Νημερτής

Με αφορμή και μια ανάρτηση της φίλης παρείσακτης

Ένας από τους λόγους που από πολύ νέος είχα μια αυξανόμενη αντιπάθεια σ’αυτό που λέγεται ‘πνευματικός κόσμος της χώρας’ ήταν και αυτό που ζούμε έντονα όλο αυτό το διάστημα… η απραγία, η δειλία και η ‘στωική’ αταραξία τους… στην ουσία η αγάπη τους για το βόλεμα και το χουζούρεμα… ένα είδος cocooning δηλαδή… θα πει κανείς πως δεν ήταν πάντοτε έτσι και δεν ισχύει για όλους… σύμφωνοι… ισχύει για τους περισσότερους κι αυτό δεν μειώνει καθόλου την αηδία που αισθάνομαι… οι εξαιρέσεις δεν με αφορούν αυτή τη στιγμή, είναι πάντοτε διακριτές, λάμπουν και γίνονται, φυσικά στόχος…
...εξομολογούμαι πως αν δεν είχα ‘θητεύσει’ επί δεκαετίες επαγγελματικά στον λεγόμενο ‘τεχνικό κόσμο’, σε έναν κόσμο όπου απαιτείται να είσαι συγκεκριμένος, σαφής και αποτελεσματικός –στα όριά σου βέβαια και με κόστος ένα ψυχικό στέγνωμα που μπορεί να σε αφυδατώσει – ίσως να μην με ενοχλούσε και τόσο που οι ‘ενώσεις λογοτεχνών’ -για γέλια και για κλάματα οι περισσότερες από αυτές- και η Ακαδημία και όλοι αυτοί οι ‘ποιητές’ και ‘συγγραφείς’ και ‘στοχαστές’ και λοιποί έχουν επιδείξει τον μέγιστο ραγιαδισμό, είναι προσκυνημένοι, ελεεινοί οσφυοκάμπτες και, αίφνης, λάτρες του εφικτού, όταν στις γελοίες συνεντεύξεις τους, προτρέπουν να ζητάμε το αδύνατο, σε μια εντελώς ποιητική διάσταση βέβαια… όταν βρεθούν μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν έστω και ένα ευρώ, όλα πάνε περίπατο… σκύβουν το ‘σοφό’ κεφάλι τους με τόση ευκολία που θα θαύμαζε και ακροβάτης!

Σε εποχές πολιτικής νανοκρατίας, όπου όλος ο κόσμος είναι έξω, οι πάντες είναι ανάστατοι και η εμετική λαγνεία των ΜΜΕ στους ‘δανειστές’ μας βασιλεύει, κανένα ‘ανάστημα’ δεν έχει βγει με παρρησία και τόλμη, με ρίσκο να τα χάσει όλα και να φωνάξει… ένας υπέργηρος Θεοδωράκης… άντε κανά δυο ακόμα… οι 'τελειωμένοι' δηλαδή, οι ‘ακίνδυνοι’, το χτες… γιατί οι άλλοι, οι ‘μάχιμοι’, οι πολυβραβευμένοι, οι διακριθέντες στο άθλημα του πνεύματος… αυτοί σκέφτονται τις επιχορηγήσεις, τι θα γίνει με τους μισθούς τους, τι θα έχουν να χάσουν αν σηκωθεί καμιά μέρα ένα τσουνάμι από τον κόσμο και τους πάρει όλους ο γέρο-διάολος…

...τώρα, πολλές φορές πάλι, έχω αναρωτηθεί, τι είναι αυτό το φοβερό ένδον σκότος που ακόμη και σε έναν πνευματικό άνθρωπο, παραμένει τόσο ισχυρό ώστε η μικροπρέπεια, η αναξιοπρέπεια, το κυνήγι της καρέκλας και ο ραγιαδισμός να φαντάζουν ανίκητα μεγέθη και ανυπέρβλητα; Μήπως, λέω μήπως, αυτή ακριβώς η εμβάθυνση και η καλλιέργεια σε ένα τμήμα –μια εσωτερική μας περιοχή- αφήνει πρωτόγονα και σχεδόν χέρσα όλα τα άλλα; Δηλαδή εκλεπτυσμένοι νόες με βάρβαρα ένστικτα; Και πως γίνεται, γενικά μιλώντας, να εξελίσσεται μονάχα ένα τμήμα μας; Νοητικός ιμπεριαλισμός από τη μια και χθόνιος συναισθηματικός αταβισμός από την άλλη; Δεν θα το λύσω εγώ το ζήτημα καθώς δεν είμαι και ο ειδικότερος …

Και τελειώνω με τη σκέψη ότι τα περισσότερα αβγά και οι μούτζες δεν πρέπει να πέφτουν, τελικά στους πολιτικούς… αλλά σε κάτι κρατικοδίαιτους Ακαδημαϊκούς και μεγαλοσχήμονες ‘λογοτέχνες’ που βγαίνουν από τηλεοπτικών δεκτών και χλευάζουν τον κόσμο και ειρωνεύονται τις ‘λαϊκές’ κινητοποιήσεις…

Εκεί θα έπιαναν τόπο τα αβγά… σε μερικούς θα ήταν και πρώτη ύλη για… την τέχνη τους…