Το "διέπραξε" γνωστή ‘τηλεοπτική περσόνα’ πρωινής εκπομπής (από αυτές που
εξακολουθούν να προσφέρουν σε γενναίες δόσεις την τιβι-χαβουζο-θεραπεία των εξηρτημένων
φανατικών οπαδών τους) απευθυνόμενη προς συγκαθήμενό της στον ‘καναπέ της ενημέρωσης
και διασκέδασης’… ακολούθησε δε σπαρταριστός διάλογος αντάξιος της λαμπράς παράδόσεως
των ‘πρωινάδικων’ (δεν τον μεταφέρω αυτολεξεί αλλά δεν έχει σημασία, ο πυρήν με
ενδιαφέρει) :
-Πρόσεχε τώρα το καλοκαίρι τι θα τρως… μην τρως ό,τι βρεις μπροστά σου!
-Θα το ρίξω στη γυμναστική… και στο διάβασμα…
-Ναι, διάβασε, καλό θα σου κάνει.
-Μα, τι να διαβάσω όμως;
-Ό,τι νάναι… όταν είναι για βιβλία μην το φοβάσαι, πάρε εκεί καμιά δεκαριά
και… καλό καλοκαίρι!
-Ναι…
(κεντρικός παρουσιαστής) –Εγώ είμαι βιβλιοφάγος… κι όμως δεν παχαίνω…
(γέλια από όλους)
-Τα βιβλία είναι τα μόνα που δεν… παχαίνουν… τρώτε όσα θέλετε…
-Ναι…
Οι απαρτίζοντες την χαρωπή αυτή συντροφιά ευρίσκονται βεβαίως δέσμιοι της γνωστής
μυθολογίας της ‘βιβλιοκατανάλωσης’ η οποία θρέφει το πνεύμα και, κυρίως,
οικοδομεί την έξωθεν καλή μαρτυρία… όποιος τρώει σαν γουρούνι είναι γουρούνι…
όποιος διαβάζει σαν πανικόβλητος μαθητής στις πανελλαδικές είναι υποψήφιος
σοφός!
Κι αυτό βέβαια εξαιτίας της αμορφωσιάς και της… λεβεντοχωριάτικης νοοτροπίας
πολλών συνελλήνων… άστον, διαβάζει…
πρόσεχέ τον, τρώει… πάρτου βιβλία και άστον να διαβάζει, άλλα να μην
κάνει… χαίρομαι που είναι κλεισμένος στο δωμάτιό του και διαβάζει… στο τέλος,
να μου το θυμηθείτε, θα γίνει σοφός…
Ο διάλογος αυτός (δεν άντεξα να δω και τη συνέχεια καθώς ήδη έχανα
υπερ-πολύτιμο αριθμό εγκεφαλικών κυττάρων που θορυβωδώς αυτοκτονούσαν) με
επανέφερε σε κείνη την παλιότερη ανάρτησή μου που είχε συγκεντρώσει σεβαστό
αριθμό σχολιαζόντων φίλων που την ετίμησαν και με τις διαφωνίες τους.
Μεταξύ άλλων έγραφα τότε… (η αρχή του κειμένου)
…μη διαβάζοντας, ευνοείς την
αυτό-υπονόμευση…
Τρομακτικό το δίλημμα: Κατεβάζοντας
βιβλιοθήκες, γίνεσαι ξενιστής επικίνδυνων ανατροπέων και επαναστατών, σαμποτέρ
της ισορροπίας σου και χωματερή με αναερόβιες διαδικασίες χώνευσης των ρυπαρών
ιδεών. Με δυο λόγια, ένα σάρκινο μίξερ εκατομμυρίων ωφελίμων και βλαβερών
ουσιών.
Μη διαβάζοντας, μένεις, απλά ένας
μπούφος.
Όποιος φίλος κάνει τον κόπο να αναγνώσει την ανάρτηση αυτή θα έχει μια
ολοκληρωμένη άποψη. Και θα έλεγα πως σήμερα η θέση μου αυτή έχει στερεωθεί
ακόμη περισσότερο. Και όχι μόνο δεν την ανακαλώ αλλά θα μπορούσα να την
εμπλουτίσω με νέα επιχειρήματα και τεκμήρια. Αλλά δεν χρειάζεται. Δεν γίνεται…
σχολικός διαγωνισμός εδώ.
Σε ένα άλλο απόσπασμα από εκείνο το
κείμενο αποτολμούσα να συμβουλεύσω:
…Οφείλεις να αντισταθείς στην θεωρία της πνευματικής χαβούζας.
Οφείλεις να ορθώσεις ανάστημα στη ροπή σου να μασάς σελίδες σαν την
κατσίκα, καθώς θα έλεγε και Νίκος Καζαντζάκης.
Οφείλεις να προσέχεις τι εισέρχεται και να μην βαφτίζεις το είναι σου
‘δεξαμενή χώνευσης λυμάτων’ επειδή το τελικό προϊόν είναι λαμπίκος και πίνεται.
Οφείλεις να μην αυτοδηλητηριάζεσαι καταναλώνοντας οτιδήποτε υποτίθεται πως
είναι επωφελές δια το πνεύμα ενώ είναι απλά η νεύρωση του κάθε ενός που
εκσπερματώνει στο κεφάλι σου…
Τα τελευταία χρόνια δε, αυτές οι ‘πνευματικές
εκκρίσεις’ του κάθε πικραμένου (και της κάθε
κυρίως) περιέχουν τέτοια αφθονία εκσπερματώσεων, οργασμών και ‘παθιασμένου’
έρωτα που σε οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα πως οι δημιουργοί όλων αυτών των
ευπώλητων πορνο-σκουπιδιών υπέφεραν επί… αιώνες από ανηδονικές νύχτες μοναξιάς
και άνυδρα ανερωτικά καλοκαίρια ώστε ξέσπασαν με καταρράκτες οργασμικών
εκδικήσεων προς τους ανυπεράσπιστους αναγνώστες…
Τα βιβλία αυτά κάποιες φορές
συνήρπασαν τόσον το καταγοητευμένο κοινό ώστε μετεφέρθησαν, αλίμονο και στους τηλεοπτικούς
δέκτες ως σενάρια ηχηρών σήριαλ με ‘μοιραίους έρωτες’, ‘θανάσιμα μυστικά’ και ‘καταστροφικές
σχέσεις’ ώστε η περίφημος ‘Ολέθρια σχέση’ του Μάικλ Ντάγκλας και της Γκλέν
Κλόουζ να ομοιάζει με εωθινό περίπατο νηπίων εις τας εξοχάς…
Πέρα από το παιγνιώδες και
σαρκαστικό, ελαφρύ και ‘πιπεράτο’ του θέματος, η προσωπική μου ανησυχία δεν
είναι αυτή. Αυτά άλλωστε υπήρχαν από την αρχαιότητα και δεν ενοχλούν, τελικώς
κανέναν. Η ανησυχία μου είναι πως μερικοί δάσκαλοι αλλά και γονείς δεν
αντιλαμβάνονται πως με την πιεστική και οχληρή ώθηση των παιδιών τους να ‘καταναλώνουν
σελίδες αμέτρητες’ ευνοούν την μολυσματική και νοσηρή διεργασία του ιδεολογικού
και φιλοσοφικού ετεροκαθορισμού. Μάλιστα, όσον δε περισσότερες οι σελίδες, τόσο
μεγαλύτερο το αριστείο. Ο μικροαστός γονεύς χαίρεται που το καμάρι του
μεταμορφώνεται σε κινητή βιβλιοθήκη ενώ οι φίλοι του ρεμπεσκέδες χαζολογάνε
παίζοντας παιχνίδια στα κινητά και μαστουρώνουν στα γήπεδα.
Η διαχωριστική γραμμή του
πνευματικώς εγρήγορου από τον εν ακηδία ευρισκόμενο συνάνθρωπό μας δεν είναι ο
αριθμός των αφομοιωμένων σελίδων. Είναι η
ύπαρξη του Βλέμματος.
Αλλά αυτό για να το αναλύσεις θα
πρέπει να πάψεις να αποτελείς τον σκουπιδοτενεκέ των εκδιδομένων ανοσιουργημάτων
(βιβλία γιαούρτια τα έλεγε ο μεγάλος
Λιαντίνης που τα καταναλώνεις και ύστερα τα πετάς) και να αρχίσεις να παρατηρείς εν ησυχία, να στοχάζεσαι εν
εγρηγόρσει και να εκφράζεσαι εν εντιμότητι…
Αλλά τι λέμε τώρα…
Εδώ γεμίσανε πάλι οι παραλίες με κάθε
είδους αυτοφερόμενα δίποδα ικανά προς κολύμβησιν ενίοτε και εντυπωσιακές βυθίσεις
μιμούμενα τα προϊστορικά μας ‘ξαδέλφια’ με τα αιχμηρά ρύγχη και τα ραχιαία πτερύγια…
Μονάχα που τα μεν είναι εντός της θαλάσσης, αόρατα και ακίνδυνα… τα άλλα είναι στις αμμουδιές και εκστομίζουν… θανατηφόρες ομορφιές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου