Πέμπτη, Ιουλίου 15, 2010


Αἴφνης

Αὐτὸ ποὺ λέμε ὄνειρο δὲν εἶν᾿ ὄνειρο
ποὺ ἡ πλατιὰ πραγματικότητα δὲν εἶναι πραγματική.
Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα,
σὰν τὸ σύννεφο ποὺ ἀλλάζει στὰ νωθρὰ δευτερόλεπτα
ὄντας μονάχα ἡ ἀκάλεστη μεταμόρφωση.
Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα
καὶ ἡ πάπια δὲν ἔπαψε νὰ πιπιλίζει τὴ λάσπη·
τὸ χταπόδι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ ρηχὸ θαλάμι του μὲ γαλαζόπετρα
στὰ ξέφωτα ἡ τίγρη λησμονιέται ἀνεπίληπτα.
Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία
λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.

Νίκος Καρούζος

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα"
γιατί είμαι ανήμπορη να μηδενίσω τ' όνειρο
γιατί είμαι ευάλωτη στο μηδενισμό
γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τα φτερά μου να απλώσω, κι ας πέσω.

goofyMAGOUFH είπε...

Ώστε "Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα"!!!
Μεταξύ των ανθρώπων που μπερδεύονται οι ρόλοι τι γίνεται;

Νimertis είπε...

αυτό το 'στα ξέφωτα η τίγρη λησμονιέται ανεπίληπτα' με ερέθισε στο συγκεκριμένο ποίημα... όσο και το 'θα βοσκήσω το μαύρο' βέβαια... όσο για το ερώτημά σου Γκούφη μου, ρητορικό βέβαια...