Δεν υπάρχει ανάλογο σ’αυτό που είναι ο άνθρωπος…
Να υψώνεις σε θρόνο ουράνιο το συναίσθημα και να
μεγαλουργείς σε στερεώματα ανοιχτοσύνης…
Να ταπεινώνεις σε δώματα ανήλιαγα το είναι και να έρπεις ως
μοχθηρό βδέλυγμα λατρεύοντας έναν Μπαφομέτ που στο σάπιο ίσκιο του το βλέμμα
σου αφανίζεται…
Να στοχεύεις στον εξώχωρο, επαιρόμενος πως ό,τι αρύεται από
το Αιώνιο παραμένει και ανώλεθρο…
Να φυτεύεις στην καρδιά σου φωλιές ακάθαρτων εντόμων και να
δηλητηριάζεσαι κάθε μέρα ποτισμένος με ηδύτητα από την τοξίνη που ανθίζει στο
αίμα σου…
Ναι, δεν υπάρχει ανάλογο σε ό,τι είναι ο άνθρωπος…
Ό,τι είναι στο βήμα σου περήφανο, το σκεπάζει η φρικαλεότητα
της οίησης…
Ό,τι είναι στη ψυχή σου αγνό και ανόθευτο κράζει με αγωνία
την τρυφερότητά σου… μάταια…
Είχες και δεν έδωσες…
Έβλεπες και αδιαφόρησες…
Μπορούσες και δεν έπραξες…
Έχτισες όπλα και σκότωσες…
Έχτισες Λόγο και δικαιώθηκες…
Έχτισες τον εαυτό σου και αθανατίστηκες…
Έχτισες την Κόλαση στα μέτρα σου και τη βάφτισες Παράδεισο…
Μπορούσες να ζεις… και επέλεξες να πεθαίνεις…
Ναι, σε τούτο που λέμε άνθρωπο… όμοιο δεν υπάρχει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου