«Η Ελλάδα πεθαίνει»
πληροφορεί με σπαρακτικό τρόπο ο
Θανάσης Βέγγος τον Χάρβεϊ Καϊτέλ
η Ελλάδα υποδεχόμενη τον Οδυσσέα
που επιστρέφει
στους γενέθλιους τόπους μετά από πολλά χρόνια…
μέσα στα χιόνια
πίνοντας
και κλαίγοντας
σε κάποια σύνορα, σε κάποια όρια
μεταξύ ουρανού και γης
μεταξύ ορατών και αοράτων
ανάμεσα σε παρόντες και απόντες
ζώντες και τεθνεώντες…
και νομίζω πως στην περίπτωση του ‘Οδυσσέα’
το πρόβλημα δεν εστιάζεται στην
συνειδητοποίηση της θνητότητας
ή της ματαιότητας, ή του πρόσκαιρου
του βίου
είναι που ο χρόνος τον έχει πάρει
στο κατόπι
είναι που η αγωνία δεν είναι
υπαρξιακή
γιατί ποτέ δεν ήταν
είναι που το αύριο έχει ενσωματώσει
τόσο πολύ σήμερα μέσα του
που ήδη μοιάζει με… χτες…
και αυτό καθιστά τον Καϊτέλ –
Οδυσσέα τόσο απαθή
μπροστά στην τρομερή ‘κλινική’
διάγνωση του Έλληνα που θνήσκει…
μπροστά στο Μεγάλο Γεγονός του
θανάτου
ως και ο φόβος έχει εκμηδενιστεί
δεν μπορεί να σε ταράξει τίποτα
όταν είσαι έτοιμος να περάσεις τα
σύνορα
μερικά χιονισμένα βουνά
και να βρεθείς εκεί
εκεί απ’όπου κάποτε εκκίνησες
εκεί όπου οι μνήμες είναι πιο
ζωντανές από σένα
και ο χρόνος έχει μια στάλα οίκτου…
μπροστά στο Μεγάλο Όριο
μπορείς μονάχα συντροφιά με τον
αδελφό σου
να πιεις
να ακούσεις τη μουσική των σφαιρών
του Πυθαγόρα
να εκκεντριστείς ξανά
στο ‘σημείο’ του Ανθρώπου…
18 σχόλια:
Μόνο που εκείνοι πο σκοτώνουν την Ελλάδα ξέχασαν την Ανθρωπιά τους, όπως κι όσοι υπακούν στις απάνθρωπες προσταγές.
Πολύ ιδιαίτερο...
Έχεις δίκιο nimerti !
εμπρός σ'αυτό το Γεγονός όλα είναι τόοοσο ασήμαντα αρκεί,
να έχεις τα προς βρόση και πόση ! μόνο αυτό αγαπητέ nimerti , όλα τ'άλλα είναι "πολλάν ασήμαντα" !!
Πολυδιάστατη η συνέχεια
που επιχειρείς μετά το απόσπασμα της ταινίας, αναδύει πολλές γόνιμες σκέψεις και ενθαρρύνει πράξεις...
Η απαισιοδοξία του Οδυσσέα της ταινίας οφείλεται στην κατάρρευση των οραμάτων του σοσιαλισμού, είναι η απογοήτευση όσων πίστεψαν στο “ubi Lenin, ibi Jerusalem” και νομίζω ότι αυτό έχει βάσεις ουσίας...
Δεν δέχομαι όμως αυτή η γενικότερη πίκρα «να παίρνει μπάλα» και την Ελλάδα...όσο κι αν αυτό το μήνυμα σήμερα γίνεται πάλι επίκαιρο, για παρεμφερείς υλιστικούς λόγους...
Εδώ, ο άυλος πολιτισμός, δεμένος αναπόσπαστα με το φθαρτό της πέτρας, του πηλού, του μαρμάρου, θα’θελε να ανταπαντήσει με το Φωτόδεντρο τον Ελύτη:
«Και με προσοχή σα να το ξέραμε από τότε πως
ανέκαθεν υπήρξε η πίκρα
κι η Ελλάδα δεν υπήρξε
ποτέ»
(Η Οδύσσεια)
Αυτό το μήνυμα του Κανενός
-έστω με την πίκρα, τη μοναξιά, αλλά και την πίστη-
μπορεί να εξακοντίσει δύναμη
να τυφλώσει τον Κύκλωπα,
αυτό που γιγαντώθηκε και ξεπέρασε στο χρόνο και στο χώρο
κάθε μέτρο απειλώντας τον Άνθρωπο.
Για να ενεργοποιηθεί όμως η δύναμη του Κανενός και να μην μείνουμε παθητικά μπροστά στον θάνατο έστω και με την συντροφιά των αδελφών μας,
μήπως χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε ή να αποκαταστήσουμε την Ιθάκη;....
Αυτό το μήνυμα διατρέχει αποφατικά την ταινία και αγωνιά να γίνει προβληματισμός μπροστά στο Μεγάλο Όριο, για να μην αδικήσουμε και τον χαρισματικό σκηνοθέτη...
Νομίζω ότι αυτό θέλεις να πεις έμμεσα
και σ’ευχαριστώ πάντα για τις αφορμές...
"..είναι που το αύριο έχει ενσωματώσει τόσο πολύ σήμερα μέσα του
που ήδη μοιάζει με… χτες…"
Πολύ Δυνατό Νημερτή μου, όπως ..χτες, έτσι και σήμερα.
Επειδή μετά από κάθε Σταύρωση ακολουθεί μια Ανάσταση, Την περιμένω από χτες ως σήμερα, ακόμη κι άν έρθει..Αύριο.
Καλή σου νύχτα σοφέ μου φίλε
ναι φίλε μου δείμε... και κυρίως για τους εγχώριους μας ενδιαφέρει... βλέπεις σε άλλες εποχές δεν θα στέκονταν όλοι αυτοί... σήμερα έχουμε 'εκπολιτιστεί' και μπορούν να εκσπερματώνουν πάνω μας! Είναι η ώρα της δράσης, δεν έχεις πει κι εσύ;
misoagnosi τελευταία ανταμώθηκα με το ιστολόγιό σου και βρήκα τη γραφή σου να έχει πολύ ενδιαφέρον... σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου...
ναι Αλεξ μου, έτσι είναι... και στη συγκεκριμένη σκηνή δεν υπάρχει ούτε καν βρώση... πιοτό και μουσική... να είσαι καλά φίλη μου...
Δεν κατέρρευσε κανένα όραμα του σοσιαλισμού Βεατρίκη...
αντίθετα, τώρα είναι η ώρα της αναγέννησης με μεγάλη επίγνωση των λαθών του παρελθόντος...
αλλά ξέχασα
για όλα φταίει ο κακός Λένιν
ο μοχθηρός Στάλιν
τα καθάρματα του Κρεμλίνου...
τσ, τσ, τσ, πόσο καλύτερος είναι ο κόσμος τώρα ε;
θαύμα!
δεν θλίβεται επίσης γι'αυτό ο Οδυσσέας της ταινίας Βεατρίκη
πολύ μονοδιάστατη οπτική και ανάγνωση... δεν την δέχομαι...
αλλά τώρα που έφυγαν οι κακοί κομμουνιστές από τη γειτονιά
είμαστε όλοι τόσο χαρούμενοι, ε Βεατρίκη;
χαμόγελα λοιπόν! σε όλους μας!
Καλημέρα Ρεγγίνα μου, μόνο που δική μας ανάσταση θα χρειαστεί πολύ αίμα και την δική μας αφύπνιση... από μόνη της δεν πρόκειται να γίνει... να'σαι καλά!
Μα τώρα είναι η ώρα του "άλλου" σοσιαλισμού, Νημερτή, δεν αμφιβάλλω γι' αυτό...
Η άλλη όψη, δηλαδή, του ίδιου, δυστυχώς, Νομίσματος...
Καλησπέρες, από την πλευρά της "άλλης" βαρβαρότητας!
:)
να σου πω το εξής φίλη Βεατρίκη... δεν έχω βιωματική σχέση με το σύστημα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, το γνωρίζουμε μόνο από αφηγήσεις, βιβλία και κάποια ντοκιμαντέρ της κακιάς ώρας... αλλά δεν μπορώ να εξομοιώσω την βαρβαρότητα του ενός συστήματος με την αστοχία του άλλου. Υπάρχει χαώδης φιλοσοφική απόσταση μεταξύ τους. Το ερώτημα είναι πιο απλό και γι αυτό και πολύ δύσκολο. Θέλουμε να υποστηρίζουμε το a priori άδικο και άθλιο; Ή θέλουμε να εξελίξουμε και να βελτιώσουμε εκείνο που φιλοσοφικά είναι αποδεκτό αλλά στην πράξη έχει πολλά προβλήματα διότι απαιτεί υψηλό επίπεδο ηθικής από όλους;
Υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να υποστηρίξει ότι δωρεάν παιδεία, υγεία, εκπαίδευση και στέγη είναι κάτι που συγκρίνεται με το μεσαίωνα και τη φρίκη του καπιταλισμού; Δεν ευδοκίμησε ο σοσιαλισμός -αν και σε κάποιες χώρες ακόμα το παλεύουν - αλλά ευθυνόμαστε εμείς... οι εξομοιώσεις είναι πιο επικίνδυνες κι από την αστοχία και την εκτροπή και την διαστροφή ακόμα...
είναι πολύ μεγάλη η συζήτηση και την αδικούμε τώρα... το ξέρω και να με συμπαθάς... αλλά δεν μπορώ να προσχωρήσω στην θέση ότι 'υπάρχουν δυο φασισμοί, ο μαύρος και ο κόκκινος' κλπ... Μήπως όμως Βεατρίκη δεν θέλουμε να εργαστούμε για κάτι αληθινά δίκαιο; Μήπως θέλουμε μονάχα τη πάρτη μας και όλοι οι άλλοι να πάνε να... Μήπως δεν δίνουμε δεκάρα ούτε για τα παιδιά μας ούτε για τα εγγόνια μας;
Θα πει κάποιος, θέλεις να γίνουμε Αλβανία του Χότζα; όχι φυσικά, αλλά δεν τίθεται έτσι το ζήτημα... το ζήτημα τίθεται, θέλουμε μια άλλη κοινωνία; την θέλουμε αληθινά; Αν τη θέλαμε δεν θα την είχαμε;
ναι, μου φαίνεται πως είναι τόσο απλό... αν την θέλαμε ειλικρινά δεν θα την είχαμε οικοδομήσει;
και μη νομίζεις πως ανέγνωσα μυωπικά την εξαιρετική θέση που κατέθεσες στο προηγούμενο σχόλιό σου... θα δοθεί η ευκαιρία να την συζητήσουμε αν θέλεις... με τις ταπεινές μου γνώσεις ίσως εισφέρω κάτι...
επικεντρωθήκαμε στο ζήτημα της κατάντιας των Βαλκανίων μετά την μεταβολή των καθεστώτων σ'αυτό το μωσαϊκό της διαφθοράς και της αναρχίας που... περιέργως, δεν προκαλεί τόσο σκάνδαλο όσο ο Ζίβκωφ, ο Τσαουσέσκου και ο Χότζα...
κι εγώ σ'ευχαριστώ για την ανοχή σου και το πνεύμα διαλόγου που με βοηθά κι εμένα να προχωρώ κάποια βήματα πιο πέρα...
Κι εγώ, φίλε Νημερτή, δεν έχω βιωματική σχέση - η αγαπημένη "αναρχία" τούτης
της πατρίδας κάπως
προφύλαξε από βαθιά τραύματα - γνωρίζω, ωστόσο, ανθρώπους που έζησαν σε συγκεντρωτικά συστήματα,
πόσο ψυχικά κατεστραμμένοι είναι
ή έχουν μια τρομακτική σκληρότητα και ωφελιμιστική μόνο διάθεση...
Θα μου πεις εδώ, στο ίδιο αποτέλεσμα δεν φθάνει και το άλλο σύστημα;
Γι'αυτό μιλώ για τις δύο όψεις του
Ίδιου...
Τώρα, επειδή θέλω και να είμαι αισιόδοξη, τολμώ να σκεφτώ καλοπροαίρετα έναν σοσιαλισμό σε νέες βάσεις. Να απαλείψω την καχυποψία ή όποια αμφισβήτηση έχω εκφράσει...
Ποιος θα ρυθμίσει τις αρχές του νέου κώδικα;
Ποιος θα εγγυηθεί ότι μια ανερχόμενη "νέα" τάξη "εκλεκτών" δεν θα διεκδικήσει νομοθετικό ρόλο
και δεν θα επιφέρει μια ακόμη
τυραννία σε πνεύμα, σώμα και ψυχή;
Αφού ξέρεις τώρα,
το τυραννικό...μασκαρεύεται!
Γι'αυτό, απλώς επιφυλάσσομαι!
Κι αντί για ...χορό του Ζαλόγγου που θα βόλευε κάθε deconstruction
εν όψει...ανασχηματισμών,
προτιμότερο δεν είναι,
όσο ακόμη αντέχουμε
και για να αντέχουμε,
να "ατενίζουμε το μέγα άσκοπο"
σε κυκλωτικό χορό
"κι άλλο τόσο ελεύθερο
σαν ποταμό",
με παράλληλες
ενσυνείδητες
χειρουργικές...αφαιρέσεις;
http://www.youtube.com/watch?v=KPhwQcrm0ao
[για μετά...βλέπουμε...!]
Να είσαι καλά
:)
έθεσες τα καίρια ερωτήματα Βεατρίκη, άλλωστε το ήξερα πως θα το κάνεις όπως συμβαίνει με όλους τους ευφυείς αλλά και υποψιασμένους ανθρώπους... να γιατί οι διανοούμενοι δεν είναι 'πρωτοπόρα' επαναστατική τάξη και δεν θα μπορούσαν να είναι... -δεν το λέω για σένα ειδικά, μην παρεξηγηθώ. Σκέφτονται πολύ... πάρα πολύ
Κι όποιος σκέφτεται πολύ, φοβάται και πολύ... αλλά δεν αλλάζει τίποτα αναμασώντας τους φόβους και τις ερωτήσεις, τα μήπως και τα αν... έτσι δεν είναι φίλη μου;
Περιμένουμε λοιπόν όλοι να αλλάξουν όλα δια μαγείας... πρώτο δείχνω με το δάχτυλο την αφεντιά μου... bag of bones που θα έλεγε και ο μέγας Κινγκ... και λόγια παχιά και έργα μηδέν...
Ναι, κάποτε θα αλλάξουν όλα... άλλωστε, αν επαληθευτεί ο πατέρας Μάξιμος, σε λίγα χρόνια θα έχει αναλάβει ο Αντίχριστος και έτσι... τι να λέμε δηλαδή...
-θα προηγηθεί όμως η περίφημος 'αρπαγή' του Παύλου... ένας μένει κι ένας αναρπάζεται 'εν ριπή οφθαλμού' καλά δεν τα λέω Βεατρίκη;
ε, εγώ θα είμαι ο... αρπαγμένος...
-άλλωστε, από μια άποψη, ήδη είμαι!
Σαββόπουλος ε; Καλά, οκ...
Κι εσύ να'σαι καλά φίλη μου!
Έτσι είναι για τους διανοούμενους, όπως τα λες, Αντώνη...
Όμως, κάθε φορά, πώς γίνεται, λίγοι "διανοούμενοι" στοιχειοθετούν τις ιδεολογίες και ξεσπούν οι επαναστάσεις όπου υπερτερούν ποσοτικά οι λαϊκές μάζες...
Όσο για το μεσσιανικό - η άλλη, αιχμηρή όψη του πνεύματος, ο κάθετος άξονας που τέμνει την ιστορική ευθεία - έρχεται στο προσκήνιο σε κάθε εποχή παρακμής και κρίσης για να εκπαιδεύσει ή να χειραγωγήσει...
"Ό,τι στα εβραϊκά (Βίβλος) καλείται Μεσσίας, στα ελληνικά (φιλοσοφία) καλείται υποκείμενο. Μεσσίας είναι το υποκείμενο της άπειρης ευθύνης...κάθε ένας που αναλαμβάνει την οδύνη του κόσμου... Μεσσίας είναι ο τρωτός άνθρωπος που αγαπάει τον συνάνθρωπό του, Μεσσίας είναι ο άγιος... Μεσσίας είναι ο καθένας, όλα τα πρόσωπα είναι Μεσσίας... αυτή η στιγμή είναι ο μέλλων αιών" (μου φαίνονται ενδιαφέροντα και στα γράφω αυτά, από τη μελέτη του Στ. Ζουμπουλάκη για την υπέρβαση του μεσσιανισμού στον Levinas).
Τώρα, για τα άλλα που λες, δεν ξέρω...
Αν με το καλό ζούμε, έστω και "αρπαγμένοι", οψόμεθα!!!
Καλημέρα!
Όντως πολύ ενδιαφέροντα αυτά από το απόσπασμα που παρέθεσες Βεατρίκη... ειδικά το 'το υποκείμενο της άπειρης ευθύνης'... αυτό συναντιέται -σε άλλη κλίμακα βεβαίως- με εκείνο που πρεσβεύει η ταπεινότητά μου, πως δηλαδή είμαστε όντα ευθύνης...
καλημέρα και σ'ευχαριστώ για την προσοχή και τον διάλογο!
Αν δεν καταλάβουμε επιτέλους, ότι η Οδύσσεια στις μέρες που διανύουμε έχει αντιστραφεί, δεν μας βλέπω να δραπετεύουμε από την Νέκυια. Τυφλωμένοι με το σάκο του Αίολου παραμάσχαλα, γεμάτο με φρούδους θησαυρούς, δεν βλέπουμε ότι ζωντανοί γνωρίζουμε την εμπειρία του θανάτου (όπως ο Οδυσσέας), μόνον που εκείνος κατάφερε να δραπετεύσει. Ας πάρουμε χαμπάρι, ότι η σιωπή έπαψε να είναι χρυσός, ας σηκωθούμε ΤΩΡΑ από την αφασία, και ας αρνηθούμε να ζούμε "δυο φορές αποθαμένοι". Την καλησπέρα μου Νημερτή μου.
Χάνη μου καλησπέρα... αληθινά χαίρομαι που διαβάζω τη σκέψη σου και ιδιαίτερα που επισημαίνεις τη Νέκυια... έναν άξονα που με απασχολεί και σε προσωπικό επίπεδο, χρόνια τώρα...
Ζωντανοί, καθώς λες, εμπειρωνόμαστε το θάνατο, έτσι είναι... και όχι μόνο τους μικρούς και μεγαλύτερους καθημερινούς θανάτους, τις μικροαπώλειες, την αίσθηση της φθοράς αλλά ενίοτε και τον ίδιο το μεγάλο Γεγονός της Μετάβασης... το εμπειρωνόμαστε ίσως εν μέρει, ίσως σπασμωδικά, ίσως με κυρίαρχο το συναίσθημα και όχι το σύνολο του είναι μας... αν γινόταν αυτό, ποιος ξέρει σε ποια επίπεδα επίγνωσης θα ήμασταν... θα ήμασταν κάτω από τον Μαύρο Ήλιο του Οδυσσέα, όπως προσωπικά πιστεύω για τους μυημένους όλων των εποχών -είχες σχολιάσει μάλιστα την αντίστοιχη ανάρτηση παλιά και το θυμάμαι...
Εύχομαι ό,τι κάνεις να σου δίνει έμπνευση και χαρά...
Σε φιλώ...
Δημοσίευση σχολίου