Φτύνω στου στίχου σας την κόψη
Σε είδα μίλαγες με στόμφο για επαναστάσεις,
Κινήματα,
Λαούς και διεκδικήσεις.
Τα σάλια σου πέφταν στο κενό μπροστά
Και τα χέρια σου χάιδευαν σαν γκόμενα
Το χρυσό καναπέ.
Η Τζούλια δίπλα σου χαμογελούσε ηλίθια
Και διάβαζε τάχα ένα ποίημα του Ρίτσου
Φωναχτά.
Κραύγασες εύγε και της έπιασες ελαφρά τον κώλο,
Καθώς οι όμοιοί σου γύρω βαρούσαν παλαμάκια
Και έξω άρχιζε πάλι να φυσά.
Είπες να κλείσουν τα παράθυρα καλά
Μην μπει ο αέρας μέσα,
Είπες
Να δυναμώσουν τη μουσική
Και να ονειρευτούν το αύριο όλοι τους.
Καθώς το κρασί έρεε άφθονο
Και οι γυναίκες γδύνονταν στην τιμή τους.
Το ξημέρωμα σε βρήκε στο πλατύσκαλο
Να ξύνεις απορημένος το κεφάλι σου.
Οι δρόμοι γύρω ήταν στάχτες γεμάτοι
Και πτώματα ανθρώπων
Σφίγγανε το μεταξένιο φουλάρι σου.
Τραγούδια και ταμπούρλα
Ακούγονταν από μακριά.
Και συ ήσουν μια τόση δα σκιά,
Καθώς στα πουλημένα σου πάρτι
Πήδαγες και μέθαγες…
Κοιμόσουν,ενώ έξω
Γεννιούνταν και πέθαιναν
Οι γαλλικές επαναστάσεις μιας γενιάς.
Ηλίας Δεσύλλας
5 σχόλια:
Μου επιτρέπεις ταπεινά να αναδημοσιεύσω το σχόλιο που άφησα και στον Ηλία:
Στο δήθεν του Τίποτα
ακόμη κι όταν Φτυνεις,
σπαταλιέσαι άδικα, Φίλε μου!!!
Υπεροχο και ωμό...οπως η πραγματικότητα του Συγχρονου Έλληνα!!!!
του ΝεοΈλληνα του Τζιμάκου!!
\
Σας φιλώ γλυκά....
Οι περισσότεροι περάσαν (περάσαμέ) πλάγια και παράλληλα απο τις γαλλικές επαναστάσεις της γενιάς μας, γιατί ίσως αυτές ποτέ δεν υπήρξαν..αυτό το ποίημα σε αντίστιξη με το "αντίστοιχο" δικό σου με προβλημάτισε..θα ήθελα να σου εκφράσω την διαφωνία μου με αυτό..αυθόρμητη και ειλικρινής, όχι γιατί δεν είναι δικό σου, άρα είναι εύκολο να την εκφράσω: ΟΧΙ, αδελφέ, δεν με νοιάζουν οι γαλλικές επαναστάσεις κάθε εποχής, είτε συνέβησαν, είτε "συνέβησαν" φαντασιακά..με νοιάζει το παρελθόν, με νοιάζει το μισο-ερειπωμένο χωριό μου, κατάρα! δεν αμφισβητώ την αλήθεια αυτού του ποιήματος, αλλά βρίσκομαι πλάι στον ήρωα του, λέγοντας του: αλλού είναι η πατρίδα σου, άλλες είναι πο επαναστάσεις σου, όχι απαραίτητα-κάθε άλλο- αντίθετες με τις "γαλλικές" επαναστάσεις, αλλά "άλλες"..δεν με νοιάζει το "φαντασιακόν" και αυτών των επαναστάσεων, με νοιάζει το χωμάτινο υπόστρωμά τους, και ας μην σπέυσουν οι "προοδευτικοί" φίλοι να υποθέσουν κάποια γή..όχι, θα το πω χώμα, ανοιχτωσιά, ορίζοντας, σώμα που παραδέρνει μέσα στα στοιχειά της φύσης..μπορεί και να είναι η ζωή ενός ναυτικού, όχι απαραίτητα ενός αγρότη..όχι δεν είμαστε στο Παρίσι, η το Βερολίνο, αν και τα αγαπώ και τα δύο ωε σύμβολα.,.είμαστε "δίπλα" στην έρημο, κάτω απο έναν δαιμονικό ήλιο, είμαστε "εκτεθειμένοι" στην αχρονικότητα της Ασίας, μέσα στο τσιγγαναριό των Βαλκανίων...αδελφικά
Στέρεψα φίλε μου. Ούτε να φτύσω δεν έχω απόθεμα! Κι εκείνοι συνεχίζουν να φωνάζουν με γλειώδη τρόπο το όνομά μου! Έλληνας εγώ.
Κάκια μου, αγαπημένε φίλε μου Γιάννη, Φόβε, θέλω να σας ευχαριστήσω για τις σκέψεις σας και την προσοχή σας στο ποίημα του Ηλία Δεσύλλα...
Κατ'αρχάς ευχαριστώ τον Αντώνη για την τιμή που μου έκανε άλλη μια φορά να αναρτήσει ένα ποιημα μου στο ιστολόγιό του..Φίλε με συγκινεί πολυ αυτό..
Ευχαριστώ και σας όλους για τα σχόλιά σας..
Φίλε Eriugena,βασικά συμφωνώ μαζί σου αρκετά..Αλλά όχι πάντα..Θέλω να πω αυτό που είπες και αυτό που έβγαλα εγώ μέσα από το ποιημα μου,είναι το βασικό μου ''δίλημμα'' αυτη την εποχή..Ναι είναι δελεαστική,λυτρωτική και συνάμα βασανιστική(αλλά αναπόφευκτη) αυτή η εσωτερική αναζήτηση,η στροφη προς τα έσω μας-που λες εσύ.Αυτόν τον δρόμο είναι δύσκολο να τον αρνηθείς από την στιγμή που ξεπεράσεις το κατώφλι.
Το ποιημα το έγραψα σε μια στιγμή ευαισθησία,αηδίας και οργής απέναντι σε κάποια πράγματα,καταστάσεις που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.Συνήθως ακολουθώ αυτό τον δρόμο που ανέφερες κι εσύ πιο πάνω,τον μοναχικό.Σκέφτομαι -δεν με νοιάζει η ανθρωπότητα,ας πάει να χαθεί ή όπως έλεγε ο Μπουκοφσκυ,τα πάω καλά με τους ανθρώπους αρκεί να είναι μίλια μακριά μου-
από την άλλη είμαι νέος το αίμα βράζει και δεν μπορεί να μένει αδιάφορο.
Αυτό το δίλημμα,αγώνας για σωτηρία της ψυχής μου ή αγώνας για ένα καλύτερο αύριο(όσο και αν σε απογοητεύει η κοινωνία με τα πρόσωπά της),αυτό το δίλημμα δεν φίσταται πια.
Δεν γίνεται να μένεις απαθής και να μην καταγγέλεις διάφορα κακώς κείμενα.Ούτε είναι υποκριτικό αυτόματα κάτι τέτοιο.Είναι θα έλεγα ανθρώπινο.
Μοιάζει εγωιστικό αυτό που λες και στην αρχή έτσι το πήρα.Αλλά τελικά σε κατάλαβα,ελπίζω δηλαδή.Μου θύμισε λίγο Κρισναμούρτι. πρόσεξε,η σωτηρία της ψυχής σου μέσα από όλη την αναζήτη αυτή που λες,είναι αυτόματα σωτηρία και όλης της ανθρωπότητας.Ο πόνος σου φίλε μου δεν είναι προνόμιο μόνο δικό σου.Και ο πόνος των άλλων είναι πόνος όλης της ανθρωπότητας.Αλυσίδες που είτε σε εμποδίζουν είτε σε βοηθούν στο ταξίδι σου εδώ.Δεν υπάρχει δίλημα διότι αυτά τα 2 μονοπάτια είναι ενωμένα.
Υπό αυτό το πρίσμα,μέσα σε αυτό το ποιημα,έριξα μια μικρή ''ματιά'' στον πόνο μας δίπλα μας..Και ταυτόχρονα στην δικιά μου σωτηρία.
Με εκτίμηση,
Ηλίας Δεσύλλας
Δημοσίευση σχολίου