τι δεν έκανα εγώ;

Περιστατικό πολύ πρόσφατο… σε κάποια στάση της Περαιώς, κοντά στην πλατεία Κουμουνδούρου… μεσημέρι, ψιλόβοροχο, σχετικό κρύο, απεργιακό φόντο, εκνευρισμός παντού ολόγυρα αλλά και προπονημένη υπομονή… σταματάει κάποιο τρόλεϊ… ο οδηγός, φανερά τσιτωμένος, κατεβαίνει από το όχημα για να τοποθετήσει ξανά στη θέση τους τις ‘κεραίες’ της κορυφής που λειτουργούν ως ρευματολήπτες… όσο ο οδηγός κάνει αυτή τη δουλειά, επιβιβάζονται στο –σχεδόν άδειο- όχημα τρεις τσιγγάνες. Η μάνα, η κόρη και ένα μικρό κοριτσάκι. Η μάνα έχει μαζί της μια ιδιότυπη αποσκευή με ροδάκια πάνω στην οποία έχει φορτώσει τα πάντα… σακούλες με φρούτα, ρούχα, χίλια δυο… ο οδηγός ολοκληρώνει τη δουλειά του και επιστρέφει σχεδόν… αχνίζοντας στο όχημα… καθώς περνάει, βλέπει τις γυναίκες και το υπερφορτωμένο καροτσάκι της μητέρας. Τρελαίνεται, μπουκάρει και με πολύ άγριο ύφος της ζητά να κατέβει. ‘Απαγορεύεται να κουβαλάς εδώ μέσα όλα αυτά! Είναι για ανθρώπους το τρόλεϊ!!’, της φωνάζει σχεδόν στ’αυτιά της. Η γυναίκα αρχίζει να διαμαρτύρεται, αρχικά με ήπιο τόνο, αργότερα φωνάζοντας κι αυτή. Ο ‘διάλογος’ παίρνει τη μορφή άγριου καβγά. Ο οδηγός αρνείται να ξεκινήσει αν δεν κατέβει η τσιγγάνα με τα πράγματα. Η κόρη με το κοριτσάκι ήδη έχουν κατέβει. Τι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος;

Από τους εντός του τρόλεϊ, ένας νεαρός άντρας επιτίθεται φραστικά στον οδηγό ‘μίλα της καλύτερα!’, ‘κλείσε το στόμα σου εσύ!’, απαντά ο ‘μάχιμος’ οδηγός. Η τσιγγάνα δεν το βάζει κάτω. ‘Η Αλβανία σου καθαρίζει το σπίτι’, ‘πάρε τις βρωμιές σου και δρόμο!’, ‘βρωμιάρης είσαι εσύ!’, ‘δεν θα κάνουμε άλλη συζήτηση, έξω είπα!’, ‘όχι, έχω εισιτήριο’… χάος…

Επαναλαμβάνω… τι κάνει ο κόσμος;

Εκτός από το νεαρό στο όχημα που εξακολουθεί να το παλεύει με τον οδηγό να έχει δυο μέτωπα να αντιμετωπίσει, κανείς άλλος δεν έβγαλε μιλιά… όσοι είναι στη στάση απλώς παρακολουθούν… οι περισσότεροι μάλλον αιφνιδιασμένοι από την σφοδρότητα της λεκτικής επίθεσης του οδηγού, άλλοι εκνευρισμένοι που το τρόλεϊ εμποδίζει τη ροή…

Η γυναίκα κατεβαίνει. Βρίζοντας, φωνάζοντας… το μικρό κοριτσάκι έχει βάλει τα κλάματα και κρύβεται στην αγκαλιά της μάνας του.

Ο οδηγός τελικά κάθεται στη θέση του και το τρόλεϊ παίρνει τη πορεία του.

Περνούν λίγα λεπτά μόνο και οι τρεις γυναίκες χαμογελώντας αρχίζουν να λένε άλλα πράγματα. Η γυναίκα με το καρότσι που και που πετάει κανένα ‘Γαλλικό’ για τον οδηγό κοιτάζοντας στα μάτια όλους εμάς. Όλους εμάς που αποφεύγουμε να την κοιτάξουμε.

Στο επόμενο λεωφορείο, η τσιγγάνα, με τσαμπουκά μπαίνει και κανείς δεν της δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Το μέγιστο ερώτημα με βασανίζει από κείνη την ώρα…

Όχι τι έκαναν οι άλλοι…

Όχι τι δεν έκαναν οι άλλοι… τι δεν έκανα εγώ;