Εκείνο που σκοτώσαμε το πενθούμε μόνο εμείς...

(Πολλά είχαν προηγηθεί… συζητήσεις, σιωπές, βλέμματα αθώα, βλέμματα ένοχα… αδιάφορο… στην αληθινή ζωή ‘δραματουργική συνέχεια’ δεν υπάρχει…)

Ευτυχώς η ποίηση δεν έχει ανάγκη τους ποιητές, της είπα και αρνήθηκα να την κοιτάξω στα μάτια. Δεν λέω πως απέφυγα απλώς. Γιατί είναι φορές που το βλέμμα στερεώνει την αλήθεια βαθύτερα απ’το λόγο ή το άγγιγμα ακόμη.

Και δεν αντέχεται…

Η ποίηση είναι ένας ολόκληρος κόσμος.

Ή μάλλον, είναι ο ίδιος ο πρώτος Κόσμος που γέννησε όλους τους κόσμους.

Κι ο κόσμος δεν έχει ανάγκη κανέναν από μας… υπήρχε πριν και θα υπάρχει μετά… έστω και σακατεμένος… γιατί τον παραλάβαμε καθαρότερο απ’όσο θα τον παραδώσουμε… τον παραλάβαμε αγνό και τον μολύναμε… τον παραλάβαμε όμορφο και τον ασχημύναμε… είναι ντροπή να σκεφτόμαστε πως υπάρχουμε εμείς και ο κόσμος… στην ουσία υπάρχει μόνον ο Κόσμος… εμείς είμαστε ένα θλιβερό και ρυπογόνο συστατικό του… ένα εξελικτικό λάθος, μια νοσηρή εξαλλαγή, ένα καρκίνωμα… γι αυτό και θ’αφανιστούμε σύντομα και η Φύση θα γιορτάζει.

Δεν έλεγε τίποτε μονάχα με άκουγε σκεπτική. Ξέρω πως είναι αυτό. Σκεπτικός θα πει, αναλογίζομαι και ανασυγκροτώ κάθε στιγμή τον ίδιο τον εαυτό μου… σαν ένα ολόγραμμα που τρεμοπαίζει και ξαναδυναμώνει… χάνεται κι έρχεται κάθε στιγμή.

Ποτέ δεν είμαστε εδώ ή εκεί… σταθερά, ολόκληροι, άρτιοι… το σώμα ίσως… μα η καρδιά είναι αλλού και ο νους κάπου αλλού… ολόκληροι κι ευθυγραμμισμένοι δεν είμαστε ποτέ… δεν θα το αντέχαμε… θα μας συνέτριβε…

Μοιάζουμε καμιά φορά με το φονιά που στέκεται πάνω απ’το θύμα του και κλαίει… πέρασε τη γραμμή που δεν έχει γυρισμό… διέπραξε το έγκλημα… και θρηνεί όχι για το αμετάκλητο και φρικώδες της πράξης του αλλά για τη μοναξιά του… πενθεί για τον ίδιο που στη γωνιά τον περιμένει ένας άλλος θάνατος… ο δικός του… γιατί δεν είμαστε ούτε παρόντες ούτε ζωντανοί… Νομίζουμε πως είμαστε ζωντανοί…

Κάποια κομμάτια μας έχουν ήδη πεθάνει… εμείς τα σκοτώσαμε… και μόνο εμείς μπορούμε να θρηνούμε γι αυτά…

Περπατούσαμε στον κατηφορικό δρόμο για το σπίτι. Η νύχτα ήταν υγρή, αφιλόξενη, γεμάτη κιόλας με την επόμενη μέρα…

Terre brûlée
David Senechal Photographie (polydactyle)

Ἔρρει τὰ κᾶλα…

Κάποια στιγμή, δεν θεωρώ ότι θα αργήσει πολύ, αυτή η ‘φούσκα’ των social media θα σκάσει… οι άνθρωποι θα σηκώσουν τα κεφάλια τους από τα υπερμεγέθη μοδέρνα πολύ-κινητά τους και θα αποφασίσουν να ξαναδούν τους συνανθρώπους τους στα μάτια… η εποχή των κατεβασμένων κεφαλιών θα λήξει και θα ξαναγίνουμε συν-άνθρωποι… έστω και τύποις, έστω και εξ ανάγκης… αυτή η φαρσοκωμωδία των ανθρώπων με το ένα χέρι (γιατί το άλλο είναι μόνιμα σε πυρετική κινητικότητα επί της οθόνης) θα ρίξει αυλαία… αν δεν γίνει αυτό, τότε πολύ απλά, τα πλοία βουλιάζουν και απομένουν στην επιφάνεια να πελαγοδρομούν αενάως ξύλα και απομεινάρια άλλων εποχών… πάει να πει κελύφη ανθρώπων, κούφια και περιπλανώμενα…

Θυμάμαι κάποτε που συζητούσα με μια καλή μου φίλη. ‘Φοράω πάντα μαύρα γυαλιά στον ηλεκτρικό’, μου είπε σε μια αποστροφή της με νόημα. ‘Ειδικά το πρωί, όταν πηγαίνω στη δουλειά. Κάποτε και το απόγευμα που επιστρέφω’. Μάντεψα την αιτιολόγηση αλλά την ρώτησα το γιατί. ‘Δεν θέλω να βλέπω κανέναν… μάλλον δεν θέλω να με βλέπει κανείς’.

Η συζήτηση αυτή ήταν πριν χρόνια. Σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από μαύρα γυαλιά. Το αντίθετο. Έχουμε ανάγκη από καλούς φακούς επαφής και ευλύγιστους αντίχειρες. Διότι αν πηγαίνουμε από Πειραιά Μαρούσι, ας πούμε, έχουμε σαράντα πέντε αφόρητα λεπτά μπροστά μας. Πώς θα περάσουν; Κάποτε τα βαγόνια του ηλεκτρικού και του Μετρό ήταν γεμάτα παρατημένες εφημερίδες και περιοδικά. Δεν έχουμε χρείαν πλέον. Ο καθένας με το κινητό του κι ένα ζευγάρι ακουστικά και… αρχίζει το ματς. Τα σαράντα - πενήντα λεπτά περνάνε ‘αέρας’ και αν δεν τελειώσαμε θα συνεχίσουμε στο γραφείο. Με καφέ στο άλλο χέρι –το ‘κουλό’- θα συνεχίσουμε το σκρόλινγκ ανενόχλητοι για κανά μισάωρο ακόμα… ωραία που είναι η ζωή όταν έχεις φάτσαμπουκ και σταγκράμι… έτσι… Τώρα, τι γίνεται γύρω μας; Πόλεμοι, σεισμοί, απεργίες, κινητοποιήσεις, ξυλοδαρμοί, ληστείες, βιασμοί… ποιος χέ…

Μπορεί να μοιάζει με λήρημα παλιόγερου όλο αυτό όμως, αισθάνομαι ότι συναπαντιέμαι με πολλούς και πολλές… κι όχι μονάχα τους άνω των δεύτερων ‘άντα’… γιατί επαναλαμβάνω… όλο τούτο είναι το θέατρο του παραλόγου και κάποια στιγμή όλες οι θεατρικές παραστάσεις τελεύουν και πάμε σπίτια μας…

Αλλά εμείς είμαστε ήδη σπίτια μας… το είχα λησμονήσει… κάποιοι που απέμειναν να μας κοιτούν απορημένοι ας ξύσουν την κεφαλή τους αλλά απάντηση δεν έχουμε…  ως και ο χρόνος θέλει το χρόνο του, απεφάνθη κάποτε κάποιος… ας περιμένουμε λοιπόν… με το κινητό στο χέρι…

Υβός

Τούτο το άθλιο τέρας

δεν μου άξιζε να είμαι

καταραμένος

ανάπηρος

κυφός

κι όμως

έχω ένα στερέωμα στη ράχη…

Οι άνθρωποι με προσπερνούν

αλλάζουν βλέμμα βιαστικά

αλλάζουν δρόμο

με αποφεύγουν

ψιθυρίζουν μεταξύ τους

λένε

είναι καμπούρης

είναι φριχτός!

κι όμως

δεν ξέρουν

πως έχω ένα γαλαξία

από νιογέννητα χαμόγελα στη ράχη

κάποιες εποχές

κείνο που γεννήθηκε μαζί μου

χιλιετηρίδες πριν

συρρικνώνεται

πεθαίνει

για να αιματώσει εμένα

κι ύστερα εγώ

έρχεται η σειρά μου να πάψω να βλέπω τον κόσμο

για να’χει εκείνο όλο το βλέμμα

κι όλο το φως που του στέρησα

το γήρας

δεν έρχεται στα κύτταρα μου

είναι η μοίρα μου

αέναα να περπατώ

ανάμεσα στους νεκροζώντανους

και ο χρόνος να με αγνοεί

λες κι είμαι ακόμη και γι’αυτόν

ανεπιθύμητος…

Τούτο το άθλιο τέρας

δεν μου έπρεπε να είμαι

καταραμένος

άσχημος

υβός

κι όμως

έχω ένα σύμπαν

από θηλυκούς χειμώνες

και καλοκαίρια αρσενικά 

αιώνια να ερωτοτροπούν

στη ζωντανή μου ράχη…

Να μάθουμε να μετράμε το λοιπόν...

Είδα το σχετικό βίντεο σε κάποια ιστοσελίδα και με γέμισε ανάμεικτα συναισθήματα: Συμπαθέστατοι συνάνθρωποί μας, μεθεόρτιοι και χαρωποί, ιδιαίτερα νέοι, και των δυο φύλων, ερωτήθηκαν από ‘άνθρωπο με το ματσούκι’ σε δρόμους των Αθηνών κάτι το απλό -φαινομενικά, ως απεδείχθη: Πόσα εκατομμύρια έχει το δισεκατομμύριο; Υπήρχε επίσης και η παραλλαγή: Πόσα δις έχει το τρις; Φαίνεται πως οι διοργανωτές της υπαιθρίου έρευνας, μέλη σατιρικής εκπομπής, εγνώριζαν το… ναυάγιο που θα επακολουθούσε και φαντάζομαι το καταδιασκέδασαν. Διότι η αλήθεια είναι πως από όσους ατυχείς αιφνιδίασε ο ‘ματσουκοφόρος’ νεαρός, ΟΥΔΕΙΣ απήντησε σωστά! Και να θέλεις να το επιτύχεις είναι μάλλον αδύνατον. Και να το σκηνοθετήσεις ακόμα. Μα κανείς; Και όμως… Κανείς!!!

Ένας νεαρός μόνο έφτασε… κοντά. Αντί για χίλια, που είναι βεβαίως η ορθή απάντηση, απάντησε ‘999’ και ο ρεπόρτερ τον συνεχάρη θερμά λες κι είχε επιτέλους, ανακαλύψει τον Αϊνστάιν… Επίσης νεαρά απήντησε δι’ ελιγμού έξυπνα στην ερώτηση ‘πόσα δις έχει το τρις’: ‘Πολλά!’ και εισέπραξε επιφώνημα θαυμασμού και θερμή χειραψία.

Τώρα γιατί αφιερώνω χρόνο για κάτι τόσο κοινότοπο; Για να γκρινιάξω; Για να κάνω το ξύπνιο; Μην και δεν γνωρίζω την αμηχανία και το τρακ του αιφνιδιασμού όταν περπατάς αμέριμνος –ή συσκοτισμένος από τα όσα βιώνεις- και εν ριπή οφθαλμού εμφανίζεται το μικρόφωνο στη μούρη και κάποιος με μια κάμερα στο βάθος για να σου κάνουν την οιαδήποτε ερώτηση; Μην και δεν το έχω περάσει κι εγώ; Βεβαίως και το γνωρίζω πολύ καλά και ομολογώ πως είναι ένας παράγοντας που δεν φαντάζεσαι πόσο μπορεί να σε επηρεάσει. Μπορεί να τα χάσεις κυριολεκτικά και να εμφανίσεις όψη κάποιου που μόλις ήρθε από άλλο πλανήτη.

Όμως, αλλού ήταν η εστία του κλαυσίγελου εντός μου. Όταν όλοι πλέον έχουν αποδοθεί και επιδοθεί στην επικράτηση, επί δεκαετίας, των λεγομένων θετικών επιστημών –θύμα τους υπήρξα κι εγώ- και οι εκπαιδευτικές πολιτικές έδωσαν βάρος στους αριθμούς, στην δόξα και τη λαγνεία των αριθμών και αμέτρητοι όσοι έσπευσαν προς ανάλογες σπουδές Οικονομικών και Μάρκετινγκ και άλλων συναφών, είναι δυνατόν, σε μια τέτοια ερώτηση να υπάρχει τέτοια παταγώδης αποτυχία;

Πόσα μελομακάρονα κατηναλώθησαν επιτέλους; Φράκαραν οι αρτηρίες, στόμωσαν τα τριχοειδή, οι εγκέφαλοι υπολειτουργούν, οι αναρίθμητες ώρες στα ίνσταγκραμ και στις άλλες ευγενείς δραστηριότητες με ολυμπιακές επιδόσεις, ως φαίνεται, είχαν τραγικές συνέπειες. Ξεχάσαμε και να μετράμε πλέον…

Σε λίγο θα περπατάμε κατά ομάδες στους δρόμους για να… περνάμε ο ένας τους άλλους απέναντι στις διασταυρώσεις! 

Ο κόλαφος του 8…

Δεν γεράσαμε σε οχτώ χρόνια… κανείς δεν γερνάει σε οχτώ χρόνια… αρκεί μια νύχτα για να γεράσεις… δεν χρειάζεσαι 2920 νύχτες… μια είναι αρκετή…

Όμως δεν γεράσαμε κι ας πέρασαν σχεδόν τρεις χιλιάδες νύχτες… υπήρχαν και οι μέρες…

Ποτέ δεν υπάρχουν μόνο νύχτες…

Υπήρχαν κι εκείνα τα πρωινά που ξυπνούσαμε μαζί… και υπήρχε το χαμόγελό σου… σκεφτόμουν πως κάθε φορά που μου χαμογελάς είναι σα να μου δίνεις μια ακόμη ευκαιρία… όχι, πως μου προσφέρεις μια ακόμα ευκαιρία… έλεγα πως όταν πάψεις να μου προσφέρεις αυτό το χαμόγελο, όλα θα έχουν τελειώσει… Οι μέρες τελειώνουν όταν πάψεις να χαμογελάς… μοιάζει θλιβερά αστείο… μοιάζει μελαγχολικά αληθινό…

Υπήρχαν και οι μέρες λοιπόν…

Υπήρχαν οι μέρες που ο ήλιος δεν έκαιγε… ζέσταινε… θέρμαινε… ζωντάνευε… Ο ήλιος δεν είναι πάντα εχθρός… ο εχθρός δεν είναι πάντοτε εχθρός… κάποιες φορές είναι απλώς αυτό που είναι… γιατί δεν είναι ούτε φίλος… αν έχεις την ετοιμότητα της φιλίας…

Ποιος έχει αληθινά την ετοιμότητα της φιλίας;

Ποιος έχει αληθινά την ετοιμότητα για οτιδήποτε;

Δεν υπήρχαν μόνο νύχτες γεροντονέε μου… ή νεοαρχαίε μου, καθώς θα έλεγε και ο δάσκαλος Λιαντίνης… Γιατί υπήρχαν και οι μέρες… Πρίν και μετά…

Οι μέρες έχουν αυτό το καταραμένο προνόμιο… Βρίσκονται πριν από τις νύχτες… και μετά από αυτές… Μοχθηρό και διαρκές προνόμιο… Κάποιες μέρες λειτουργούν σαν πετσέτες… σκουπίζουν τις βρωμιές της νύχτας… κάποιες άλλες είναι πολυτελείς κρουαζιέρες για συνταξιούχους… θα ζήσεις το όνειρο μιας ολόκληρης ζωής αλλά θα γυρίσεις πάλι στη σκατότρυπα… αλλά θα ‘σου έχει μείνει η φανταστική εμπειρία’…

Υπήρχαν και οι μέρες γκρινιάρη ασπρομάλλη… ο κόλαφος ήταν αυτά τα γκρίζα που έγιναν άσπρα…

Και όσα έγιναν;

‘Η μνήμη μου περιέχει τα συναισθήματά μου…’ Ποιος ξύπνιος το είπε αυτό; Ο Αυγουστίνος θαρρώ… ζεις στην κόλαση αλλά η ανάμνηση ενός αγγίγματος αρκεί για να σε πάει στον παράδεισο… για λίγο μόνο άγιε… για λίγο… Ζεις στον παράδεισο κι αρκεί η ανάκληση μιας τραγωδίας για να σε εξορίσει απ’την Εδέμ… είπαμε, για λίγο… το τώρα δεν εξαγοράζεται άγιε της δύσης… το ξέρεις δα… δεν εξαγοράζεται το άτιμο με τίποτα…

Αλλά ο κόλαφος δεν είναι ίσως ούτε το 8…

Είναι πως πριν απ’αυτόν ήταν το 7…

Και μετά απ’αυτόν… τα γεννητούρια…