Τρίτη, Μαΐου 19, 2015


Θα έλθεις
καταπάνω μου
με το μικρό μαχαίρι
πιασμένο στα λευκά σου δόντια
και θα με κοιτάς
όχι με φρίκη
αλλά με δέος
όπως η θάλασσα το μαύρο ήλιο
στο φανταστικό μου εκείνο
των μυστών στερέωμα

αόρατος θα προσπαθώ να γίνω
για να κρυφτώ απ’το μακέλεμά μου
ως την τελευταία στιγμή
ντροπή δεν έχω και στο λέω
μα
δεν θα το πετύχω

ο αφανισμός μου πορφυρά θα βάψει τα μαλλιά σου
απ’το βρυαρό μου αίμα
και την ανάσα σου θ’αναστατώσει
όμως
για λίγο μόνο
ώσπου ν’ακούσεις τις τελευταίες μου λέξεις
να βγαίνουν απ’το στόμα μου
σαν πένθιμα πουλιά

κι ελεύθερα να τρέξουν
σε κείνο το φανταστικό μου
των μυστών στερέωμα…

χωλός γεννήθηκα

κι άρτιος φεύγω…

7 σχόλια:

Ανιρέτας Τόποι είπε...

"Ω μη φοβάσαι" (έγραφε ο Χιόνης),
"σκοτώνει ακόμα και η αγάπη.
Και, τότε, είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση"..

Καλή σου μέρα Νημερτή
έχουμε πολύν δρόμο να περπατήσουμε ως να μάθουμε πως η αγάπη είναι πλήρωση κι όχι πληρωμή και μάλιστα σε αίμα..

(όμορφο ποίημα..)

Νimertis είπε...

Ανιρέτα σ'ευχαριστώ πολύ...

Νimertis είπε...

Σ'ευχαριστώ Έλενα. Και χρόνια σου πολλά!

Bitch είπε...

Όμορφα λόγια, όμορφη ποίηση.
Μια καλή μέρα Νημερτη!

Νimertis είπε...

Χαίρομαι που βλέπω μήνυμά σου μετά από τόσο καιρό φίλη μου Bitch... να'σαι καλά...

Χάνη είπε...

Όλη τη ζωή, μας κυριαρχεί ο φόβος του θανάτου, γιατί δεν ξέρουμε τίποτε άλλο, μέχρι να γεμίσουμε, όχι απ' τους άλλους, αλλά απ' τον εαυτό μας και τότε δεν μας ενδιαφέρει πλέον.

Νimertis είπε...

πολύ δυνατό το σχόλιό σου Χάνη μου... σ'ευχαριστώ!