Οι παλιοί έλεγαν πως ‘τρέχει, βιάζεται γιατί είναι νέος’. Λάθος. Αυτός που βιάζεται είναι αυτός που έχει πίσω του πολύ περισσότερα χιλιόμετρα απ’όσα εμπρός του. Κάποιοι συγγραφείς είπαν πως όσο μεγάλωναν τόσο λιγότερο διάβαζαν και τόσο περισσότερο έγραφαν. Όπως και ο Καζαντζάκης ας πούμε που στο τέλος εκλιπαρούσε για λίγο χρόνο ακόμα. ‘Δώστε μου ένα τέταρτο… λίγο χρόνο, ο καθένας από λίγο’, έλεγε με αγωνία καθώς ο χρόνος του σωνόταν σαν την άμμο στην κλεψύδρα.
Και λοιπόν; Αυτό ρωτώ… και λοιπόν;
Γιατί θα πρέπει να έχεις ‘ολοκληρώσει’ οτιδήποτε;
Πότε κάτι είναι ‘ολόκληρο’; Σήμερα είναι αλλά μετά από λίγα χρόνια το έχεις ξεπεράσει και σου φαίνεται λειψό. Διαβάζεις κάτι που έγραψες στα 25 ή στα 35 και αναρωτιέσαι γιατί το έγραψες και πίστευες ότι ήταν και μεγαλειώδες. Σήμερα σου φαίνεται παιδικό σκίτσο, γραμμές και λέξεις ατάκτως ερριμμένες στο χαρτί… Κι αν δεν το απορρίπτεις, το ανέχεσαι... παιδί σου είναι αλλά...
Να μην ολοκληρωθεί τίποτε… δεν χρειάζεται… κάποιος θα έρθει μετά από σένα φίλε και θα κάνει τη δουλειά… άνοιξε έναν δρομάκο, μπορείς; Έστω και μονοπάτι… μέγιστο είναι. Υπερ-μέγιστο θα έλεγα.
Μονάχα μια συμβουλή αν θελήσεις να το κάνεις. Να είναι όσο γίνεται δικό σου. Απόλυτα δεν θα είναι, μην έχεις καμιά ψευδαίσθηση. Είσαι στη μέση μιας ατραπού που άνοιξαν άλλοι και θα συνεχίσουν αναρίθμητοι άλλοι… αλλά ό,τι καταθέσεις να είναι απόσταγμα δικό σου… να το έχεις βιώσει, να το έχεις εμπειρωθεί, να έχεις πονέσει γι αυτό, να σε έχει πονέσει κι αυτό…
Να μην γεννήθηκε εύκολα και να μεγάλωσε ακόμη δυσκολότερα. Να ήταν δύστροπο και ατίθασο, άπιαστο και ακυβέρνητο. Να σου αντιμιλούσε με αυθάδεια και να σε θύμωνε… αυτό… όσο πιο θρασύ τόσο το καλύτερο…
Και μη νομίσεις πως αν πιαστείς με τα καθημερινά και ‘ασήμαντα’ δεν θα σου μείνει ενέργεια και χρόνος για τα μεγάλα και… απρόσιτα.
Όσο πιο απρόσιτο είναι κάτι, τόσο πιθανότερο είναι να γίνει κάποια στιγμή το ιδανικό προσωρινό καταφύγιο…
4 σχόλια:
Αργούμε πολύ να μάθουμε πως η ΄ολοκλήρωση΄ είναι εσωτερική κατάκτηση.
Πως όσα και αν ολοκληρώσουμε, δεν είναι εγγύηση ότι θα ολοκληρωθούμε..
Και η αυθεντικότητα που σωστά επισημαίνεις, είναι φορές η μόνη προϋπόθεση
Καλή εβδομάδα Αντόνιο-)
Καλή εβδομάδα Ανιρέτα! Σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου.
"Πως όσα και αν ολοκληρώσουμε, δεν είναι εγγύηση ότι θα ολοκληρωθούμε.."
στον πυρήνα!
Όσο περνούν τα χρόνια και ωριμάζεις τόσο αδιάζεις από περιττά βάρη. Ένα τέτοιο είναι το άγχος να ολοκληρώσεις το άλφα ή το βήτα. Ακριβώς αυτό το θέμα με εκπλήσει τελευταία. Δουλεύω γιατί έτσι μου αρέσει κι όταν ασχολούμε με κάτι εκτός δουλειάς πάλι το απολαμβάνω κι ας είναι το σκούπισμα ίσως του σπιτιού. Συνειδητοποιώ τελευταία, ότι όταν αρχίζεις να μην έχεις αδημονία για την όποια ολοκλήρωση, σταματάς να σκέφτεσαι και τον θάνατο. Αρχίζεις και νιώθεις τα πράγματα να τρέχουν στον σωστό τους δρόμο.
"Συνειδητοποιώ τελευταία, ότι όταν αρχίζεις να μην έχεις αδημονία για την όποια ολοκλήρωση, σταματάς να σκέφτεσαι και τον θάνατο..."
Τι άλλο να πει κάποιος;
Δημοσίευση σχολίου