Κάποιος που περπάτησε

μέσα στους λαβύρινθους του είναι του...

Κάποιος που φιλοξένησε ένα απροστάτευτο ζωάκι

στο δωμάτιό του...

Κάποιος που άπλωσε το χέρι

για να κρατήσει και να κρατηθεί...

Κάποιος που ξόδεψε όλο του το βλέμμα

για να σκεπάσει ένα μοναχικό παιδί...

Κάποιος που δρόσισε τα χείλη με νερό

κάποιου απ’τους ληστές

πάνω στο σταυρό...

Κάποιος που κοιμήθηκε για μια αιωνιότητα

σ’ένα παγκάκι

ανάμεσα στις φωνές των ανθρώπων

και τις ανάσες της νύχτας...

Κάποιος που δεν συκοφάντησε ποτέ

την τρυφερότητα...

Κάποιος που φοβήθηκε

που λεηλατήθηκε

που όλα τα αρνήθηκε…

μια μέρα θα συναντηθούμε

και θα έχει έναν ήλιο τόσο δυνατό

τόσο όμορφο

τόσο μεγάλο

που θα χαθούμε ολόκληροι στο φως του

και ακέραιοι

θα ξαπλώσουμε στη φωτιά του

και δεν θα μας καίει…

Φεβ2013 

De profundis

© José Luis Mieza

Ο προσωπικός δρόμος...

Όμορφο είναι οτιδήποτε αντιστέκεται στον κυνισμό σου…

Λοιπόν

ο προσωπικός δρόμος δεν είναι μια απλή υπόθεση

δεν είναι πως σηκώνεσαι ένα πρωί και λες «αυτό θέλω να κάνω, αυτό θέλω να είμαι» και πάει και τελείωσε. Αυτά τα προπαγανδίζουν φτηνιάρικες αμερικάνικες ταινίες της συμφοράς («θετική σκέψη», «βάλε ένα στόχο και κυνηγήσέ τον», «πες, έχω ένα όνειρο και πάλεψε να το υλοποιήσεις» και όλα αυτό το σκουπιδαριό που έχει περάσει και στην ευρωπαϊκή ήπειρο και αλώνει συνειδήσεις ωσάν την πανούκλα)

ο προσωπικός δρόμος είναι μια ολόκληρη αφήγηση αλλά και μια ex nihilo κατασκευή του κόσμου

όλα να γκρεμιστούν και να φτιαχτούν απ’την αρχή, καθώς θα έλεγε και κείνος ο καταραμένος ποιητής…

και το πιο φοβερό είναι πως σ’αυτό το πανηγύρι καταστροφής, δεν μπορείς να εξαιρέσεις κανέναν… και τίποτα… ούτε και τον εαυτό σου!

δεν θα είσαι δηλαδή ο αρχι-μηχανικός που θα εποπτεύει των συνεργείων και θα δώσει κάποια στιγμή την εντολή και θα πυροδοτηθούν τα εκρηκτικά για να σωριαστεί το πολυώροφο κτήριο…

δεν μπορείς να γεννήσεις τίποτε αν επιμένεις στην ψευδο-ακεραιότητά σου και τις υποτιθέμενες ‘αξίες’ σου…

ποιες είναι αυτές οι αξίες;

πως τις ‘απέκτησες’;

τις κατέκτησες ή έγιναν ενέσιμες και σε δόσεις;

με τι βαθμό επίγνωσης και ωριμότητας τις έλεγξες, τις πέρασες από τις απαιτούμενες εσωτερικές δοκιμασίες και τελικά, τις έκανες σημαίες στο μπαλκόνι σου;

στο εσωτερικό σου μπαλκόνι έστω;

γιατί υπερασπίζεσαι ένα κάστρο που κάποιοι κάπου κάποτε έφτιαξαν εξυπηρετώντας τις δικές τους ανάγκες;

τι σχέση έχεις εσύ με αυτούς;

τι σχέση έχει το δικό σου σύμπαν με τους καταρρέοντες πολιτισμούς και τις χαμένες Ατλαντίδες άλλων εποχών;

πως θα μπορέσεις να διακρίνεις τον δικό σου, πραγματικά δικό σου δρόμο αν δεν έχεις το βλέμμα;

το ότι έχεις μάτια δεν σημαίνει ότι έχεις βλέμμα

για να αποκτήσεις το βλέμμα σημαίνει ότι έχεις δεσμευτεί απέναντι στο Απόλυτο και έχεις αποφασίσει να παρατήσεις τα δεκανίκια του πεπερασμένου και εφικτού…

αν δεν φτάσεις σε κάποιο τέρμα δεν έχει καμία σημασία

σημασία έχει ότι θα έχεις κερδίσει το προνόμιο να βλέπεις…

νομίζω πως αν γυρνούσε κάποια χρονική στιγμή ο Ιησούς και έβλεπε τις ανοησίες που έκαναν οι ‘απόστολοι’ θα τους έριχνε μια γερή κατσάδα…

ένας μεγάλος διδάσκαλος δεν παύει να είναι κι αυτός αναλώσιμος… είναι πατερίτσες… φτάνει πια με τις πατερίτσες τις δικές μου, θα τους φώναζε… δεν έχετε πια δικά σας πόδια; Δεν έχετε; Σταματήστε να κρύβεστε πίσω από μένα… προχωράτε εσείς πλέον… προχωράτε!

Ο διδάσκαλος και ο κάθε διδάσκαλος είναι μια γέφυρα… δεν θα μείνεις στη γέφυρα σαν βλάκας σε όλη σου τη ζωή να απολαμβάνεις το τοπίο ολόγυρα… περνάς τη γέφυρα και πάς παρακάτω… κι αν είναι να σε φάνε τα θηρία… να σε φάνε!

έχει σημασία όμως

να εγκαταλείψεις και τον κυνισμό

δεν μπορείς να δεις την ομορφιά όταν είσαι δηλητηριασμένος…

και ο κυνισμός σε δηλητηριάζει και σε πλημμυρίζει σχεδόν ηδονικά

τον εγκαταλείπεις

γιατί σε τοξικό περιβάλλον δεν ανθίζει το βλέμμα

Ο προσωπικός δρόμος δεν είναι ο δρόμος της ασφάλειας, της βολής, της ακηδίας… ο προσωπικός δρόμος είναι μια διαρκής αναμέτρηση με το Αγνωστο… και ποιος θέλει το Αγνωστο όταν του έχουν σερβίρει έτοιμο οι άλλοι το γνωστό;

Αν θα ήθελα μια συμβουλή από κάποιον πνευματικό κάποτε, αυτή θα ήταν «να μην μου ξανάρθεις! Αν μου έρχεσαι και ξανάρχεσαι σημαίνει ότι κι εσύ κι εγώ τα κάναμε θάλασσα!»

Να σηκωθείς ένα πρωί και να πεις, «με λένε Αντώνη και είμαι καλά» αυτό δεν είναι προσωπικός δρόμος

Να είσαι ήδη εν εγρηγόρσει πριν έρθει το πρωί και να ιχνεύεις το άπειρο μέσα στη σιωπή, σημαίνει ότι έχεις πάψει να φλυαρείς και… ακούς… και βλέπεις…

Αυτό είναι ο προσωπικός δρόμος…

...αφού λυτρώθηκες από τα δεσμά της Ανάγκης ...

«…Δαίμων που ήσουν άνθρωπος, αλλά που συμμετέχεις τώρα στην πιο θεϊκή φύση των Δαιμόνων, αφού λυτρώθηκες από τα δεσμά της Ανάγκης που αλυσοδένουν τους ανθρώπους. Βρήκες τη δύναμη μες στην καρδιά σου για να ξεφύγεις από την αφρισμένη τρικυμία των σωματικών παθών και να φθάσεις κολυμπώντας σ’ένα στεγνό ακρογιάλι, μακριά από τον κόσμο των εγκλημάτων και να βρεις εκεί ένα ίσιο δρόμο για την εξαναγκασμένη σου ψυχή…»

Χρησμός του Δελφικού Μαντείου τον οποίο έλαβε ο Αμέλιος όταν ρώτησε για το που βρίσκεται η ψυχή του Πλωτίνου. Τον διασώζει ο Πορφύριος.

Οικείος θα πει

Να έχεις γνώση του ΄μήνα’ που βαδίζεις…

Μύστης θα πει

Να έχεις ετοιμαστεί να εγκαταλείψεις ό,τι σε δένει με το βάδισμά σου…

Απόψε μιλούσε με παράξενο τρόπο… Δεν είχα κανένα σκοπό να τον διακόψω…

Γεννήθηκες, όπως όλοι, αρχές ‘Γενάρη’, στο πρώτο λεπτό, στο πρώτο δευτερόλεπτο… Γεννήθηκες στο βαθύ χειμώνα, εκεί, μεταξύ ανυπαρξίας και ύπαρξης, καθώς ο ‘κώνος ενσάρκωσης’ είχε κλείσει πια το στόμιό του… αλίμονο, για τους θνητούς, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής… ο πόνος της γέννησης είναι ακριβώς η πρώτη συνειδητοποίηση της ψυχής ότι… δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει … βγαίνει στο μεγάλο ψύχος της ενσάρκωσης… ψύχος… ψυχή…

Απόψε είχε ένα τρομακτικό παραλήρημα και αδυνατούσα να τον παρακολουθήσω… αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου και ν’ανοίξω τ’αυτιά μου…

Μέσα στους πρώτους χειμερινούς μήνες αναγκάζεσαι να ψηλαφήσεις τα δωμάτια της νέας σου κατοικίας. Όλα είναι γνώριμα και όλα είναι ξένα. Όλα είναι παράξενα γιατί έχεις ξεχάσει, δεν θυμάσαι τίποτε πια… ο πόνος του να θυμηθείς ξανά θα διαρκέσει όλη σου τη ζωή…

Περνούν οι μήνες, μπαίνει η Άνοιξη… είσαι έτοιμος να μάθεις μέσα στη γλύκα της σάρκινης ακμής όλες τις διαστάσεις σου… για τώρα, για όσο όλο τούτο διαρκέσει…

Το καλοκαίρι είσαι στην κορύφωση της διαδρομής σου… έφτασες στον υψηλότερο λόφο, σύντομα θα εισέλθεις στο φθινόπωρό σου… το καλοκαίρι είναι η ομορφότερη περίοδος για την γήινη περιπέτειά σου… σπάνια το αντιλαμβάνεσαι, το αγνοείς, το πετάς στα σκουπίδια… ο Σεπτέμβρης δεν έχει έρθει ακόμα κι εσύ σκέφτεσαι την Άνοιξη που άφησες πίσω σου… την άφησες και σε άφησε… οριστικά…

Όλα διαρκούν πολύ λίγο… που να το’ξερες; Θα μπορούσες να έχεις μυηθεί μέσα σε μια στιγμή, εσένα όμως δεν σου αρκεί μια ολόκληρη ζωή… την θεωρείς μικρή και σύντομη αλλά στην ουσία την έχεις σπαταλήσει…

Όταν μπαίνει το φθινόπωρο, είσαι πια κουρασμένος, είσαι εξοντωμένος… το βάδισμά σου είναι πιο αργό, το σώμα σου δεν σε υπηρετεί πια όπως κάποτε… αφού δεν έκανες ποτέ όμως τίποτε γι’αυτό δεν δικαιούσαι να γογγύζεις…

Θα μπεί πάλι ο χειμώνας… θα κληθείς να παραδώσεις αυτό που σου εμπιστεύτηκαν κάποτε… πάλι μέσα σ’ένα χειμώνα θα γίνει… πάλι είσαι ανέτοιμος, πάλι είσαι ξένος…

Πάλι φωνάζεις και διαμαρτύρεσαι ότι δεν πρόλαβες, δεν έζησες πολύ, δεν έφτασαν οι μήνες… πότε πέρασαν οι εποχές; Πότε ήταν αρχές της Ανοιξης που έπαιζες με τα παιχνίδια σου και διάβαζες τον κόσμο για πρώτη φορά; Και πως κύλησαν τόσο γρήγορα οι ώρες και ήρθε ο Δεκέμβρης ακόμα μιας υπέροχης περιπέτειας;

Οικείος θα πει να έχεις γνώση των βηματισμών σου…

Μύστης θα πει να είσαι έτοιμος να φύγεις… κάθε στιγμή

Αυτό που σου παρέδωσαν δεν είναι δικό σου…

Δεν στο παίρνουν όμως γιατί δεν το φρόντισες, γιατί δεν το εξέλιξες, δεν το αγάπησες…

Απλά, έχεις πολλά να μάθεις ακόμα… κι άλλοι χειμώνες, κι άλλες άνοιξες, κι άλλα καλοκαίρια…

Απόψε μιλούσε τόσο παράξενα… διάλεξε τις λέξεις πολύ προσεκτικά, τους ήχους, το ηχόχρωμα της φωνής του…

Με κλειστά τα μάτια κι ανοιχτά τ’αυτιά…

Δεν χρειάστηκε να σιγήσω για να έρθει η σιωπή…

Οικείος θα πει να έχεις αναμετρηθεί με τους 12 και να τους γνωρίζεις

Μύστης θα πει, οι 12 να γνωρίσουν εσένα…

lonesome

© Piotr Krol (Bax)

Πως γ... οι βάτραχοι

Αν αποφασίσει κανείς να παρακολουθήσει, έτσι, για αλλαγή ή από… μαζοχιστική διάθεση ένα οποιοδήποτε δελτίο ειδήσεων –κατά προτίμηση του ΣΚΑΙ ή του MEGA και έχει φροντίσει και για τα απαραίτητα χαπάκια για τα νεύρα βέβαια – και ταυτόχρονα έχει και κάποια ηλικία, είναι ας πούμε άνω των 40 και δεν ζούσε σε κάποια μακρινή χώρα όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορεί να μην οδηγηθεί σε σκέψεις μάλλον βαθιά μελαγχολικές. Πέρα από όλα τα άλλα, τα προφανή και εξοργιστικά –κανένας σεβασμός στους προσκεκλημένους, αμείλικτες και θρασύτατες παρεμβάσεις, κριτική εκ των προτέρων στην οποιαδήποτε ανάλυση ‘δεν αρέσει’ στους ελεεινούς παρουσιαστές κλπ., κλπ. – θα διαπιστώσει έντρομος ότι ένας νέος φαρισαϊκός, επιθετικός ηθικισμός έχει επικρατήσει και μοιάζει με ταφόπλακα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανάσας διαφυγής.

Οι απεργίες πλέον, έχει αποφασιστεί και είναι ξεκάθαρο, απαγορεύονται. Μπορείς να διαμαρτυρηθείς –‘γιατί είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου, δημοκρατία έχουμε…’ – αλλά να είσαι σε μια γωνίτσα, να μην ενοχλείς, να μην φαίνεσαι, αν γίνεται, να είσαι και αόρατος… το καλύτερο μάλιστα θα ήταν να απεργείς… δουλεύοντας! Α λα Τζαπανίζ ένα πράγμα ας πούμε. Ή να διαδηλώνεις πολύ δυνατά… από μέσα σου! Οτιδήποτε άλλο, εκτός του ότι βλάπτει την αισθητική μας –δεν είναι ωραίο για τον βλαχοτουρίστα Αμερικανό ή Ρώσο ή Βρετανό να σε βλέπει σ’αυτό το χάλι… μας εκθέτεις – είναι και… ενάντια στους υπόλοιπους εργαζομένους… όσους έχουν απομείνει φυσικά. Κάποτε που ο Ρέππας –επί Σημίτη – είχε μιλήσει για τον ‘κοινωνικό αυτοματισμό’, κόντεψαν να του πάρουν το κεφάλι. Σήμερα το έχουν καραμέλα όλα τα τσόκαρα των παραθύρων, οι… ‘συνάδελφοι του ρεπορτάζ’, οι εκλεκτοί αναλυτές της κοπριάς και του βόθρου…

Πέρα από τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που έχουν πλέον συκοφαντηθεί ανελέητα και όποιος τολμά να το αμφισβητεί καλό θα ήταν να περνάει μια βόλτα από το ΣΚΑΙ για μετάνοια και εξομολόγηση, τώρα πλέον συγχωρείται και η βία της εξουσίας, οι βάναυσοι ξυλοδαρμοί πιτσιρικάδων από τους ‘μάγκες χωροφύλακες’, τους ‘κοχονάτους’ σερίφηδες που ‘με 700 ευρώ ρισκάρουν κάθε μέρα τη ζωή τους’. Κι επειδή λοιπόν ρισκάρουν τη ζωή τους –αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κάποιος δεν παραιτείται να μην ρισκάρει τίποτα – αν σε βρει χαλαρό, δεμένο και ακίνδυνο, θα σε σαπίσει στο ξύλο. ‘Και μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου’ μας αποστόμωσε ο μίστερ Κεδίκογλου για να ηρεμήσει η Νεοδημοκράτισα οικοκυρά ή ο έτοιμος να ψηφίσει Μιχαλολιάκο συντηρητικούλης της γειτονιάς και έτσι να μην έχει τύψεις κανείς. Κι αν τολμήσει να ψελλίσει κανείς μια σκέψη, μια τόση δα ‘άλλη θέση’, για την ‘βία της εξουσίας’ ή την ‘άθλια κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια ανθρώπων’, ε, τα ήθελε ο απαυτός του… ‘μην κάνετε συμψηφισμούς κύριε… καταδικάστε πρώτα την τρομοκρατία, έτσι μεγαλοφώνως και μετά θα σας δώσω το λόγο – αν δεις τον λόγο γράψε μου – να εκφράσετε την διαφωνία σας’.

Πήρε το μάτι μου κάποια στιγμή και τον ‘κόκκινο δήμαρχο’ Απόστολο Γκλέτσο στα μπλόκα των αγροτών… μόλις εμφανίστηκε ο ‘σοβαρός’ κος Βορίδης, έσκυψε το σβέρκο στον Αγά. ‘Σας τιμώ προσωπικά κε υπουργέ!’ Και δεν βρέθηκε αγροτικό προϊόν να του έρθει στο κεφάλι, να το βουλώσει, να μην τρέχουν τα σάλια του… ε, ρε πως κατήντησαν οι ‘κόκκινοι’…

Αν δεν έχεις ακριβή τηλεόραση, μπορεί να σκεφτείς να την πετάξεις κι από κανά παράθυρο… αλλά γιατί; Τι σου φταίει η συσκευή; Πως θα δεις το ντοκιμαντέρ για το πώς γ… οι βάτραχοι το βράδυ να αποξεχαστείς;

Σύμβολα

Την κοίταξε τρυφερά… είπε:

«Ο λόγος που αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα σύμβολα είναι γιατί μιλούμε συνεχώς μέσα από σύμβολα… σύμβολα μικρά, ασήμαντα που όμως με τα χρόνια και την ανάγκη τους δίνουμε μεγέθη μεγάλα, τα νοηματοδοτούμε διαφορετικά, τα μπολιάζουμε με τις φτερούγες της σκέψης… παρ’όλα αυτά, τούτα είναι τα μικρά σύμβολα και τα νοήματά τους δυσφορούν μέσα τους όπως το εγγεγραμμένο οκτάγωνο πασχίζει στην εντελέχειά του να γίνει ο κύκλος που το περικλείει…»

Έμενε σιωπηλή, τον άκουγε…

«Πώς να δούμε τα μεγάλα σύμβολα, εκείνα που μας διηγούνται ακέραια την ιστορία του κόσμου και των ανθρώπων; Με τι βλέμμα; Με τι ψυχή; Κι έτσι, με τον καιρό απολιθώνονται, μένουν νεκρά ανάγλυφα πάνω σε αιώνιες πέτρες, μένουν σιωπηλοί θεοί που περιμένουν ένα αληθινό ιερό, έναν ειλικρινή προσκυνητή, έναν αναζητητή αμόλυντο…»

Της χάιδεψε το χέρι ήρεμα. Δεν την κοιτούσε πια.

«Είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε κι εσύ κι εγώ. Δεν συνομιλούμε ουσιαστικά. Δεν θέλουμε να συνομιλήσουμε. Δεν είναι μονάχα δική μας η ευθύνη. Όσο κι αν σου φαίνεται εξωφρενικό, ολόκληρη η δημιουργία του κόσμου ευθύνεται για τούτη την αναπηρία μας. Ο κάθε κόκκος άμμου συμμετέχει στο λειψό μας βλέμμα, ό,τι μας περιέχει που μας συνθλίβει, αργά και σταθερά στη μόνη πατρίδα που τελικά, αναγνωρίζουμε… τη σιωπή…»

Σηκώθηκε και έκανε ένα βήμα μακριά του. Ύστερα στάθηκε.

«Τι μας κρατάει;»

Δεν απήντησε για κάποια δευτερόλεπτα κι εκείνη επανέλαβε το ερώτημά της.

«Τι μας κρατάει;»

«Η συμπόνια… κι όχι με την θλιβερή απόχρωση του οίκτου… εκείνη η βαθιά και δυνατή ανάγκη να μοιραστούμε το Απόλυτο με έναν άλλο…»

«Και τι μας διώχνει;» ρώτησε πάλι εκείνη με έναν τόνο χαμηλότερο που έμοιαζε σχεδόν λυγμός.

«Το μάταιο του εγχειρήματος», είπε εκείνος και ήρθε και στάθηκε δίπλα της. άνοιξαν το παράθυρο που έβλεπε το δρόμο. Ο ήλιος γλιστρούσε σιγά σιγά πίσω απ’την οροσειρά στο βάθος. Κανείς άνθρωπος δεν περνούσε. Επί ώρα.

Και έσφιξαν τα χέρια πολύ δυνατά…

Beyond a Dream

© Zoltan Toth