Σάββατο, Μαρτίου 19, 2011

 Άπειρο…
Στέκεις στην κορυφή ενός βουνού και σε ραπίζει ένας άγριος, θυμωμένος άνεμος.
Αυτός ο άνεμος δεν μοιάζει σε τίποτε όμως με το φυσικό φαινόμενο. Εκτός ίσως από τη δύναμή του. Όμως, σε τίποτε άλλο. Γιατί αυτός ο άνεμος, είναι η ανάσα του Απείρου, οι αναρίθμητες αιωνιότητες ύπαρξης που σε περικλείουν και τις περικλείεις. Γαλαξίες, στερεώματα και ο ίδιος ο χρόνος σε ραπίζουν μέσα από αυτό τον άνεμο. Κι εσύ έχεις μονάχα τα σάρκινά σου στήθη για να τα φιλοξενήσεις.
Στέκεις στη κορυφή του βουνού αυτού, κλείνεις τα μάτια κι ανοίγεις διάπλατα όλες τις άλλες αισθήσεις σου για να αφεθείς σε τούτο το κάλεσμα του Απείρου.
Ο πανάρχαιος και παγωμένος τούτος αγέρας σε μαστιγώνει κι εσύ τον υποδέχεσαι με ευγνωμοσύνη ως τα μύχια δωμάτια της ψυχής σου. Τον καλείς να τα σαρώσει όλα, όλα ως και τις βαθύτερες σκέψεις, ως και τις πιο ενδόμυχες, τις πιο μύχιες ενοχές, τις απόκρυφες, εσώτερες καθιζήσεις του διεφθαρμένου εγώ σου. Να τα σαρώσει όλα, τα θραύσματα της ακεραιότητάς σου, τα ξύσματα της προσοχής σου, τα ψαθυρά κατάλοιπα του φρονήματός σου. Εύχεσαι, αν πρόκειται να είναι οι τελευταίες σου στιγμές αυτές, τουλάχιστον να αποδράσεις στην Αρχή Όλων καθαρός, αμόλευτος, συμπαγής. Όπως ήσουν παιδί, όπως δεν υπήρξες ποτέ από τότε που ήσουν παιδί.
Κλείνεις τα μάτια και ανοίγεις τον εαυτό σου για πρώτη φορά στη ζωή σου. Χωρίς θωρακίσεις, χωρίς πανοπλίες, χωρίς πολλαπλές ‘ζώνες άμυνας’. Είσαι τόσο αδυσώπητα μόνος τούτη τη στιγμή που σου μιλάει το Άπειρο ώστε κάθε προσπάθεια να ‘κρυφτείς’ πάλι πίσω από συμβάσεις, φόβους και αναστολές είναι γελοία. Το Άπειρο είναι μια άγρια, ανταριασμένη θάλασσα και σε τούτες τις συνθήκες το να προσπαθείς να μείνεις ‘στεγνός’ και αλώβητος είναι μάταιη. Μα, η γεύση αυτής της ‘μοναξιάς’ δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο είχες ζήσει ως τότε. Αυτή είναι η ευλογημένη και σπάνια στιγμή που το Όλο φιλοξενεί το Μερικό και δεν το απαλλοτριώνει Που το Ένα συνομιλεί με το Πολλαπλό και δεν το εξοντώνει. Που το Ενιαίο διαλέγεται με το τεμαχισμένο και δεν το αιχμαλωτίζει. Που το Ακέραιο αγγίζει το σπαραγμένο και δεν το πληγώνει. Γιατί είναι μια από τις σπάνιες στιγμές που μπορείς να βιώσεις τη Δύναμη, να αισθανθείς την Αιτία, να εμπειρωθείς το Άχρονο και όταν πραγματώνεται μια τέτοια εμπειρία, όλα είναι αλλιώτικα, όλα είναι έμπλεα φωτός, όλα είναι Θεός…
Στέκεσαι σ’αυτή τηn κορυφή, τηn κορυφή της ύπαρξής σου και ο παγωμένος, λυσσασμένος άνεμος της Δημιουργίας σε σαρώνει. Από μέσα προς τα έξω και από τα έξω προς τα μέσα. Από το χθες στο σήμερα και από το σήμερα στο πάντα...
Και δεν αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σιγά σιγά σου μουδιάζει τα χέρια, σου στεγνώνει το λαιμό, σου παραλύει τα άκρα. Το ψύχος της Αβύσσου ή το Μοναδιαίο Διάνυσμα της Νύχτας.
Παραδίνεσαι, ταξιδεύεις, αφομοιώνεσαι…
πεθαίνεις…
για πρώτη φορά ΖΕΙΣ…

Απρ09

7 σχόλια:

Eriugena είπε...

Ένα ράπισμα του Λόγου είναι ο θρυμματισμός του λέγειν, ένας θρυμματισμός του λέγειν είναι το ράπισμα του Απείρου, του άπειρου απείρου, όταν το ράπισμα του Λόγου είναι το ράπισμα του άπειρου Απείρου. Αυτός ο Λόγος σου περικλείει αυτό το άπειρο Άπειρο, είναι ένας Λόγος που έχει "χωνέψει" την εμπειρία του αληθούς απείρου, μιά βίωση που ραπίζει αυτούς που έχουν νιώσει το ίδιο, ταπεινοί και επηρμένοι αδελφοί, δοξασμένοι και περιφρονημένοι σύντροφοι του αληθινού αγώνα. Συντριβή και αποκατάσταση ταυτόχρονα, εξαφάνιση και εμφάνιση στην μοναδικά υπάρχουσα ύπαρξη της απειρότητας, δίπλα στους εξαφανισμένους αδελφούς απο την καταπιεστική ολότητα, δίπλα στα θύματα της άσκοπης θυσίας της εγωτικής και ταυτόχρονα εχθρικής στο πρόσωπο ενότητας. Εκεί που ενώνεται το Εν και το Άπειρο με τα ιερά διαμελιζόμενα μέλη τους που επανασυντίθενται, δίπλα στα κατακερματισμένα μέλη και τους πνιγμένους θώρακες των αυτόνομημένων εγωτισμών απο την ψευδο-ολότητα και το ψευδο-άπειρο ( ο Χέγκελ μίλαγε για το καλό και κακό Άπειρο-τόσο εγκλωβισμένος κι αυτός αν και ήξερε ο έρμος! το κάθαρμα!). Με χτύπησε αυτη η γραφή σου, μιά καμπανούλα τρελή με σήκωσε απο τον λήθαργο, γιατί την έκρουσε ένας ακόμα αδελφός, τόσο γνωστός τόσο άγνωστος, ελπίζω να σου σφίξω το χέρι κάποτε αδελφέ..όμως συνεχίζω. Να κρυφτούμε δεν μπορούμε πιά, αν ήξερες πόσο προσπάθησα να βγώ απο τα φυλλώματα της ιδεοληψίας καθαρών αγνών λαθεμένων δασκάλων, που χαρίζουν στον κόσμο την ασφάλεια τη παροδική, πως δεν θα νιώσεις το μούδιασμα της νέκρωσης ανάδυσης στο Είναι, πως θα κρυφτείς στην κοινωνική ελπίδα των διευθετήσεων του Οράματος..μα τι ήταν τελικά αυτό το Όραμα παρά ο άρτος που μοίρασε το Άπειρο στους πεινώντες, η κούπα με το γλυκό κρασί του που μοίρασε στους διψασμένους ; με μιά προυπόθεση όμως: το απρουπόθετο, με μιά εντολή όμως: να μην τακτοποιηθείς σε εντολές και θωρακίσεις, κι ας ήταν προφανές πως θα υπάρξει ξανά έκπτωση, πως θα υπάρξει ξανά διάσπαση...γιατί ο άνεμος του απείρου είναι το βάραθρο της βίωσής του, είναι όπως λές λυσσασμένος, σαρωτικός, ά-χρονος, υπέρ-χρονος, ολό-χρονος, που σε ξαποστέλνει τόσο μακριά..όσο ο εαυτός σου, την ίδια στιγμή που εκεί δεν είσαι εσύ αλλά ένα τόσο παράξενο πρόσωπο που σε θωρεί απο τα βάθη της παιδικής σου ζωής. Ακέραιος μη-ακέραιος, κεντρωμένος έκκεντρος, ενδότερος σε μια αενάως σχίζουσα εξωγένεια, τελικός εαυτός στην αρχή όλων των όντων, ανακαινισμένος ως ο πάντα υπάρχων, αληθινός χωρίς καμμιά ιδέα-ιδεολογία, αγαπών με το μαστίγιο του ανέμου να ραπίζεις εαυτό και φίλους, οικείους και ξένους, ξεσχίζοντας αγκαλιάζοντας, με τρόμο και εδραία πίστη, χαμένος επιστρέφοντας, εισερχόμενος στον οίκο βγαίνοντας με βία στο Άπειρο..συγχώρα μου τη φλυαρία αυτό το πρωινό του Σαββάτου, με ραπίζουν και μένα αυτές τις μέρες τόσοι άνεμοι..Νότιοι

Ανώνυμος είπε...

σ' αυτή την άγρια θάλασσα
απομυζώ το άπειρο
μένω άφωνη μπροστά στο δέος της ύπαρξης
κι αφήνω τον μανιασμένο άνεμο να παρασύρει, να σαρώσει το χρόνο
γιατί έτσι η ύπαρξη....
παραδίνεται
ταξιεδεύει
αφομοιώνεται
.......
ζει

Χάνη είπε...

Νημερτή, το κείμενό σου είναι τόσο εύγλωττο, τόσο ξέχειλο, ολόγιομο, αυθεντικό, που ότι και να προσθέσω θα είναι φοβάμαι πολυλογία. Μόνον ένα μικρό απόσπασμα από τις σημειώσεις μου θα σου παραθέσω: "Πόσο διαυγής, ανυπόκριτη, ξάστερη είναι η συντροφιά της ηθελημένης μοναξιάς! Ευδαίμονας όποιος καταφέρνει να ξεμοναχιαστεί, να απομονωθεί, να ξεχαστεί αυτός και ο εαυτός του στο πουθενά, στο κάπου και να νιώσει με όλες τις αισθήσεις του ανοικτές αδέσποτος, ανόθευτος, άφθαρτος, διαθέσιμος μόνον στον αμετάβλητο χρόνο τής αιωνιότητας!

Φόβος..... είπε...

Το διεφθαρμένο μου εγώ το είχα εξαγνίσει, ώσπου δεν άρεσε στους ηυθύνοντες η αλήθεια μου και με καταδίκασαν να είμαι πάντα νεκρός αν και ακόμη ζω.

Νimertis είπε...

Αγαπημένοι φίλοι Eriugena, Silena, Χάνη, Φόβε,
Θα έμοιαζε μάλλον με ‘ιεροσυλία’ και να αποτολμήσω καν να σχολιάσω τα όσα μου καταθέσατε με αφορμή το ‘Άπειρο’… τα διάβασα, τα ξαναδιάβασα… αναρωτήθηκα κάποια στιγμή αν άξιζα τέτοιας τιμής… γιατί με συγκίνησαν πολύ τα λόγια σας και αληθινά…
Το έχω ξαναγράψει και το πιστεύω: μερικές φορές μια ανάρτηση αποδεικνύεται ‘μικρότερη’ από τα ‘σχόλια’ που την κοσμούν… γιατί είναι σαν περιδέραιο από υπερ-πολύτιμους λίθους ψυχής οι σκέψεις σας… όλων σας και καθενός ξεχωριστά…
Ξανά λοιπόν σας ευχαριστώ…
Eriugena,
Silena,
Χάνη,
Φόβε

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Νημερτή μου, αποτύπωσες με εξαιρετική ευκρίνεια και ενδοσκόπηση το Βάθος της Αγωνίας της Ύπαρξης, και τις ανίσχυρες πανοπλίες της άμυνας.. Θεωρώ οτι αν ο άνθρωπος βρει την εσωτερική του Ειρήνη θ αφουγκραστεί την Αγάπη που περικλείεται μέσα στο σύμπαν το εκτός και το εντός σύμπαν που προσεύχεται. Το Θαύμα..

Καληνύχτα

Νimertis είπε...

Ρεγγίνα μου, υπέροχο αυτό που έγραψες... το θεωρώ ως ορισμό της διύπαρξης! σ'ευχαριστώ!