έκπληκτοι είναι πάντα όσοι ζουν στην εσωτερική σιωπή...

Οφείλει κανείς να στοχαστεί ιδιαίτερα πάνω σε όσα λαμβάνουν χώρα μπροστά στα (έκπληκτα;) μάτια μας τις τελευταίες ημέρες. Πολλοί είναι σοκαρισμένοι. Ίσως όχι αδικαιολόγητα. Και αυτό γιατί έκπληκτοι είναι πάντα όσοι ζουν στην εσωτερική σιωπή. Και θα έλεγα χειρότερα, στην εσκεμμένη αποχή από την πνευματική εργασία.

Νομίζω ότι γενικά έχουμε μεγαλώσει με την βεβαιότητα ότι πνευματικός άνθρωπος είναι περίπου αυτός που έχει εντυπωσιακό αριθμό βιβλίων στο σπίτι του ή έχει καταναλώσει εκατομμύρια σελίδων.

Πνευματικός μπορεί και μάλλον είναι ο άνθρωπος που εργάζεται πάνω στο γεγονός της ζωής. Και δεν χρειάζεται τις σελίδες και τις αναλύσεις για να αυτό- επαίρεται. 

Ποια πνευματική ετοιμότητα βρήκε στην κοινωνία μας η ανάδυση αυτού του φαινομένου, σε πραγματικές συντεταγμένες και όχι θεωρητικά; Καμιά ετοιμότητα δεν υπήρχε και κανένας στοχασμός. Υπήρχε μονάχα ένας δηλητηριασμένος πλανήτης που υποδέχτηκε τους ‘πολεμιστές’ του σκότους περίπου σαν σωτήρες. Στην αρχή ήταν οι γιαγιάδες που ένιωσαν ασφάλεια από τους αλλοδαπούς γείτονες με το σκούρο δέρμα και το ‘αλλόκοτο’ βλέμμα. Ύστερα τα νεαρά παιδιά στα σχολεία που υιοθέτησαν συμπεριφορές, λεξιλόγια και σύμβολα για να δώσουν στην βία μια ‘γκλαμουράτη’ και ‘ψαγμένη’ εμφάνιση.

Μετά το δηλητήριο απλώθηκε στους νοικοκυραίους, την περίφημη ‘ραχοκοκαλιά’ της κοινωνίας. Και όχι μόνο. Καλλιτέχνες, αθλητές και άλλοι ‘επώνυμοι’ καλοδέχτηκαν τον ‘τσαμπουκά’ της ΧΑ και βγήκαν και το είπαν. Ο ‘φιλήσυχος’ πολίτης είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να ανθίσει το νοσηρό άνθος του φασισμού. Και περισσότερο, ο απαίδευτος, κουρασμένος, εξαντλημένος, οργισμένος και αθωράκιστος πνευματικά πολίτης.

Ποια εσωτερική ετοιμότητα συνάντησε ως αντίσταση η λαίλαπα για να μην πάρει σβάρνα ό,τι έβρισκε μπροστά της;

Και επειδή ο άνθρωπος είναι το πλέον αντιφατικό πλάσμα πάνω στον πλανήτη, με συνεχείς εναντιοδρομήσεις στην καθημερινότητά του, όσο πιο σκυμμένο το κεφάλι, τόσο πιο δυσδιάκριτος ο αετός με ανοιχτά τα φτερά.

Θυμάμαι και το αναφέρω εμβόλιμα εδώ, κάποια μαθήματα συμβολικής της νεότητάς μου. Τα σύμβολα και η συμβολική είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που δεν προσέχει σχεδόν ποτέ κανείς.

Η Ρώμη επιβλήθηκε με τον αετό με κλεισμένα τα φτερά. Η ισχύς που έχει εγκαθιδρυθεί.

Η Νέα Ρώμη απέκτησε και τις δυο κεφαλές που κοιτούν σε Δύση και Ανατολή.

Το Γ’ Ράιχ έχει τον αετό με απλωμένα τα φτερά. Ο αετός δεν έχει ιδρύσει ακόμη το βασίλειό του. Ίπταται και γεωδαιτεί με το βλέμμα του όλον τον κόσμο. "Ερχόμαστε" είναι η αποστροφή του Ν.Μιχαλολιάκου.

Πάντα ένας αετός που σκορπάει το ρίγος στα παιδιά που αναζητούν δύναμη και ισχύ και ανατροπή. Πάντα ένας αετός που δεν πετάει απλά αλλά επιθεωρεί και ελέγχει το στερέωμα και ό,τι είναι κάτω απ’αυτό.

Χρώμα μαύρο, χρυσό και κόκκινο, αρχαιοελληνικές γραμματοσειρές, παράταξη, στρατιωτική πειθαρχία, τάξη μέσα στο χάος…

Με το εσωτερικό χάος το δικό μας τι θα γίνει; Ως πότε θα γοητευόμαστε από τέτοιες παραστάσεις δύναμης;

Και ως πότε η έλλειψη πνευματικής ετοιμότητας θα προσφέρει τα ιδανικά άλλοθι;

"Δεν μπορεί να υπάρχω και να μην υπερέχω..."

Ο φασισμός είναι η κατάφαση στο συμβαίνον της βιο-ζωτικότητας. Θα έλεγα η απόλυτη κατάφασή της. Και αυτή η βιο-ζωτικότητα δεν έχει καμιά άλλη παράμετρο παρά την διαρκώς τροφοδότησή της με τα στοιχεία που θα συντηρούν και θα ολοκληρώνουν την ύπαρξή της και μόνο. Πρόκειται δηλαδή για στοιχεία που φτιασιδώνουν το γιαπί της αυτοσκοπούμενης αυθυπαρξίας του φασισμού.

Και ποιά είναι τα στοιχεία αυτά ταϊζουν την αυθυπαρξία του οικοδομήματος αυτού ;

1. Η αποκλειστική αναφορά στο ίδιον της βιολογικής «υπεροχής» και μόνον ύπαρξης. Δηλ. Επειδή ζω και υπάρχω, ε! τότε αποκλειστικά και θα υπερέχω βιολογικά ως δύναμη βιταλιστική. Δεν μπορεί να υπάρχω και να μην υπερέχω. Αυτό το στοιχείο είναι το καθαρά βιταλιστικό.
2. Το δεύτερο στοιχείο είναι καθαρά αξιοδοτικής μορφής. Δηλαδή επειδή είναι δεδομένο (γι’ αυτούς) ότι η υπεροχή επεδαψίλευσε όλα τα έπαθλα της και τα πρωτεία της σε μένα  ως ζωτικά υπερέχον «όν», τότε αυτή η αυτοαναφορά δεν έχει παρά να προσδώσει τις «αξίες» που αποκλειστικά και δικαίως θα πρέπει να νέμομαι, να καρπούμαι και να τις κραδαίνω σαν όπλο και αιτία εξόντωσης του «άλλου», του «αυτού», του «εχθρού», του διαφορετικώ τω τρόπω υπάρχοντος ή ερμηνεύοντος την ζωή και την πραγματικότητα. Η αξία μου είναι αυταξία, αυτοκατάφαση, αυτή η ίδια η εαυτότητα και ο,τιδήποτε  θέτει το ανάστημά του απέναντί του είναι προς εξόντωση.
3. Το τρίτο στοιχείο είναι η ανιστορικότητα. Η ούτως δομούμενη ανθρωπολογία του φασισμού, γεμίζει ασφυκτικά με το πρωθύστερον μιας προειλημμένης απόφανσης που ούτως ή άλλως έχει να κάνει με την κατίσχυση του αίματος, και της της τιμής που απορρέει εξ αυτού. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η πρώτη αναφορά τους στο αίμα. Το αίμα προσδίδει τιμή. Η ιστορία γι’ αυτούς είναι η διάρκεια της κατίσχυσης του αίματος που υπερέχει και βιταλιστικά και αξιοδοτικά.
4. Η σχέση του φασισμού με την κοινωνικότητα : η σχέση των φασιστών και των φασιζόντων με τους ιδικούς τους δεν έχει καμιά κοινωνικότητα. Είναι η σχέση με την πληθύ, με την ποσότητα με την συσώρρευση  των ομοίων επί τω σκοπώ της αυτοκατάφασης σε αυτό και μόνον που είναι. Είναι οι κόκκοι της άμμου που αποτελούν την έρημο του στερημένου από νόημα «είναι». Είναι κόκκοι της άμμου όπου ο καθείς δεν έχει καμιάν απολύτως ιδιοσυστασία, αλλά όλοι συγκολλώνται μεταξύ τους με την ύλη της αυτοκατάργησή τους. Αισθάνονται ισχυροί μόνον μέσα στην μάζα. Όσο πιο μεγάλη μάζα αποτελούν τόσο πιο ισχυροί νιώθουν, αλλά και τόσο πιο καταργημένοι είναι . Δεν υπάρχουν παρά δια της μάζας. Δεν ζουν παρά για την μάζα. Δεν τους εξαλείφει τίποτ’ άλλο παρά η μάζα.

Βασίλης Π. Μακρής "Μισούν τη ζωή"

όλο το άρθρο εδώ

πηγή: Aντίφωνο 

Εκβολές

Στις εκβολές αυτού του ποταμού

με το ανθρώπινο αίμα

περιμένει

αν το βλέπεις

γυρτό αυτό το σώμα

«χωρίς σημάδια»

χωρίς γδαρσίματα ή μελανιές

«μονάχα με τις μαχαιριές του δολοφόνου»

κι ενώ ο ποταμός άγρια ουρλιάζοντας

κατεβαίνει αφρίζοντας

και αρδεύει τα πόδια μας

τ’αναφίλητά μας

τα όνειρά μας

το βλέμμα ακόμη ακίνητο

θολό

όλων το βλέμμα

όλων οι ανάσες

ακόμη ακίνητες

ακόμη ανύπαρκτες

τι περιμένουν;

τι περιμένουμε;

(με αφορμή μονάχα το πέρασμα στην αθανασία του Π.Φ.)

ένα άλλο βλέμμα για το ίδιο τοπίο

 

απομακρυνόμαστε…

στο σχολείο θυμάμαι πόσο με είχε συνεπάρει μια εικόνα… ο καθηγητής της Φυσικής μας έλεγε πως το σύμπαν διαστέλλεται… μοιάζει με ένα μπαλόνι που φουσκώνει συνεχώς… όλα τα σημεία του μπαλονιού –και ζωγράφισε κάποιες κουκίδες – απομακρύνονται διαρκώς το καθένα από όλα τα άλλα από μια μυστική, παράξενη και αρχέγονη εντελέχεια που όλοι ψάχνουν να βρουν κι ακόμη κανείς δεν έχει καταφέρει…

τι φοβερή αναλογία με την καθημερινή πραγματικότητα, σκέφτηκα χρόνια αργότερα… οι άνθρωποι έρχονται για μια στιγμή κοντά αλλά στην ουσία, όλοι απομακρυνόμαστε… ακόμα κι αν ζούμε μαζί, κάτω απ’την ίδια στέγη… νομίζουμε ότι με τον καιρό γνωριζόμαστε καλύτερα, γινόμαστε ‘οικείοι’ –τι ξεπεσμός τούτη η λέξη όταν συναντιέται με την καθημέρια φθορά – αλλά συμβαίνει το αντίθετο… κλεινόμαστε στο ένδον σύμπαν μας και παρατηρούμε το ‘μπαλόνι’ να φουσκώνει και να απομακρυνόμαστε… το ίδιο από όλους κι απ’τον καθένα χωριστά, χωρίς να φταίμε… χωρίς να μπορούμε τούτη τη μυστική εντροπία να την ανατρέψουμε…

και γιατί άλλωστε;

κάποια στιγμή δεν θέλουμε να γνωρίσουμε κανέναν άλλο, να μας γνωρίσει κανείς άλλος… μας αρκεί το χαοτικό ισοδύναμο που κληρονομήσαμε, δεν έχουμε καμιά ανάγκη να γίνουμε Κολόμβοι σε άλλους ωκεανούς… ήδη ο δικός μας παραμένει εφιαλτικά ανεξερεύνητος…

εφιαλτικά ή και παρηγορητικά…

σε τούτη την διαστολική συμμετρική κίνηση πάνω στη σφαίρα του κόσμου, απλώνουμε τα χέρια και δεν φτάνουν πια στον άλλο… δεν κόντυναν τα χέρια μας, εμείς αλλάζουμε θέση… κάθε μέρα, κάθε χρονιά όλο και περισσότερο…

και στη μελαγχολική αυτή διάγνωση, τι αντίδοτο υπάρχει; μια αυξημένη επίγνωση; τι να την κάνεις; η αίσθηση της συνέχειας μέσα από τα παιδιά μας –όσοι έχουν; - πόσο εγωτική δράση αυτή! το θρησκευτικό παραλήρημα της ‘μετά θάνατον’ α ή β ή γ συνέχισής μας με τον α ή β ή γ τρόπο; αυτό κι αν χαϊδεύει το εγώ μας…

κι όμως

υπάρχει αντίδοτο… κάποιο ‘γιατρικό’… όχι ασπιρίνη για τον καρκίνο αλλά ένα άλλο βλέμμα για το ίδιο τοπίο… η ευρυγώνια οπτική του ίδιου τοπίου… σα να ζεις χρόνια σε ένα σπίτι, να βλέπεις έξω από το παράθυρο τα ίδια δέντρα, τα ίδια σπίτια, τα ίδια βουνά αλλά μια μέρα…

αποφασίζεις να… παρέμβεις στο τοπίο

να μην είσαι αυτός μονάχα που παρατηρεί

αλλά κι αυτός που μετέχει…

και στο επικοινωνιακό θαύμα, δεν χρειάζεται καμιά διαφυγή και καμιά… οικειότητα... το σοκ της ‘ετερότητας’ άλλωστε είναι από μόνο του αρκετό… για να σε πληρώσει με ενέργεια, να σε αιμοδοτήσει, να κινητροδοτήσει ξανά εκκινήσεις και βλέμματα…

και αυτό αν δεν είναι συγκλονιστικό, οπωσδήποτε είναι καλοδεχούμενο…

καμιά φορά αρκούν λίγες σταγόνες από μια πηγή για να ξεδιψάσει κανείς… αρκεί το νερό να είναι καθαρό, κρύο και να αφεθείς να το απολαύσεις… 

έναν ενδιαφέροντα χειμώνα να έχουμε όλοι…

Άνθρωπος… ένα αντι-εξελικτικό πρόβλημα που πρέπει να λυθεί… ή απλά, να ξεπεραστεί

Μερικές σκέψεις με αφορμή μόνον την ταινία Wolrd War Z

 (του Marc Forster με τον Brad Pitt).

Εμείς οι άνθρωποι λοιπόν, έχουμε κάποιες πολύ βασικές κατασκευαστικές ατέλειες. Μοιάζουμε με μηχανές εσωτερικής καύσης. Θέλουμε συχνά, πολύ συχνά, κάθε μέρα για την ακρίβεια και όχι μόνον μια φορά, τροφή και νερό και έχουμε, επίσης συχνά, εκπομπές και εκροές και απορρίψεις περιττωμάτων. Έχουμε ανάγκη θερμίδων, ενέργειας για να ελέγχουμε τον εύθραυστο μεταβολισμό μας και την σταθεροποίηση της θερμοκρασίας μας. Πολύ ενεργοβόρα και πολύπλοκα όλα αυτά. Αν ήμασταν σαν τους κροκόδειλους ή σαν τα φίδια, θα τρώγαμε μια στο τόσο και θα αράζαμε στη λιακάδα για να ανεβάσουμε θερμοκρασία. Ύστερα, θα ρίχναμε καμιά δυο βουτιές για να δροσιστούμε και άντε πάλι απ΄την αρχή. Να πως ζεις 200 χρόνια. Ενώ εμείς βία να πιάσουμε τα 80 και τα μισά στα φαρμακεία και στα ΙΚΑ…

Μετά, το άλλο σκάνδαλο… χρειαζόμαστε ύπνο…  έξι τουλάχιστον ως οχτώ ώρες την ημέρα! Για όλη μας τη ζωή. Απίστευτο! Το ένα τρίτο της βιολογικής μας παρουσίας στον πλανήτη Γη καταναλώνεται στα ροχαλητά και στις απλωτές στα στρώματα! Τρομακτική σπατάλη χρόνου! Βέβαια, τα ψυχρόαιμα ζώα θα πει κάποιος κοιμούνται ακόμα περισσότερο. Σωστό κι αυτό. Άρα είμαστε μπροστά στην εξέλιξη. Όχι και τόσο μπροστά όμως… γιατί ακολουθεί κι άλλο σκάνδαλο, εντελώς αντι-εξελικτικό.

Έχουμε αυτά τα καταραμένα τα συναισθήματα!

Αυτό κι αν καθυστερεί την εξέλιξή μας. Καλά η τροφή, καλά το νερό, καλά και ο ύπνος. Ας πούμε ότι τα βολεύουμε με έναν τρόπο. Αλλά με τα συναισθήματα; Τι κάνεις μ’αυτά; Αυτά σε πάνε πίσω, σε κρατάνε κάτω, σε καθυστερούν άσε που καταναλώνουν ένα βουνό ενέργειας. Είσαι χαρούμενος; Χοροπηδάς, χαζολογάς και κάνεις χαβαλέ, καμιά σκέψη για την εξέλιξή σου. Χώρισες και ακούς όλη μέρα Παντελίδη; Είσαι λιώμα, είσαι χώμα, πίνεις, καπνίζεις, μια μαύρη τρύπα ενέργειας είσαι!

Κι έχουμε κι άλλα που ακολουθούν.

Εκτός από όλα αυτά τα φρικώδη, έχουμε και… πάθη. Δεν μας έφταναν τα υπόλοιπα κατασκευαστικά κουσούρια, έχουμε και τα πρόσθετα, τα επίκτητα και τα έξωθεν. Άλλος παίζει χαρτιά, άλλος ταΐζει αλογάκια, άλλος νύχτα μέρα στο γήπεδο βρίζει διαιτητές και πλακώνεται με… αλλόδοξους, άλλος καπνίζει ‘σαν αράπης’, άλλος στο στοίχημα όλο του το βιος… κλπ, κλπ… ων ουκ έστιν αριθμός!

Ύστερα βέβαια, είναι και το κορυφαίο των κορυφαίων… το σεξ!

Ακόμα και αν μπορούσε κανείς να καταπιεί όλα τα προηγούμενα, το θέμα ‘σεξ’ δεν καταπίνεται με τίποτα. Αυτό κι αν καθυστερεί την εξέλιξή μας! Διότι σεξ σημαίνει ηδονές, στις ηδονές οδηγούν οι πυρετικές φαντασιώσεις και φαντασιώσεις σημαίνει… έναν ωκεανό ενέργειας!! Οι νέοι βασανίζονται από τη θυελλική τους λίμπιντο –με άλλα λόγια τους είναι όλη την ώρα σηκωμένη – οι μεγαλύτεροι αναζητούν τρόπους να το κάνουν πιο συχνά γιατί το κάνουν ‘ποιοτικά’ - ένας άλλος τρόπος για να πεις ότι η στύση σου είναι για κλάματα - οι γέροι καταπίνουν τα χαπάκια για μια… καλή ζαριά το μήνα… όλων το μυαλό στο κικιρίκι… άντρες και γυναίκες, γέροι, νέοι και παιδιά.

Τρομερά πράγματα!

Και είναι και ένα ακόμη… ο πλανήτης Γη boys and girls δεν αντέχει άλλο… παραγίναμε πολλοί… πόσους να βάνεις στη βάρκα; Πέντε χωράει κι έχεις βάλει είκοσι… ε, δεν αντέχει άλλο… κάποιοι να μας κάνουν τη χάρη να βουτήξουν παρακαλώ… γιατί ακόμα κι αν μείνετε, δεν έχουμε να σας θρέψουμε, να σας ποτίσουμε και να σας γ… δηλαδή, ό,τι μπορούμε κάνουμε αλλά πόσο πια;

Παραείστε πολυέξοδοι…

Υπάρχει άραγε λύσις; Ημπορεί άραγες ο πανέμορφος μπλε πλανήτης μας να ξανάρθει στα ίσα του; Και από 7, 8 δις να ξαναγίνουμε καμιά εκατοστή εκατομμύρια να την περνάμε ζάχαρη;

Η ταινία με προβλημάτισε παρότι δεν είναι το –πρωτογενές– θέμα της. Αλλά ενέπνευσε για τη λύση… με τον ιό που μεταλλάσσει τον υγιή άνθρωπο σε ζόμπι μέσα σε 12 δευτερόλεπτα!! Αφανίστηκε ο μισός πληθυσμός της Γης σε λίγες μέρες!! Κι αυτό που δεν κατάφερε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, το κατάφεραν τα Ζόμπι σε χρόνο μηδέν: κατέλαβαν την Ουάσινγκτον!

Να η λύσις!

Όσο λιγότεροι, τόσο καλύτεροι…

Για σκεφτείτε την Αθήνα αντί για 4 εκατομμύρια νοματαίους με μόλις εκατό, διακόσιες χιλιάδες; Τι ηδονή θα ήταν αυτή; Ποιες διαθεσιμότητες και τρίχες κατσαρές; Η χαρά των Τροϊκανών θα ήταν αυτή!

Για σκεφτείτε την Αφρική, την Ασία, την Ευρώπη με το ένα δέκατο του πληθυσμού; Νερό για όλους, φαί για όλους, Μερσεντές για όλους…

Θα μου πεις γίνεται;

Κι αν γίνεται δεν πίνεται, καθώς έλεγε και μια θειά μου… αλλά στο σινεμά όλα γίνονται αν έχεις λεφτά, φαντασία και χρόνο για χάσιμο… αλλά ας μην γκρινιάζω…  μπορεί τώρα που με διαβάζετε να έχει αρχίσει κιόλας η μετάλλαξη… και… τρεχάτε ποδαράκια μου!

Η πνευματική ακηδία, αλλιώς λέγεται και μαλ…

(γιατί κάποιοι έχουν γενέθλια και… τολμούν να τα γιορτάζουν κιόλας!)

Για τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς, -οφείλω να πω, όχι για όλους - αισθάνομαι ότι η βίωση της σημερινής πραγματικότητας –κοινοτοπία να περιγραφεί απλώς ως ‘οδυνηρή’ - προκαλεί μια βεντάλια εσωτερικών αποκρίσεων, από την αμηχανία και την έκπληξη ως την απογοήτευση και την… ενεργειακή ακηδία, ας την αποκαλέσω έτσι… Είναι μια μορφή αδράνειας που δεν εμπεριέχει την απόρριψη αλλά τείνει προς την εσωστρεφή ανάλυση και τον σκεπτικισμό… Βέβαια, ο πολύς σκεπτικισμός καταλήγει στην άρνηση και η άρνηση στον βαρύ και βαθύ πεσιμισμό και την ‘αφασία’…

Πώς μπορεί να το κατανοήσει εύκολα αυτό κανείς; Αυτή την μεταβολή δηλαδή; Ακόμα και από τις ταινίες του κινηματογράφου, αυτές τις χαζο-ταινίες της δεκαετίας του ’80, τότε που η κουλτούρα της βιντεοκασέτας γεννιόταν μαζί με την αναρρίχηση στην εξουσία μιας νέας μικρο-μεσο αστικής τάξης νεόπλουτων ελλήνων… ήταν η εποχή που ‘έπρεπε’ η ακραία πολιτικοποίηση των προηγούμενων χρόνων να δώσει τη θέση της σε μια πιο ‘ξεκούραστη’, πιο ανάλαφρη, πιο ευδαιμονική κοσμοθεώρηση… ήταν η εποχή που έπρεπε το κάθε ελληνικό σπίτι να έχει, επιτέλους, έγχρωμη τηλεόραση (Sony Trinitron ας πούμε), βίντεο Panasonic τριών ή τεσσάρων κεφαλών, ηχοσύστημα Technics, δυο αυτοκίνητα, ανέσεις και σκέψεις αισιόδοξες… Η μαύρη χούντα είχε περάσει πια, η αριστερά είχε αρχίσει να γραφικοποιείται  – άλλωστε με μια έννοια ‘κυβερνούσε’ και άρα δεν υπήρχε λόγος γκρίνιας – και το μέλλον ανοιγόταν φαρδύ πλατύ και ευρύχωρο για όλους… φτωχούς, πλούσιους, άσχημους και ωραίους…

Θυμάμαι αυτό το κλίμα ευφορίας, διάχυτο και σε πολλές περιπτώσεις και εκδηλώσεις, που τότε, δεν μπορούσα να τις δω παρά αποσπασματικά και όχι ενταγμένες στη συνολική ψευδαίσθηση μιας Ελλάδας που, επιτέλους, είχε έρθει η ώρα να πάρει τη θέση της στην Ενωμένη Ευρώπη και τον κόσμο!

Θυμάμαι, ας πούμε τις εκδρομές και τις συζητήσεις μεταξύ φίλων. Ήταν έντονα φορτισμένες ακόμα από τις ‘απόρροιες’ της μετα-χουντικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας, ‘έπαιζαν’ παλιά θέματα – Ο Μάο, η πάλη μεταξύ Αμερικανών και Σοβιετικών, ο ψυχρός πόλεμος κ.α. – αλλά σιγά σιγά, τα θέματα γίνονταν ‘ελαφρύτερα’, πιο χαλαρά, πιο ήρεμα… Υπήρχαν και οι εξαιρέσεις βέβαια. Θυμάμαι όταν πήγα να δω την ταινία ‘Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο’ που μας έβγαλαν έξω λόγω προειδοποίησης για βόμβα στο σινεμά, τι γινόταν απ’έξω, συζητήσεις, αντεγκλήσεις κλπ. Θυμάμαι την ΕΠΕΝ και τους νοσταλγούς του Παπαδόπουλου που ήταν ακόμα νέοι και ακμαίοι και… με τσέπες γεμάτες από την επταετία που βολεύτηκαν μια χαρά…

Ακόμα και στο Πανεπιστήμιο, σιγά σιγά, με την πάροδο των ετών και όσο η ΔΑΠ ανέβαζε τα ποσοστά της, οι φοιτητές γίνονταν ολοένα και πιο αδιάφοροι για τα πολιτικά… Κρατούσε ακόμα βέβαια το κλίμα της ΕΦΕΕ και του Πολυτεχνείου του ’70, οι συνελεύσεις των Τμημάτων είχαν έντονους διαξιφισμούς, ενίοτε και ξυλοδαρμούς, όμως… ήταν το τέλος μιας εποχής που αργοπέθαινε σπαρακτικά…

Ήταν η εκκίνηση μιας άλλης εποχής πλέον, είτε το ήθελαν οι ‘σοβαροί’ είτε όχι… ήταν η αφετηρία της εποχής της ‘ελεύθερης τηλεόρασης’, του ‘ηλεκτρονικού υπολογιστή που θα είναι το μέλλον’, των Media, της ‘αγίας κατανάλωσης’ και της ξεγνοιασιάς… Ό,τι ήταν να γίνει με την μεταπολίτευση είχε γίνει. Κάθε κατεργάρης είχε κάτσει πλέον στον πάγκο του. Η Δεξιά στο… χρονοντούλαπο, οι ‘δημοκράτες’ στο σβέρκο μας και η αριστερά… στο αραχνιασμένο παρελθόν της να ατενίζει το Γράμμο και το Βίτσι και να μοιρολογάει…

Ήταν η εποχή ΠΑΣΟΚ με δυο λόγια. Με συγκεκριμένη αισθητική, μουσική, γλώσσα και ύφος. Με συγκεκριμένους πασοκο-ανθρώπους, εντελώς χαρακτηριστικούς που μιλούσαν παράξενα, είχαν μόνιμα ειρωνικό σχεδόν μπλαζέ ύφος και απολυτότητες. Ήταν ακραίοι αντικομμουνιστές και χλεύαζαν φυσικά ό,τι είχε σχέση με τη ‘δεξιούλα’. Ήταν η εποχή που ακόμα ο Γεννηματάς οραματιζόταν το ΕΣΥ και τα περήφανα γηρατειά μια παχυλή σύνταξη. Και ήταν η εποχή που ο έρωτας δεν είχε κρυφτεί μέσα στις οθόνες των pc αλλά άκμαζε στις γειτονιές, τις πλατείες και τα σινεμά.

Η δεκαετία του ’80, θα τολμούσα να πω ότι ήταν για μένα μισητή και αηδιαστική σχεδόν. Η όλη αισθητική ‘Γαρδέλη’ και ‘Ψάλτη’, με τα ‘φιλτιρέ’ μπλουζάκια, τα μπουφάν με τα πτερύγια και τα πέτα, το μαλλί ‘επαρχιώτη ποδοσφαιριστή’ με τις ξυρισμένες φαβορίτες και την αλογοουρά, τις μικρές δερμάτινες γραβάτες που κρέμονταν σαν λιγνά φίδια από το λαιμό, τις άσπρες κάλτσες έξω από τα μοκασίνια… Την αποστρεφόμουν εκείνη την αισθητική που μας έκανε να μοιάζουμε με ξελιγωμένους μετανάστες – μετά συγχωρήσεως - που έβαλαν πέντε δραχμές στην τσέπη και ‘κάνουν τους ωραίους’. Κι αυτό ακριβώς γινόταν τότε… αυτό ακριβώς ξεκίνησε να οικοδομείται τότε… μια φρικώδης, μπανάλ, κακαίσθητη, νέο-ευκατάστατη Ελλάδα που έχει αφήσει οριστικά πίσω της κάθε ενασχόληση με τα ουσιώδη –κουρασμένη και εξοντωμένη άλλωστε από τις αλλεπάλληλες χούντες, κινήματα, κ.α. – και θέλει να το ρίξει μανιωδώς στο ‘σορολόπ’.

Ξέρουμε όλοι μας τι έγινε σιγά σιγά… Ξέρουμε όλοι πως από το πλατύ χαμόγελο Colgate του Παπαντωνίου –ποιος τον θυμάται πλέον ε; - που πανηγύριζε ότι με την είσοδό μας στο Ευρώ θα τρώμε με χρυσά κουτάλια, φτάσαμε στις ακροβασίες στο κενό για να ‘την βγάλουμε’ ακόμα ένα μήνα…

Τι γίνεται όμως με εκείνους που ΔΕΝ συμμετείχαν σε κείνο το ξέσπασμα, σε κείνο το φουσκωμένο τσουνάμι, σε εκείνη την επανάσταση των ‘αθλίων ενστίκτων’;

Τι γίνεται με εκείνους που ΔΕΝ ήταν και δεν ήταν συνειδητά μέρος όλης εκείνης της ‘γιορτής’ του κιτς και της υποβάθμισης;

Πώς νιώθει άραγε σήμερα εκείνος που δεν ήθελε και ΔΕΝ ήταν συνένοχος και συμμέτοχος αλλά και ομόσταυλος και ομοτράπεζος των εμετικών δήθεν ‘αισιόδοξων’ και στην ουσία συνειδητών λαμόγιων που κανείς ποτέ δεν δίκασε, καταδίκασε, τιμώρησε;

Πώς νιώθει άραγε εκείνος που όταν γινόταν μια μοιρασιά κλοπιμαίων δεν συμμετείχε και αδιαφορούσε συνειδητά να συμμετάσχει, έρχεται αργότερα ένα μεγάλο χέρι και τον τοποθετεί μαζί με τους ‘κλεφταράδες και μασκαράδες’;

Πώς νιώθει εκείνος που κάποτε τον έλεγαν ‘κορόιδο’ και ‘χαϊβάνι’ γιατί δεν χτύπησε πόρτες βουλευτών να ικετέψει για μια ‘θεσούλα’ στο δημόσιο ή οπουδήποτε και σήμερα καλείται να απολογείται για τους χαμερπείς έλληνες που κοίταζαν πάντοτε μόνο την πάρτη τους;

Βλέπω, χαζεύω καλύτερα, καμιά φορά στην τηλεόραση, κάποιες σκηνές από τις ταινίες του Δαλιανίδη του ’80… είναι σπουδή, ξέρετε αυτές οι ταινίες… δείχνουν ανάγλυφα, καλύτερα από οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ, τι γέννησε την αρρώστια που μας σκοτώνει σήμερα… Θα πρότεινα στους νεότερους φίλους να μην τις σνομπάρουν, να τις βλέπουν και να τις μελετήσουν μάλιστα.

Θα πάρουν πολλές απαντήσεις, θα έχουν τροφή για σκέψη και υλικό για επεξεργασία…

Για όσους τα ζήσαμε από κοντά, κυριαρχεί μάλλον μια νοσταλγική μελαγχολία. Ήταν τα νιάτα μας, τίποτε άλλο. Και αν δεν ανήκαμε ποτέ σε κείνη την συνομοταξία με τους ‘καπάτσους’, τα ‘καμάκια’ και τους ‘αετονύχηδες’, ήμασταν δίπλα τους, κοντά τους και σιωπούσαμε…

Κι αυτή η σιωπή τότε, έγινε μια κραυγή που σήμερα ακόμα κι αν βγει, είναι άηχη, βουβή και δεν ωφελεί σε τίποτα…

Και κάτι τελευταίο… κάποιοι έχουν γενέθλια αυτές τις μέρες… έγιναν 39 ετών… κι αντί τουλάχιστον να κρυφτούν πίσω από κανένα παραβάν, καμιά κουρτίνα να μην βλέπουμε τις μούρες τους τολμούν να βγαίνουν εορταστικοί και χαμογελαστοί στους δέκτες και να απαιτούν να… υπάρξουν ξανά. Μονάχα που πλανώνται πλάνην οικτράν. Μπορεί τότε να είχαμε την αφέλεια του πρωτάρη που μπαίνει για πρώτη φορά στο πάρτι και δεν ξέρει να φερθεί και να μιλήσει όμως σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και ξέρουμε καλά και τι χορό έχουν στήσει και ποιος είναι ο dj και τι θα μας σερβίρουν στο μπουφέ για να βουλώσουν τα στόματά μας.

Κι αν το στόμα ορισμένων είναι ακόμα γεμάτο, να ξέρουν πως σημασία δεν έχει πλέον το στόμα αλλά το βλέμμα…