Αντιγράφω από το πολύ αξιόλογο ιστολόγιο http://anthropinessxeseis.blogspot.com/
"Κάθε σχέση που δεν ευνοεί την επέκταση του Εγώ, που εμποδίζει την ανάπτυξη, ακόμα κι αν είναι σταθερή και/ή φαινομενικά ικανοποιητική, εμπεριέχει το σπόρο της ίδιας της καταστροφής της. Η ικανότητα να δούμε αυτούς τους περιορισμούς την κατάλληλη στιγμή, έχει ανυπολόγιστη αξία. Η αληθινή σχέση με τον άλλον - που κάποια συγκεκριμένη στιγμή πιστέψαμε και χάρη στην παρουσία του καταφέραμε να ξεπεράσουμε το άγχος μας για τη μοναξιά και την αυτάρκεια - , είναι μια από τις ωραιότερες καταστάσεις, καθώς μας επιτρέπει να πλησιάσουμε τα ανθρώπινα πλάσματα με αγάπη.
Από τον Jorge Bucay (1949), Αργεντίνο ψυχοθεραπευτή"
Το ζήτημα της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΣΧΕΣΗΣ είναι ένα πολύ μεγάλο, σχεδόν φιλοσοφικό ζήτημα και νομίζω μας απασχολεί όλους.
Μπορούμε να σχετιστούμε αληθινά με τον άλλο;
Είναι 'ο άλλος η κόλαση' καθώς έλεγε ο Σαρτρ;
Επιτρέπει το εγώ μας μια ουσιαστική σχέση;
Τι σημαίνει να σχετίζεσαι;
Να μοιράζεσαι και τι;
Πόσο συνειδητοί, πόσο... παρόντες είμαστε όταν σχετιζόμαστε;
Είναι ο άλλος ένα εντελώς 'ξένο' και τελικά... εχθρικό σύμπαν;
Μπορούμε να πούμε στο τέλος μιας σχέσης ότι βγαίνουμε σοφότεροι; Ή μήπως απλά βγαίνουμε με πολλές πληγές; Και μάλιστα που δεν κλείνουν ολότελα ποτέ;
Ενδιαφέρον, διαχρονικό και όμορφο θέμα...
Και τελευταία με έχει απασχολήσει έντονα...
[ευχαριστώ την Βάσω Ασκητοπούλου που η ανάρτησή της στο ιστολόγιό της έδωσε αφορμή για σκέψεις...]
pic από http://diavoliskos.blogspot.com
3 σχόλια:
Είναι πράγματι μια ανάρτηση
που έδωσε αφορμή για σκέψεις.
Πολλές σκέψεις μα και θύμησες.
Ίσως και αφορμή για διαδικτυακή συζήτηση.
Μέσα από τις λέξεις της Μάρως Βαμβουνάκη
θέτω έναν προβληματισμό,
έτσι για να μοιράσω το φορτίο του:
"...Η νίκη, η τελική νίκη είναι μία:
να στέκεσαι ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό σου
και να αισθάνεσαι καλά.
Δίχως αυτό το στήσιμο πουθενά δεν στέκεσαι.
Αν στο πάτωμα του εαυτού σου
μόνος σου δεν μπορείς να σταθείς,
πώς να ισορροπήσεις στο τεντωμένο σχοινί της σχέσης..."
Φίλε Νημερτή,
συμφωνώ μ' αυτές τις λέξεις της
Βαμβουνάκη που παρέθεσε η Γκούφη...
Αν δεν μπορέσουμε να κρατήσουμε σφιχτά το χέρι του εαυτού μας
να τον νιώσουμε
να τον αγαπήσουμε
να τον ερωτευτούμε...
τότε άστα...δύσκολο οτιδήποτε...
Την Καλημέρα μου!
Τα φιλιά μου!
Γκούφη και Πυρφόρε, να ζητήσω συγνώμη κατ'αρχάς που άργησα να σχολιάσω τις πολύ ενδιαφέρουσες σημειώσεις-σκέψεις σας. Άξονας είδα ότι είναι απόσπασμα από την Βαμβουνάκη της οποίας τη γραφή δεν καλογνωρίζω αλλά δεν έχει σημασία καθώς το συγκεκριμένο κείμενο λειτουργεί θαυμάσια και ως αυτόνομος αφορισμός που έχει τη σημασία του. Βέβαια η Βαμβουνάκη εδώ δεν πρωτοτυπεί καθώς έχει... προηγηθεί η ελληνική Γραμματεία αλλά και η Βουδιστική Μαχαγιάνα η οποία δίνει μεγάλη βάση στην γνώση του εαυτού αλλά και στην αναμέτρηση θα έλεγα με τον εαυτό... το θέμα δύσκολο, εξαιρετικά δύσκολο αλλά και πάντα ενδιαφέρον... η Βαμβουνάκη βέβαια το θέτει πιο γλυκά... να σταθείς στο πάτωμα του εαυτού σου... ενδιαφέρον... η εξέλιξη αυτής της σκέψης όμως οδηγεί φίλη Γκούφη και Πυρφόρε στην υγιή σχέση με τον άλλο; Ποιος είναι ο άλλος τελικά; Μπορεί κανείς να οικοδομήσει μια υγιή σχέση με τον άλλο; Προσωπικά πιστεύω πως μπορεί αν όντως στέκεται καλά στο έδαφος του είναι του αλλά και εάν έχει ΑΠΟΔΕΧΘΕΊ και ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΕΙ την έννοια της σχέσης με την πυρηνική της δυναμική, δηλαδή όχι της συν-ύπαρξης αλλά της δι-ύπαρξης... ο... γεωμετρικός τόπος όπου συναντώνται και σχετίζονται ψυχές και υπάρξεις και όχι εικόνες... όχι προβολές του είναι αλλά οι αληθινές ποιότητές τους... είναι εφικτή η διύπαρξη; Επ'αυτού ίσως απαιτούνται ατελείωτες ώρες γόνιμης διαλεκτικής καθώς τίθενται ακόμη και οντολογικής προβληματικής ζητήματα που εμπεριέχουν το είναι, τον ορισμό του και τον ετεροκαθορισμό του... και λέω ετεροκαθορισμό καθώς εκείνος που καλείται να ορίσει οφείλει να τηρήσει απόσταση από το καθοριζόμενο... σημαίνον και σημαινόμενο δηλαδή σε μια αέναη διαλεκτική... νομίζω ότι μπαίνω σε επικίνδυνα χωράφια όμως και μάλλον θα επανέλθω... σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση...
Δημοσίευση σχολίου