Ματαιότητα
Αναπάντεχα
ψηλό είναι
πάνω απ’ τα ερείπια
το καθάριο
θάμβος
της απεραντοσύνης
Κι ο άνθρωπος
γερμένος
πάνω απ’ το νερό
το αιφνιδιασμένο
απ’ τον ήλιο
συνέρχεται
σκιά
Λικνισμένη και
μαλακά
διαθλασμένη
Τζουζέπε Ουνγκαρέττι
μετ: Φοίβος Μιομπίνος
5 σχόλια:
αναπάντεχα ψηλό! κι ο άνθρωπος τόσο μικρός! για να τ' αντέξει, τούτο το θάμβος του ήλιου, τούτη την αιώνια αρμονία της φύσης, τούτη την ανάλυση των χρωμάτων των σκιών των ήλιων και των φεγγαριών, πολλά για το σύμπαν ενός μόνο ανθρώπου! Καλή σου μέρα
ένα μικρό διαμάντι τούτο το ποίημα... να σαι καλά φίλη μου...
Εκεινο το πολύτιμο κίνητρο που απαιτείται για να ζωντανεψει το άψυχο...
και η σκιά να γίνει άνθρωπος...
Εκεινο είναι που γραφει και τα ποιήματα!...
Καλως σε βρήκα και από εδω, Νημετρή...
Καλημέρα με χαμόγελα...
φίλη Κάκια, επειδή το είχα στο μυαλό μου, ευκαιρία να το εκφράσω, πολύ όμορφη και... καλοκαιρινή η φωτο σου!!! σ'ευχαριστώ για την καλημέρα και ιδιαίτερα για τα χαμόγελα...
Ματαιότητα, ε;
Ακονισμένη και γερά ριζωμένη θα έλεγα.
Δημοσίευση σχολίου