Διάλεξε προσεκτικά τα βήματά σου...

Προσωπικά τη θεωρούσα πάντα από τις πιο παράξενες διδαχές του Ιησού στην περίφημη ‘Επί του Όρους Ομιλία’ Του…

Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς.

Ματθ. (7-6)

Γιατί αφιερώνει χρόνο και εστιάζει σε κάτι που αν ποτέ κάποιος το κάνει θα είναι ήδη πια αργά κι αν δεν το βλέπει δεν θα κατανοήσει ποτέ του τη σημασία του;

Πώς μπορεί να με προφυλάξει κανείς από ‘τους χοίρους’ όταν είναι μεταμορφωμένοι σε ανθρώπους;

Ο Ιησούς (όντας Χριστός βέβαια και δεν ενδιαφέρει κανέναν το προ βαπτίσεως βιογραφικό του εκτός ίσως από τις εσωτερικές αδελφότητες που πασχίζουν αιώνες να αποδείξουν ότι το βιβλικό γκόσιπ είναι το ίδιο σημαντικό με το σωτηριολογικό περιεχόμενο και το αυθεντικό μαγικό έργο του διδασκάλου), ο Ιησούς λοιπόν, είχε Το Βλέμμα… και αυτό είναι από μόνο του η απάντηση. Μια απάντηση έστω… Όμως ο απλός άνθρωπος, ο ‘καθημέριος της βιοτής’ άνθρωπος; Αυτός μετά βίας έχει μάτια ανοιχτά από την ύπνωση και τον ύπνο (άλλο το ένα, άλλο το άλλο).

Πρώτα αποκτάς μάτια και μετά κοιτάς. Κι ύστερα αφού κοιτάξεις καλά μπορεί κάποτε να δεις… Η Κίρκη δεν μεταμόρφωσε κανέναν σύντροφο του Οδυσσέα σε χοίρο. Δεν χρειαζόταν. Απλά τους έφερε εμπρός τους το σωστό καθρέφτη… Όταν δεις πως είσαι στην πραγματικότητα χοίρος, τότε αρχίζει και η εξωτερική ‘ταυτοποίηση’ ή θα έλεγα ομοιοποίηση… ήσουν πάντοτε κάτι άλλο αλλά δεν είχε βρεθεί εκείνος που θα στο φανερώσει σε όλη του τη φριχτή ανάγλυφη αλήθεια…

Υπάρχουν όμως και οι μαργαρίτες… όχι τα λουλούδια, οι πολύτιμες πέτρες… Πρώτα το ‘άγιο’ που περιφρονούν οι σκύλοι κι ύστερα οι πολύτιμοι λίθοι που θα ποδοπατήσουν οι χοίροι και το χειρότερο και πιο παράξενο… θα στραφούν ύστερα εναντίον σου!

Να το κλειδί της διδαχής του ‘επί του Όρους’ διδασκάλου… Πρόσεχε λοιπόν σε ποιον πρόκειται να φανερώσεις την τραγικότητα της ύπαρξής του, πρόσεχε σε ποιον μιλάς και τι του λες… πρόσεξε σε ποιον διδάσκεις την αλήθεια, πρόσεχε σε ποιον θα δώσεις το περίστροφο της δύναμης… κινδυνεύεις άμεσα να γίνεις ο πρώτος του στόχος… κινδυνεύεις άμεσα να σκοτωθείς…

Αυτοαναφορικές σημειώσεις ενός διδασκάλου που επρόκειτο να πληρώσει ακριβά για κάθε λέξη που πρόφερε το στόμα του; Για κάθε χείρα βοηθείας (ή και σωτηρίας) που άπλωσε πρόθυμα; Για κάθε ψυχή που πήρε κάτω απ’το ζεστό του βλέμμα;

Εκείνο που είναι το πολυτιμότερο για σένα, πάρτο απόφαση, θα παραμένει πάντα αόρατο, απρόσιτο, αναφές και αψηλάφητο από οποιονδήποτε άλλον… Δεν το συνειδητοποιείς πολλές φορές, νιώθεις τόσο πλήρης από εκείνο που κατέκτησες μετά από χρόνια και μόχθο ώστε νομίζεις πως μπορείς έτσι απλά να το εμπιστευτείς ή και να το ‘προσφέρεις’ στον άλλο;

Μην ξεχνάς πως ο άλλος είναι μεν αδελφός σου αλλά παραμένει ένας αχαρτογράφητος πλανήτης, ένας άγνωστος ωκεανός, ένα μυθικό, απροσπέλαστο δάσος ή ακόμα κι ένας δοκιμασμένος κόσμος, ένας πληγωμένος και πληγιασμένος ταξιδιώτης, ένα κλειστό στρείδι, μια ημισκότεινη σπηλιά ή ένας αφρόντιστος κήπος…

Διάλεξε προσεκτικά τα βήματά σου πριν τον πλησιάσεις, πριν εισβάλεις στο ιερό του, πριν εισχωρήσεις στο άδυτό του… δεν είναι πως θα σου επιτεθεί επειδή δεν σε γνωρίζει… είναι πως αυτό τον κρατά ακόμα ζωντανό και οτιδήποτε άλλο μπορεί να θέσει σε μεγάλο κίνδυνο τον ευαίσθητο βιότοπό του… αυτός είναι για εκείνον ο ατίμητος μαργαρίτης του…

Αν έχεις κάτι τόσο πολύτιμο που θέλεις να μου προσφέρεις, άγγιξε πρώτα εμένα, βοήθησέ με να αποκτήσω κι εγώ το βλέμμα και… θα το δω… να είσαι σίγουρος… και η χαρά μας θα είναι μεγάλη, απέραντη, ωκεάνια…

Και το ταξίδι αυτό θα το απολαύσουμε μαζί!