Θα έλθεις
καταπάνω μου
με το μικρό μαχαίρι
πιασμένο στα λευκά σου δόντια
και θα με κοιτάς
όχι με φρίκη
αλλά με δέος
όπως η θάλασσα το μαύρο ήλιο
στο φανταστικό μου εκείνο
των μυστών στερέωμα
αόρατος θα προσπαθώ να γίνω
για να κρυφτώ απ’το μακέλεμά μου
ως την τελευταία στιγμή
ντροπή δεν έχω και στο λέω
μα
δεν θα το πετύχω
ο αφανισμός μου πορφυρά θα βάψει τα
μαλλιά σου
απ’το βρυαρό μου αίμα
και την ανάσα σου θ’αναστατώσει
όμως
για λίγο μόνο
ώσπου ν’ακούσεις τις τελευταίες μου
λέξεις
να βγαίνουν απ’το στόμα μου
σαν πένθιμα πουλιά
κι ελεύθερα να τρέξουν
σε κείνο το φανταστικό μου
των μυστών στερέωμα…
χωλός γεννήθηκα
κι άρτιος φεύγω…
7 σχόλια:
"Ω μη φοβάσαι" (έγραφε ο Χιόνης),
"σκοτώνει ακόμα και η αγάπη.
Και, τότε, είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση"..
Καλή σου μέρα Νημερτή
έχουμε πολύν δρόμο να περπατήσουμε ως να μάθουμε πως η αγάπη είναι πλήρωση κι όχι πληρωμή και μάλιστα σε αίμα..
(όμορφο ποίημα..)
Ανιρέτα σ'ευχαριστώ πολύ...
Σ'ευχαριστώ Έλενα. Και χρόνια σου πολλά!
Όμορφα λόγια, όμορφη ποίηση.
Μια καλή μέρα Νημερτη!
Χαίρομαι που βλέπω μήνυμά σου μετά από τόσο καιρό φίλη μου Bitch... να'σαι καλά...
Όλη τη ζωή, μας κυριαρχεί ο φόβος του θανάτου, γιατί δεν ξέρουμε τίποτε άλλο, μέχρι να γεμίσουμε, όχι απ' τους άλλους, αλλά απ' τον εαυτό μας και τότε δεν μας ενδιαφέρει πλέον.
πολύ δυνατό το σχόλιό σου Χάνη μου... σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου