«… Ο φίλος μου Κ. μου λέει πως η ζωή είναι εφιάλτης. Η απογραφή των πραγμάτων που συνθέτουν τον εφιάλτη είναι βάρβαρη και κοινότοπη: γέννηση και θάνατος, φόνοι και γενοκτονίες, γεωλογικές και κοσμικές καταστροφές, κάτεργα και καταπίεση, βία και τρόμος. Γνωστά πράγματα από χρόνια. Κι όμως, ζούμε. Δεν θα έπρεπε να αποδεχθούμε αυτή την μοίρα, στην οποία φαίνεται ότι έχουμε παραδοθεί εδώ και χιλιετίες. Αυτή η ανθρωπότητα, όμως, συνειδητοποιώντας όλο και περισσότερο το αβίωτο αυτού του κόσμου, δεν θα έπρεπε να αυτοκτονήσει: Ακόμη και αν ζει κανείς ήσυχα, τα γηρατειά δεν είναι κάτι απαράδεκτο;…
… είμαι μέσα στο άρρητο…
…το πρωινό είναι οδυνηρό. Η επιθυμία να μην ξανασηκωθώ, την οποία πρέπει να ξεπερνώ κάθε πρωί…
… αυτό είναι η χάρη: να αισθάνεσαι πως ο κόσμος είναι βαθύτατα, πνευματικά, μεταφυσικά πραγματικός και πλήρης. Χωρίς τη συνειδητή, ή κατά το ήμισυ συνειδητή, αίσθηση της μεταφυσικής πραγματικότητας, όλα είναι φευγαλέα, ο κόσμος δεν είναι υποστατός, δεν έχει ενσαρκωθεί…
…δεν φοβάμαι πραγματικά, ή δεν φοβάμαι μόνο. Αυτό που με παραλύει είναι η αηδία…
…για ν’ανεχθώ το αφόρητο, κρέμομαι απελπισμένα από τη σκέψη πως ό,τι με περιβάλλει δεν είναι αληθινό, πως ο κόσμος δεν είναι πραγματικός…
…έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει παρατήρηση. Δεν μπορούμε πια να βλέπουμε, δεν μπορούμε πια να σταματήσουμε μέσα στη γενική αναταραχή και να παρατηρήσουμε, ακίνητοι για λίγο, την ίδια τη δίνη. Δεν ξέρουμε πλέον να κοιτάμε ούτε τα κάγκελα του κλουβιού μας, ούτε τη γη. Δεν έχουμε την ευχέρεια να το κάνουμε. Εντούτοις, θα μπορούσαμε, κοιτώντας γύρω μας, παρατηρώντας τον εαυτό μας να δούμε κάτι να εμφανίζεται. ‘Παρατηρώντας’, με τεταμένη την προσοχή, θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε τη φρεσκάδα της έκπληξης, μιας έκπληξης παιδικής η οποία θα έκανε τον κόσμο τόσο νέο και παρθένο, όσο την πρώτη μέρα της δημιουργίας. Θα έπρεπε να μάθουμε εκ νέου την έκσταση…
…ο άνθρωπος, ακριβώς για να ζήσει και να δράσει, δεν μπορεί να αποφύγει να θέσει στον εαυτό του το εσχατολογικό πρόβλημα. Αν δεν το θέσει, μένει στάσιμος. Αν δεν υπάρχει προορισμός, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρκεσθεί στην ατομική του μοίρα, έχει ανάγκη να πιστεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας…»
IONESCO Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
6 σχόλια:
Τι άραγε θα μπορούσαμε να "παρατηρήσουμε";
Τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, να πιστέψουμε στην "έκπληξη".
:)
Αν δεν υπάρχει προορισμός, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρκεσθεί στην ατομική του μοίρα, έχει ανάγκη να πιστεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας...Νιώθω πως αυτό το τελευταίο τα λέει όλα...πρέπει να έχεις προορισμό και αυτός ο προορισμός δεν πρέπει ποτέ να αφορά ΜΟΝΟ τον εαυτό σου. Καλημέρα!
Νομίζω ότι αυτό που θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε είναι ακριβώς ο Εαυτός μας. Παρατηρώ τον Εαυτό μου να αηδιάζει, παρατηρώ τον Εαυτό μου να χαίρεται, να λυπάται, να κλαίει, να γελάει, να ονειρεύεται. Παρατηρώ τα συναισθήματα μου και τον Εαυτό μου να τα παράγει και κει ακριβώς είναι που αντιλαμβάνομαι ότι δε με ορίζουν αυτά, αλλά εγώ εκείνα. Οι άνθρωποι τείνουμε συνήθως να αυτοοριζόμαστε από τα συναισθήματα μας, να θεωρούμε ότι αυτά εδραιώνουν την ύπαρξη μας στον χωροχρόνο. Κι όμως. Το αντίθετο συμβαίνει. (τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ). Και ναι, θεωρώ ότι ο προορισμός είναι ο Εαυτός μου. Όχι όμως ο "εαυτός" μου. Γιατί μέσα σε αυτόν, τον Εαυτό, όταν κάποιες στιγμές τον συναντώ, βλέπω το Παν. Το Όλον. Εκεί βλέπω Εμένα, Εσένα, το Εν. Εκεί τα βλέπω Όλα.
Εκμυστηρεύσεις:
Παλεύω καιρό και το έχω καταφέρει να μην εντοπίζω την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Καταστροφή και στη Δημιουργία.
Η ζωή ρέει.
Κυλά σαν ποτάμι.
Το ποτάμι παρασύρει στιγμές, γεγονότα και εμάς.
Τίποτε δεν είναι καταστροφικό. ΟΛΑ είναι ταγμένα στην Εξέλιξη.
Η Ζωή βρίσκει τον τρόπο να ολοκληρωνει το Επόμενο Βήμα..
Δεν υπάρχει οδυνηρό πρωινό, Υπάρχει απλά ΠΡΩΙΝΟ...
Δεν υπάρχει άσχημη ΖΩΗ....υπάρχει απλά ΖΩΗ...
δεν υπάρχει κακή Μοίρα.... υπάρχει μόνο μία Τροχιά με την οποια συγχρονίστηκε το Ταξίδι μας..
Πάλεψα καιρό...
μα κατάφερα να ΒΛΕΠΩ μόνο ΖΩΗ....
ούτε ευτυχία
ούτε δυστυχία..
κάποτε είχαμε μιλήσει για την άρση της Δυαδικής Σκέψης...
Ξέρω..
θελει εκπαίδευση και πόνο να αγγίξεις αποτέλεσμα..
μα κάνω μικρά βήματα εντός μου και μέσα από τις Ατομικές μου Σταυρώσεις και την κάθε Ανάσταση,
εμαθα ότι υπάρχει ΜΟΝΟ ΖΩΗ...
Υπεροχο Κίνητρο, Υπέροχε Νημερτή!....
σε φιλω γλυκά.....
έχω την αίσθηση meggie μου ότι εσύ είσαι εξόχως παρατηρητική... δεν καλλιεργείται αλλιώς η ευαισθησία και αυτό νομίζω εννοεί και ο Ιονέσκο... χωρίς την αυξημένη εγρήγορση κλείνει η οδός προς την ευαισθησία... και την έκπληξη!
Κι αυτό είναι αλυσίδα με τα υπόλοιπα, έτσι δεν είναι φίλη anidifranco; Δηλαδή η εσχατολογική προοπτική -σε αυτό αναφέρεται κυρίως ο Ιονέσκο - ενυπάρχει μόνον όταν προ-υπάρχει ο άνθρωπος ως πρόσωπο και όχι ως αριθμός ή ως καταναλωτής... θα πεις αυτό εντάσσεται στην χριστιανική κοσμοθεώρηση... ίσως όχι απόλυτα...
Dionespa σε καλημερίζω. Τίθεται βέβαια πάντα, θα συμφωνήσεις και ένα άλλο ζήτημα στο θέμα παρατήρηση του Εαυτού ή της κίνησης του είναι -αν ορίζεις αυτό ως Εαυτό- ποιος παρατηρεί ποιον... και με πόση 'καθαρότητα'... η δική μου μαθητεία μού έδειξε πως όλο τούτο είναι θαυμαστό όταν συμβαίνει... ίσως όχι τόσο όσο θα ήθελα αλλά όταν συμβαίνει από μόνο του έχει εξαιρετικά αποτελέσματα... εννοώ να το 'αφήνω' να συμβεί... να επιτρέψω την παρατήρηση... να ακούω, να νιώθω, να βιώνω χωρίς να κρίνω... και πάλι υπεισέρχεται ο μπάτσος-νους βέβαια κάποια στιγμή να μου τα χαλάσει όλα... όμως η κίνηση γίνεται αισθητή... έστω και για λίγο... έστω και στη μερικότητά της...
σ'ευχαριστώ για το εξαιρετικό σου σχόλιο!
Απ'ό,τι βλέπω, 'τα άκουσε' και ο Ιονέσκο έτσι Κάκια μου; Ε, να σου πω, το περίμενα αυτό!!! Με έντονη αγωνία!
Μπορώ να διαφωνήσω -Πασχαλιάτικα- μαζί σου φίλη μου; Οχι... αλλά στο συγκεκριμένο θέμα συμφωνώ έτσι κι αλλιώς μαζί σου...
η ροϊκότητα... η ζωή ως Όλον -το ανέφερε πριν και η Dionespa- η άρση του τεμαχισμού, της δυαδικότητας που μόνο θλίψη και πτώση φέρνει...
ίσως η παρατήρηση είναι το μοναδικό εργαλείο... όχι να μου το πει κάποιος, να το διαβάσω εδώ ή εκεί, να το δω σε μια ταινία...
να το πράξω... να αφεθώ χωρίς προσπάθεια, χωρίς βία, να συμβεί... να του δώσω χώρο να συμβεί...
μα, πως θα δώσει χώρο ο δυνάστης νους σε οτιδήποτε τον ακυρώνει;
ζόρικα πράγματα αυτά!
πολλά γλυκά φιλιά Κάκια μου... σ'ευχαριστώ ιδιαίτατα!!
Δημοσίευση σχολίου