|
Π |
οια είναι η διαφορά του ανθρώπου της σκέψης από τον άνθρωπο της δράσης; Λοιπόν πέρα από την προφανή απάντηση (πως ο ένας σκέφτεται ενώ ο άλλος δρα) υπάρχει μια διάσταση που βρίσκω ενδιαφέρουσα... οι βεβαιότητες... Ο άνθρωπος της δράσης διαθέτει βεβαιότητες... ο άνθρωπος της σκέψης δεν διαθέτει καμιά.
Αν ονομάσουμε τον ένα πολεμιστή και τον άλλο φιλόσοφο, έχουμε μπροστά μας ένα δυναμικό σχήμα. Όχι ένα δίπολο. Όχι απαραίτητα τουλάχιστον. Έχουμε όμως ένα σχήμα που ισορροπεί αν και με πολλαπλά δομικά ζητήματα ισορροπίας ή... ανισορροπίας...
Εύκολα μπορούμε να φέρουμε στο νου μας τον Αλέξανδρο ως αυθεντικό εκπρόσωπο των ανθρώπων της δράσης... το κατέδειξε η πορεία του, η περπατησιά του, η ζωή του... όταν έφτασε εμπρός στον Γόρδιο Δεσμό δεν σκέφτηκε στιγμή. έδρασε... [δεν πάει εύκολα ο νους σε κείνο τον ωραίο σολωμικό στίχο ‘σε γνωρίζω από την κόψη / του σπαθιού την τρομερή’;]. Κάποιος άλλος θα χανόταν μέσα στις πιθανότητες και τις απιθανότητες. Όχι ο Μακεδόνας στρατηλάτης. Όχι ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν.
Ο πολεμιστής δεν έχει την πολυτέλεια του φιλοσόφου, εξ αυτής της επόψεως... ο πολεμιστής που θα αποκτήσει αβεβαιότητες είναι ήδη νεκρός. Από την άλλη ο φιλόσοφος δεν έχει την ανάπαυση του πολεμιστή στις βεβαιότητες. Τα πράγματα, οι έννοιες, οι καταστάσεις δεν είναι λευκές ή μαύρες, σκοτεινές ή φωτεινές... όλα βρίσκονται σε μια αχλύ, στο γνόφο της αναζήτησης, της διερώτησης, της αμφιβολίας... βασανιστικό και ατέρμονο το κάθε στοχαστικό ταξίδι του φιλοσόφου... κάποιοι το θεωρούν γοητευτικό... για τον ίδιο είναι μαρτυρικό, επώδυνο, ριγώδες... Κι αυτό γιατί δεν μπορεί να αναπαυτεί σε τίποτα, να αγκυρωθεί, να κρατηθεί από πουθενά.
Έχουμε λοιπόν το σχήμα μας... είναι ένα πολύ ενδιαφέρον όχι ακριβώς ‘δίπολο’ όπως ανέφερα και πριν… είναι περισσότερο μια λάβρυς ή αλλιώς ένας δυαδικός ηνίοχος… ο πολεμιστής και ο φιλόσοφος... όμως υπάρχει κι ένας τρίτος... το πάντρεμά τους... η μυητική τους σύνθεση, ο αλχημικός τους 'γάμος'... Ο φιλόσοφος πολεμιστής... πάει να πει ο Μύστης...
Όταν ‘στην εξίσωση’ όπως λέμε συχνά τα τελευταία χρόνια, μπει και μια τρίτη μεταβλητή, τότε τα δυαδικά, δίαιχμα ή ανάλογα σχήματα καταργούνται. Όμως ο Μύστης δεν εισέρχεται ως διαλυτικός παράγων. Διότι ο Μύστης δεν είναι μια ακόμη ‘αιχμή’ αλλά ένα ολότελα νέο όπλο… δεν πρόκειται για μια νέου τύπου κατασκευή, μια άλλη λάβρυς, κάτι που δεν μπορεί παρά μονάχα φαντασιακά να υποστασιωθεί. Πρόκειται για το μυητικό σύνθεμα, το ευγενές τέκνο του αλχημικού γάμου του φιλοσόφου με τον πολεμιστή.
Και από μια άποψη, αμιγώς ποιητική, είναι κάτι που υπέρκειται και των δυο.
Μπορεί να φανεί σε κάποιους παράδοξο όμως ένας από τους χαρακτηριστικούς φιλόσοφους πολεμιστές που μου έρχονται άμεσα στο νου είναι ο Μωυσής... ο Μωυσής δεν ήταν αρχικά ούτε φιλόσοφος, ούτε πολεμιστής. Ήταν όμως Μύστης. Είχε ολοκληρώσει όλες τις βαθμίδες των μικρών και μεγάλων αιγυπτιακών μυστηρίων και ήταν αρχιερέας. Όμως παρότι μυημένος της ύπατης βαθμίδας δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος που επί πολλά χρόνια ζούσε μια ειρηνική και αδιάφορη ζωή στη Γη Μαδιάμ. Επελέγη από μια οντότητα της Ιεραρχίας, έναν Λόγο, του ανατέθηκε μια αποστολή τεράστιας δυσκολίας και προικοδοτήθηκε με ιδιαίτερες δυνάμεις για να φέρει εις πέρας το τρομακτικό του Έργο. Ο Μωυσής ήταν ο άνθρωπος της Εξόδου. Και ήταν ο άνθρωπος του Νόμου, της Τορά. Με την έννοια αυτή, όσο πιο συνοπτικά μπορεί κανείς να το σημειώσει, ήταν και πολεμιστής (άνθρωπος της δράσης) και φιλόσοφος (άνθρωπος της σκέψης). Ο Μωυσής βέβαια σύμφωνα με την αρχαία Θεοσοφική παράδοση ήταν και πολλά άλλα –καθώς είχε την ικανότητα ή το χάρισμα της απευθείας επικοινωνίας με μια αρχαγγελική οντότητα απίστευτης δύναμης όπως ο Μέτατρον αλλά τούτο δεν είναι της παρούσης.
Και με όλα τούτα τα ενδιαφέροντα, θα επανέλθω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου