Τετάρτη, Απριλίου 13, 2011



Μεταγραφή για το αεί…

Ο Διδάσκαλος τους κοίταξε όλους…
έναν προς έναν…
πολύ προσεκτικά…

Κάποια στιγμή το Άπειρο επιλέγει
Δεν είσαι εσύ που θα γραπώσεις αστρόσκονη για να την κάνεις σάρκα
Είναι η Materia Prima που θα σε διαλέξει
Για να την κάνεις Έρωτα

Ο Διδάσκαλος κοίταξε τον Ιωάννη
Δεν είναι τα βήματα του μελαγχολικού ποιητή
Να περπατήσουν σ’όλο τον κόσμο
Η πυρετώδης νηνεμία που φωλιάζει σε τούτο το παιδί
Έχει καταρριχήσεις μετρημένες μέσα της
Και αν το νυν δεν τραγουδηθεί ως αεί
Απ’τα χείλη των χοϊκών
Το νερό δεν θα γίνει ποτέ κρασί…

Κάποια στιγμή Αρχαίος των Ημερών εκπνέει
Κάποτε αγαπούσες τον ύπνο κάτω απ΄τις υποσχέσεις
Κάποτε έπλενες τα πόδια των αδελφών σου
Και αγρόν αγόραζες
Την ώρα που οι σάλπιγγες σε καλούσαν
Έπαιξες με τους πεσσούς
Την ίδια σου την ύπαρξη
Έχασες
Και ο μανδύας του Δικέρατου
Σε διώκει ακόμα

Ο Διδάσκαλος κοίταξε τον Ιάκωβο
Οι αδελφοί των Ιερών κι οι παλαιοί νομομαθείς
Έχουν τη φορεσιά τους ρυπαρή
Μα τιμημένη
Έχει αποστολή ο Φύλακας
Μένει στέρεος σε κείνο που περιγράφει το βλέμμα
Εδραίος μένει ο λογισμός
Και η καρδιά ατάραχη
Αλλιώς
Το πνεύμα αγκυρώνεται στο σκότος
Και αποσπάται το θνήσιο βλέμμα
Απ΄το απεριχώρητο…

Κάποια στιγμή ο Φονιάς του Χρόνου γονιμοποιεί τον εαυτό του
Αν έχεις ήπαρ από εφιάλτες
Και φλέβες από προσευχές λεπρών
Κείνο που θα μεταβολίζεις πάντα
Θα είναι η αδικαίωτη ανάσα σου
Τα χέρια σου δεν μπορούν ν’αγκαλιάσουν
Κείνη τη πρώτη μέρα
Που εξορίστηκες απ΄τον Κήπο
Και κατήλθες στο προγεφύρωμα του πόνου…

Ο Διδάσκαλος κοίταξε το Σίμωνα
Ο άνθρωπος δεν έχει α κεφαλαίο
Αλλιώς είναι απρόσιτος βράχος
Κοφτερός
Και μόνον οι μυστικοί τολμούν την ανάβαση
Κι ας χάσουν όλο τους το αίμα
Ο άνθρωπος έχει ακόμα το α του μικρό
Θέλει τη σάρκα για να ηρεμεί το νου
Θέλει το νύχτιο πόθο για να ονειρεύεται
Θέλει το γνωστό
Για να μπολιάζει το Άγνωστο
Στα έγκατα του είναι του

Κάποια στιγμή το Άπειρο επιλέγει
Και αλίμονο αν η φωνή του έχει περισσότερη φωτιά
Απ΄τη ματιά του
Κι αλίμονο αν στο Σπήλαιο του Δράκου
Πλησιάσεις ανυπόδητος, γυμνός
Χωρίς τις ημέρες σου
Χωρίς την ιαχή σου…

Και δίνει τα κλειδιά
Σε κείνον που το χαμόγελο
Δεν έχει χαρακωθεί ακόμα
Απ’το Άμορφο του Αιώνιου…

Σε κείνον
Που άντρας γεννήθηκε
Για να πεθάνει παιδί…

Απρ2011

6 σχόλια:

AERIKO είπε...

Να βρισκεσαι Πανοπλος στην Ακμη
της Εξοδου και Ανυποδητος στην Κοψη του Σπαθιου.Να Ανθιζεις στη Ρωγμη των Βραχων και ν`αστραφτεις στο Χασμα της Νυχτολαμπης.Το Αληθινοτερο Ποιημα στο Γνησιο Ποιητη ειναι η ιδια η Στιγμη του.
Γιατι ``Ανθρωπος στη βαση του σημαινει Λαθος
και στην κορφη του Εξαγνισμος..``
Περασες κι ειχες στη σιωπη σου τη γευση
της θυελλας,στο βλεμμα σου την τεφρα του φωτος.
Ανιχνευοντας κατοικησα τη λαμψη κι εμαθα ολα τα μυστικα του ερεβους σ`ενα θραυσμα ονειρου.

Το 7 σου με βρήκε σε μια δύσκολη στιγμή και με συνεφερε ευτυχώς.

Οι λέξεις εχουν δύναμη για οσους μπορουν να δουν.

Νimertis είπε...

AERIKO καλησπέρα... ξεχωριστά σ'ευχαριστώ για τα όσα μου έγραψες... αλλά και για το σχόλιό σου για το 7... είναι πολύ παράξενα τα συναισθήματα όταν ένα κείμενο έχει αυτή την επίδραση... είναι μαγικό!
Το συνολικό σου ΄σχόλιο' από μόνο του μια ανάρτηση...
μετά τιμής!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ των ημερών, καλέ. Πολύ θρησκευτικό...

Νimertis είπε...

Δεν το έκρυψα ποτέ φίλε Δείμε ότι η αναζήτηση του Ιερού είναι ο άξονας που με διέπει... ίσως από παιδί... δεν ξέρω αν η δυναμική της Πασχάλιας ατμόσφαιρας εμπνέει... ίσως απλά να λειτουργεί επικουρικά... καλησπέρα...

Eriugena είπε...

Το άπειρο επιλέγει, κι αλίμονο..αλίμονο αν δεν είσαι έτοιμος..αυτό αρκεί για να αφήσω τα σανδάλια μου έξω απο το ιερό, να καλέσω τους χαμένους φίλους, αν δεν με έχουν καλέσει ήδη αυτοί..αδελφοί χαμένοι κρύβονται πίσω απο τις προφάνειες της διήγησής σου κάθε φορά..ένα ρίγος για αυτό που χάθηκε επιστρέφοντας στο ανάγλυφο της κάθε κεντρικής ριζικής επιλογής του απείρου..θέλω να ακούσω ξανά την ροή του κειμένου γυρνώντας πίσω, κάθε κείμενό σου είναι το άνοιγμα ενός ιερογλυφικού και η γραφή ενός νέου..

Νimertis είπε...

καλησπέρα αγαπημένε μου φίλε και αδελφέ... ναι, κάποια στιγμή το Άπειρο επιλέγει... για σένα πάντως, αισθάνομαι πως τούτη η 'ιερογλυφική' είναι μια οικεία αίσθηση... οφείλω δε να σου πω ότι τη γραφή τούτου του 'ποιήματος' πυροδότησε και η μεταξύ μας συζήτηση αναφορικά με τον Πέτρο στην Περιοχή Μ και στον 'Κήπο της εγκατάλειψης'... η διαδραστικότητα σε όλο της το μεγαλείο!