Στη ζωντανή μου ράχη...

 

Τούτο το άθλιο τέρας

δεν μου άξιζε να είμαι

καταραμένος

ανάπηρος

κυφός

κι όμως

έχω ένα στερέωμα στη ράχη…

Οι άνθρωποι με προσπερνούν

αλλάζουν βλέμμα βιαστικά

αλλάζουν δρόμο

με αποφεύγουν

ψιθυρίζουν μεταξύ τους

λένε

είναι καμπούρης

είναι φριχτός!

κι όμως

δεν ξέρουν

πως έχω ένα γαλαξία

από νιογέννητα χαμόγελα στη ράχη

κάποιες εποχές

κείνο που γεννήθηκε μαζί μου

χιλιετηρίδες πριν

συρρικνώνεται

πεθαίνει

για να αιματώσει εμένα

κι ύστερα εγώ

έρχεται η σειρά μου να πάψω να βλέπω τον κόσμο

για να’χει εκείνο όλο το βλέμμα

κι όλο το φως που του στέρησα

το γήρας

δεν έρχεται στα κύτταρα μου

είναι η μοίρα μου

αέναα να περπατώ

ανάμεσα στους νεκροζώντανους

και ο χρόνος να με αγνοεί

λες κι είμαι ακόμη και γι’αυτόν

ανεπιθύμητος…

Τούτο το άθλιο τέρας

δεν μου έπρεπε να είμαι

καταραμένος

άσχημος

υβός

κι όμως

έχω ένα σύμπαν

από θηλυκούς χειμώνες

και καλοκαίρια αρσενικά 

αιώνια να ερωτοτροπούν

στη ζωντανή μου ράχη…