Νημερτής

 Άπειρο…

Στέκεις στην κορυφή ενός βουνού και σε ραπίζει ένας άγριος, θυμωμένος άνεμος.

Αυτός ο άνεμος δεν μοιάζει σε τίποτε όμως με το φυσικό φαινόμενο. Εκτός ίσως από τη δύναμή του. Όμως, σε τίποτε άλλο. Γιατί αυτός ο άνεμος, είναι η ανάσα του Απείρου, οι αναρίθμητες αιωνιότητες ύπαρξης που σε περικλείουν και τις περικλείεις. Γαλαξίες, στερεώματα και ο ίδιος ο χρόνος σε ραπίζουν μέσα από αυτό τον άνεμο. Κι εσύ έχεις μονάχα τα σάρκινά σου στήθη για να τα φιλοξενήσεις.

Στέκεις στη κορυφή του βουνού αυτού, κλείνεις τα μάτια κι ανοίγεις διάπλατα όλες τις άλλες αισθήσεις σου για να αφεθείς σε τούτο το κάλεσμα του Απείρου.

Ο πανάρχαιος και παγωμένος τούτος αγέρας σε μαστιγώνει κι εσύ τον υποδέχεσαι με ευγνωμοσύνη ως τα μύχια δωμάτια της ψυχής σου. Τον καλείς να τα σαρώσει όλα, όλα ως και τις βαθύτερες σκέψεις, ως και τις πιο ενδόμυχες, τις πιο μύχιες ενοχές, τις απόκρυφες, εσώτερες καθιζήσεις του διεφθαρμένου εγώ σου. Να τα σαρώσει όλα, τα θραύσματα της ακεραιότητάς σου, τα ξύσματα της προσοχής σου, τα ψαθυρά κατάλοιπα του φρονήματός σου. Εύχεσαι, αν πρόκειται να είναι οι τελευταίες σου στιγμές αυτές, τουλάχιστον να αποδράσεις στην Αρχή Όλων καθαρός, αμόλευτος, συμπαγής. Όπως ήσουν παιδί, όπως δεν υπήρξες ποτέ από τότε που ήσουν παιδί.

Κλείνεις τα μάτια και ανοίγεις τον εαυτό σου για πρώτη φορά στη ζωή σου. Χωρίς θωρακίσεις, χωρίς πανοπλίες, χωρίς πολλαπλές ‘ζώνες άμυνας’. Είσαι τόσο αδυσώπητα μόνος τούτη τη στιγμή που σου μιλάει το Άπειρο ώστε κάθε προσπάθεια να ‘κρυφτείς’ πάλι πίσω από συμβάσεις, φόβους και αναστολές είναι γελοία. Το Άπειρο είναι μια άγρια, ανταριασμένη θάλασσα και σε τούτες τις συνθήκες το να προσπαθείς να μείνεις ‘στεγνός’ και αλώβητος είναι μάταιη. Μα, η γεύση αυτής της ‘μοναξιάς’ δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο είχες ζήσει ως τότε. Αυτή είναι η ευλογημένη και σπάνια στιγμή που το Όλο φιλοξενεί το Μερικό και δεν το απαλλοτριώνει Που το Ένα συνομιλεί με το Πολλαπλό και δεν το εξοντώνει. Που το Ενιαίο διαλέγεται με το τεμαχισμένο και δεν το αιχμαλωτίζει. Που το Ακέραιο αγγίζει το σπαραγμένο και δεν το πληγώνει. Γιατί είναι μια από τις σπάνιες στιγμές που μπορείς να βιώσεις τη Δύναμη, να αισθανθείς την Αιτία, να εμπειρωθείς το Άχρονο και όταν πραγματώνεται μια τέτοια εμπειρία, όλα είναι αλλιώτικα, όλα είναι έμπλεα φωτός, όλα είναι Θεός…

Στέκεσαι σ’αυτή τηn κορυφή, τηn κορυφή της ύπαρξής σου και ο παγωμένος, λυσσασμένος άνεμος της Δημιουργίας σε σαρώνει. Από μέσα προς τα έξω και από τα έξω προς τα μέσα. Από το χθες στο σήμερα και από το σήμερα στο πάντα...

Και δεν αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σιγά σιγά σου μουδιάζει τα χέρια, σου στεγνώνει το λαιμό, σου παραλύει τα άκρα. Το ψύχος της Αβύσσου ή το Μοναδιαίο Διάνυσμα της Νύχτας.

Παραδίνεσαι, ταξιδεύεις, αφομοιώνεσαι…

πεθαίνεις…

για πρώτη φορά ΖΕΙΣ…

Απρ09