…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…
Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.
Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…
Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…
να μας προδώσουν…
Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…
Τάσος Λειβαδίτης, συμφωνία αρ. 1. (απόσπασμα)
με αφορμή την σχετική ανάρτηση στο http://kalodia.blogspot.com/
18 σχόλια:
Για την αγάπη μπορεί και να πεθάνεις. Για τον έρωτα μπορεί και να σκοτώσεις! Και τα δύο μαχαίρια στα χέρια σου, πρόσεχε πως θα τα χρησιμοποιήσεις, ακόμη κι όταν τα χρησιμοποιείς μέσα στα ποιήματα!
Υπέροχο...
μυρίζει ζωϊλα, όπως θα έλεγε και η εξαίρετη Λιλή Ζωγράφου !
Χαίρετε κύριε Nimerti !!
"Συχώρα με, αγάπη μου, που ζουσα πριν να σε γνωρίσω."
Μαγευτικό και συνάμα απογοητευτικό!!!
Την καλημέρα μου Nimerti
Οι πλατείες επιμένουν να γεμίζουν,
καθώς ο χρόνος ακόμη κάνει βόλτες
στο σημείο εκείνο που σταμάτησε η καρδιά
και ξαναγνώρισε τον Κόσμο από την αρχή...
Εκεί που σκάλισες το πρώτο ποίημα στο φλύαρο ρυάκι, στο δέντρο που γέρνει, στο παγκάκι που ακόμη φοράει την ζέστη του αγκαλιάσματος.....
"οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…"
Αυτό μοιάζει στερητικό αλλά είναι απεριόριστο Μέγεθος, γιατί ο Παράδεισός μας όπως και η Κόλασή μας είναι ο Άλλος, ακόμη και το Όριό μας είναι ο Άλλος..
Καλή σου νύχτα Νημερτή-Συλλέκτη Σπάνιων πολύτιμων λίθων..
Γουίκα καλημέρα... κι αν δεν πεθάνεις σαρκικά κι αν δεν σκοτώσεις το σώμα, υπάρχουν κι άλλα μαχαίρια εξίσου επικίνδυνα... σ'ευχαριστώ...
Καλημέρα Κάρμα μου... από τους πολύ αγαπημένους μου ο Λειβαδίτης... πρώτα η ανθρωπιά του κι ύστερα όλα τ'άλλα...
Αλεξ φίλη μου καλημέρα... πάντοτε ξεχωριστά και ιδιαίτερα τα σχόλιά σου...
Την καλημέρα μου Βασιλική... Λειβαδίτης... ένας ποιητής που σε κάθε του δημιούργημα καταφάσκει τον Ανθρωπο... δεν έπαψε να πιστεύει ποτέ σ'αυτόν...
Σκέφτομαι πως με αφορμή μια ανάρτηση έχω την ευκαιρία να απολαμβάνω μικρά διαμάντια όπως αυτό το δικό σου... για μια ακόμη φορά με τίμησες Κάκια μου... καλημέρα...
Ναι Ρεγγίνα... το όριό μας είναι ο άλλος... δυνατή παρατήρηση... θέλω να γράψω κάτι γι αυτό... καλημέρα!!
Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…
Καλημέρα nimerti
Αυτοκαταστρέφετε
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…
Τι πλάνη και αυτή
Τα ανθρωπινά ψευδή
Σαν ένας άλλος μύθος του Πλάτωνα
Αν μπορούσα το πω
...όταν ζήτησε λίγη επιείκια
η πλατεία...
της έσφαξαν τ' αγάλματα που τη στόλιζαν...
κι αυτή τρελάθηκε
ανάμεσα σε μια αδικία
κι σ' ένα παράπονο -
σαν πόρνη
που δεν έχει το δικαίωμα
ν' αγαπηθεί...
Υπέροχο απόσπασμα του Τεράστιου Ποιητή μας!...
Φιλώ Σε, Νημερτή!!!
Απλά υπέροχο!
Σαν την συνειδητοποίηση της ζωής...
Μοναδικός, ο Τάσος Λειβαδίτης.
Τυχειροί εμείς, που διαβάζουμε
την ποίηση του.
καλημέρα Δημήτρη... ωραίο κι εύστοχο το σχόλιό σου φίλε μου... με έβαλε και σε σκέψεις...
Πυρφόρα μου... εξέχουσα θέση έχεις στη καρδιά μου... σε φιλώ κι εγώ!!!
Οδοιπόρε τη καλημέρα μου... σ'ευχαριστώ πολύ...
Και πολύ τυχεροί που μεγαλώσαμε και όχι μόνο διαβάσαμε αλλά και τραγουδήσαμε τέτοια ποίηση... καλημέρα Frezia
"Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…"
τι άλλο να προσθέσεις στο "απόλυτο" του Λειβαδίτη...τα λέει όλα!
από τους πολύ πολύ αγαπημένους μου!
την καληνύχτα μου Νημερτή
Νημερτή καλησπέρα σου
Αν θέλεις μπες εδώ:http://anemondixtia.blogspot.com/2010/10/blog-post.html
και πρόσθεσε συνέχεια ιστορίας.
Καλό απόγευμα Κυριακής
Αναΐς-Ρεγγίνα
Έρωτας βαθύς, που σε κάνει να ξεχάσεις όσα εζησες πριν τον γνωρίσεις και απλά ξαναγεννιέσαι μαζί του. Συγκριτικά όλα ήταν μία ανούσια πορεία που ξεχάστηκε. Τώρα ξεκινά η ζωή.Πάνω σε αυτό το σημείο γράφει ο ποιητής νέο ποίημα.
Αγαπημένε μου Νημερτή
Επέτρεψε μου για μια ακόμα φορά να σταθώ εκεί που στάθηκε και η καρδιά μου ...
...Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που τα ‘δωσε όλα ...
...Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πια
να μας προδώσουν…
Θαρρώ βαρύ το τίμημα που πληρώνουμε...
για να μην καταντήσει η ζωή μας μια έρημη πλατεία ...
Μοναδικό ,τρυφερό, ανθρώπινο το ποίημα του Λιβαδίτη
Την καληνύχτα μου
με την αγάπη μου!!!
πραγματικά Σιλένα, τι άλλο να προσθέσεις... καλημέρα φίλη μου...
Ρεγγίνα ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση... ίσως να την αποδεχτώ...
Φόβε, ενδιαφέρουσα η σκέψη σου...
δεν ξέρω αν είμαστε μια έρημη πλατεία φίλη μου Βάσω... προσωπικά το έχω αισθανθεί πολλές φορές... νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια το βιώνει κανείς όλο και βαθύτερα... ίσως να παίζει ρόλο ότι αυξάνουν οι απαιτήσεις μας ή ίσως πάλι να έχει να κάνει με το τίμημα που ανέφερες...
Δημοσίευση σχολίου