Ύε - Κύε!
Έχεις άλλο βλέμμα για μας;
Άλλο τοπίο
Έχεις για τις ανάσες μας;
Για τις πόρνες ελπίδες μας
Έχεις άλλο ψέμα;
Στο δαίμονα όσα
Με στιγμάτισαν για προδότη
Κίβδηλη πίστη
Ήταν το μαύρο αίμα
Που λέρωσε την άσφαλτο
Βρέξε λοιπόν
Και πλύνε όσα γέννησε
Η σάπια
Σιχαμένη γενιά σου!
Εγώ – ταυτός
Ψέλλισες;
Αποκλείεται
Γιατί φωνή έχεις
Τη δική μου…
Δεκ 2009
14 σχόλια:
Αλήθειες που δεν ειπώθηκαν
Και κρυφτήκαν για αιώνες χαμένες μέσα στο πυκνό σκοτάδι του φόβου και της αγνοίας… …
Ζητανε δικαίωση η φωνές Νημερτη.
Τόσα πάθη
Τόσα λάθη
Και ο κύκλος ακόμα καλά κρατεί....
Δε σου κλέβει φωνη,
η ζωή σου δε γίνεται λάφυρο,
μήτε ό,τι λαχτάρησες στόχος πολέμου...
Σκάψε....
το ποίημα
το χωμα
τη βροχη
και βγες επιτελους....
Όποιος θάβεται Ζωντανός
με νύχια
με φωνή
με Ψυχή
σκάβει και αγγίζει Ουρανό.....
Αλλη επιλογή ΔΕΝ υπαρχει
και είναι καταΔικασμένος να Πετύχει......
Σκαβει τον τάφο σαν Ορυχείο
παλεύει να εξορύξει τον Εαυτό του και έπειτα κάθεται κάτω από το Σύννεφο
να πλυθεί στη βροχή....
μόλις ολοκληρωθεί η Διαδικασία
Καθαρός
Γνήσιος
Αυθεντικός
καρφιτσώνει το Είναι του στο Ουράνιο Στερέωμα
Αστέρι γίνεται μιας Βηθλεέμ
που κρύβει Γόησσες Αφορμές
Ερωμένες της Ποίησης που θα ακολουθήσει στο μέλλον του Χρονικού Διαδρόμου της Ζωής.....
φιλι.......απομηνάρι σβώλος χώματος στο χωμάτινο Εγώ σου,
που όσο το αρνιέσαι τόσο περισσότερο το αγαπάς...
θεός γίνεσαι Ποιητής,
τη μία ευλογείς
την άλλη καταριέσαι......
έβαψε κόκκινο το χιόνι ο γερο-διάβολος...
πατώντας πάνω σε κίβδιλο μαύρο αίμα...
αίμα σάπιο που πάγωσε, μα ακόμα επιμένει...
ίδια ακόμα η φωνή σου Άντ μου;
Πολύ άγριο, πολύ επαναστατικό κι επιθετικό. Ειδικά εκείνος ο στίχος Βρέξε λοιπόν / Και πλύνε όσα γέννησε / Η σάπια / Σιχαμένη γενιά σου...
Όσο ατελείωτη είναι η αλήθεια άλλο τόσο και τα ψέματα.
Η ελπίδα είναι ό,τι πιο ύπουλο έχω "αναγνωρίσει".
Την αγάπη μου
το βλέμμα
τα μάτια σου το φτιάχνουν
με αίμα κι αέρα
το ψέμα
ο νους σου το πλάθει
με αίμα και λάσπη
την πίστη?
στ' αλήθεια
δε μπορώ να πω
τίποτα γι' αυτήν!
Χειρότερος και πιο βασανιστικός ,ακόμα και από το φυσικό μας θάνατο,
ο θάνατος των ελπίδων μας.
Και τραγικότερο όλων ,ο εκφυλισμός της δυνατότητας δημιουργίας νέων!
Η αισχρότητα του χρόνου σε όλο της το μεγαλείο..
Μια καλησπέρα
Γή Ουρανός, την τελική ώρα της Εποπτείας, ή μήπως την ώρα του νέου θεού; δεν δίνεις εύκολα τα ρόδα της μύησης, καλά κάνεις! ας αναρωτηθούν όλοι, το βρέξε! γέννα! με την πλευρά που θέλουν, εγώ θα προσπαθήσω να ζήσω την αγωνία της πτυχής! στο δαιμονιακό ύψιστο δεν υπάρχει απόφαση σε ποιά μεριά, η πτύχωση δεν είναι απλά ένα αίνιγμα, ζώ στην ένταση της απάρνησης ωστόσο, της ένταξης στο σχήμα που ορίζει προδότες και πιστούς, μαζί σου σ'αυτό! προδότης είναι το ταυτό!..ούτε κι αυτό!..σ'ευχαριστώ για το ερέθισμα, ελπίζω να μην παρερμήνευσα!
http://www.youtube.com/watch?v=dH-x6Pt8asQ
Του Γέρου κόσμου η καρδιά ...
καινούργιο αίμα θέλει ...
Kαλο μηνα φιλε μου!
δικαίωση ως αποκατάσταση φίλε μου Δημήτρη και θυμάμαι μια συζήτηση που είχα παλιότερα με κάποια καλή φίλη που της προκαλούσε 'ανατριχίλα' η συγκεκριμένη λέξη...
το 'πυρηνικό' ερώτημα της συγκεκριμένης κραυγής είναι 'απλώς' οντολογικό Κάκια μου... εάν κανείς φέρει ή όχι στα κόκαλα και στη ψυχή του την ίδια την διάψευσή του... την 'Ντιενεϊκή' αστοχία ίσως κάποιος να μπορεί να την αποδεχτεί... κάποτε... την υπαρκτική εξορία όμως, αρνείται καθώς αυτοακυρώνεται αυτοστιγμεί... με γοήτευσε η ανάλυσή σου... πάντα με ωθεί να βλέπω κάπως διαφορετικά! σε φιλώ!
ναι, ίδια η φωνή μου, καιρό τώρα, χρόνια τώρα Βικ μου... στην ουσία, το ανάστημα δεν το ορθώνει η αγανάκτηση, το ορθώνει εκείνη η πεπερασμένη υλική συμπύκνωση που βιοχημικά αποκαλείται άνθρωπος... μια ενεργειακή, πολύ προσωρινή και πολύ εύθραυστη σύνθεση τόσο ετερόκλητων στοιχείων την σκοποθεσία των οποίων αγνοούμε παντελώς... στο πνευματικό χώρο, το χάος μεγαλύτερο... αναρωτιέμαι, αν έλειπε και η μεταφυσική αναφορική συνιστώσα, τι θα γινόμασταν;
διότι, Σιλένα μου, ούτε η ίδια η πίστη αποτολμά να μιλήσει για τον εαυτό της... τολμώ μέσα από την απάντησή μου στο σχόλιό σου, να θέσω το ζήτημα του προσανατολισμού πλέον... δεν είναι της παρούσης, αλλά με απασχολεί καιρό τώρα... διότι είναι ένα ζήτημα να διαμαρτύρεσαι στον καπετάνιο που έριξε το πλοίο στα βράχια και άλλο ζήτημα να ανακαλύπτεις την... απουσία καπετάνιου...
ποιος οδηγεί το πλοίο; όχι πάντως αυτό που το 'κυβερνά'... σαφέστερος θα γίνω σε άλλη ευκαιρία... σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου...
φίλε Δείμε, σ'ευχαριστώ... την καλησπέρα μου...
η ελπίδα είναι 'ύπουλη' όσο ένοχη είναι και η προβολή πάνω της όλων των εκκαθαρισμένων της αστοχίας μας... για να νοηματοδοτηθεί η ελπίδα θα πρέπει να έχει προηγουμένως meggie μου, λέω εγώ τουλάχιστον, αποκαθαρθεί ο ένδον ναός από τα περιττώματα της προσδοκίας 'να είμαι κάποιος άλλος'... της άρνησης της ανάληψης της ευθύνης του εαυτού μας δηλαδή... και επειδή στα δίπολα βρίσκουμε εύκολα την... ευτυχία... αν δεν φταίω εγώ, φταις εσύ... γενικά μιλώντας...
'η αισχρότητα του χρόνου' λες Καπετάνιε... νομίζω πως έχεις εμβαπτίσει το σκεπτικό σου στην βαθύτερη λίμνη του είναι... ανήμπορος να ερμηνεύσω το μέγα μυστήριο του Χρόνου, απλά συναισθάνομαι αυτή την τρομακτική αλήθεια... και τολμώ τον αφορισμό: η αισχρότητα του χρόνου είναι ακριβώς το ψεύδος του... το ψεύδος που καθορίζει ό,τι 'πραγματικό' ζούμε... να σαι καλά!
γράφεις φίλε μου Eriugena, 'της ένταξης στο σχήμα που ορίζει προδότες και πιστούς', και δεν μπορώ να μην εντοπίσω την διορατικότητα στο σχόλιό σου -που πάντως χρειάζεται μελέτη. Και η ένταξη αυτή -όσο οι συντεταγμένες διαχωρίζονται και όσο μπορούν να λειτουργούν ξεχωριστά και παρόλα αυτά να μην καταρρέει το όλον - αποτυπώνει την ίδια την υπόσταση του σχήματος... έτσι είναι... έτσι αισθάνομαι ότι είναι... αλλά πάλι, κείνος που αισθάνεται είναι ίδιος με κείνον που ελέγχει και φιλτράρει όσα εισέρχονται ως παραστάσεις ακόμη και ως βιωμένες αλήθειες; μεγάλο και ακανθώδες όσο και γοητευτικό το ζήτημα...
δεν το περίμενα, με αφορμή το ταπεινό μου πόνημα άνοιξε μια τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση με όλους σας...
σας ευχαριστώ από καρδιάς!!!
Δημοσίευση σχολίου