΜΟΡΦΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…

...Ή ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΧΥΣΕΙΣ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΣΟΥ…

Έρπουν...

Έχουν αρετές

Έχουν γοητεία

Έχουν μια δική τους παράξενη 'ομορφιά'

Όμως αν προσέξεις

Αν τους παρατηρήσεις

Αν είσαι προσεκτικός

Και δεν αγνοήσεις τη γεύση του δηλητηρίου που στάζει στη κάθε τους λέξη

Θα το καταλάβεις

Θα ανατριχιάσεις βέβαια

Το γνωστό ρίγος της ραχοκοκαλιάς

Και θα αναρωτηθείς

Αλλά δεν πρέπει να ξεγελαστείς

Και το καλύτερο

Να μην δώσεις ‘άπειρες’ ευκαιρίες

Η μετάλλαξή του τους , η εξαλλαγή τους σε κακοήθη οφιόμορφα όντα συντελείται ανά πάσα στιγμή

Και δεν θα ολοκληρωθεί παρά μονάχα ίσως

Όταν αυτοκτονήσουν από την κατάποση του ίδιου του δηλητηρίου τους

Ως κι αυτοί βλέπετε

Έχουν πεπερασμένα περιθώρια ελέγχου

Της φρίκης και του σκότους που τους θρέφει

Και ως γνωστόν

Τίποτε πιο αναξιόπιστο και αφερέγγυο από το σκοτάδι

Άλλα περιμένεις να βρεις

Και άλλα σε υποδέχονται…

Προσοχή λοιπόν…

Έρπουν…

Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ…

Καμιά φορά ‘αισθανόμαστε’ ότι έχουμε βγει σε ένα απέραντο λιβάδι, αναπνέουμε τον ανεμπόδιστο, ελεύθερο άνεμο της ψυχής μας, κάτω από ένα υπέροχο στερέωμα… μουσικές και μελωδίες της Δημιουργίας μας έχουν πλημμυρίσει, χρώματα, μυρωδιές, ανάσες…

και όμως…

Είναι μια εικονική πραγματικότητα, μια κατασκευή του νου…

Καμιά φορά αισθανόμαστε έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, το άλμα στο Άγνωστο, την ενεργειακή πλήρωση να τολμήσουμε, να πράξουμε, να δράσουμε…

Κάνουμε το πρώτο βήμα, το δεύτερο βήμα, τα επόμενα βήματα… δεν έχουμε προσεγγίσει κανένα Άγνωστο… είμαστε πάντα στις περιοχές του Γνωστού… το έχουμε τεντώσει ίσως λίγο, το έχουμε βαφτίσει ‘άγνωστο’, νομίζουμε ότι σε μια στιγμή γίναμε τολμητίες Κολόμβοι και ατρόμητοι εξερευνητές…

…είναι απλά μια ‘ενημέρωση’ του νου πως, απλά, έχουμε τις ποιότητες της ελευθερίας αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε ελεύθεροι…

Ένα καλοδουλεμένο ‘πρόγραμμα’ του νου, μια ταινία που προβάλλεται για την ψυχαγωγία του…

Καμιά φορά πληγώνουμε εκεί που πιστεύουμε ότι μοιραζόμαστε τρυφερότητα, εκεί που νομίζουμε ότι αγαπάμε…

Είναι κι αυτό πιθανώς μια αυταπάτη… ένας εγωικός νους δεν θέλει να αγαπήσει, δεν θέλει να μετατοπιστεί ο κεντροβαρικός του άξονας, δεν θέλει να αυτοκτονήσει…

Γιατί αληθινή αγάπη σημαίνει να καταστραφεί το Εγώ… να αφανιστεί, να διαλυθεί… και ο νους δεν επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας… το πολύ πολύ μερικούς τραυματισμούς… πράγματα που μπορεί να ελέγξει δηλαδή…

Η χειρότερη φυλακή είναι ο νους…

Κι όμως, τα κλειδιά δεν τα έχει εκείνος…

Και μέσα στην απλόχωρη φυλακή του με τις γιγαντοοθόνες προβολής εικονικών πραγματικοτήτων υπάρχουν στιγμές που βιώνεται η Αλήθεια… γουλιές της, δροσιές της ίσως αλλά μέσα στη φτωχική μας κούπα δεν χωράνε οι ωκεανοί…

Και ίσως και μια δροσερή γουλιά να αρκεί για να ξεκινήσει η εσωτερική επανάσταση…

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Το γένος των κομπιούτερ

Γιατί οι κομπιούτερ θεωρούνται αρσενικοί:
1.`Εχουν ένα σωρό δεδομένα, αλλά ακόμα δεν έχουν ιδέα.
2. Υποτίθεται ότι βοηθούν στη επίλυση των προβλημάτων, αλλά τις μισές φορές είναι αυτοί το πρόβλημα.
3. Μόλις παίρνεις κάποιον ανακαλύπτεις ότι αν περίμενες λίγο ακόμα, θα έβρισκες καλύτερο μοντέλο.

Γιατί οι κομπιούτερ θεωρούνται θηλυκοί:
1. Μόνο ο δημιουργός τους καταλαβαίνει τη λογική τους.
2. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν για να επικοινωνήσουν με τους άλλους κομπιούτερ είναι ακατανόητη σε οποιονδήποτε άλλο.
3. Ακόμα και τα πιο μικρά λάθη, αποθηκεύονται στη μνήμη τους για μελλοντική ανάκτηση.
4. Μόλις παίρνεις κάποιον ανακαλύπτεις ότι θέλεις μια περιουσία για να του αγοράζεις αξεσουάρ.

Ο Χίτλερ ανησυχούσε για το θάνατό του και πήγε να συμβουλευτεί ένα μέντιουμ. Το μέντιουμ έκλεισε τα μάτια και σκεφτόταν σιωπηλά για πέντε λεπτά. Όταν άνοιξε τα μάτια του είπε:
Θα πεθάνεις σε μια Εβραϊκή γιορτή.
Σε ποια; Σε ποια;
Δεν έχει σημασία. Όποια μέρα κι αν είναι θα είναι Εβραϊκή γιορτή.

Δύο Εβραίοι κακομοίρηδες ακούν ότι οι ιεραπόστολοι προσφέρουν 10.000 δολάρια για κάθε Εβραίο που προσηλυτίζεται. Αποφασίζουν να το κάνουν απλά γιατί χρειάζονται τα χρήματα. Μπορεί όμως και να είναι κόλπο, έτσι λοιπόν ρίχνουν ένα νόμισμα. Αυτός που χάνει πηγαίνει πρώτος για να δει τι συμβαίνει πραγματικά. Ο άλλος περιμένει με αγωνία. Τελικά, μετά από μία ώρα, ο πρώτος βγαίνει έξω. Ο φίλος του τον πλησιάζει και ρωτά:
«Εϊ, τι έγινε; Σου έδωσαν τα χρήματα;».
Και αυτός απαντά: «Ουφ πια, Εβραίοι, όλο για χρήματα μιλάτε».

Ένας Μουσουλμάνος, ένας Καθολικός και ένας Εβραίος σκοτώνονται σε τροχαίο δυστύχημα και εμφανίζονται μαζί στο ουράνιο δικαστήριο. Μετά από σύντομη διαδικασία, αποστέλλονται στην κόλαση με το διάβολο συνοδό. Στον πρώτο όροφο προς τα κάτω η πόρτα του ασασέρ ανοίγει και ο διάβολος σπρώχνει το Μουσουλμάνο σε καζάνια που βράζουν και από μέσα βγαίνουν κραυγές πόνου. Στον τέταρτο όροφο προς τα κάτω η πόρτα ανοίγει και ο διάβολος σπρώχνει τον καθολικό σε μια κόλαση φωτιάς όπου τα ουρλιαχτά είναι ανατριχιαστικά. Ο Εβραίος τρομοκρατείται. Ο ανελκυστήρας συνεχίζει προς τα κάτω μέχρι που φτάνει στον 14^ο όροφο. Ο Εβραίος δεν μπορεί να κουνηθεί από το φόβο του. Τότε ανοίγει η πόρτα και τι να δει: ήλιος, μουσική, άνθρωποι με μοντέρνα ρούχα να παίζουν τένις και να απολαμβάνουν τα κοκτέιλς τους. «Τι γίνεται εδώ;» ρωτά τότε ο Εβραίος το διάβολο. Και ο διάβολος: «Εβραίοι, παντού τα καταφέρνουν».

Δύο Εβραίοι σχεδίαζαν να δολοφονήσουν το Χίτλερ. Έμαθαν ότι περνούσε από μια συγκεκριμένη γωνία κάθε μεσημέρι και τον περίμεναν εκεί με τρία όπλα, καλά κρυμμένα.

Στις δώδεκα ακριβώς ήταν έτοιμοι να πυροβολήσουν, αλλά αυτός δε φάνηκε. Πέντε λεπτά αργότερα, τίποτα. Άλλα πέντε λεπτά, αλλά κανένα σημάδι του Χίτλερ. Στις δώδεκα και τέταρτο είχαν αρχίσει να απελπίζονται.

«Θεέ μου» είπε τότε ο ένας. «Ελπίζω να μην του συνέβη, κανέναν κακό!».

Κάποτε στην πόλη του Μεξικού, δυο ζητιάνοι κάθονταν δίπλα-δίπλα. Ο ένας ήταν ντυμένος σαν Χριστιανός και μπροστά του είχε ένα σταυρό. Ο άλλος ήταν ντυμένος σαν Εβραίος Χασσιδιστής με μαύρο παλτό και μούσι.
Οι άνθρωποι που περνούσαν κοιτούσαν και τους δύο ζητιάνους και έριχναν χρήματα στο καπέλο αυτού που κάθονταν πίσω από το σταυρό.
Μετά από ώρες που συνέβαινε το ίδιο πράγμα ένας ιερέας πλησίασε το Χασσιδιστή ζητιάνο και του είπε:
«Δεν καταλαβαίνεις; Εδώ είναι χώρα καθολικών. Οι άνθρωποι δεν πρόκειται να σου δώσουν χρήματα έτσι που στέκεσαι εδώ σαν αληθινός Εβραίος και έχεις δίπλα σου έναν ζητιάνο με σταυρό». Ο Χασσιδιστής ζητιάνος τότε, γύρισε στο διπλανό του και του είπε:
«Μωϋσή κοίτα ποιος προσπαθεί να μας διδάξει μάρκετιγκ».

ΠΗΓΗ: http://www.chabad.gr

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ!!

Μερικές σκέψεις-παρατηρήσεις για το νέο μουσείο Ακρόπολης [το επεσκέφθην προσφάτως ανάμεσον Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων και ελαχίστων ημεδαπών]:

• Ήδη το εντυπωσιακό κτήριο με την αμφιλεγόμενη αρχιτεκτονική είναι ρυπαρό –εξωτερικώς - αλλά καθαρότατο, ομολογουμένως εσωτερικώς.
• Η εξυπηρέτηση των πολυπληθών επισκεπτών είναι ταχεία όπως και η έκδοση εισιτηρίων.
• Η πρώτη αίσθηση είναι πως το επιβλητικό και πολυτελές εσωτερικό είναι χαώδες, σχετικά άδειο και μάλλον ψυχρό.
• Δεν υφίσταται στοιχειώδης ξενάγηση αλλά πρέπει να αναζητήσεις κάποια υπάλληλο για να πάρεις πληροφορίες επί συγκεκριμένων εκθεμάτων. Η ευγένεια των υπαλλήλων πάντως είναι κάτι που σε κερδίζει.
• Σχετικά φτωχικές μου φάνηκαν οι δυο ‘μπουτίκ’ του μουσείου, στο ισόγειο και στον α΄όροφο. Θα περίμενα περισσότερα και πιο λειτουργικά αναμνηστικά. Υπάρχουν αρκετά βιβλία όμως και έχει ενδιαφέρον να τα ξεφυλλίσεις τουλάχιστον.
• Όσον αφορά σε αυτά καθ’αυτά τα εκθέματα, δεν μπορώ να κάνω σχόλιο ιδιαίτερο καθώς δεν είμαι ειδικός. Είναι η αλήθεια ότι στον δεύτερο όροφο όπου έχουν εκτεθεί τα εναπομείναντα γλυπτά από τις μετώπες του Παρθενώνα και με τον ιερό Βράχο να δεσπόζει, η αίσθηση είναι ιδιαίτερη και θα έλεγα ατμοσφαιρική. Πρέπει κανείς να μελετήσει και τα σχόλια, είναι σύντομα και κατατοπιστικά.
• Το ‘δάσος των αγαλμάτων’ στον α΄όροφο έχει ενδιαφέρον αλλά θα χρειαζόταν μια ξενάγηση ανά ομάδες, μια κάποια παρουσίαση καθώς έχει κανείς την αίσθηση ότι είναι σε μια θάλασσα ανάμεσα σε πολλά νησάκια και δεν υπάρχει μια πορεία, μια γραμμή πλεύσης. Ο ειδικός δεν έχει πρόβλημα, ο μη ειδικός ίσως μπερδευτεί.
• Οι Καρυάτιδες εντυπωσιακές.
• Το βιντεάκι σύντομης ιστορικής παρουσίασης του ναού και της πορείας του ως σήμερα, ενδιαφέρον.
• Η καφετέρια του ορόφου είναι μεγάλη, λίγο ψυχρή ίσως. Αναμενόμενο, θα πει κάποιος για ένα μουσείο. Νομίζω πως θα μπορούσαν κάποιες παρεμβάσεις να κάνουν την απόλαυση ενός καφέ πιο ελκυστική.
• Ο περιβάλλων χώρος του κτηρίου εισφέρει στην απόλαυση και την οπτική ξεκούραση του επισκέπτη.

Σε γενικές γραμμές, οι εντυπώσεις θετικές αλλά θα περίμενα ακόμη περισσότερα και πιο δυνατή οργάνωση.

Αξίζει να το επισκεφτείτε. Και οι Έλληνες δεν θα έπρεπε να πληρώνουν πουθενά εισιτήρια. Έστω και συμβολικά. Πληρώνει κανείς εισιτήριο να πάει σπίτι του;

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ...

Όταν κάποτε ρώτησαν τον διδάσκαλο της Δύσεως όπως απεκλήθη, Πυθαγόρα, 'τι εστί φίλος;', απήντησε, 'το άλλο εγώ'…

Είναι γνωστή η αξονική σημασία που έδιναν στην φιλία οι Πυθαγόρειοι… ήταν εξαιρετικής σπουδαιότητας η φιλία και οι αρετές και ποιότητες που καλλιεργεί στον μύστη-φιλόσοφο… συντροφικότητα, αλληλεγγύη, αγάπη, αρμονία, τρυφερότητα και πολλές άλλες που είναι αναγκαίες για την εξέλιξη της προσωπικότητας αλλά και την τροφή της ψυχής με νέκταρ και αμβροσία…

Όταν δημιουργηθεί μια αληθινή φιλία είναι ισοδύναμο με την ανακάλυψη ενός υπερ-πολύτιμου λίθου, δεν τον αποχωρίζεσαι για όλη σου τη ζωή… αλλά είναι και κάτι ακόμη υψηλότερο, είναι ένα αληθινό δώρο που έχει κανείς την ευθύνη πλέον να το προστατέψει, να το φυλάξει, να του δώσει την αγάπη του για να ανθίσει ακόμη περισσότερο…

Κι όταν χάνεις ένα φίλο…

Είναι αληθινό πένθος…

Χάνοντας έναν –υποτιθέμενο έστω- φίλο, αισθάνεσαι πως έχεις δεχθεί ένα ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο της ψυχής σου.

Η προδοσία μιας φιλίας είναι θάνατος…

Αλλά κανείς πρέπει να μαθαίνει

Να προσέχει που επενδύει συναισθηματικά

Και να προχωράει…