Δούλος ιερός του έρωτα (I)


Γυρνώντας από το ταξίδι
θα βρω έναν έρωτα.
Πηγαίνοντας στο ταξίδι
θα βρω έναν έρωτα.
Καλύτερα στο γυρισμό να βρω τον έρωτα,
να τον φέρω γρήγορα στο σπίτι.

Περπατώντας στην Πατησίων
θα σκοντάψω στον έρωτα,
Θα 'ναι μια τρύπια δεκάρα,
δε θα τη μαζεύει κανείς.
Θα πάρω μια αλυσιδίτσα,
θα την κρεμάσω στο λαιμό μου.

Όλο στο σπίτι μέσα
θα περιμένω τον έρωτα.
Σηκώνοντας το ακουστικό
θα ορμάει της λεωφόρου ο θόρυβος.
Πάνω και κάτω βηματίζοντας
του κουδουνιού θα προσμένω το χτύπημα.

Θα πλαγιάζω μαζί με τον έρωτα.
Το ξυπνητήρι θα βάζω του έρωτα.
Θα ψήνω καφέ, θα βάφω παπούτσια κατάμαυρα.
Υποχείριος θα 'μαι του έρωτα.
Ποτέ μονάχος πια,
δούλος ιερός του έρωτα.

Ομίχλης σύννεφο στο σπίτι ο έρωτας.
Με φώτα θα διέρχομαι τους διαδρόμους του.
Σαν μαξιλάρι πουπουλένιο ο έρωτας,
για πνίξιμο αθόρυβο κατάλληλος.
Αχ, μουλιασμένος με λαγνείας οράματα
περπατώ στης Αθήνας τα κράσπεδα.


Γιώργος Ιωάννου

Από τη συλλογή Δούλος ιερός του έρωτα (1980)

…το σχόλιο της τέχνης πολύ πιο πραγματικό από την ίδια την πραγματικότητα…

Γιώργος Χειμωνάς
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/lexi/163/4.html

έγραψαν ιστορία!!!

μετά από 22 μήνες είναι η πρώτη φορά που αισθάνθηκα την ανάγκη να ανεβάσω κάποια  βιντεάκια... θα καταλάβετε το γιατί..

.

[προδίδω την ηλικία μου πάλι βέβαια, αλλά... δε βαριέσαι... ]

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

Είμαστε ο χρόνος. Εκείνη είμαστε η περίφημη
παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.
Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι,
αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.
Είμαστε το ποτάμι κι ο Έλληνας εκείνος
που κοιτάζεται στο ποτάμι. Η αντανάκλασή του
αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη
στο κρύσατλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.
Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι
όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.
Όλα μάς αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της.
Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα
Εκδ.: Ελληνικά Γράμματα
Μετ.: Δημήτρης Καλοκύρης

Τα χέρια

Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει.

Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν,

ώσπου ξεράθηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα

χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ

με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια

του, καρφί στην καρδιά της «πού τα ’μαθες αυτά μωρέ γυναίκα;»

       Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται,

έτσι που κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια.

Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.

       Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη

φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και τα σκατά. Πέντε χρόνια

κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.

       Κοιτάζει πάλι τα χέρια της. Τι θα τα κάνει; Να τα κρύψει κάτω από την

ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που

κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε

ο γιος της μόλις του ’πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η

μοίρα της: Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να

πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα

κοιτάει, την κοιτάνε αυτά. Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά

κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που

κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι. Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει. Δεν θα τους

κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα.

Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπειμια σκουριά από καφέ στο δεξί. Σηκώνεται

και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα

πλένει, τα ξαναπλένει, δε λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που

γλιστρούν απαλά το ένα μέσα στο άλλο, «κοίτα, λέει, που μ’ έβαλαν να τα

χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα» και γελάει από μέσα της και δεν την

κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να

’χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.

Μιχάλης Γκανάς 

Γυναικών  (Από το Ημερολόγιο Δεύτερο 2006 του Νίκου Ξιδάκη)

από τα πολύ δυνατά που διάβασα τις τελευταίες ημέρες
http://wwwpareisakth.blogspot.com/

παραμιλητό

Με μας ξεσυνερίζεσαι
Αστεία λέμε
Για να περάσει η ώρα

Τα χέρια μας βέβαια όλο και λιγότερο κοιτάμε
όσο περνούν τα χρόνια
μας πιάνει μια κούραση ψυχική
κάθε που ακούμε για πολέμους
και φτώχεια και άλλα τέτοια στενάχωρα πράγματα

και τα παιδιά μας στέκουν δίπλα μας
μαγνήτες

τα μάτια τους
μάς μοιάζουν φυλακή
που εντός της κλείστηκαν πουλιά
και κρώζουν μανιασμένα
πουλιά με τις φτερούγες ματωμένες
και τα μάτια τους πνιχτά
μπίλιες φωσφόρου
που έσβησε
κάπου στη μέση.

Μα
τι να σου κάνουμε κι εμείς;
τι να σου πούμε;

Μας ψαλιδίσαν τη φωνή
και τα πουλιά ακόμη έρχονται τις νύχτες
και μας ταράσσουν τα όνειρα.

Μη μας ξεσυνερίζεσαι.

Σου είπαμε
αστεία λέμε
η ώρα να περνάει.

Βέβαια στα μάτια των παιδιών μας
βλέπουμε τα πουλιά
και κρώζουνε θλιμμένα

και είναι κρίμα
τόσο στ’ αλήθεια κρίμα
αυτή την άνοιξη που πέθανε
να μη μπορέσουμε να τους θυμίσουμε.

Ποιος έχει χρόνο για ιστορίες τώρα πια
και για φωτιές και για θυσίες και για τρελούς
που μανιασμένοι στις φλόγες ρίχνουνται,
ποιος έχει χρόνο μες στα μάτια μας
τον ίσκιο της σιωπής του ν’ αποθέσει.

Αν ήταν για κραυγές κι εύσημα της νίκης τους
θα σπρώχνονταν τριγύρω μας μιλιούνια οι γνωστοί
να μας θυμίσουν τη λαχανιασμένη ανάγκη τους
για επαίνους και άλλα τέτοια ηχηρά.

Μα τώρα
τώρα που αστεία λέμε
η ώρα να περνά,
ποιος τάχα θε να μας ζυγώσει;

Βαρύγδουπα ποθούν να τους απευθύνονται οι άνθρωποι
Τ’ αστεία τους τρομάζουν .

Γι’ αυτό
Το μόνο που ίσως όλοι σας νιώσετε
Είναι τούτο:

Οσφυοκάμπτες
Άκομψα
την πλάτη μας εκλίναμε
γι’ αυτό τα μάτια μας να τ’ αντικρίσετε
μην το ζητάτε`
πλάτες βουβές
να σας μιλήσουν δεν μπορούν.

Kι εν τέλει
νομίζω
απ’ την αρχή ξεκαθαρίσαμε:

αστεία λέμε
η ώρα να περνά. 

όχι στο... όχι του ναι...(!!!)

τώρα τι να κάνω;

να το... μισοαδειάσω ή

να το... μισογεμίσω;

Ποια είναι η διαφορά άρνησης και αρνητικότητας;

Η πρώτη μπορεί ενίοτε να είναι και στάση ζωής.

Το να αρνείσαι την αναξιοπρέπεια, τη δουλικότητα, την ενδοτικότητα, την υποτιθέμενη ‘ευελιξία’ που τελικά ομοιάζει πολύ με τον ελεεινό συμβιβασμό. .

Αρνητικότητα όμως είναι μια νοσηρή μεταστοιχείωση, εξαλλαγή της υγιούς άρνησης και οδηγεί στην αδράνεια, την στασιμότητα, την… ερήμωση

Αρνητής είναι ο υγιής και σκεπτόμενος άνθρωπος που εξετάζει, επιλέγει, αναζητά, μετέχει, είναι ενεργός αλλά όχι ως αποσκευή, ως παθητικός δέκτης.

Αρνητικός είναι ο έμμονικός και καταθλιπτικός αρνητής των πάντων, της ίδιας της σκιάς του, ο ενίοτε κακομαθημένος και ράθυμος εξυπνάκιας και ξερόλας που αναγκάζεται εκ των υστέρων να υιοθετήσει εκείνο που πεισματικά αρνήθηκε αλλά με πολύ χειρότερους όρους συνήθως.

Ναι στην φιλοσοφημένη και ψαγμένη άρνηση λοιπόν.

Που ακολουθείται βέβαια και από μια θέση!

Όχι στην αρρωστημένη, αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική αρνητικότητα… Γιατί αυτή δεν οδηγεί πουθενά... ή, το χειρότερο, εκεί που οδηγεί μετά από χρόνια είναι ένας άνυδρος, μοναχικός και στοιχειωμένος κόσμος φαντασμάτων...

ΣΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ

από http://www.anixneuseis.gr/

Αναρτήθηκε από anixneuseis στις 05/10/10 

Η Ναόμι Κλάιν μιλάει με μια τόσο απαλή φωνή που δεν μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει μέσα της τόσο δυναμισμό. Και επίσης, ούτε ότι αυτή η 40χρονη Καναδέζα θεωρείται από πολλούς μία από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους της εποχής μας, με τέτοια απήχηση στην αμερικανική Αριστερά που πολλοί να τη θεωρούν ακόμη και διάδοχο του Νόαμ Τσόμσκι. 

του ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ 

Οταν λοιπόν τη ρωτήσαμε ποια είναι η άποψή της για την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, υπήρξε καταπέλτης: «Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η ευρωζώνη. Και για να γίνει, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Εχουν ήδη διαγνώσει ότι είστε άρρωστοι». Η κυρία Κλάιν μένει μόνιμα στο Τορόντο του Καναδά, μαζί με τον σύζυγό της Αβι Λιούις. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Το δόγμα του σοκ» («Τhe Shock Doctrine»), το οποίο αποτελεί μια σκληρή πολεμική εναντίον του «καπιταλισμού της καταστροφής», όπως η ίδια τον αποκαλεί. Στο βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν υπάρχει μια λεπτομερέστατη καταγραφή της δράσης του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες την τελευταία 30ετία, όπου αποτυπώνονται οι δραματικές επιπτώσεις της παρέμβασής του, κυρίως στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή, Βολιβία), αλλά επίσης στη Ρωσία.

«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» η κυρία Κλάιν. «Αυτό που με εντυπωσίασε» σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Ελληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν. Οταν μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε την κρίση με τις τράπεζες, επεσήμαινα το γεγονός αυτό σε αμερικανούς συνομιλητές μου». Μετά βέβαια το κλίμα σταδιακά άλλαξε. «Οταν τα πράγματα δυσκόλεψαν,άρχισε η “εκπαίδευση”. Κατ΄ αρχάς,το ΔΝΤ διέγνωσε ότι είστε άρρωστοι,ότι ο χαρακτήρας των Ελλήνων είναι άρρωστος. Και τώρα σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίαςη οποία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες του μεσογειακού Νότου».«Πρόκειται» τονίζει η γνωστή συγγραφέας «για μια κλασική περίπτωση όπου οι κυβερνήσεις βρίσκουν το κατάλληλο άλλοθι. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας φέρουμε κάποιους άλλους να το κάνουν για εμάς». Κατά μία έννοια, «η περίπτωση της Ελλάδας είναι εμβληματική. Στην πορεία,ο στόχος από την παρέμβαση της τρόικας άλλαξε» υπογραμμίζει. «Αν το δει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο,δεν μιλάμε πλέον απλώς για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας. O σκοπός είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών,η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων» λέει η κυρία Κλάιν.  

«Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία»
«Γιατί το κοστούμι του ΔΝΤ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χώρας και είναι ίδιο για όλες;» ήταν μία από τις ερωτήσεις προς την κυρία Κλάιν. «Πραγματικάδεν μπορώ να σας δώσω ξεκάθαρη απάντηση» παραδέχεται με μια μικρή δόση ενοχής. «Είναι απορίας άξιο πώς δεν κατάλαβαν ας πούμε ότι, καθώς η Ελλάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση, ο πληθωρισμός λογικά θα ανέβαινε.Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο» προσθέτει. «Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008,οι περισσότεροι ανέμεναν ότι το ΔΝΤ θα άλλαζε μυαλά. Περιμέναμε ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο θα υπερίσχυε του αμερικανικού.Τώρα γιατί δεν έγινε κάτι τέτοιοπαραμένει άγνωστο.Ισως οι άνθρωποι του ΔΝΤ να έχουν πέσει όλα αυτά τα χρόνια σε μια ιδεολογική παγίδα». Ωστόσο, όπως εξηγεί η κυρία Κλάιν, μετά και την εμπειρία της Αργεντινής, «το ΔΝΤ ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει,τόσο ιδεολογικά όσο και χρηματικά. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η οικονομική κρίση μετά το 2008. Μην ξεχνάτε ότι το ΔΝΤ είχε αναγκαστεί να πουλήσει ακόμη και χρυσό από τα αποθέματά του. Και βέβαιαη εικόνα του στον αναπτυσσόμενο κόσμο ήταν τόσο κακή που οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν ήθελαν να το δουν μπροστά τους». «Τώρα όμως» επισημαίνει «το ΔΝΤ βρήκε μια νέα “αγορά”:την Ευρώπη.Κατά έναν περίεργο τρόπο,σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».

ΤΟ ΒΗΜΑ

Για τα νεότερα παιδιά μπορεί να φαντάζει περίεργο, σουρεάλ ή ελαφρώς κωμικό αλλά στη δική μου γενιά, εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 70 και στις αρχές της επόμενης, οι προσωπικότητες που δέσποζαν και που νοηματοδοτούσαν τα όνειρά μας για έναν καλύτερο κόσμο δεν ήταν ούτε… η Lady Gaga, ούτε η Ελένη Μενεγάκη –ύπανδρος ή εν διαστάσει – ούτε ο ‘Παναγιώτατος’ Θες/νίκης Άνθιμος. Ηταν μορφές όπως ο Κάστρο, ο Μάο Τσε Τουνγκ, ο Λένον, τα σούπερ γκρουπς της Χάρντ Ροκ… Και ειδικά ο Μάο, αυτή η εμβληματική μορφή όσο και αμφιλεγόμενη τελικά, είχε γίνει αντικείμενο συζήτησης αλλά και ομηρικών διαλεκτικών μαχών στους κύκλους μαθητών και φοιτητών… οι Μαρξιστές Λενινιστές τον αποκήρυτταν διότι κι εκείνος τους είχε αποκηρύξει και οι καπιταλιστές τον περιφρονούσαν αν κι εκείνος δεν τους είχε περιφρονήσει ολότελα…

            Για πολλούς νέους, η μεγάλη Ερυθρά Κίνα ήταν ένα πανίσχυρο σύμβολο, σχεδόν ένα τάλισμαν… απέραντη, ανεξιχνίαστη, εσωστρεφής, άγνωστη, μυριάνθρωπη, πανίσχυρη όσο και εν ύπνω ακόμη, μαγική… αποτελούσε ένα αίνιγμα πάντα αυτή η πελώρια χώρα με τον πανάρχαιο πολιτισμό και τους πειθαρχημένους και ολιγαρκείς (;) ανθρώπους της. Ένα αίνιγμα και μια προσδοκία μαζί. Διότι κι αν ακόμα αποτύγχανε το μοντέλο του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες, υπήρχε ως ύστατη ελπίδα ο Κόκκινος Δράκος της Ανατολής να φαντάζει έτοιμος να κάνει μια χαψιά όλο το σάπιο σύστημα της καπιταλιστικής αδικίας του ‘παρηκμασμένου’ Δυτικού κόσμου…

            Αυτά πιστεύαμε τότε… κάποιοι τουλάχιστον…

            Σήμερα;

            Σήμερα η Κίνα είναι η πιο επιθετική καπιταλιστική υπερδύναμη του πλανήτη, ένας αγριεμένος ποταμός που φουσκώνει μέρα με τη μέρα και απειλεί να τα… καταναλώσει όλα σε χρόνο μηδέν… η πάλαι ποτέ ‘μητέρα’ του Σοσιαλισμού Σοβιετική Ρωσία δεν υπάρχει πια αλλά και η στιβαρή όσο και αυστηρή Ερυθρά Κίνα αποτελεί μακρινή ανάμνηση… στη θέση της; Τι έχει ορθωθεί στη θέση της αλήθεια;

            Που φτάσαμε αλήθεια σήμερα; Να επισκεπτόμαστε με τιμές και τρίβοντας τα χέρια, τον Κινέζο πρωθυπουργό καθώς δεν προσδοκούμε σε… μετάγγιση κομουνιστικής εμπειρίας από τους κινέζους αλλά μετάγγιση χρημάτων! Επενδύσεων! Ελάτε, ξοδέψτε, αγοράστε, χτίστε, εμπορευτείτε… σώστε μας!

            Αν μου το έλεγαν στα 18 μου θα απαντούσα ότι είναι καλό για σενάριο ταινίας. Σήμερα μου φαίνεται σαν ταινία εκείνη η εποχή που πίστευα ακόμη στην ‘διεθνιστική αλληλεγγύη’ και ήλπιζα στο να εξομαλυνθούν κάποτε εντελώς οι Σινοσοβιετικές σχέσεις και να σχηματιστεί ένας πανίσχυρος άξονας Μόσχας – Πεκίνου που θα κάνει τους γιάπηδες της Γουόλ Στρήτ αλλά και τα γεράκια του Πενταγώνου της Ουάσινγκτον να τα κάνουν πάνω τους…

            Τελικά, εμείς τα έχουμε κάνει πάνω μας και έχουμε βγει με το χέρι απλωμένο και χαμογελάμε ταπεινά στους… περαστικούς των ‘διεθνών αγορών’ μπας και πέσει κανένα δις με… χαμηλά τα σπρεντς!!!

            Μα, πραγματικά, πόσο πιο σουρεαλιστική θα μπορούσε να είναι η ζωή;

Από: http://www.protagon.gr

Διασκευάζοντας (κινέζικα) ρητά

05/10/2010

του Σπύρου Σεραφείμ

 

«Με τα λεφτά μπορείς να αγοράσεις το Ελληνικό, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις τον ελληνικό λαό».

«Με τα λεφτά μπορείς να αγοράσεις ένα ρολόι, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις χρόνο παραμονής στην Ελλάδα».

«Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει την επένδυσή σου, δεν μπορεί να καταλάβει και τα λόγια σου».

«Αν σκέφτεσαι με ορίζοντα έναν χρόνο, φύτεψε έναν σπόρο. Αν σκέφτεσαι με ορίζοντα 10 χρόνια, φύτεψε δέντρα. Αν σκέφτεσαι με 100 χρόνια, φέρε κι άλλους Κινέζους για επενδύσεις».

«Ανήκει στη φύση του Κινέζου πρωθυπουργού να σκέφτεται λογικά και να πράττει παράλογα».

«Κανείς πρωθυπουργός δεν “πέφτει” από τα λάθη του. “Πέφτει” από τους εσωκομματικούς του εχθρούς που εκμεταλλεύονται τα λάθη του».

«Έξυπνος είναι αυτός ο Κινέζος που πιστεύει μόνο τα μισά από αυτά που ακούει από μια (ελληνική) κυβέρνηση. Ακόμη πιο έξυπνος, είναι εκείνος ο Κινέζος που μπορεί να αναγνωρίσει ποια είναι εκείνα τα μισά πράγματα που μπορεί να πιστέψει».

«Φάε λάδι στην Ακρόπολη κι έλα βράδυ».

«Για να μπορείς να δεχθείς τις επενδύσεις των άλλων, πρέπει να μην έχεις δικές σου».

«Πώς μπορείς να γνωρίζεις αν είναι ευτυχισμένοι οι Έλληνες, αφού δεν είσαι Έλληνας;».

«Η επένδυση σε κάνει τόσο ανεξάρτητο, όσο η κινεζική φυλακή ελεύθερο».

«Ο Έλληνας πρωθυπουργός ρωτάει τους άλλους, ο Κινέζος τον εαυτό του.

«Το τίμημα της τιμής είναι η κινεζική φυλακή».

«Μην αγοράζεις με τα κινέζικα αυτιά σου, αλλά με τα κινέζικα μάτια σου».

«Το μουστάκι κάνει τον άνδρα πρεσβύτερο, τα γυαλιά τον κάνουν πιο σοφό, αλλά η έλλειψη χρημάτων πιο συμβιβαστικό».

«Πρόσεχε τι επενδύεις γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί».

«Η ευτυχία δεν φέρνει τα λεφτά. Τα λεφτά, όμως, φέρνουν την ευτυχία».

«Όποιος δεν θέλει να Cosciνίσει, κάνει τον Κινέζο...».

«Όποιος επενδύει πολύ (στο) σήμερα, χάνει το αύριο».

«Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων, αρχίζει με μια απλή επένδυση».

«Η φτώχια είναι ανώτερη από την ομορφιά, γιατί κρατάει περισσότερο».

«Μεγαλύτερο κακό δεν είναι η αποτυχία, αλλά η έλλειψη ρευστότητας».

«Μην φοβάσαι όταν επενδύεις αργά, να φοβάσαι όταν κάνεις λαδομπούκι στην Ακρόπολη».

Υ.Γ.: Όλα αυτά που διαβάσατε φέρνουν τύχη. Αν δεν τα στείλετε με μέιλ - μέσα στα επόμενα 10 δευτερόλεπτα - σε τουλάχιστον 8.500.000 άτομα, θα επανέλθει στην κυβέρνηση η Ν.Δ. με πρωθυπουργό την Ντόρα, ενώ ο Πάνος Παναγιωτόπουλος θα σας μιλάει επ’ άπειρον, μέχρι να σας αποδείξει την αξία της σιωπής...

‘Ο Θεός είναι καλός άνθρωπος’ ΑΡΚΑΣ