Κάποιες φορές ‘αισθανόμαστε’ ότι έχουμε βγει σε ένα απέραντο λιβάδι, αναπνέουμε τον ανεμπόδιστο, ελεύθερο άνεμο της ψυχής μας, κάτω από ένα υπέροχο στερέωμα… μουσικές και μελωδίες της Δημιουργίας μας έχουν πλημμυρίσει, χρώματα, μυρωδιές, ανάσες…
και όμως…
Είναι μια εικονική πραγματικότητα, μια κατασκευή του νου…
Κάποιες φορές αισθανόμαστε έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, το άλμα στο Άγνωστο, την ενεργειακή πλήρωση να τολμήσουμε, να πράξουμε, να δράσουμε…
Κάνουμε το πρώτο βήμα, το δεύτερο βήμα, τα επόμενα βήματα… δεν έχουμε προσεγγίσει κανένα Άγνωστο… είμαστε πάντα στις περιοχές του Γνωστού… το έχουμε τεντώσει ίσως λίγο, το έχουμε βαφτίσει ‘άγνωστο’, νομίζουμε ότι σε μια στιγμή γίναμε τολμητίες Κολόμβοι και ατρόμητοι εξερευνητές…
…είναι απλά μια ‘ενημέρωση’ του νου πως, απλά, έχουμε τις ποιότητες της ελευθερίας αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε ελεύθεροι…
Ένα καλοδουλεμένο ‘πρόγραμμα’ του νου, μια ταινία που προβάλλεται για την ψυχαγωγία του…
Κάποιες φορές πληγώνουμε εκεί που πιστεύουμε ότι μοιραζόμαστε τρυφερότητα, εκεί που νομίζουμε ότι αγαπάμε…
Είναι κι αυτό πιθανώς μια αυταπάτη… ένας εγωικός νους δεν θέλει να αγαπήσει, δεν θέλει να μετατοπιστεί ο κεντροβαρικός του άξονας, δεν θέλει να αυτοκτονήσει…
Γιατί αληθινή αγάπη σημαίνει να καταστραφεί το Εγώ… να αφανιστεί, να διαλυθεί… και ο νους δεν επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας… το πολύ πολύ μερικούς τραυματισμούς… πράγματα που μπορεί να ελέγξει δηλαδή…
Η χειρότερη φυλακή είναι ο νους…
Κι όμως, τα κλειδιά δεν τα έχει εκείνος…
Και μέσα στην απλόχωρη φυλακή του με τις γιγαντοοθόνες προβολής εικονικών πραγματικοτήτων υπάρχουν στιγμές που βιώνεται η Αλήθεια… γουλιές της, δροσιές της ίσως αλλά μέσα στη φτωχική μας κούπα δεν χωράνε οι ωκεανοί…
Και ίσως και μια δροσερή γουλιά να αρκεί για να ξεκινήσει η εσωτερική επανάσταση…
5 σχόλια:
Πριν πέσουν... οι κουρτίνες στον Blogger, πρόλαβε το AERIKO να αφήσει ένα σχόλιο... το παραθέτω λοιπόν...
"AERIKO: Έτσι ακριβώς..σε ευχαριστώ που με επανέφερες με την αλήθεια του μεστού και ουσιαστικού λόγου σου σε αυτό που είχα ξεχάσει ότι είμαι.Επαναστάτης με αιτία ταπεινά υποκλινόμενη μόνο στα απλά στα αληθινά και ανυπεράσπιστα ωραία αυτης της μικρής ζωής.!!
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ"
13 Μαΐου 2011 9:03 μ.μ.
Αερικό... μήπως τα λόγια σου έφεραν τα πάνω κάτω στο σύστημα;
Σ'ευχαριστώ πολύ πάντως για τα όσα μου έγραψες!
Μάχιμο σχόλιο!
1. Όλα είναι αντανακλάσεις του νού, στο επίπεδο της πραγματικότητας...
2. Με το Νου όταν οργώσεις το Όραμα, τότε είσαι έτοιμος να Οργώσεις και το Σύμπαν....
Καλημέρα από ένα γλυκό Ανοιξιάτικο Πρωινό
που στις Αντανακλάσεις του Νου
μοιαζει Πόλεμος Ζωής.....
Ο Νούς όντως οργανώνει όλες τις "πραγματικότητες" που θα θέλαμε να είναι πραγματικές-αντικειμενικές, και αν υπάρχει νοητική διαφυγή απο την Νόηση, αυτή δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής, μάλλον μαθηματικής εργασίας. Αυτά μας λέει η επιστήμη του εγκεφάλου, η νευροβιολογία, η επιστημολογία, και η σύγχρονη απο τον Κάντ και μετά φιλοσοφία-αν θές ακόμα και ο Ντεκάρτ είναι πολύ "προνεωτερικότερος" απ'οτι φαίνεται-...Είναι όμως έτσι; δεν υπάρχει άραγε μια διαφυγή πρός μιά "άλλη διαφορετική" πραγματικότητα;...πραγματικά νομίζω πως μόνο με ψιθύρους, κρυπτικά, έμμεσα, θα μπορούσαμε να ζήσουμε αυτήν την "αλλότητα", για να χρησιμοποιήσω έναν νεολογισμό...κινδυνεύουμε να βυθιστούμε στη σιωπή βέβαια, ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά πιά δεν θα υποχωρήσω αδελφέ: "στιγμές που βιώνεται η Αλήθεια...γουλιές της, δροσιές της ίσως αλλά μέσα στη φτωχική μας κούπα δεν χωράνε ωκεανοί.."...μπορεί αυτή η κούπα να κρύβει ένα δροσερό δηλητήριο, κι όχι το φιλικό μας ύδωρ, το μυστικό ύδωρ είναι ίσως ένα δροσερό δηλητήριο, αλλά θα το πιώ..
Το μόνο πράγμα που οργώνει ο Νους Κάκια μου είναι το είδωλό του... κι έχει την ικανότητα να το αναπαράγει σε όσα αντίτυπα θέλει... είναι ο πλέον αυθεντικό 'αυτιστικός'...
σε φιλώ...
ως ένας 'Παρτιζάνος' της 'αλλότητας' λοιπόν φίλε μου Ιωάννη... καμιά φορά σκέφτομαι -είδες, πάλι με όρους δικούς του γράφω - ότι και μέσα στο κελί του, η αύρα από τους ωκεανούς του Απείρου φτάνουν για να μας κρατούν ζωντανούς... ερωτευόμαστε, ονειρευόμαστε, 'τρελαινόμαστε'... έχουμε κι εμείς το αντάρτικο λοιπόν...
το δηλητήριό μας...
Δημοσίευση σχολίου