«… Ο φίλος μου Κ. μου λέει πως η ζωή είναι εφιάλτης. Η απογραφή των πραγμάτων που συνθέτουν τον εφιάλτη είναι βάρβαρη και κοινότοπη: γέννηση και θάνατος, φόνοι και γενοκτονίες, γεωλογικές και κοσμικές καταστροφές, κάτεργα και καταπίεση, βία και τρόμος. Γνωστά πράγματα από χρόνια. Κι όμως, ζούμε. Δεν θα έπρεπε να αποδεχθούμε αυτή την μοίρα, στην οποία φαίνεται ότι έχουμε παραδοθεί εδώ και χιλιετίες. Αυτή η ανθρωπότητα, όμως, συνειδητοποιώντας όλο και περισσότερο το αβίωτο αυτού του κόσμου, δεν θα έπρεπε να αυτοκτονήσει: Ακόμη και αν ζει κανείς ήσυχα, τα γηρατειά δεν είναι κάτι απαράδεκτο;…
… είμαι μέσα στο άρρητο…
…το πρωινό είναι οδυνηρό. Η επιθυμία να μην ξανασηκωθώ, την οποία πρέπει να ξεπερνώ κάθε πρωί…
… αυτό είναι η χάρη: να αισθάνεσαι πως ο κόσμος είναι βαθύτατα, πνευματικά, μεταφυσικά πραγματικός και πλήρης. Χωρίς τη συνειδητή, ή κατά το ήμισυ συνειδητή, αίσθηση της μεταφυσικής πραγματικότητας, όλα είναι φευγαλέα, ο κόσμος δεν είναι υποστατός, δεν έχει ενσαρκωθεί…
…δεν φοβάμαι πραγματικά, ή δεν φοβάμαι μόνο. Αυτό που με παραλύει είναι η αηδία…
…για ν’ανεχθώ το αφόρητο, κρέμομαι απελπισμένα από τη σκέψη πως ό,τι με περιβάλλει δεν είναι αληθινό, πως ο κόσμος δεν είναι πραγματικός…
…έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει παρατήρηση. Δεν μπορούμε πια να βλέπουμε, δεν μπορούμε πια να σταματήσουμε μέσα στη γενική αναταραχή και να παρατηρήσουμε, ακίνητοι για λίγο, την ίδια τη δίνη. Δεν ξέρουμε πλέον να κοιτάμε ούτε τα κάγκελα του κλουβιού μας, ούτε τη γη. Δεν έχουμε την ευχέρεια να το κάνουμε. Εντούτοις, θα μπορούσαμε, κοιτώντας γύρω μας, παρατηρώντας τον εαυτό μας να δούμε κάτι να εμφανίζεται. ‘Παρατηρώντας’, με τεταμένη την προσοχή, θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε τη φρεσκάδα της έκπληξης, μιας έκπληξης παιδικής η οποία θα έκανε τον κόσμο τόσο νέο και παρθένο, όσο την πρώτη μέρα της δημιουργίας. Θα έπρεπε να μάθουμε εκ νέου την έκσταση…
…ο άνθρωπος, ακριβώς για να ζήσει και να δράσει, δεν μπορεί να αποφύγει να θέσει στον εαυτό του το εσχατολογικό πρόβλημα. Αν δεν το θέσει, μένει στάσιμος. Αν δεν υπάρχει προορισμός, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρκεσθεί στην ατομική του μοίρα, έχει ανάγκη να πιστεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας…»
IONESCO Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
7 σχόλια:
Ο Φρόυντ έλεγε πως το ανθρώπινο γέννος θα εξαφανιστεί μόνο του συνεπεία των δυνάμεων της καταστροφής που είναι κυρίαρχες τον περισσότερο καιρό. Η επιθυμία του ανθρώπου για την κατάσταση της Νιρβάνα μου φαίνεται ότι ταιριάζει με την δυσκολία να σηκωθείς το πρωί. Ο κόσμος μας πιστεύω δεν είναι ούτε πραγματικός ούτε φανταστικός. Είναι γιατί έχουμε περιορισμένες δυνατότητες γνώσης. Η ανάγκη της μεταφυσικής ερμηνείας των φαινομένων είναι απόλυτα κατανοητή. Μου θυμίζει κάτι που διάβασα πριν καιρό ότι"Αν δεν υπάρχει θεός η ζωή δεν έχει κανένα νόημα". Δεν προλαβαίνουμε πια να παρατηρήσουμε.
Καλή σου μέρα.
χμ...Ο δικός μου φίλος Κ. λέει ότι η ζωή είναι υπέροχη και ότι εμείς την έχουμε μετατρέψει σε κόλαση! Φιλιά!
"Αν δεν υπάρχει προορισμός, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρκεσθεί στην ατομική του μοίρα, έχει ανάγκη να πιστεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας…", συμφωνώ με τον Ionesco στα περισσότερα (άλλωστε πρεσβεύει το παράλογο και ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε το παράλογο καθημερινά, απλώς το συνηθίσαμε και το ονομάσαμε "Φυσιολογικό" για να θεωρούμε πως είμαστε καλά!), όμως κάποιες στιγμές, κάθε μέρα, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από "αποτοξίνωση του μυαλού", έτσι ονομάζω το χρόνο που η ίδια χρειάζομαι ν'αδειάσω το μυαλό μου από τα σκουπίδια που συσσωρεύει καθημερινά και να εξοικονομήσω χώρο για της άλλης μέρας τις προκλήσεις και πληροφορίες. Γι΄αυτό και πιστεύω πως χρειάζεται καθημερινά κάποιες στιγμές απλώς να μη κάνουμε τίποτα, να ατενίζουμε τη θάλασσα ή τέλος πάντων ότι έχουμε μπροστά μας και να καθαρίζουμε τη σκέψη μας.
Σας καληνυχτίζω
φίλοι μου Κώστα, Αιναφετς, Σιλένα, τα συγκεκριμένα αποσπάσματα του Ιονέσκο, είναι η αλήθεια ότι αποπνέουν μια διάχυτη απαισιοδοξία, κυρίως για το μέλλον εν γένει του ανθρώπου -αναφέρεται ειδικά και στα τότε καθεστώτα του Υπαρκτού ακόμη Σοσιαλισμού- αλλά και ατομικά, φωτίζοντας τη δική του πορεία... αυτό το ότι δεν προλαβαίνουμε να παρατηρήσουμε με κέντρισε περισσότερο καθώς είναι αυτό στο οποίο αναφέρονται όλοι οι στοχαστές και διανοητές σε όλες τις εποχές αλλά με διαφορετικά λόγια. Προσωπικά αισθάνομαι πως όταν δεν παρατηρείς δεν καλλιεργείς την ευαισθησία σου, απομονώνεσαι, μηχανοποιείσαι, 'ιδιωτεύεις', απονεκρώνεσαι... δεν είναι η παρατήρηση μια διεργασία όμοια με αυτή του επιστήμονα στο εργαστήρι... είναι η βαθιά και ανθρώπινη συμμετοχή στο όλο... το όλο στη κίνησή του, στην κίνηση της ζωής που κατά κάποιο τρόπο, ακυρώνει το θάνατο, καθώς θα έλεγε και ο Τζίντου. Φυσικά η ζωή δεν είναι ένα διανόημα, είναι σχέση, είναι αίμα και σάρκα, είναι αγωνία, είναι άγχος, είναι χαρά αλλά είναι και ό,τι απειλεί τη χαρά... συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σας και σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Με τιμά η προσοχή σας και η συμμετοχή σας.
εγώ αντίθετα θα έβλεπα την παρατήρηση ακριβώς όμοια με αυτήν στο εργαστήριο
μόνον που στη δική μας καθημερινή παρατήρηση το αποτέλεσμα δεν είναι νόμοι αλλά ένταξη στο "όλον"
όμως αληθινά, διάγω μια φάση της ζωής μου, που δεν θέλω να προβληματίζομαι, δεν θέλω να εμβαθύνω, θέλω μόνο να ρουφώ ό,τι όμορφο βρίσκεται τριγύρω μας, με την αγωνία του να μην τελειώσει...
την καλησπέρα μου
Σίγουρα αυτά τα αποσπάσματα του Ionesco αποπνέουν μια απαισιοδοξία, όμως αυτό που για εμένα μετατρέπει αυτή την απαισιοδοξία σε κάτι πιο ελπιδοφόρο είναι ότι ίσως τελικά καταφέρουμε να "ξαναβρούμε την φρεσκάδα της έκπληξης" μέσω της παρατήρησης. Ας δώσουμε λοιπόν στον εαυτό μας μια θέση στην ανθρωπότητα, θέση παρατηρητή, θέση που μας καθιστά ικανούς να συμμετέχουμε. Ίσως έτσι να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τις οδυνηρές σκέψεις της ατομικής μας μοίρας.
φίλη Νέλλυ καλημέρα. Εάν βρίσκεσαι σε μια τέτοια φάση, καλά κάνεις και δεν θέλεις βουτιές σε κάπως πιο σκοτεινά νερά... υπάρχουν φάσεις που το έχουμε ανάγκη αλλά και άλλες που δεν το αντέχουμε. εύχομαι τα καλύτερα φίλη μου!
-----------------------------------
Χρύσα καλημέρα. Αυτό νομίζω κι εγώ... αν μας έχει εγκαταλείψει το 'ξάφνιασμα', η αποκάλυψη, το αίσθημα της έκπληξης, το βίωμα του καινού, τότε αφυδατωνόμαστε... σιγά σιγά μαραζώνουμε, στην ουσία πεθαίνουμε... η παρατήρηση ακονίζει όλο τον εσωτερικό κόσμο και δεν είναι τυχαία και η περίφημη άσκηση ΣΤΟΠ που δίδασκε ο μεγάλος Γκουρτζίεφ στους μαθητές του. Μια άσκηση που κάποια στιγμή θα αναφέρω και που αν την εφαρμόσει κανείς -χρειάζεται απλά να υπερβεί την συστολή του- ανακαλύπτει εκπληκτικά πράγματα... να σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου