θα πρέπει να ασκήθηκαν πολλές πιέσεις
αφόρητες πιέσεις
δεν ξέρω αν ήταν από τη συνείδησή του
και από το φρόνημα της ορθοδόξου πίστεως
σίγουρα ήταν 'από κάτω'
πιέσεις που οδήγησαν τον Ιερώνυμο στην επιστολή αγανάκτησης
προς τον Παπαδήμο...
είναι φανερή η αμηχανία του κλήρου
του ανωτάτου τουλάχιστον
να εκφράσει την ξεκάθαρη, απλή θέση
να κάνει 'παρέμβαση' στα πολιτικά (!!) πράγματα της χώρας
και δι'... επιστολών πασχίζει να σώσει τα προσχήματα του ... σχήματος...
σε λίγο, περισσότερο από το μισό πλήρωμα της Εκκλησίας
θα είναι στα συσσίτια
εκεί τι να βγει να πει ο Ιερώνυμος;
"καλή όρεξη";
σε λίγο ένας κολοσσιαίος αριθμός πιστών και απίστων
θα ξεπαγιάζει στις γωνιές των κτηρίων
και των δρόμων
σ'αυτούς τι επιστολή θα στείλει ο αρχιεπίσκοπος;
"αγάντα μωρέ και μπαίνει η Άνοιξη";
δεν είναι αστείο το θέμα βέβαια
πραγματικά είναι τραγικό
και χτυπάει τις πόρτες όλων πλέον...
του χρόνου τέτοια εποχή ίσως να μην... τέλος πάντων...
το πρόβλημα είναι ότι δεν πείθει πλέον κανείς τους
όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν σε προσωπικό επίπεδο
άλλωστε
ο Ιερώνυμος τα'φαγε τα ψωμιά του
ενώ άλλοι, αληθινά δεν έχουν ψωμί να φάνε
ό,τι ήταν να κάνει το έκανε πλέον
παρακολουθεί σίγουρα 'ανησυχών' τας εξελίξεις
και αναρωτιέται τι 'θα έπρεπε να κάνει'
είναι λοιπόν η περίφημη 'νομιμοφροσύνη' της Εκκλησίας
σήμερα η ορθότερη επιλογή;
έχει τα κότσια ο μεγαλόσχημος παπάς να κάνει το μεγάλο άλμα;
να βγεί και να τους στείλει όλους στο... πυρ το εξώτερον;
και όχι δι'επιστολών ακίνδυνων
ούτε καν από άμβωνος
αλλά στα ίσα, στα μούτρα τους και με απλή γλώσσα;
γίνονται αυτά τα πράγματα ρε φίλε;, θα πεις...
είμαι βέβαιος
ότι στην επόμενη επιστολή πάντως
ο Ιερώνυμος
θα δηλώσει ότι η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος
συμφωνεί και με την καύση των νεκρών...
θα έχουν γίνει τόσοι πολλοί
που τα νεκροταφεία δεν θα μπορούν να φιλοξενήσουν κανέναν...
35 σχόλια:
κρίμα,
με την καύση εξανεμίζεται αστρικά
το dna
και η ανάσταση των νεκρών
ματαιώνεται,
τουλάχιστον οι συνειδήσεις
ας παραμείνουν άγρυπνες
μήπως και έλθουν
στάλες έλεος
στις αδούλωτες ψυχές...
Kαλημέρα!
α ρε βρεμένη σανίδα που τους χρειάζεται...
αλλά, δεν μπορεί...
κοντά είναι το "ΜΠΟΥΜ"!!!
Εβίβες!
Όσο και να συμφωνούμε αυτή την εκπομπή με όσα είπε, δεν παύει να ενοχλεί αυτός ο λαϊκισμός. Και είναι ξεκάθαρος λαϊκισμός, αφού κανείς δεν όρισε εκπρόσωπό μας την ιεραρχία, κανείς δεν την επέλεξε ως εκφραστή μας. Όταν κάποιος μιλά εξ ονόματος του λαού, χωρίς να έχει οριστεί, με πασιφανείς τις πατερναλιστικές του θέσεις, τότε σίγουρα είναι λαϊκιστής.
Α τον......αντε να μη πω.....
Επιτέλους έστω και αυτά που είπε άνοιξε το στόμα του.Η εκκλησία με την περουσία που διαθέτει μπορεί να προσφέρει πολλά με πράξεις και όχι μόνο με λόγια. Οσο για την καύση των νεκρών ούτως ή άλλως αυτή συντελείται αφού υπάρχει το χωνευτήρη
όπου τα οστά καίγονται με ασβέστη.Ολα τα άλλα είναι για το θεαθείναι.
Ώστε με την καύση ακουρούται κάθε πιθανότης αναστάσεως... μα, ναι, αυτή είναι η δογματική θεώρηση και την γνωρίζω Βεατρίκη (και τα υπόλοιπα)... όμως, για λόγους πλανητικής ισορροπίας και οικολογικής προστασίας, οφείλουμε να επανεξετάσουμε τη θέση μας...
συμφωνώ με τις άγρυπνες συνειδήσεις... να΄σαι καλά!
βρεγμένη σανίδα λες ε Χρήστο; εβίβες το λοιπόν!
παρά τις όποιες προσωπικές μου αναζητήσεις που περιλαμβάνουν και την Ορθοδοξία, πιστεύω ότι στην επόμενη αναθεώρηση του συντάγματος, είναι απαραίτητο να γίνει επιτέλους ο περίφημος 'χωρισμός' και να πάψει το κράτος να θρησκεύει... έχω την άποψη ότι αυτό θα βοηθήσει και την ίδια την Εκκλησία...
ας κρατήσει την όποια περιουσία της χωρίς να έχει τους ιερείς δημοσίους υπαλλήλους... να χειρίζεται τα του οίκου της και να μην είναι 'κρατούσα' θρησκεία...
μας αρκεί η συνταγματική συνείδηση, δεν έχουμε ανάγκη την θρησκευτική... εν ολίγοις αυτά πρεσβεύω από τα 18 μου...
δεν εισέρχομαι τώρα στο ζήτημα του 'ιερού' και της αναζήτησής του... είναι βαθύτερο το θέμα...
την καλημέρα μου δείμε
μα, τι σου έκανε αυτός ο σεβάσμιος ιεράρχης Ρίκη;
Ναι Ρένα μου, υπάρχει το χωνευτήρι βεβαίως αλλά προς το παρόν δεν επιτρέπεται στους ορθοδόξους η καύση... επισήμως τουλάχιστον... κάποια στιγμή θα έλεγα να το θέσουμε το θέμα και να το συζητήσουμε... έχει κάποιο ενδιαφέρον...
μια όμορφη μέρα να έχεις...
Ματαιούμενη η ανάσταση,
σε όλα τα επίπεδα,
μοιάζει φτωχό το σύμπαν,
ανολοκλήρωτη η ύπαρξη,
ο υπέροχος Άνθρωπος,
κι ας οι θρησκείες
κοινωνούν όλες μαζί
υποκρισίες και συμβιβασμούς
να καλύψουν τα κενά
εξουσιαστών και σκλάβων,
δαιμόνων και κτηνών..
οι κάθε λογής 'ταγμένοι', δηλαδή...
Τι να την κάνεις τότε
την χλωριδιακή ισορροπία
και την καθαρότητα
μιας Γ-ρ-αίας;
.......
φίλη Βεατρίκη (και τα υπόλοιπα...), ιχνεύω στο λόγο σου από τη μια την πίστη στον άνθρωπο και από την άλλη μια απογοήτευση και μια πίκρα για το σημερινό κατάντημα, το ελεεινό ρετάλι που αποκαλεί κανείς μεγαλαυχώντας 'ζωή'...
κι επειδή έχεις τολμηρή πένα και αιχμηρή γραφίδα, θα σου απαντήσω αναλόγως...
προσωπικά δεν έχω ιδέα αν υπάρχει ανάσταση και αν όλο αυτό το κατασκεύασμα είναι μια φενάκη ή οτιδήποτε άλλο...
στον ιερό χώρο της προσωπικής πίστης δεν υπεισέρχομαι... έτσι κι αλλιώς είναι άβατον... το τι πιστεύει κανείς λοιπόν ας το γνωρίζει για τον εαυτό του...
το ότι ο πλανήτης έχει υποστεί τρομακτικές καταστροφές επειδή ο 'συκληρονόμος της βασιλείας', ο άνθρωπος τέθηκε από τον Δημιουργό άρχοντας και μάγκας να τα διαχειρίζεται όλα κατά πως θέλει, είναι μια αλήθεια που αποδέχθηκε στην αυτοκριτική του και ο Βαρθολομαίος, χρόνια πριν...
μεγαλώσαμε με τις φράσεις 'κατάκτηση της φύσης', 'κατάκτηση του Διαστήματος', κατάκτηση, κατάκτηση...
μεγαλώσαμε με τσίρκο, με κακοποιήσεις ζώων, με αρκούδες που χόρευαν για να μας κάνουν να γελάμε...
τώρα όλα μας εκδικούνται
χαίρομαι που θα αυτο-αφανιστούμε γιατί είμαστε άξιοι της μοίρας μας...
ούτε 'υπέροχος Άνθρωπος' ούτε τίποτα...
έχουμε την κληρονομιά του Κάιν και θα σκοτώσουμε τον αδελφό μας...
αφού πρώτα σκοτώσαμε το Θεό...
εκτός εάν...
αν οι αφυπνισμένες συνειδήσεις που έγραψες αποδειχθούν αρκετές και δυνατές...
εκτός εάν ο άνθρωπος σηκωθεί στα δυο του πόδια αλλά με το βλέμμα χαμηλά, όχι στα άστρα και στις αλαζονικές του επιδιώξεις
χαμηλά, εκεί που ξανά κάποτε θα αποθέσουν το κουφάρι του...
αυτά είχα να πω
καμιά φορά
και η Γραία είναι ωραία...
Σύμφωνοι, αγαπητέ Άδωνι, υφιστάμεθα τις συνέπειες των πράξεών μας ως ελεύθεροι..
Αυτό είναι το παιγνίδι άλλωστε.
Από το μηδέν στο ένα
κι από κει, διατρέχοντας τον βίο, ξανά στο μηδέν.
Το ζήτημα είναι αυτό το πολύπλοκο και αχαρτογράφητο μηδέν να μην μας αφομοιώνει, αλλά να μας μεταμορφώνει προς το καλύτερο.
Και με χρηστό, ανδρείο τρόπο...
Αυτό, πιστεύω, έχει να κάνει με τον αγώνα να διατηρήσουμε το Πρόσωπό μας,το αυτεξούσιό μας, το δώρο της ελευθερίας μας. Η υποδούλωση στα πάθη και η επακόλουθη λατρεία του θανάτου (ο θάνατος είναι ένας δάσκαλος, όχι Θεός...) κάνει αργά ή γρήγορα τον άνθρωπο ένα golem, που πολύ απέχει από το παιδί της δημιουργίας...
Σήμερα οι άνθρωποι έχουμε γίνει, στην καλύτερη περίπτωση, πρωτεϊκοί, 'μηχανές' ενός ψεύτικου 'Θεού' τον οποίο λατρεύει το εγώ μας, το άτομό μας, γι'αυτό και εύκολα παραιτούμαστε, συμβιβαζόμαστε με τη διάλυση και εφησυχάζουμε στις ασχήμιες...
Ο κόσμος αναμφίβολα κάποτε θα μεταμορφωθεί, όπως πάντα γίνεται μέσα από την καταστροφή και την αναγέννηση,
δεν ξέρω αν αυτό θα λέγεται τότε Ιστορία ή μετα-Ιστορία ή Μύθος ή Αθανασία ή Ανάσταση,
ξέρω όμως πως το αληθινό δεν χάνεται ποτέ και αυτό θα είναι που θα παραμείνει...
Νομίζω σε αυτό να συντονισθούμε..
Όσο για τις ...Γραίες,
θέλουν ...Χιονάτες για να είναι ωραίες
και οι Χιονάτες έχουν αρχίσει να ξυπνάνε! :)
Ευχαριστώ για την φιλοξενία, περαστική είμαι άλλωστε από τα μέρη σου!
όχι πως θέλω να έχω τον τελευταίο λόγο, σώνει και καλά, αλλά να, επειδή η συζήτηση έχει ενδιαφέρον -όπως και οι οβιδιακές ονοματομεταμορφώσεις σου- λέω να συνεχίσω ολίγον...
επειδή δήλωσες ότι εγκαταλείπεις το Νημερτή σύντομα για άλλες μπλογκογειτονιές...
να προλάβω το λοιπόν...
χάρηκα την διάκριση προσώπου και ατόμου... την ιστορώ μέσα μου εδώ και κάμποσα χρόνια και καμιά φορά ως άτομο και άλλες ως πρόσωπο, με συναντάω...
δεν είναι και τόσο εύκολο πράγμα τούτο που θα έλεγε κανείς 'ακεραίωση'... αλλά επειδή το να είσαι πρόσωπο σημαίνει ότι έχεις πάψει να ορίζεις το κάθε τι -αφού το περιορίζεις- και έχεις βρει μια οδό εναρμόνισης νου και σώματος -για την ψυχή δεν έχω ιδέα και απορώ πως την έχουμε στο στόμα κάθε τρεις και λίγο - επειδή λοιπόν το να είσαι πρόσωπο για μένα σημαίνει επίσης
ότι είσαι ον ευθύνης
όταν αποδεικνύεσαι ον αν-εύθυνο
δεν έχεις δικαίωμα ούτε στην κληρονομιά σου
ούτε καν στο... πουλί σου, αν με εννοείς και με το συμπάθειο
πάει να πει
σταμάτα να τεκνοποιείς διότι αγοράζεις δυστυχία από το μέλλον...
δεσμώτη ελευθερίας, ίσως έτσι...
δεν μάχεται κανείς αληθινά για την ελευθερία, Μπεατρίς...what ever...
έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει τι να την κάνει...
μάχεται για την απομείωση της ελευθερίας όλων των άλλων
φυτών, ζώων, συνανθρώπων
ως και του Θεού...
άρα
ας αφανιστεί
πάλι στο μηδέν καθώς λες
μπας και με ένα reboot
γίνει ένα re install
και έχουμε καλύτερα αποτελέσματα...
στην ουσία
κάθε μας ανάσα
είναι και μια προσευχή
αλλά, τι στο δαίμονα
κανείς μας δεν το πήρε χαμπάρι...
το ιερό έμεινε άβατο εν τέλει
ίσως ευτυχώς Βεατρίκη...
αλλά να έχουμε τα θάρρητα στην μεγαλοθυμία Του;
για πόσο ακόμα;
Επειδή ο δαίμων των blogs δεν εμφανίζει το σχόλιο, το αναρτώ εγώ...
Ο/Η Βεατρίκη είπε:
Λυπάμαι αγαπητέ,
αλλά δεν μπορώ να σε ακολουθήσω εύκολα από τα μέσα του κειμένου σου και μετά..
Τι εννοείς; Ότι με την πτώση του ανθρώπου άλλαξε και ο Θεός; Ο άνθρωπος άλλαξε, αλλάζει, όχι ο Θεός. Αυτό εννοεί μάλλον ο Αισχύλος παρουσιάζοντας τον άνθρωπο φοβερότερο όλων, και των θεών ακόμα..
Ο άνθρωπος υπέροχος μεν, δεινός δε...
και δεν πιστεύω ότι αν δεν αλλάξει σε τούτη τη ζωή, στο τώρα, με ένα reboot κι ένα re -install θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα...
Αυτή είναι μια 'λογική κάστας', νομίζω, κι εγώ τουλάχιστον που δεν είμαι Ινδή, δεν τη δέχομαι...
Πρόσεξε, ένα μικρό 'ταχυδακτυλουργικό' τρικ: στο 'τώρα' υπάρχει μια τρομερή δυναμική, όσο κι αν διαρκώς αυτό μοιάζει να χάνεται, ρέει, γίνεται χθές! Και ξέρεις ποια είναι αυτή η δυναμική;
Είναι η πίστη του σε αυτό, η πίστη είναι που μοιάζει να ακινητοποιεί το 'τώρα', να το κάνει όμως έτσι τόσο άχρονο, να γίνεται δηλαδή 'αεί'! Έτσι άλλωστε γίνονται τα θαύματα. Να πιστεύεις πολύ στο ακατόρθωτο, και κυρίως να το Θέλεις. Θήτα, μαγικό γράμμα...
Μετά φεύγει, ξεχνιέται η επιθυμία, κι έρχεται το θαύμα. Η μεταμόρφωση, εν προκειμένω.
Γι'αυτό, νομίζω, όλα έγκεινται στο τι πιστεύουμε για τα πράγματα. Κι από τη βούλησή μας. Αν θέλουμε να αλλάξουν.΄Ετσι εξηγείται και η κοινωνία των golem
(που ονομάζω εγώ την 'κοινωνία των πολιτών'). Κι έτσι καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο σκοπός της τεχνολογίας, της μηχανοποίησης, των ολοκληρωτισμών, των μεσσιανισμών κλπ. Να χειραγωγήσουν, να αποξηράνουν, να απενεργοποιήσουν την ανθρώπινη θέληση. Γιατί εκτός από κακά, αυτή μπορεί να κάνει και καλά.
Αν έχεις δει μια υπέροχη ταινία, το Στάλκερ του Ταρκόφσκι, θα καταλάβεις τι εννοώ.
Στη συνέχεια αυτής της κλωστής, το ιερό είναι άβατο και προσβάσιμο, συγχρόνως. Είναι απειλητικό για κάθε Εγώ και την ίδια στιγμή γίνεται οικείο με το Όμοιό του...
Η ομοίωση προϋποθέτει κάθαρση, εξαγνισμό, με όρους πάλης και αγώνα κατά των 'λερναίων' παθών, ποτέ με 'φόρο αίματος'.
Διαφορετικά, έχουμε βεβήλωση...
Η βεβήλωση που για πολλούς πλέον θεωρείται ως η 'θρησκεία του μέλλοντος' (Giorgio Agamben...), μας στέλνει πίσω, πολύ πίσω, να μην πω, μας αφανίζει δια παντός.
Τελικά, ό,τι πιστεύουμε, είμαστε...
Αυτό και ανασαίνουμε...
Και να μην λες ότι 'εγκαταλείπω τον Νημερτή για άλλες μπλογκογειτονιές',γιατί δεν είπα κάτι τέτοιο!
Απλώς δεν θέλω να μονοπωλώ το ενδιαφέρον του μπλόγκ, βλέπεις πώς 'τσιμπάω' και τέτοια φλύαρη και κυρίως... οβιδιακή πού θα ξανάβρεις! :)))
πιστεύω να τα ξαναπούμε,
καλό σου βράδυ
Ανάρτηση από τον/τη Βεατρίκη στο Νημερτής τη 3 Φεβρουαρίου 2012 9:26 μ.μ.
Το πρώτο:
είμαστε λοιπόν σε θέση Βεατρίκη να... γνωρίζουμε με τέτοια βεβαιότητα τι κάνει και τι δεν κάνει ο Θεός;
ο Θεός δεν αλλάζει λοιπόν -παρότι εγώ αλλού το πήγαινα-...
μα, πως μπορεί ο οιοσδήποτε να το ψελλίσει καν αυτό;
μέσα από το δωμάτιο της πίστης;
μέσα από το εργαστήριο της επιστήμης;
μέσα από το λαβύρινθο της τέχνης;
ή μήπως μέσα από τις δολιχοδρομίες της λογικής του;
προσωπικά τουλάχιστον αδυνατώ να έχω την οιαδήποτε κατάφαση για το Θεό, αν υφίσταται και υπό όποια συνθήκη 'κατασκευής'...
το ομολογώ ως αδυναμία αν θέλεις...
όμως, θα το δεχτώ, προς στιγμήν, με την έννοια της μη μεταβολής εκείνου που δεν νοείται με τα ανθρώπινα να μεταβάλλει εαυτόν... δεν με έχει απασχολήσει άλλωστε -έστω και αν ο Αριστοτέλης ήδη με σκουντάει...
καλές οι αναφορές και οι τεκμηριώσεις στον Αισχύλο, στον ένα ή στον άλλο... μπορούμε να παραθέσουμε και οι δυο ένα σωρό...
πιο πολύ με ενδιαφέρει η προσωπική διαδρομή εκάστου... τι έχει να εισφέρει ο καθένας από τη δική του περπατησιά και όχι του Ταρκόσφκι ή οποιουδηποτε -χωρίς να μειώνω και τον βαθμό επίγνωσης κανενός...
κι εκεί, φυσικά, έρχεται η πίστη, θα πει κάποιος...
η πίστη, η βούληση, το θαύμα...
και το ιερό που, έτσι, δια της ομοίωσης, γίνεται προσβάσιμο...
η δική μου ταπεινή εμπειρία λέει πως είναι τόσο μυστικός αυτός ο δρόμος
προς το ιερό δηλαδή
που και αν ακόμα κάποιος επιτύχει πρόσβαση
είναι σχεδόν αδύνατο να την περιγράψει
με την όποια ανθρώπινη γλώσσα
και ο μέγιστος λογοτέχνης αν είναι
ή ο υπερ-μέγιστος καλλιτέχνης
δια της σιωπής ίσως
και του έρωτα επίσης...
ίσως...
ποιότητές της, ναι
μια γεύση, μια αχτίδα
κάτι που φέρει όπως η σταγόνα τον ωκεανό
ένα μικρό τμήμα του Απείρου
βέβαια, αυτός ο δρόμος του 'εξαγνισμού' και της απαλλαγής από τα 'λερναία πάθη'
μου φέρνει στο νου -τι να κάνω, γίνεται- εκείνον τον Αυγουστίνο που τον λένε και 'Ιερό'
και δεν μου κάθεται καθόλου καλά στο στομάχι
πάλι ενοχοποίηση των παθών
πάλι ακρωτηριασμοί
πάλι εκβραχισμοί
πάλι μαρτύρια οδυνηρά
δεν αρκεί λοιπόν η πίστη
απορώ πως αρκούσε για τον ληστή δίπλα στο Χριστό...
έστω...
η πίστη έχει το μανδύα του υπερ-λογου
κι εμείς οι δυο επί μέρες συζητούμε
με εργαλειακό τρόπο
και με όπλο τη γλώσσα
και την καλλιέργειά μας
όποια έχουμε
το κάνουμε μάλλον με εντιμότητα
και με μια σχετική ευελιξία
αλλά πάντως είμαστε, έτσι κι αλλιώς στην περιφέρεια...
ό,τι πιστεύουμε είμαστε λοιπόν
αυτό και ανασαίνουμε...
πολύ μονόχνωτη, στενόκαρδη και 'τεθλιμμένη' η ρήση αυτή Βεατρίκη
θα διαλογιστώ όμως επ'αυτής
και πάλι με εντιμότητα...
σ'ευχαριστώ για την πολύ εποικοδομητική συζήτηση
και την ευκαιρία για ένδον εργασία...
Αγαπητέ Άδωνι
Ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σου!
Κι εγώ κάπου κοντά σε αυτά που λες καταλήγω. Μου άρεσε πολύ η αναφορά σε εκβραχισμούς ...
Μα αν εμπιστευθούμε τον εαυτό μας στα χέρια ενός έμπειρου γλύπτη, πώς μπορούμε να τους αποφύγουμε; Κι αν εμπιστευθούμε τον μόνο αληθινό... τότε τι να φοβηθούμε; Είναι λοιπόν τόσο δυνατός ο πόνος όταν απολαξεύονται τα άχρηστα και πετιούνται τα στραβά; Μπορεί, αλλά νομίζω ότι πονάμε περισσότερο όταν είμαστε ... πλαδαροί και πληθωρικοί μες στις ασχήμιες και στα προσωπεία μας. Το θέμα όλο είναι αν εμπιστευόμαστε και πού εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας...
Όσο για τις ενοχές, τις έχουν όσοι αισθάνονται ότι φταίνε και έχουν βλάψει άλλους και δεν είναι κακό πάντα να τύπτεται η συνείδηση, γιατί αυτό είναι μια ένδειξη ότι είναι ..ζωντανή.
Βέβαια, αν δεν μεταμορφωθούν οι Ερινύες σε Ευμενίδες με πνευματικό πάντα τρόπο, ανακυκλώνεται το πράγμα και διαπράττονται ολοένα και ιδανικότεροι «φόνοι» και τότε δεν ξέρω μέχρι πότε θα διαπράττονται...
Τώρα, για τις ενοχές απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, υπεύθυνος είναι ο εγωισμός μας που δεν επιτρέπει κανένα λάθος και λογικό είναι τότε να πέφτουμε συνέχεια σε λάθη...
Για τον Αυγουστίνο τι να πω; Μια φύση ιδιαίτερα συναισθηματική με έντονο μητρικό σύμπλεγμα προσέγγισε με υπερβολικά συναισθηματικό τρόπο το θείο, ώστε να εγκαινιάσει τόσο τη φιλοσοφική και θεολογική θεωρία της Δύσης –σχολαστικισμός, ρωμαιοκαθολικισμός – όσο και τις αποκλίσεις της(προτεσταντισμός, μηδενισμός κ.λ.π.) που τελικά κινήθηκαν κι αυτές στο ίδιο μήκος κύματος...
Κι επειδή με τον ..αποφατισμό σου μου θύμισες τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη (συγγραφέα του 1ου αι.μ.Χ. και όχι του 5ου-6ου όπως έχει καταλήξει η ευρωπαϊκή σκέψη...) που αγαπώ πάρα πολύ, γράφω εδώ ένα μικρό απόσπασμα από μια μετάφραση που είχα κάνει παλιά από ένα γερμανικό βιβλίο για την τέχνη της βυζαντινής εικόνας:
«Κατά βάθος όμως ο Αρεοπαγίτης, όπως όλοι οι μυστικιστές, παραμένει έναντι του προφορικού λόγου δύσπιστος και σκεπτικιστής. Μέσω της πολυλογίας είναι δυνατό να φανερωθούν τα μυστικά του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός έχει περιβάλει τον εαυτό του με μια ζώνη απόλυτης σιωπής, όπως λοιπόν εν τέλει ο σιωπηλός κόσμος των εικόνων παραμένει ανάλογος, αρμόζει στην μετάδοση του μυστηρίου του φωτός Του και όλες οι σκέψεις σβήνουν στην μακάρια θεωρία των αρχετύπων.
Όμως σύμφωνα με την φιλοσοφική αντίληψη του αρχαίου κόσμου και της ύστερης αρχαιότητας, αυτή η θεωρία του ουρανίου φωτός είναι δυνατή μόνο εάν η ίδια η ψυχή γίνει φως, «οφθαλμός που ο ήλιος καίει». Θεωρία και γνώση, visio και cognitio, ήταν από παλιά η πιο σημαντική επιδίωξη της ελληνικής γνωσιοθεωρίας και τέχνης».
Προσωπικά θα θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ ευλογημένο αν ήμουν αληθινά έστω και στην περιφέρεια!
Και όπως, σωστά λες, ...σιωπή λοιπόν!
Σ’ ευχαριστώ κι εγώ γι’ αυτή την εποικοδομητική συζήτηση,
να είσαι καλά!
Διονύσιος Αρεοπαγίτης... εκείνο το ολιγοσέλιδο κείμενό του για το γνόφο του Θεού, πόσο ακόμη με συνοδεύει... τότε τον είχα νιώσει σαν έναν αδελφό από το παρελθόν... κάποιος γεννήθηκε σε λάθος εποχή μου φαίνεται παρότι είναι ένα άθλιο κλισέ αυτό...
πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα έγραψες Βεατρίκη και σ'ευχαριστώ από καρδιάς και για το χρόνο σου και για την εξαιρετική γραφή σου η οποία φανερώνει μια πολύ συγκροτημένη, ισχυρή προσωπικότητα, χωρίς οι γνώσεις να έχουν ακυρώσει την εσωτερική σου αναζήτηση... εύγε!
ετίμησες το ταπεινό αυτό ιστολόγιο με την παρουσία σου...
να με επισκέπτεσαι!
καλή εβδομάδα να έχεις...
Καλέ μου φίλε,
Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου, αν και δεν σου κρύβω ότι με τρομάζουν λιγάκι, σαν να βρίσκομαι μπροστά σε ένα μαγικό καθρέφτη...
Για να ξεκαθαρίσουμε κάπως τα πράγματα, αυτό που φαίνεται ως «ισχύς» είναι η προσωπική μου ελεύθερη επιλογή να ακολουθήσω έναν συγκεκριμένο δρόμο - συνισταμένη της βαθύτερης ουσίας μου και της πορείας των δασκάλων μου που εγώ έχω επιλέξει να έχω- και να αφήσω πολλά πίσω, κυρίως πνευματικούς και κοσμικούς «νταβαντζήδες»...
Αυτή η «ισχύς» μπορεί να υπάρχει στο βάθος, δε λέω, δυνατή αισθάνομαι και πολλές φορές χαρούμενη και δεν παραπονιέμαι. Αυτό είναι ίσως που εσύ καταλαβαίνεις..
Σε αυτόν όμως τον κόσμο που ζούμε, που για να υπάρξουμε απλά πρέπει να συμβιβαστούμε και να γίνουμε όπως οι άλλοι (και ελπίζω να καταλαβαίνεις εδώ τι εννοώ..), αυτή η «ισχύς» εκφράζεται προς τα έξω ως απόλυτη αδυναμία και κάποιες φορές, ως ανυπαρξία... Στην καλύτερη δε των περιπτώσεων, λειτουργεί σαν άμυνα ή «πόλεμος»..
Αυτός βέβαια μπορεί να είναι και ο ..original εσωτερικός γνόφος, αλλά τι να το κάνεις, όταν η ...Βεατρίκη, κήρυκας ενός άλλου κόσμου («το μη εισέτι είναι»...), δυσκολεύεται να υπάρχει με τους νόμους αυτού εδώ του κόσμου... ;
Και για να γελάσουμε λιγάκι:
Μπορείς λίγο τώρα να καταλάβεις τον "πρώτο πολίτη του Μακρυγιανιστάν";
:)
http://www.youtube.com/watch?v=El55C9Tl6q8
Αληθινά,
εύχομαι κι εσύ - ιδιαίτερος ων...-να βαστάς..
Και συνεχίζουμε λοιπόν... -βρε ο Ιερώνυμος τι ωραία πόρτα άνοιξε...-
Βεατρίκη μου, το τελευταίο σου σχόλιο, ηύξησε και ενδυνάμωσε το θετικό πρόσημο... διότι διαθέτεις και ευελιξία και διαύγεια... βλέπεις το 'ισχύς και ευελιξία' που δανείζομαι από τους παλαιούς αδελφούς Οσπιταλέρους, έχει ενίοτε και την ένσαρκη απόδειξή του...
νιώθω αυτό που γράφεις για την 'ευχή και κατάρα' της διαφορετικότητας, του συνειδητού προσανατολισμού αλλά και της ταυτόχρονης συνύπαρξης... και βεβαίως, επειδή ομιλούμε δημόσια, τούτο δεν σημαίνει πως κρύπτεται εδώ κάποιος ελιτισμός, ένας πνευματικός αντουανετισμός ή κάτι παρόμοιο... και βοσκός να επιλέξεις να είσαι, απόμακρος και με την ενσυνείδητη πορεία σου, δεν έχεις 'το δικαίωμα', άρα δεν τίθεται κανενός είδους μονοχνωτισμός εδώ... όποιος καλόπιστος καταλαβαίνει, οι κακόπιστοι μάλλον δεν έχουν υπομονή να διαβάσουν περαιτέρω...
τώρα βέβαια και η ισχύς και η ευελιξία, έχουν και τα αρνητικά τους, καλά το σημειώνεις, όμως, για μια αφυπνιζόμενη ύπαρξη, ίσως άλλος δρόμος δεν υπάρχει...
να τα λέμε... σε καιρούς σκοτεινούς άλλωστε άνθισαν οι μεγάλες μυητικές σχολές... σε καιρούς 'τρομερούς' εμφανίστηκαν οι πολύ φωτεινές μορφές και μας παρέδωσαν ιχώρ αθανασίας...
την εκτίμησή μου και τις καλύτερες σκέψεις μου έχεις...
Να χαρείς, Άδωνι,
άσε τους frères hospitaliers ήσυχους και όλους τους συναφείς 'αδερφούς' - που είναι πάντα ανήσυχοι αυτοί...- διότι κατ'εμέ, ανήκουν στους προσκυνημένους (όπως βέβαια εγώ εννοώ τους προσκυνημένους, Ο.Κ...;)
Για τη Δύση, φαίνονταν βέβαια ως 'φωνές διαμαρτυρίας' (όπως άλλωστε παρουσιάζονται και σήμερα..) και ήταν ίσως σε κάποιες εποχές ό,τι καλύτερο ενάντια στον παπισμό, αλλά -επειδή δεν θέλω να επεκταθώ εδώ - σου λέω μόνο ότι αυτοί όλοι ήταν και είναι ετερόφωτοι, όχι αυτόφωτοι...
Μόνο αυτό,
ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ...
Ο ιχώρ αθανασίας, ευχή και κατάρα, όπως λες, νομίζω, ότι είναι προνόμιο μόνο του πρωτο-ελληνικού κορμού...[Οι άλλοι όλοι είναι ετερόφωτοι.Κι αυτό δεν είναι κακό, όμως κάποιοι επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν το φως για να φέρουν το σκοτάδι και να ασκούν εξουσία επί της γης και επί των ψυχών...καθώς οι ψυχές είναι πολύ σπουδαίο "καύσιμο", φίλε μου...]
Τώρα, τι έχει απομείνει από αυτόν τον πνευματικό κορμό ανά τον κόσμο, μη με ρωτάς...
Ξέρω όμως ότι συστηματικά γίνεται αμείλικτος πόλεμος για τον αφανισμό αυτής της καθαρά πνευματικής "φυλής", διότι δεν μιλώ για ράτσες ή για "Έλληνες", το θέμα είναι πάρα πολύ σύνθετο και πολυπαραγοντικό...
Δεν ξέρω αν ανήκω στους αφυπνισμένους, απλά αισθάνομαι την ενδόμυχη ανάγκη να προστατεύω την ψυχή μου, την οποία πάντοτε αισθανόμουν κάτι σαν θεϊκό άξονα..
Ελπίζω να μην σε στεναχώρησα,
τα βιώματα και οι έρευνές μου με έχουν οδηγήσει σε αρκετές επιφυλάξεις και αμφισβητήσεις των μυητικών σχολών...
Σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις σου,
Να είσαι πάντα καλά
και να προσέχεις
δεν χρησιμοποίησα Βεατρίκη τυχαία το συγκεκριμένο μότο ούτε γεννήθηκα χθες στον συγκεκριμένο χώρο...
δεν απέφυγες κι εσύ τελικά το γνωστό 'υφάκι' που αντιπαθώ... του 'εγώ ξέρω και κάποτε θα σου πω...'
σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί να έχει και ο άλλος περπατήσει μερικά μέτρα στην ατραπό πριν σηκώσεις το δάχτυλο και το κουνήσεις...
τέλος πάντων...
κρίμα...
όλοι 'πεφωτισμένοι' γίνατε πια...
Το 'δεν θέλω να επεκταθώ εδώ' δεν είναι 'υφάκι', είναι γιατί έχω τους λόγους μου σε ένα δημόσιο ιστολόγιο να μην ανοίγω όλα τα χαρτιά μου και θα ήθελα να το σεβαστείς.
Δεν βλέπεις άλλωστε ότι ήδη έχω πει πολλά;
Και γράφω αυτά επειδή δεν είμαι και κυρίως ούτε θέλω να είμαι "πεφωτισμένη"...
Το εσωτερικό φως δεν είναι δικαιολογημένο να μάχεται κανείς να το κρατήσει;
Όχι, δεν χρειαζόμαστε άλλα φώτα, νομίζω...
Και θα σε παρακαλούσα πολύ
να μη θυμώνεις
γιατί δεν αρμόζει αυτό
σε έναν νημερτή ;)
διαφωνούμε κάθετα
όταν πάψει να θυμώνει όχι ο Νημερτής
-που ειρωνικά τονίζεις-
αλλά οποιοσδήποτε
σημαίνει ότι έχουμε επείγον ψυχιατρικό ζήτημα...
είσαι πολύ λάθος φίλη μου...
αν σου έχουν μπολιάσει τη σκέψη
με τα 'μη θυμώνεις' κλπ
επειδή τα έχω περάσει
σαράντα χρόνια φούρναρης
και κάτι τις ξέρω
σου λέω ότι είναι ύποπτο
και να στρίψεις το καράβι σου σε άλλη ρότα...
ένας άνθρωπος που έχει πάψει να θυμώνει
είναι ζόμπι
νεκροζώντανος...
και καμία σχέση δεν θέλω να έχω μαζί του...
δόξα στο Γιαραμπή λοιπόν
θυμώνω ακόμη
τη λοβοτομή δεν μου την έκαναν ακόμη...
η μαλ... δεν απέχει πολύ ξέρεις
από την πνευματική ακηδία...
ή αλλιώς
την... δήθεν μυητική 'απάθεια'...
φιλικά μιλώντας στο λέω
στα λέω επειδή έχω και άσπρα μαλλάκια
αυτά και αρκετά ως εδώ
και όχι άλλο κάρβουνο...
αν είναι 'μπορετό'
για να μιλήσουμε και λαϊκά...
εκτός από Νημερτής
είμαι και Πειραιώτης βλέπεις...
[και ό,τι συζητούσαμε λίγα μηνύματα πριν για το 'εγώ'... τσ, τσ, τσ... πριν αλέκτωρ... όλα έγιναν ατμός! μωρέ μπράβο ταχύτης... τέλος πάντων...]
επειδή και πάλι το μήνυμά σου Βεατρίκη το... κατάπιε ο Μπλόγκερ... το αναρτώ διότι δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να θεωρηθεί ότι το... χαντάκωσα εγώ... μπορεί να είμαι κομμάτι οξύθυμος, αλλά δίκαιος και... νημερτής!
Η Βεατρίκη... είπε:
Τώρα θα σε ρωτήσω εγώ:
Τόσο πολύ τιμάς τον μέγα γίγαντα θυμό και του κάνεις τη χάρη;
Και ποτέ δεν θέλησα να σε ειρωνευτώ ούτε και είμαι απαθής...
Κι εγώ θυμώνω, αλλά με το άδικο.
Και πού έχω άδικο, μου λες;
Τέλος πάντων,
ο Κούρκουλος και ο Πειραιάς μέτρησε, τουλάχιστον μέχρι εδώ τα βρίσκουμε..
Κάτι είναι κι αυτό την σήμερον ημέρα!
υ.γ. Κι εγώ σαράντα και κάτι είμαι, αλλά καθόλου δεν μου φαίνεται...
Η ανανέωση από την...αφαίμαξη,βλέπεις, μου έχει κάνει και καλό...
[Η Βεατρίκη αποχωρεί για την κλίνη της. Αύριο σηκώνεται πρωί για το Νταχάου, ανάμεσα σε στοίβες υποθέσεων που την περιμένουν.
Καρα-βυζαντινή αρχαιολογία...φωτοβολταϊκά...
εκκλησάκια στραπατσαρισμένα από τους σύγχρονους πιστούς...πολίτες που ουρλιάζουν στα τηλέφωνα...μια χώρα που βουλιάζει ξανά από τους σύγχρονους σταυροφόρους...
Μουσική υπόκρουση:" Άπονη ζωή"
από τα Κόκκινα Φανάρια του Ξαρχάκου.
Στη σκηνή υψώνεται τώρα μια σημαία λευκή, ολόλευκη, χωρίς κόκκινο σταυρό]
Ανάρτηση από τον/τη Βεατρίκη... στο Νημερτής τη 6 Φεβρουαρίου 2012 12:26 π.μ.
δεν έχει σημασία που θυμώνω -και εδώ θυμάμαι τον 'έκ γενετής θυμό' του Χειμωνά - μπορώ όμως να εκτιμήσω και να διακρίνω... και την αξία και το περιεχόμενο όσων μου γράφεις...
ώστε βυζαντινή αρχαιολογία το λοιπόν... ενδιαφέρον -μέχρι να γίνει κάτι επάγγελμα πάντα είναι ενδιαφέρον, έστω...
εύχομαι μια όμορφη εβδομάδα να έχεις...
[τελευταία άκουσα ότι για 45άρης δείχνω μια χαρά 60άρης... γεννήθηκα γέρων φαίνεται, όπως ο Σεφέρης... έχω ελπίδες για Νόμπελ πάει να πει;]
Δεν έχει σημασία, όντως, που θυμώνεις, αγαπητέ Αντώνη, αρκεί κάποτε να ξε-θυμώνεις, κι αυτό όχι για τους τύπους, αλλά επειδή το θέλεις...
Εξάλλου δεν γίνεται πάντα να συγκλίνουν οι απόψεις μας με αυτές των άλλων και η διαφορετικότητα τελικά δεν είναι κακή όταν δεν επιβάλλεται...
Να με συγχωρέσεις μόνο αν έμμεσα αισθάνθηκες κάτι τέτοιο από μένα, γιατί ειλικρινά δεν το θέλω!
Εύχομαι και για σένα καλή εβδομάδα!
[Γέρων, ε;...
Περίεργο δεν είναι;..
και λιγάκι ησιόδειο, θα έλεγα!
Μάλλον είσαι παιδί της νεωτερικότητας! -χαχα!- και γι'αυτό, φαίνεται,με προκαλείς...]
Μπράβο Βεατρίκη, έχεις πολύ δίκιο... βουνό θα έλεγα!
Είμαι ένα παιδί τελικά κι εγώ... ολίγον τροφαντό και παρά την όψη που ξεγελάει, όλα τα άλλα έχουν σφρίγος και αλκή... λέμε τώρα...
[έχω την αίσθηση ότι γελάς πολύ όμορφα... κι απ'την καρδιά σου... παράξενη αίσθηση ίσως...]
Γιατί παράξενη;..
Σίγουρα δεν γελάω σαν ..Ουρσουλίνα!
Ναι, γελάω με την καρδιά μου,για το παιχνίδι αυτό των λέξεων, χωρίς να έχω την πρόθεση να 'κατατάξω' - κι εγώ -θέλω δε θέλω- παιδί της νεωτερικότητας είμαι, τη μελετώ μάλιστα, αλλά λόγω κατεύθυνσης ασχολήθηκα περισσότερο με το παρελθόν, την αρχαιότητα και τους μέσους χρόνους.
Κι έτσι ησυχάζω κυρίως με τους αρχαίους και τους βυζαντινούς(οι σύγχρονοι γενικώς με αναστατώνουν...), με τους ποιητές, τη μουσική, την τέχνη, έτσι μάλλον μπορώ και ησυχάζω - αν δεν τα συνδυάζω με το σήμερα! Γιατί έχω μια 'καταπληκτική' ικανότητα με τον χρόνο, όλα να τα αναποδογυρίζω, να τα συνδέω..
Το γέλιο είναι αποτροπαϊκό, και χρειάζεται ειδικά στις μέρες μας που όλα τα άσχημα είναι στην πραγματικότητα τόσο γελοία!
Τώρα "πώς τη βγάζουμε καθαρή", that's another chapter...!
(εκεί πρέπει να φροντίσουμε ώστε να μην γελάσουν άλλοι...)
Α, ρε Αντώνη, βιβλίο γράφουμε αμέσως-αμέσως με αυτά που λέμε..
Και σίγουρα σε ζάλισα!
:)
Να σου πω Βεατρίκη... με το γέλιο έχω μια παράξενη σχέση... ως και στο... ποινολόγιο είχα γραφτεί κάποτε -στο Ναυτικό- επειδή γελούσα... είναι βροντώδες το γέλιο μου... συνήθως το άκουγε όλο το πλοίο - και μάλιστα είχα γράψει εγώ τον εαυτό μου καθώς ήμουν και στο Οπλονομείο, τέλος πάντων - ... τι ωραία όμως που το σημείωσες...
αποτροπαϊκό...
αυτή η ικανότητά σου με το χρόνο όντως πολύ ιδιαίτερη... προσπαθώ να την σχηματοποιήσω εντός... δύσκολο...
δηλαδή είναι υποχρεωτικό να είμαστε παιδιά της νεωτερικότητας;
ή μήπως 'αεί παίδες' είμαστε καθώς είχε πει κείνος ο μουστρούφης αιγύπτιος στον Σόλωνα; -αν θυμάμαι καλά;
ετοιμάζεται το βιβλίο...
Πάντα να γελάς, Αντώνη!
Εφόσον είμαστε της γενιάς του '60 και μετά, η νεωτερικότητα είναι μια πρόκληση που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, χωρίς αυτό να είναι κανόνας.
Ευτυχώς, είμαστε "αεί παίδες" στο κατ'εικόνα - και αυτό έχει σχέση πιο πολύ με την έμφυτη 'αποστολή' της Παιδείας -
όσο για το καθ΄ομοίωσιν,
οι δρόμοι είναι θέμα..οπτικής, όπως λες, αν και οι προγονικές ρίζες του καθενός μας προϊδεάζουν κάπως...
Μπορεί να είναι και το ταυτόχρονο καθρέφτισμα του κατ'εικόνα στο άπειρο και το άχρονο και να μην είναι μια κατάσταση σε ένα απώτερο, έσχατο όριο... Γι'αυτό έχει σημασία, νομίζω, να μην αλλοιώνεται το κατ'εικόνα...
Το βιβλίο γράφεται έτσι κι αλλιώς κάθε φορά που οι άνθρωποι κοινωνούν από πηγές αλήθειας, χωρίς σύνορα, με τη θέληση να παραμείνουν Άνθρωποι!
Την καλημέρα μου!
[...Μουσική της βροχής/ σε μια χώρα φωτεινή που δεν τη φοβίζουν οι σκιές του γερμανικού νεο-εξπρεσσιονισμού..]
να σε ρωτήσω όμως κάτι Βεατρίκη... καταχρώμενος της υπομονής σου...
κι αν δεν υπάρχει τίποτα;
ούτε εικόνα ούτε ομοίωση;
αν είμαστε αθύρματα του Απείρου;
συσσωματώσεις ατόμων και μορίων;
ηλεκτροβιοχημικές εξισώσεις θαυμαστής μεν τελειότητος αλλά...
αν δεν...
είσαι προετοιμασμένη -αν γίνεται αυτό - να το αντιμετωπίσεις αυτό;
είναι μια προσωπική ερώτηση και να με συμπαθάς... δεν έχει πάψει να με ροκανίζει... πέρα από τις επιρροές της αριστεράς... καθαρά εσωτερικά...
[μου άρεσει που τελειώνεις με ποιητικό τρόπο... ]
την καλημέρα μου... έχω κι άλλες ερωτήσεις, είμαι παιδί στην ανάπτυξη, όλα μου φαίνονται καινούργια, όμορφα, άσχημα, περίεργα...
είμαι ένας μουσάτος μπόμπιρας...
[υπάρχει και e-mail βέβαια... ]
την καλημέρα μου εγκέιν (!!!)
Τα ίδια Παντελάκη μου... όμως, δεν πτοούμαι...
Ο/Η Βεατρίκη... είπε...
Μα η Σύλληψη γι'αυτό γίνεται, χρυσό μου, για να παράγει το Πρόσωπο...
Ύστερα, μπαίνει η Σφραγίδα του πνεύματος - αυτή είναι η μεγάλη προσφορά της ελληνικής παιδείας και του πολιτισμού αυτού που γι'αυτό και έχει τόση διάρκεια ιστορικά...(ακούγεται πια τόσο 'αιρετικό' αυτό αλλά προσωπικά το πιστεύω...).
Και μετά στον δρόμο της ζωής, που σε αυτόν τον κόσμο βιώνεται σαν θάνατος,ένας συνεχής πόλεμος (*πόλεμος πατήρ πάντων...): αμέτρητες προκλήσεις με τον παλαιότερο εαυτό, με τους άλλους που μαγνητίζουμε/μας μαγνητίζουν κάθε φορά, πτώσεις, ανατάσεις, γκρεμοί,κάθαρση, χαρά, πόνος, όλα είναι μια μαθητεία έτσι κι αλλιώς, 'εξετάσεις'...
Το να κρατήσεις το πρόσωπο συνδεδεμένο, με όλους αυτούς τους κόσμους που περιέχει - ένα ολόκληρο σύμπαν περιέχουμε ως μικρόκοσμο, συμφωνώ!- σημαίνει ουσιαστικά να αναμετρηθείς με τον κυρίαρχο νόμο του φωτός και τις προεκτάσεις του σε όλα τα πεδία - φωτιά και ύδωρ, συνείδηση αλλά και διάσπαση, πολυμερισμός (το 'φρέαρ της αβύσσου'...),και κυρίως σε αυτόν εδώ τον κόσμο, κι από αυτό να κερδίσει η ενότητα και όχι η διάσπαση...
Αυτό που λέει ο λαός, εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος...
Εξαρτάται εμείς τι θέλουμε πάντα, τι μας αναπαύει...
Αν μας αναπαύει η σκλαβιά στα πλαίσια του εδώ κόσμου και των γειτονικών..., δεν είμαστε σε καλό δρόμο..νομίζω..
Ωραίο το ποίημα!
Καλημέρες!
Θα στείλω κάποια στιγμή mail, σ'ευχαριστώ!
['Του βάζεις δύσκολα του κόσμου αυτού του άμυαλου...']
Ανάρτηση από τον/τη Βεατρίκη... στο Νημερτής τη 7 Φεβρουαρίου 2012 11:39 π.μ.
«…Το να κρατήσεις το πρόσωπο συνδεδεμένο, με όλους αυτούς τους κόσμους που περιέχει… σημαίνει ουσιαστικά να αναμετρηθείς με τον κυρίαρχο νόμο του φωτός και τις προεκτάσεις του σε όλα τα πεδία…»
Τι έγραψες σήμερα…
Επίσης σημειώδες τούτο…
«…να κερδίσει η ενότητα και όχι η διάσπαση...»
Μου έδωσες ύλη δια πολυήμερον ενδοσκόπηση και εργασία…
Σ’ευχαριστώ!
Καλημέρες…
υ.γ. Kαθώς με βαραίνει η εντύπωση ότι κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι μιλώ εδώ για …superman, να διευκρινήσω, Αντώνη, ότι η αναμέτρηση, στην ουσία, γίνεται κάθε φορά και πρωτίστως με τον εαυτό μας...
Και για να...διασκεδάσω κάπως τη ...βαρύτητα που έχω προκαλέσει...έστω και ως διάττον αστέρι (please...):
http://www.youtube.com/watch?v=SAS4U_pP3S0
:)
Δημοσίευση σχολίου