σημειώσεις από το ημερολόγιό μου…
…λέω το δέος και όχι ο φόβος… το δέος είναι μια πύλη απ’την οποία για να εισέλθουμε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τις μυητικές ορίζουσες της ύπαρξης… όταν δεν τις έχουμε καν αντιληφθεί, φοβόμαστε…
Ο άλλος προκαλεί φόβο όχι επειδή είναι άγνωστος αλλά επειδή πολύ γρήγορα γίνεται γνωστός…
…να μην ξεχνάμε πως ο άλλος είναι πρόσωπο… αρνούμαι τον χαρακτηρισμό ‘άτομο’… όταν αποδεχθώ πως είμαι άτομο, την ίδια στιγμή ακυρώνομαι ως πρόσωπο…
…το να δεχθώ τον άλλο, την ετερότητα δηλαδή, σημαίνει πως είμαι ον ευθύνης…
…γιατί λησμονούμε πως είμαστε όντα ευθύνης;
…τι μας ωθεί να υιοθετούμε τους παραδρόμους και να αγνοούμε την κεντρική λεωφόρο; Πιστεύουμε πως έτσι είμαστε αθέατοι; Από ποιον; Από τι;
Μονάχα ως όντα ευθύνης έχουμε το βηματισμό του ανθρώπου… μα όταν ακεραιωθεί ο άνθρωπος, τότε πετάει ακόμα και την ευθύνη… έχει κατανοήσει…
…Όταν κατανοείς δεν χρειάζεται να συγχωρείς…
Κανείς δεν πρόκειται να σε ‘συγωρήσει’ αληθινά ενώ αγνοεί παντελώς τις δράσεις σου… όποιος συγχωρεί πολύ εύκολα σημαίνει πως στην ουσία, θέλει να αποφύγει την ευθύνη να σε κατανοήσει… όποιος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει σημαίνει πως είναι απλά εγκλωβισμένος…
…επικίνδυνο είναι μονάχα ό,τι απαιτεί από μένα ολόκληρο το σήμερα με όρους του χτες…
…σχετιζόμαστε με ένα αγχωτικό μεγα-ευατικό σύνδρομο… σχετιζόμαστε ιμπεριαλιστικά, θέλουμε να πλημμυρίσουμε τον άλλο με μας… στην ουσία είμαστε κανίβαλοι… εάν ο άλλος προβάλει το πρόσωπό του τρομάζουμε… εάν ο άλλος προστατεύει το σκοτάδι του, θυμώνουμε… όταν ο άλλος αναδιπλώνεται και αναθεωρεί πιστεύουμε ότι μας προδίδει… είμαστε επεκτατικοί, πλημμυρικοί… έχουμε έναν διαρκή ιδεασμό και επίμονο πως σχετιζόμαστε μονάχα όταν ο άλλος μας αποδέχεται…
…και όταν μας απορρίπτει κάποιος πάλι σχετιζόμαστε… όμως όταν απαιτούμε να ιδρύσουμε το δικό μας κράτος μέσα στον άλλο, δεν σχετιζόμαστε…
Είναι ένα είδος σχέσης που ονοματίζω ‘αναπτυγματικός αυτισμός’…
Απλώνομαι χωρίς να επικοινωνώ…
Έτσι, ικανοποιώ τον επικοινωνιακό μου λιμό και ταυτόχρονα παραμένω αμιγής…
Χωρίς διακινδύνευση πως θα σχετιστώ με οτιδήποτε;
Χωρίς το δέος της ετερότητας, παραμένω κι εγώ ανεξέλικτος…
Παραμένω σταθερός αλλά όχι ευσταθής…
Έχω ανάγκη τον άλλο;
Έχω ανάγκη την ανάγκη μου;
Έχω ιεροποιήσει το κάθε τι που με αφορά κι έχω χυδαιοποιήσει κάθε τι που αφορά τον άλλο;
Η αποδοχή της ετερότητας είναι το κλειδί για την έξοδο από τη μόνωση… όχι οριστικά, θέλω να πω, όχι καθοριστικά…
Η αποδοχή της ετερότητας σημαίνει πως αναγνωρίζω στον άλλο το πρόσωπό του…
Και έχω κάνει ένα βήμα αληθινής επικοινωνίας…
…θα συνεχίσω…
16 σχόλια:
Αδελφέ μου, αυτός ο όρος που χρησιμοποιείς ''αναπτυγματικός αυτισμός'', είναι καίριος, ουσιώδης και νομίζω πως απλώνεται σε όλο το ''μήκος'' της Ιστορίας. Φυσικά, η νεωτερικότητα ολοκλήρωσε αυτή την δυναμική, την θεοποίησε, στήριξε όλη της την υπόσταση σε αυτήν. Είναι παράξενη η σχέση των μυστών της σχεσιακής συγκρότησης του ανθρώπινου, με αυτό που συνέχει τον κόσμο σήμερα. Είναι αδύνατο να εξέλθει κανείς, που να πάει; πρός πού; και απο την άλλη είναι αδύνατον να παραμείνει σ'αυτόν τον αδιέξοδο εγκλεισμό. Παραδέρνουμε στις παρυφές της νεωτερικότητας, την ίδια στιγμή που αισθανόμαστε ότι πρέπει να φύγουμε μακριά. Πάντως ο ανθρωπολογικός τύπος που περιγράφεις βρίσκεται παντού, ακόμα και εκεί που διατυμπανίζεται η έξοδος απο την περίφρακτη υποκειμενικότητα. Θα μπορούσα να σου διηγηθώ απίθανες ιστορίες που το δείχνουν αυτό. Τηλεγραφικά θα σου έλεγα πως θεωρώ υπεύθυνη ακόμα και την ''υψηλή'' κουλτούρα του μονερνισμού, και την πολεμική της στο ιερό, αν και υπάρχουν αντιφατικές και παράδοξες παρουσίες, όπως ο Νίτσε, ο Χαιντεγγερ κ.α. που δεν μπορείς να τους κατατάξεις εύκολα στον μοντερνισμό..Η ουσία είναι αυτό που λές, η ιδεοποίηση του φαινομένου της ύπαρξης, η νομιμοποίηση της αυταξίας της υποκειμενικότητας, η λατρεία της πλημμυρίδας του αυτοθαυμαζόμενου ''ατόμου''. Ας έλθω όμως σε κάτι που θαρρώ θα σε αγγίξει. Μήπως στ'αλήθεια, αν δούμε αυτή την εποχή ως ολοκλήρωση ενδότερων δυναμικών του ανθρώπινου, μας αποκαλύπτεται γυμνή η ουσία του αδιεξόδου της ύπαρξης; Μιλώ σαν να αυτοορίζομαι στον τόπο ενός διεστραμμένου εγελιανισμού. Ανοίγω τώρα ένα θέμα που μόνο ένας άνθρωπος με το άφοβο βλέμμα σου, μπορεί να αντέξει. Με στεναχωρεί η πίεση αυτών που θέλω να σου πώ, όσο το δυνατόν πυκνότερα. Νομίζω πως μπορούμε να χτίσουμε, εδώ σ'αυτόν τον οριακό τόπο, ξανά τα ερωτήματα της ύπαρξης. Το πάθος της αλήθειας του βαραθρώδους περπατά στους δρόμους της Αττικής, η οδός της αιώνιας αναρώτησης είναι εδώ πάντα ανοιχτή. Η οδός αυτής της ευθύνης, που ορίζεται στα όρια του αγαθού και της άρνησής του, έχει την δική μας εκδοχή, όδος μέσα στην οδό της παγκόσμιας φιλοσοφίας. Θυμήθηκα τον E.Levinas και τον αγαπημένο φίλο και δάσκαλο Σ.Ροζάνη που τον έχω ακούσει να αναλύει με πάθος. Με αυτά που λές όμως, θυμήθηκα και τις πλωτινικές αντιρρήσεις μου σ'αυτόν, την δυνατότητα που υπάρχει σ'αυτόν τον έρμο τον τόπο να προβάλλουμε ένα άλλο δέος, με σεβασμό και ανάμειξη με την άλλη παράδοση του δέους, την ιουδαική, αλλά χωρίς να αφήσουμε τα δικά μας. Αυτά που δεν ανήκουν σε κανέναν, αλλά αλήθεια κυκλοφορούν στον αέρα που αναπνέουμε. Χαιρετώ και ελπίζω να μην σε κούρασα!
Θα ξεφύγω του Πνεύματος του στοχασμού πάνω σε Βαθιές Έννοιες Ύπαρξης και Επικοινωνίας,
σήμερα αγριεύω μέσα μου,
παράξενα,
αυτόκλητα.....
και θα σταθώ καταπίνοντας αμάσητη τη Λέξη Κανίβαλος.....
μ'αρεσει!.....
να το κρύψω?...
θελεις να φορεσω τον καθωσπρεπισμο μου?...
Σκέψου πως σήμερα πεινάω...
για επικοινωνιακό Δείπνο...
στρώνω τραπέζι,
καλώ έναν συνδαιτυμόνα...
Ανυποψίαστος,
φόρεσε τα καλά του..
τον υποδέχομαι σκουπίζοντας την Πείνα από τα χείλη μου....
Κάθεται ήρεμος...
με δέος - όχι φόβο - μπρος στην τελειοποιημένη μου προετοιμασία.....
Δε λογίζεται.....
το συναίσθημα ουρλιάζει μέσα μου...
Επικοινωνία?...
ανθρωπινη?...
τι είναι αυτο?..
ον?...
ατομο?..
προσωπο?...
μα σου λεω ΠΕΙΝΑΩ......
κι όταν ΠΕΙΝΑΕΙ το Σωμα και η Ψυχή
γίνεσαι Κανίβαλος!....
όσο Πολιτισμό και φιλοσοφία κι αν ταϊσουμε το Πνεύμα μας,
Υπέροχε Νημερτή,
δεν μπορούμε να ΥπερΒούμε την αρχέγονη Φύση του Ζώου που κουβαλάμε στα κύτταρά μας....
μένω λοιπόν εκεί...
στο άναρθρο ουρλιαχτό της Πείνας μου......
στη Λέξη Κανίβαλος.....
φιλι, δεν τολμώ να αφήσω......
φοβάμαι μην το Δεος του συνδαιτυμόνα γίνει...Φόβος!!!!!
;-))))
να επισημάνω αγαπημένε μου:
η αποδοχή της ετερότητας και ο σεβασμός του «Άλλου» είναι ο προσωπικός μας αλλά και ο κοινωνικός μας πολιτισμός.
δυστυχώς, ο καθένας προτάσσει τον εαυτό του, θέλει να «ακουστεί». αλλά υπάρχει κάποιος για να ακούσει; και αυτός που ποθεί να ακουστεί είναι με τη σειρά του έτοιμος να ακούσει; τίποτα δεν είναι λιγότερο βέβαιο. ο δεσμός μεταξύ έκφρασης και επικοινωνίας δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτονόητος…
η επικοινωνία θέτει ως απαραίτητο όρο την ταυτότητα, δηλ. την ετερότητα. χωρίς αυτή, η «ανταλλαγή»είναι αδύνατη. όπως επίσης δεν υπάρχει ανταλλαγή χωρίς αναγνώριση της ετερότητας.
γι’ αυτό η φύσις χωρεί κατά το πολύτροπον, το πολύμορφον, το ποικίλον και το πολυσχιδές.
κι όσο κι αν ίσως φαίνεται παράξενο, δια του τρόπου ακριβώς αυτού επιτυγχάνει την «παλίντροπον αρμονίη» και το σύμπαν ως «Κόσμον».
και επειδή εγώ είμαι πολιτισμένος άνθρωπος και αποδέχομαι την ετερότητά σου... σου απαγορεύω να διαφωνήσεις μαζί μου!!!!
φιλιά Αντ
όλα ξεκινούν με μια φαντασίωση
με ένα ταξίδι εξιστόρησης των δικών μας φαντασιώσεων. Δικές μας επινοήσεις που τρομάζουν ή γίνονται αποδεκτές. Αν η αποδοχή κρύβει ευκολία θα είναι φαινομενική, αν όμως η αποδοχή κρύβει όνειρα με τα μάτια ανοιχτά τότε επιβεβαιώνει τη δική μας εσωτερική ανάγκη. Ο φόβος, είναι αυτός της απόρριψης και τότε ενεργοποιούνται μέσα μας οι μηχανισμοί δημιουργίας μιας ψυχολογικής ολότητας (όταν το πρόσωπο μας αφήνει "χώρο" ν' αναπνεύσουμε, ή ενός ψυχολογικού κενού όταν (όταν το πρόσωπο θέλει να μας "αφομοιώσει"). Η αποδοχή της ετερότητας είναι σίγουρα το κλειδί, το μαγικό κλειδί της επικοινωνίας!
καλημέρα
να συνεχίσεις..
Φίλε και αδελφέ Eriugena, είναι η αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό, με μια ‘δέσμη’ αναρτήσεων που έκανα και εξακολουθώ να κάνω και στα τρία ιστολόγιά μου (Αμπράξας, Λακάν, το δέος της ετερότητας, το ιδεώδες του εσθλού, κ.α.), προσπαθώ να επικοινωνήσω ξανά με κείνα τα πρώτα και πρώτιστα ερωτήματα που με φιλοξενούν και τα φιλοξενώ από τα νεανικά μου χρόνια… είναι τα ερωτήματα που… δεν σε εγκαταλείπουν ποτέ και ίσως σε μερικούς ανθρώπους να είναι περισσότερο βασανιστικά χωρίς να σημαίνει πως δεν απασχολούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλους. Δεν υποτιμώ κανέναν δρόμο, έμαθα δυόμισι δεκαετίες τώρα που… βολοδέρνω στα πέλαγα του εαυτού και των εσωτερικών μου ωκεανών, πως όλοι οι δρόμοι έχουν την αξία και την σημασία τους… δεν είναι ένας ελιγμός αυτό, δεν επιχειρώ να στρογγυλέψω τα πράγματα… υπάρχουν απλά κάποιοι δρόμοι, και το γνωρίζω πολύ καλά πια αυτό, που μου ‘μίλησαν’ από την αρχή αλλά και κάποιοι άλλοι που δεν μπόρεσαν να μού αποκαλύψουν κανένα από τα κρυμμένα τους μυστικά… εξομολογούμαι πως διάβασα, πάσχισα, μελέτησα, επιχείρησα να εισέλθω στο σύμπαν μεγάλων στοχαστών, ποιητών, ‘σκοτεινών’ ή λιγότερο σκοτεινών, έκανα γενναίες βουτιές σε θάλασσες και ποταμούς θρησκειών, οικοδομημάτων σκέψης, ιστορικών δράσεων και προσωπικών ανιχνεύσεων… δεν αισθάνθηκα να ξεδιψάει η ψυχή… τι παράξενο πράγμα… η ψυχή δεν ξεδιψούσε με τίποτα… όμως κάποιες φορές, συναντήθηκα και ήταν ευλογημένη αυτή η συνάντηση με το στοχασμό ή τη βιωματική αποτύπωση άλλων αδελφών, παλαιών και νεώτερων, νεκρών και ζωντανών… και είναι πάντα μια τέτοια συνάντηση ένα χέρι που σε κρατάει σφιχτά, ένα χαμόγελο, μια λέξη ενθάρρυνσης… δεν είμαι μόνος, σκεφτόμουν, δεν είμαι ολότελα, αδυσώπητα μόνος…
Δεν θα φλυαρήσω εξομολογητικά περισσότερο για να μην θεωρηθεί όλο τούτο ένας ‘καλλωπισμένος’ κομπασμός και δεν θα το ήθελα καθόλου… τα τελευταία χρόνια έχω υιοθετήσει απολύτως συνειδητά την σχολή της ‘αφαίρεσης’… να φύγουν από μέσα μου όλα τα εκατομμύρια αυτά σκουπίδια που συσσώρευα επί χρόνια –με μια έννοια, επί αιώνες – και να ορθώσω το απολύτως δικό μου ανάστημα μπρος στα ζητήματα αυτά… με μια έννοια, η διαδικασία αυτή μοιάζει με τη κλίνη του Προκρούστη… ό,τι περιττό πρέπει να αποκοπεί, ό,τι εξέχει πρέπει να εκλείψει… είναι ένα είδος εξαλειπτικής θεώρησης του στοχασμού… αν μπορεί να επιβιώσει κάτι πριν με πάρει και με σηκώσει το Απειρο, αυτό να είναι γέννημα και θρέμμα της προσωπικής εξερεύνησης… κομπασμός; Ίσως… μα άλλη μέθοδος δεν μου είναι γνωστή… και είναι μάλλον αργά πλέον για νέους πειραματισμούς…
[τελικά, σκέφτομαι τώρα πως οφείλω μια ανάρτηση στον γερο-Προκρούστη… παρεξηγημένη προσωπικότης!!!]
Από τα πολύ σημαντικά και ενδιαφέροντα που μου έγραψες και τίμησες την ανάρτησή μου, ήθελα να σταθώ σε δυο τρία που με ταρακούνησαν ολίγον…
- ‘…θεωρώ υπεύθυνη ακόμα και την ''υψηλή'' κουλτούρα του μοντερνισμού, και την πολεμική της στο ιερό…’, μου γράφεις… η αλήθεια είναι φίλε μου πως μέσα στη λαίλαπα του μοντερνισμού –ό,τι διάολο κι αν σημαίνει αυτός ο –ισμός, κι ο Χίτλερ οπαδός του ήταν αλλά και πολλοί ακόμη που δεν στιγματίστηκαν με τη σφραγίδα του ‘κακού’ – κοντεύει να μην μείνει τίποτε όρθιο… η αναζήτηση του Ιερού υπήρξε για μένα η αναζήτηση της Φιλοσοφικής Λίθου… καμιά φορά αισθανόμουν πιο κοντινούς μου συγγενείς τον… Ελβέτιο και τον Φουλκανέλι παρά τους ‘μοδέρνους’ επιστήμονες ‘της πεντάρας’ που έχουν έναν επιταχυντή όσο είναι η Αθήνα κάτω από το έδαφος και ‘παίζουν’ βάζοντας σωματίδια να κουτουλάνε μεταξύ τους… συγνώμη αν μοιάζω να γράφω σαν παπάς κανενός χωριού αλλά, έλεος πλέον με την θεοποίηση των… υδροκέφαλων… εκεί εντάσσεται και η ανάρτηση του Λακάν και η εξαιρετικά ενορατική του θέση για την επιστήμη πριν από σχεδόν 40 χρόνια!!!
- ‘…Νομίζω πως μπορούμε να χτίσουμε, εδώ σ'αυτόν τον οριακό τόπο, ξανά τα ερωτήματα της ύπαρξης…’ Δεν θα ορθώσω αντίρρηση στην επίκληση του ‘ιδεότοπου’ της Αττικής ως διεξόδου στο αδιέξοδο… γιατί είναι κι αυτός ένας δρόμος και μάλιστα, είναι ο ‘δικός μας’ δρόμος… τον έχουμε απορρίψει πριν καν τον μελετήσουμε σε βάθος και εδώ συμφωνώ μαζί σου… κι ίσως αυτό, φίλε μου, να γίνει κάποια στιγμή… τι θα το γεννήσει… όπως λέει και ο Γιανναράς, ‘η ανάγκη’, η ανάγκη θα το γεννήσει… αυτή γέννησε την πόλη, το ιδεώδες της πόλεως, αυτή η σκρόφα όμως το ακύρωσε λίγο αργότερα… όμως θα έρθει μια νέα ανάγκη και μετά από την ισοπέδωση των Ημερών που ζούμε, θα σηκωθεί μια νέα Πόλις, ένα νέο ψυχικό και πνευματικό οικοδόμημα που δεν ξέρουμε πως θα είναι, τι θα είναι, πως θα λειτουργεί… με μια έννοια, μέσα από το νετ, αυτό γίνεται κιόλας… κι εκεί είμαι και αισιόδοξος και πιο φωτεινός… εμείς, τώρα, έτσι επικοινωνούμε… δεν είναι θαυμαστό αυτό; [εκεί εδράζεται και η ανάρτησή μου για πολλοστή φορά σκέψεων του Λιαντίνη… αφορμή για νέες ‘βουτιές’ ένας Λακεδαίμων στην Αττική γη…]
- ‘…με την άλλη παράδοση του δέους, την ιουδαική…’ κάποιοι εσωτεριστές λένε πως υπάρχουν παραδόσεις και παραδόσεις… λαοί με μια αποστολή άλφα και λαοί με μια άλλη αποστολή… οι Εβραίοι, ο Ισραήλ στην ουσία, χαρακτηρίζονται ως ‘οι Φύλακες’… είναι της μόδας σήμερα –τα τελευταία 2000 χρόνια μάλλον!!! - να στοχοποιούνται με πρόστυχη ευκολία οι Εβραίοι για οτιδήποτε… καμιά φορά βλέποντας κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση αναρωτιέμαι αν και για… τα χαλασμένα υδραυλικά του μπάνιου μου ευθύνονται οι Εβραίοι, οι Σιωνιστές και όλοι οι… συνεργοί τους! Άρα, αντί να καλέσω υδραυλικό, μήπως πρέπει να πάρω την πρεσβεία του Ισραήλ και να τους τα ψάλλω; Προς το παρόν δεν θα αναλύσω τις σκέψεις μου… παραπέμπω όποιον φίλο όμως με διαβάζει αυτή τη στιγμή στο Μαύρο Ρόδο και σε παλιότερες αναρτήσεις μου… σε ποιήματα όπως το Αγιν, Μέτατρον, Σίτρα Αχρα, κλπ… ίσως, αν έχει τη διάθεση και το χρόνο να μελετήσει με προσοχή τα ταπεινά μου αυτά κείμενα, να αισθανθεί πως στην μυστικιστική Γραμματεία αυτού του λαού υπάρχουν διαμάντια που δεν έχουν έρθει στο φως… ευτυχώς ίσως… γιατί… ας το αφήσουμε όμως…
Ήθελα να ζητήσω εγώ τώρα συγνώμη για τη φλυαρία μου… κι έχεις πολύ δίκιο… με στενοχωρεί κι εμένα η πίεση του χώρου για την έκφραση όλων αυτών… αλλά… εδώ είμαστε… και θα συνεχίσουμε…
Σ’ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία φίλε μου… να σαι καλά!
πρώτα πρώτα να παραδεχτώ πως υπάρχουν... κανίβαλοι και κανίβαλοι... και εάν όλοι ήταν όπως εσύ Κάκια μου, νομίζω πως θα είχαμε ευχαρίστως προσχωρήσει άπαντες στις συνήθειές τους...
λοιπόν, σε φχαριστιέμαι που... σήκωσες 'κεφάλι', με αψήφησες και κάνεις το δικό σου... μα, στο έχω πει, θέλω να είσαι η Κάκια, ολόκληρη, αυθεντική και αληθινή... αλλιώς, τι νόημα έχει;
γράφεις...
'...δεν μπορούμε να ΥπερΒούμε την αρχέγονη Φύση του Ζώου που κουβαλάμε στα κύτταρά μας...'
δεν ξέρω αν μπορούμε αληθινά ή αν δεν θέλουμε, πάντως, προσωπικά δεν αισθάνομαι πως έχω καν προσεγγίσει αυτή την όψη μου... διότι ο τρόμος είναι μέγιστος... και η ηδονή της παράλυσης από το αρχέγονο τόσο μαυλιστική που... αλλά ας μην εμβαθύνουμε άλλο!!!
ν'αφήσεις φιλί... είπαμε, είμαι κανίβαλος με τρόπους!!!! -του σαλονιού που λένε!!
κι εγώ δεν είμαι απλώς πολιτισμένος, είμαι πε-πολιτισμένος -καθότι και... λόγιος- και φυσικά δεν τολμώ να διαφωνήσω με την θέση σου Βικ μου... σε φιλώ πολύ γλυκά!
Γράφεις Σιλένα μου...
'Ο φόβος, είναι αυτός της απόρριψης και τότε ενεργοποιούνται μέσα μας οι μηχανισμοί δημιουργίας μιας ψυχολογικής ολότητας (όταν το πρόσωπο μας αφήνει "χώρο" ν' αναπνεύσουμε, ή ενός ψυχολογικού κενού όταν (όταν το πρόσωπο θέλει να μας "αφομοιώσει"). Η αποδοχή της ετερότητας είναι σίγουρα το κλειδί, το μαγικό κλειδί της επικοινωνίας!'
ο φόβος της απόρριψης λοιπόν...
ένας φόβος που καμιά φορά σε παραλύει, σε απονεκρώνει, σε παγώνει, σε ουδετεροποιεί... πανάρχαιες, τρομακτικές λειτουργίες ενός άγνωστου εσωτερικού σύμπαντος που σε θέλει πάντα 'καβάλα στ'άλογο' και ποτέ σε σχέση με την ήττα... με την άρνηση...
σ'ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου φίλη μου!! ειλικρινά!
Ειρήνη καλησπέρα... σ'ευχαριστώ για την παραίνεση... λιτή και ουσιαστική πάντα... να σαι καλά!
Να συνεχίσεις, να συνεχίσεις, μου άρεσε πάρα πολύ. Ειδικά αυτό το στυλ γραφής με τα αποσιωπητικά και τις αγχvτικά χωμένες σκέψεις και κρίσεις. Ιδέες τελικά που δίνουν τέτοια ζωντάνια στο γραπτό και φέρνουν τόσους συνειρμούς και τόσα συναισθήματα.
σ'ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια φίλε δείμε... να σαι καλά!
Aγαπητέ nimerti, δε θα σταθώ στις σκέψεις σου περί ετερότητος και σχετισμού με τον άλλο , παρά θα σταθώ σ'αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και αυτό είναι η απαντησή σου στον Eriugena,
αυτή η κατάθεση ψυχής ενέχει μια μεγάλη αλήθεια ,αυτή που φοβόμαστε να πούμε μη τυχόν και κριθούμε λάθος για τις επιλογές μας ..στο τέλος τέλος, μην τυχόν και δε μας μνημονεύουν όταν θα έχουμε φύγει απο εδώ...
είσαστε θαρραλέος άνθρωπος και παράδειγμα προς μίμηση.
με εκτίμηση
Αλεξία
Αλεξ φίλη μου, θέλω ειλικρινά να σ'ευχαριστήσω. Ξέρω πως αληθινά διαβάζεις με προσοχή και κρίνεις έξω από ψευτοευγένειες και δήθεν καθωσπρεπισμούς. Από την αρχή σε εξετίμησα για τούτο το στοιχείο σου. Να' σαι πάντα καλά!
Φιλί...
;-)))
Δημοσίευση σχολίου