Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 22, 2010



Με άδεια χέρια βαδίζω
Αλλά ιδού το φτυάρι είναι στα χέρια μου
Περπατώ με τα πόδια
Κι όμως, στη ράχη ενός βοδιού βρίσκομαι καβάλα
Όταν τη γέφυρα περνώ
Για δες, δεν τρέχει το νερό
Αλλά η γέφυρα τρέχει

Γκάθα του Τζένυε

από το βιβλίο ‘Ντ.Τ. Σουζούκι, Ζεν
Μετ: Σοφία Αντζακα)

5 σχόλια:

Alex είπε...

Πολλά θαυμαστικά !

Ανώνυμος είπε...

λες και το σώμα ξέφυγε από το νου
λες και η ζωή τραβάει γι' αλλού
αλλού τα πόδια
αλλού το βλέμμα
αλλού η ψυχή

είναι περίεργη στ' αλήθεια η φύση η ανθρώπινη... μα τόσο γοητευτική!! φιλιά

~reflection~ είπε...

Πάντα με γοήτευε η απόδοση ενεργών χαρακτηριστικών στο στατικό..

Πέρα από τα αυτονόητα κάποιοι κήποι ανθίζουν μοναχοί τους..
Θέλει τόλμη να ανοίξεις τις Πύλες και να εισέλθεις..
Οι αναιρέσεις στον αβίαστο συνειρμό της λογικής
είναι θυελλώδεις
και δρουν καταλυτικά στην ερμηνεία του Κόσμου...

Όμως ζωντανεύει το τρίτο μάτι,
που εισχωρεί πίσω από τις σκιές των πραγματων...


Φιλιά... φευγω μαγεμένη στραμμένη προς τους κρυμμένους κήπους..
Πάντα κοιτώντας κρυφά,
μη τολμώντας να περάσω την Πύλη!...

Νimertis είπε...

Αλεξ, καλημέρα... πολλά θαυμαστικά και από μένα όταν έρχομαι σε επαφή με λόγια όπως αυτά... συντονιστήκαμε... να σαι καλά...

ετσι ακριβώς το ένιωσα κι εγώ φίλη μου Σιλένα... παράξενα πράγματα... όμορφα πράγματα...

πέρα από τα αυτονόητα, κάποιοι κήποι ανθίζουν μοναχοί τους...
ανήκει στην εσωτερική διδασκαλία τούτη η ρήση σου Κάκια και σ'ευχαριστώ που την κατέθεσες στο Νημερτή...
αυτοί οι κρυμμένοι κήποι...
αξίζει να αφιερώσει μια ζωή κάποιος μονάχα για να τους ανασαίνει...
καλημέρα φίλη μου!!

Wicca είπε...

Νομίζω φταίει που πάντα είμαστε ενωμένοι με όσα μας λείπουν και η σκέψη συμπληρώνει τα κενά μας.